Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-04-21 12:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-04-21 12:43

Hoe gaat het met je?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-21 21:27

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-21 21:27

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de super lieve berichtjes. Ze brachten een lach op mijn gezicht. Stuk voor stuk mooie mensen, jullie

Ik vind het ook heel fijn om te lezen dat mijn verhaal mensen inspireert. Dankbaar dat ik mijn miserie toch ook nog iets kan betekenen voor een ander. Mijn coach heeft een stukje van mijn topic gelezen en ze vond jullie berichtjes ook heel mooi!

--

De dagen na mijn evaluatie verliepen niet geheel feilloos. Ik heb weer een paar moeilijke momenten gehad, maar wat wel positief is, is dat ik vrijwel niet grijp naar destructief gedrag maar stilletjes aan meer vaardigheden succesvol kan inzetten.

Woensdag, de dag na mijn evaluatie had ik terug een privé sessie met een therapeute om contact te maken met mijn emoties. Vorige keer wist ik de mindfulness oefening te ontvluchten, maar dit keer moest ik er helaas toch echt wel aan geloven. Ik vind dat vaak erg ongemakkelijk, die oefeningen. Je zit daar maar, in die stilte. Weliswaar gefocust op de oefening grotendeels, maar dan nog. Ik kan niet zo goed stilzitten. Ik probeer altijd die stilte, leegte te vullen. Als ik alleen in mijn kamer zit, is er àltijd geluid. Negentig procent van de tijd speelt er muziek, en als er geen muziek speelt, speel ik zelf muziek. Enfin, ik mocht zelf kiezen hoe of waar ik wou zitten. Dus besloot ik op de grond te zitten. Ik dacht dat als ik contact maakte daarmee ik minder de neiging zou hebben om dissociatief te worden. Verder ben ik zodanig klein dat ik het rot vervelend vind dat ik mijn voeten meestal niet plat op de grond kan zetten als ik op een stoel zit. Echter kreeg ik in het midden van de oefening erg rugpijn en kon ik me dus ook niet meer focussen op de essentie. Achteraf hebben we dit uiteraard besproken. De oefening an sich verliep wel vrij oké en ik ben er redelijk goed bijgebleven. Op een bepaald moment zag ik wel alleen maar roze voor mijn ogen. Super vreemd. Waarschijnlijk weer één of andere hallucinatie om te ontsnappen aan de realiteit. Gelukkig was het wel heel kort.

Donderdag was voor mij wel een mini-mijlpaal. Tijdens vaardigheidswerk (dat is de creatieve therapie) werd ik tijdens de mindfulness oefening bij het begin van de sessie enorm dissociatief. De oefening op zich was niet eens heel speciaal. We moesten letterlijk voelen hoe we onze sokken konden voelen tegen onze voeten, hoe we onze schoen voelde om onze voet etc. Echter lukte het me niet om dit te voelen. Ik gok dat het niet voelen de trigger was. De hele sessie heb ik in een waas gezeten. Het lukte me er niet om er bij te blijven. Ik heb de opdracht wel gewoon voltooid, maar had er totaal geen gevoel mij. Ik had er echt helemaal niets aan gehad. Ik heb de lange mindfulness/relaxatie sessie die dag bewust geskipt want die is voor mij sowieso al zwaar. Ik besloot om naar de afdeling terug te keren en een gesprek met de verpleging te hebben. Heel doelbewust heb ik me op de stoel in de gang gezet. Had ik in mijn kamer geweest, dan was ik zeker destructief geworden. Zelf daar op die stoel moest ik me enorm inhouden. De drang was heel hoog. Tijdens het gesprek samen tot de conclusie gekomen om de KALM-vaardigheid te proberen toe te passen. De 'K' staat voor koude, je brengt je lichaam als het ware in een soort 'shock' om het terug even wakker te schudden. Ik ben dus een coldpack gaan halen en heb deze op mijn polsen gehouden. Ik had ook mijn duimpiano mee waar ik achteraf, als het ergste voorbij was, als afleiding op heb gespeeld. Ik had een mooi plekje opgezocht in de vergaderzaal, aan het raam met uitzicht op buiten terwijl de zon me opwarmde. Daar heb ik zeker een uur gezeten en wonderbaarlijk was ik helemaal terug op mijn effen gekomen. Terug helemaal rust gevonden. Dat voelde echt als een kleine overwinning en ik was heel blij met hoe ik het aangepakt heb!

Die avond had ik een gesprek samen met mijn coach en mijn ouders. Dat gesprek verliep eigenlijk ook vrij goed. Al was ik wel weer in mijn cynische modus. Kon geen 5 minuten stilzitten en was de hele tijd lacherig. Contact met emoties maken weer een dikke vette nul dus.

Luchtiger was de boel wel zo. Ik mocht van mijn coach ook even kort mijn kamer aan ze tonen, dus dat was wel leuk.

Vrijdagavond ben ik terug met het OV naar huis gegaan en dat verliep vrij oké. Zaterdag ochtend werd ik wakker in complete derealisatie. Mijn hoofd zat nog in Gent maar mijn lichaam was thuis. Heel vreemd. De hele dag was ik super vermoeid en voelde ik me ook wel wat vreemd. Ik heb toen besloten dat ik beter die dag nog terugkeerde ipv zondag ochtend. Thuis liep ik onrustig rond omdat ik zo veel dingen kon en wou doen en raakte ik gefrustreerd door het feit dat dat fysiek gewoon even niet lukte. Ik heb die dag wel nog voor het eerst in maanden zelf gekookt (wel met behulp van mama) en ik heb voor het eerst met blote armen thuis rondgelopen. Dat vond ik een doodenge gedachte, want ik schaam me er wel voor en ik kan me inbeelden dat het moeilijk is voor mijn gezin om dit onder ogen te moeten zien. Uiteindelijk zijn er geen vragen gesteld of opmerkingen gemaakt dus viel het wel mee. De terugweg naar Gent moest ik helemaal alleen doen, normaal spreek ik met mama af in Brussel en gaan we zo samen naar huis. Maar omgekeerd ging dat uiteraard niet. Ik heb dit traject jarenlang zelf gedaan dus op zich was het niet echt iets heel nieuw. Ik heb wel lang moeten wachten op mijn bus en zo 's avonds laat als meisje alleen in een bushokje met veel bagage maakte me wel angstig. Gelukkig is er niets gek gebeurd en ben ik gewoon heelhuids toegekomen. :')

Vandaag heb ik nog verder gesproken over wat we gaan doen als ik in dagopname ga, en wat erna. Er bestaat een mogelijkheid dat ik hier nog een jaar op het terrein blijf wonen. Daarin heb ik eigenlijk twee opties: ofwel in een huis met nog 4 andere patiënten die oorspronkelijk van deze afdeling kwamen ofwel in een studio echt alleen. Bij het ene is er nog regelmatig controle, bij het andere woon je echt alleen maar wel op het terrein zeg maar. Mijn voorkeur gaat naar het niet-alleen wonen want ik weet uit het verleden dat als ik alleen ben ik mezelf erg verlies in mijn zwarte gedachten. Aan de andere kant zou het wel een goede oefening kunnen zijn, zeker moest ik er al in kunnen gaan tijdens dagopname omdat ik dan wel nog begeleiding krijg eventjes. Enfin, vanochtend werd daar plots wat moeilijk over gedaan. Ik werd er echt een beetje door overrompeld toen ik gewoon in de verpleegpost stond om iets te laten inscannen. Het voelde of ik elk moment ging beginnen huilen. Ik heb het er achteraf nog besproken met mijn coach en ze gaan het morgen voorbrengen tijdens een teamvergadering. Mijn coach heeft nog wat puntjes opgeschreven ter motivatie en gaat het morgen aanvechten. Dus het wordt nog spannend allemaal.. Het bezorgd me wel veel kopzorgen want er is wederom zo veel onzekerheid en daar kan ik niet zo goed mee om..

Tijdens de muziek vanochtend was er ook een oefening gelijkaardig met de vorige waar ik helemaal in verzet ging. Dit keer heb ik wel min of meer meegedaan. Maar het lukte voor geen meter. Ik kon me niet serieus houden en begon door de ongemakkelijkheid weer te giechelen. Super vervelend, zeker tijdens een oefening waar het eigenlijk echt ongepast was.. Ik heb het wel gewoon gedaan, dus alez, het is wel een stapje verder..

Verder heb ik overigens nog huiswerk gekregen van mijn coach. Ik moet woensdag naar de supermarkt, alleen. Dat klinkt heel banaal. Maar is voor mij super stressy. Ik raak heel erg overdonderd door het gigantische aanbod, gestresst door mensen rondom mij/niet weten waar alles staat, het moeten haasten aan de kassen, de kans dat mijn kaart geweigerd wordt oid.. Ik heb er altijd al een hekel aan gehad. Als mijn ex-vriend het kon doen of we samen konden gaan, dan deden we het ook. In de periode dat ik alleen woonde stelde ik het enorm uit of nam ik allerlei dingen van thuis mee. Nu stuurde ik dus ook mijn ouders in het weekend telkens naar de winkel met mijn boodschappenlijst. In Corona tijden mag ik uiteraard niet mee.. Nieuwe challenge dus. Ik krijg al stress als ik er aan denk

Morgen ochtend worden we overigens voor de 2de (en voorlopig dus laatste) keer gevaccineerd. Ik hoop dat het dit keer wat meer mee valt maar vrees er voor.

**Geplaatst**: 26-04-21 21:38

Geplaatst: 26-04-21 21:38

Wouw Kaat, je bent hard aan het werk en het gaat met vallen en opstaan en totaal niet slecht hoor.....integendeel! Je mag trots zijn op jezelf!

**Geplaatst**: 27-04-21 06:27

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-04-21 06:27

Mooi geschreven! Je bent echt super goed aan het werk met veel dingen. Top!
Echt knap ook dat je de plannen 'wat te doen als dit of dat gebeurt' al zo goed kunt inzetten. Respect.

**Geplaatst**: 27-04-21 12:03

Geplaatst: 27-04-21 12:03

Hartstikke goed bezig Kaat! $*\o/*$ $*\%/*$ +:)+

B $*\o/*$ $*\%/*$ +:)+

Prachtig dat je in staat bent om de geleerde vaardigheden in de praktijk te brengen...!!

"Het is niet alleen de oefening die we doen bij mevrouw die of meneer die - het is een vaardigheid waar je echt iets aan hebt."
En die jou zelfinzicht geeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-04-21 12:28

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 27-04-21 12:28

We zijn er uiteraard nog lang niet, want wat nu vooral heel erg aan de basis ligt van mijn vooruitgang is externe motivatie. Als in - ik weet dat mijn gedrag gevolgen heeft, ik moet het goed doen of ik mag niet meer deelnemen aan het programma, ik wil het zo goed mogelijk voltooien etc etc. De interne motivatie, het actief kiezen voor mezelf in dit hele verhaal, dat is nog een lastig iets. Ik doe het nog altijd te veel voor een ander.

Ik heb het vandaag ook gehad met de therapeute over mijn dualiteit. Hoe ik het ene moment mij beter voel dan de rest over bepaalde zaken maar op het andere moment me helemaal afspreekt. Eigenlijk is de conclusie daarin dat het ook een soort vlucht is van het omgaan met mijn werkelijke emoties.

Verder heb ik mijn tweede vaccinatie gehad en mijn lichaam vind het eigenlijk niet zo leuk. Mijn arm begon terug te zwellen. Ik heb het gemeld en een coldpack gevraagd. Momenteel voel ik me vooral erg suf worden ook, dus denk dat ik het rustig aan ga doen.

**Geplaatst**: 27-04-21 12:34

Geplaatst: 27-04-21 12:34

Sterkte met je vaccinatie Kaat, en ben niet te negatief over jezelf. Ook al ligt je motivatie wellicht buiten jezelf, je wilt toch graag het programma afmaken ipv weggestuurd worden. Volgens mij is dat laatste een interne motivatie :)*

**Geplaatst**: 27-04-21 15:01

Geplaatst: 27-04-21 15:01

Je bent wel streng voor jezelf Kaat.
Allemaal hebben we externe en interne motivatie nodig.
Uiteindelijk kies jij om daar te zijn op basis van je interne motivatie. De afspraken zijn alleen hulpmiddelen. We hebben elkaar nodig. In je eentje komt niemand ver.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-21 08:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-21 08:31

Ik ben uiteindelijk een 2tal dagen vrij flink ziek geweest van het vaccin. Eerste dag vooral koude rillingen en lichte verhoging. Dan een dag 38.7 gehad. Ben die dag gewoon de hele dag therapie gaan volgen en liep gewoon rond.

Voelde me wel een zombie maar was wel in bepaalde mate nog functioneel door de paracetamol. Verpleger vond dat ik mijn ziekte mooi droeg en niet de dramaqueen uithing. Uhm thanks I guess. Op een nacht heb ik het allemaal uitgezweet (was heel heftig wel, nog nooit zo gezweet in mijn hele leven).

Dat ik streng ben is waar, maar datgene van de motivatie waren mijn woorden niet maar bevindingen van therapeut hier. Sowieso is die externe motivatie zeker nodig, maar bij mij neemt die nog de overhand. Daar zit t probleem.

Door mijn ziekte was ik een drietal dagen een beetje gevoelloos. Al de focus lag op het fysieke en niet op het mentale. Blijkbaar is dat een vrij normaal iets. Voor mij bleek het problematisch.

Ik stond op en had de dag er voor vrij veel triggers te verduren gehad. Maar goed, ze leken geen impact te hebben. Ik zat op ca. 14d clean. Bijna. In principe nog altijd van het krassen, maar automutilatie is automutilatie. De gedachte die plots mijn hoofd kwam binnendwarrelen was: 'Ik ben een stuk van mezelf kwijt'. Maar ik kon niet uitmaken of het positief of negatief was. Het voelde alleszins niet fijn. Iets waarmee ik vertrouwd geraakte is gewoon weg.

Vervolgens kwam ik terug op het feit hoe eenzaam ik wel niet was. De dag er voor was het de verjaardag van een medepatiënte hier. Ik kom goed overeen met haar dus was heel blij voor haar en had een kaartje gemaakt. Haar vrienden zijn langsgeweest en hadden allerlei leuke attenties mee. Het deed me denken aan mijn verjaardag in de psychiatrie. Op zich was dat ook een heel mooie dag, maar hadden de medepatiënten er niet zo iets bijzonders van gemaakt dan was ik alleen geweest. Vrienden zijn niet langsgekomen. Niemand. Momenteel krijg ik eigenlijk geen bezoek meer buiten van mijn ouders die me soms komen halen om naar huis te gaan.

Ik vond het zo poedersuiker dat ik me zo voelde terwijl ik oprecht blij voor haar wou zijn. Maar dat lukte dus niet. Mijn eigen verleden en eenzaamheid, maar vooral intense verdriet sprongen erop. Die dag (gisteren dus) was er een therapeute afwezig waardoor de twee ankergroepen samen zaten. Hierdoor waren we met een grote groep van ca 14 man. Dat lijkt op zich niet veel, maar in therapie en met huiswerkbespreking is dat echt veel man. Daar had ik het al zwaar mee. Ik ben helemaal in mezelf beginnen kruipen. Tijdens de pauze ook zeer afstandelijk en geen contact durven zoeken. Rondom al die mensen werd mijn eenzaamheid en verdriet errond alleen maar erger. Zeker als je ze in de pauze allemaal in groepjes gezellig ziet kletsen. Kreeg al helemaal school-vibes weer. Tijdens de pauze voelde ik eigenlijk al toen ik even naar de wc ging dat het eigenlijk mijn petje boven begon te gaan. Ik had daar al moeten stoppen. Zeker omdat de theorie een vaardigheid betrof waar ik het nog moeilijk mee heb. Maar juist daarom wou ik het ook niet missen. Dus toch gewoon gebleven.

Achteraf wou ik nog een vraag stellen. Aangezien ik perfect op de huistaak mijn huidige situatie kon beschrijven. Dat ik het moeilijk te accepteren vind dat het bij mijn vriendschapsbanden gewoon anders ligt, al jaren lang. Maar of het een vlucht of eerder uit verzet kwam mijn gevoel, kon ik niet benoemen. En van zodra ik de woorden over mijn lippen kreeg brak ik. In duizend stukjes. Ik heb uiteindelijk geen antwoord gevonden. Het enige wat ik wist is dat het zo veel pijn deed. Alsof ik zout op een verse wonde strooide..

Op de terugweg naar de afdeling sprong mijn verdriet over naar kwaadheid. De drang werd hoog. Ik pakte een takje op en begon het in stukken te breken. Gelukkig was mijn coach aanwezig en zat ze net alleen in de verpleegpost dus kon meteen terecht. Weer schoot ik in tranen toen ik om hulp vroeg. Ik kon de woorden niet eens meer zeggen. Het was alsof het de dolk in mijn hart steeds dieper en dieper duwde. Ik switchde door al mijn emoties in een paar minuten tijd. Ik huilde, ik lachte (ongemakkelijk), ik werd kwaad. Ik bouwde een muur, zei ze. Oogcontact was er in het begin maar daarna niet meer. Ik probeerde mezelf weer te beschermen van de gigantische tumult en chaos in mijn hoofd door het niet te hoeven voelen, maar dat is hetgene wat me überhaupt in deze situatie gebracht heeft.. We besloten dat ik best nog even ging wandelen en actief wat afleiding zocht voor ik aan tafel schoof. Ik was gelukkig alleen in het bos. Ik vond niet echt rust. Weer tranen. Weer wanhoop. Leegte.

Ik besloot terug te keren. Toen was de deur van de eetzaal dicht. Ja oliebol. Het was evaluatie dus iedereen zit daar. Ik durfde niet naar binnen. Mocht niet naar mijn kamer want de drang was te hoog. Ik ben buiten gaan zitten en heb vriendin gebeld. Na bijna 35 minuten te praten terwijl ik gigantisch liep te ijsberen, terug naar binnen. Dan was het weer rustig. Gegeten zonder smaak. Vervolgens gevraagd of ik in de sensory mocht. Ik had mijn boek mee maar heb daar uiteindelijk gewoon gelegen. Ik was kapot. Trui over mijn hoofd in de speciale zitzak. Ik ben even weg geweest maar weet niet of het dissociatie of lichtjes indommelen was (het feit dat ik het niet besefte vrees ik het eerste).

Nog geen rust. Besloten naar mijn kamer te gaan toch en te proberen slapen. Lukte niet.. Frustratie. Terug naar verpleging. 'Zet in op zelfkoestering' Uhm oke. Goed. Maar ik werd overweldigd door alle opties. En niets voelde oprecht. Alles voelde bleh. Dingen werkelijk voor mezelf doen ligt sowieso moeilijk. Tenzij ik echt een goede dag heb, dan voelt het wel oprecht. Terug naar mijn kamer. Volledig in elkaar geduikt. Hysterisch wenen. Zo veel onrust in mijn lichaam. Ik wou mezelf slaan, ik wou met dingen gooien. Ik. Kon. Niet. Meer. Ik. Was. Op.

Als crisisvaardigheid zeggen ze hier wel eens koud te douchen. Ik diende eigenlijk een KOV te schrijven en de zandloper te doen maar ging gigantisch in verzet waarbij mijn lijf als een klein kind alle kanten op zwaaide ongecontroleerd, dat dat toch niet ging lukken. Dus hup richting douche. Alleen werd de insteek al heel snel niet positief 'Je verdient het om af te zien'.

Een seconde was het water ijskoud en had ik wel een schrik reactie. Maar dan werd het warm en ging het niet kouder meer dan lauw water. Werd ik zo kwaad om. Zelf dàt werd me niet gegund. Gewoon set up for failure. Mentale breakdown numéro twee. Hysterisch wenen op de vloer van de douche. Om dan kort erna te switchen naar mezelf te kleineren en uit te lachen op zeer cynische wijze.

Terug naar mijn kamer om mijn haar te drogen. Nog altijd heel cynisch tot mijn haar vast raakt in de haardroger. Man. Dat was het einde van de wereld. Paniek. Huilen. Huilen. Huilen. Radeloosheid. Mijn haar, waar ik het de laatste tijd al zo lastig mee had. Helemaal vast. Ze gingen het vast moeten knippen, ik kreeg het niet los. Ik ging op de bel moeten duwen en ze gingen mij op de grond zien in complete paniek omdat mijn haar vast zit in een fiets haardroger. Ze gaan de tijd van hun leven hebben hier. Hoe belachelijk. Ik probeerde rustig te worden, dat kwam heel plots. Maar ging meteen weer om in hysterisch gehuil als ik het tafereel zag. Ik gaf op. Legde me neer op de grond. Ik had er genoeg van.

Uiteindelijk recht geraakt. Mijn haar kunnen redden (al bij al viel het wel mee). En dan stond de verpleging aan mijn deur dat ik moest komen avond eten. Ik antwoorde gewoon dat ik zodra kwam.

Onderweg. oliebol. Mijn waterfles. Teruggekeerd. Nergens te bespeuren. Frustratie, woede om mijn chaos en het feit dat ik alles altijd laat slingeren omdat ik zo snel afgeleid raak en met mijn hoofd ergens anders zit. Lag nog in de sensory. Aan tafel had iedereen het heel gezellig. Lachend vakantieverhalen vertellen. Ik kon het niet appreciëren. Voelde als lachen op een begrafenis en ik voegde dus ook niets meer toe aan het gesprek.

Normaal moest ik nog terugkoppelen hoe het geweest was na de zelfkoestering etc. Dat mocht dus niet want ik had mezelf gebeten (niet bizar hard, zie je niets meer van) in mijn knie in de douche, geslaan etc. Qua intensiteit dus me echt ingehouden maar het is wat het is. Ik had wel nog nood aan een gesprek met een neutraal iemand dus heb ik teleonthaal (106) gebeld. Daar heb ik enorm veel aan gehad. Was een super lieve dame die me ook goede tips heeft gegeven. Ik had tranen in mijn ogen door haar woorden.

En zo uiteindelijk wel wat comfort gevonden. Maar god. Wat een dag. Sinds mijn opname hier nog nooit zo'n énorme crisis gehad.

**Geplaatst**: 01-05-21 09:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-05-21 09:14

Ik kan me voorstellen dat je het een bijzonder zware dag vond. Er zat ook zoveel tegen...
Wat ik vooral lees in je bericht is hoeveel moeite je hebt gedaan om uit de crisis te komen / blijven. Hoeveel dingen je geprobeerd hebt, hulp gevraagd, hoeveel vaardigheden je hebt toegepast... Daar mag je echt trots op zijn, want is een enorme vooruitgang vind ik. Ik hoop dat je die positieve evaluatie zelf ook gaat kunnen zien (nu of later).
Ik heb in elk geval bewondering voor hoe je het hebt aangepakt +:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-21 10:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-21 10:01

Ik vind van mezelf dat ik ook heel hard heb geprobeerd. Maar vond de reactie van de verpleging zo bot weer.. Ja ik weet dat het niet goed is maar het is alsof ze niet begrijpen dat ik wel degelijk enorm op die rem zit te duwen. En dat dat gewoon heel veel energie kost. Mijn coach is er terug deze namiddag en ik ga haar eens bellen, want ben tegen dan helaas al naar huis om het nog eens na te bespreken.

Wat ik nog vergeten te zeggen ben is dat ik die ochtend ook echt een heel botte opmerking kreeg van een medepatiënt die achteraf gezien eigenlijk niet oké was:
'Je hebt vast een hoge pijngrens als je je snijdt' - specifiek gericht naar mij. In plaats van te zeggen dat dat een brug te ver was, ga ik er nog eens in mee ook door te zeggen dat dat waarschijnlijk wel klopt.

Mijn coach zei ook dat ik daar echt mijn grenzen had moeten stellen.. Ik ben super getriggerd geweest ook door dat werkwoord. Zeker omdat ik al zo aan het struggelen was. Iets van olie op het vuur smijten.

Enfin ik ga straks dus naar huis en hoop er als nog een positief weekend van te maken. Ga proberen aangeven dat ik het zwaar had gisteren, dat is een tip die de mevrouw van 106 gaf. Zodat mijn ouders er wel notie van hebben maar er niet te veel in détail getreden hoeft te worden zodat ik het stapsgewijs leer om erover te communiceren.

Momenteel druk ketting analyses aan het schrijven en huiswerk aan het maken zodat ik straks op mijn gemak thuis ben en vol kan genieten van het thuis zijn dit keer.

**Geplaatst**: 01-05-21 12:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-05-21 12:16

Ach Kaat, je bent zo aan het knokken. Respect hoor voor je, heel erg veel respect.
Ik vind het allemaal niet zo slecht, integendeel eerlijk gezegd. En natuurlijk is het pijnlijk, moeilijk, hartverscheurend . Tof weekend , dat heb je verdiend.

**Geplaatst**: 01-05-21 13:01

Geplaatst: 01-05-21 13:01

Kaatastrof schreef:
Ik vind van mezelf dat ik ook heel hard heb geprobeerd. Maar vond de reactie van de verpleging zo bot weer.. Ja ik weet dat het niet goed is maar het is alsof ze niet begrijpen dat ik wel degelijk enorm op die rem zit te duwen. En dat dat gewoon heel veel energie kost. Mijn coach is er terug deze namiddag en ik ga haar eens bellen, want ben tegen dan helaas al naar huis om het nog eens na te bespreken.

Het kost ook bakken energie om zo op de rem te gaan staan. De verpleging zal dat ook wel weten. Ik vermoed alleen dat de manier waarop ze ermee omgaan past binnen hun visie en beleid rond de aanpak van automutilatie. Op veel plaatsen reageren hulpverleners op die manier, heb ik al gehoord. Ik vind het altijd jammer als hulpverleners onderwerpen als automutilatie uit de weg gaan en communicatie afbreken als gevolg (wat bij jou blijkbaar gebeurt). Automutilatie doe je met een reden. Het kan net heel zinvol zijn om op zoek te gaan naar de functie ervan als het gebeurt, naar de triggers, etc. Tuurlijk gelden er bij een opname regels en moet je die proberen na te leven, maar ik ben toch wel voorstander van bespreekbaar maken van moeilijke onderwerpen zoals automutilatie.

Hopelijk heb je een fijn weekend!

**Geplaatst**: 01-05-21 13:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-05-21 13:24

Wellicht pateerke is het idee dat hetgeen enkele aandacht verdient want praten lost het probleem toch niet op. Dat weet ik dus niet hé, maar zou kunnen. Ik heb er geen oordeel over. Ik heb het idee dat de therapies aanslaat en dat is meer dan ik verwacht had.
Kaat wordt gereset lijkt het wel en door haar enorme inzet en ijver gebeurt er veel positief.

**Geplaatst**: 01-05-21 14:09

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-05-21 14:09

Dat is inderdaad een mogelijk reden die regelmatig aangehaald wordt, De therapie lijkt inderdaad aan te slaan en dat vind ik geweldig voor Kaat.
De bedoeling van mijn bericht was vooral erkenning geven aan het gevoel van Kaat dat ze veel geprobeerd heeft aan andere vaardigheden en dat dit precies niet gezien wordt door verpleging. Het is een regelmatig voorkomende aanpak die voor een aantal mensen zal werken, maar die voor een deel mensen ook niet of eerder averechts zal werken. Zoals Kaat aangeeft, kan het nogal bot overkomen.

**Geplaatst**: 01-05-21 14:25

Geplaatst: 01-05-21 14:25

Dat het behoorlijk bot is moge duidelijk zijn! Geen twijfel over mogelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-21 17:27

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-21 17:27

De hoofdreden waarom je geen recht meer hebt op een crisisgesprek 24u erna heeft te maken omdat het gedrag an sich de spanning reeds heeft verlaagd.

Bij mij is dat echter niet altijd zo. Eigenlijk meestal niet zelfs. Een constructieve aanpak op dat moment kan dan evt voorkomen dat ik verder ga aanmodderen met gedrag dat uiteindelijk toch niet helpend is. Twaalf uur erna begrijp ik nog, 24 is echt lang. Maar regels zijn regels en ik moet er mij gewoon bij neerleggen.

Dat ze ontevreden lijken kan uiteraard aan mij liggen. Ik kan mensen gewoon ook niet zo goed lezen eerlijk gezegd. Maar ik merk vaak weinig begrip als ik duidelijk maak dat de intensiteit en de ernst van het gedrag wel al een serieuze wending nam tov vroeger.

Morgenavond is mijn coach terug aanwezig dus ga ik eens naar de afdeling bellen om het nog eens kort na te bespreken. Wil ook herstel doen naar de therapeute die me trachtte te helpen maar haar niet meer bedankte en gewoon weg stapte. Daar voel ik me heel schuldig over en ik wil echt wel ingaan op haar aanbod om eens samen te zitten.

Ik heb vandaag gelukkig voor de rest wel gewoon een goede dag. Zeker sinds ik terug thuis ben. Heb aan mama effectief kunnen aangeven dat ik het lastig had gisteren. Zelf nog beetje kunnen lachen van miserie om mijn haardroger-incident.. :')

Ze had er gelukkig allemaal wel begrip voor. Wel heel globaal verteld maar het is al heel wat dat ik zoiets persoonlijk deel.

We eten vanavond home made lasagne. Daar kijk ik echt naar uit na het wansmakelijke middageten vandaag

Verder nog een fotootje van mijn knappe merrie vandaag en hond lief die heel schattig met haar kop op mijn been kwam liggen. Papa had haar meegenomen toen hij me kwam halen. Ze was toen afgeleid door een man die aan de deur stond, tot ze mij zag en dan zag je dat kopje met een ruk omdraaien en die staart maar toeren draaien. Zo lief

Ik vind het trouwens heel fijn om te lezen dat jullie ook evolutie zien en bevestigen dat ik de juiste keuze heb gemaakt in dit traject.

**Geplaatst**: 01-05-21 18:03

Geplaatst: 01-05-21 18:03

de hond is wel heel schattig. En natuurlijk is er blijdschap. Dieren liegen niet Kaat. De hond is terecht blij met je!!

**Geplaatst**: 02-05-21 11:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-05-21 11:10

Je vertelt een hoop Kaat, en ik kan niet aan alles even gemakkelijk een draai geven. Maar het gevoel dat alles tegen je samenspant ken ik heel goed. Als dat er goed in zit, kan ook niemand je aan het verstand brengen dat dingen zo helemaal niet werken, dat het maar lomp toeval is. Al ben je verder zo ongelovig als de pest, op dat moment ben je overtuigd dat een of andere god het op jou en jou alleen voorzien heeft.

Weet je, daar hoef je je niet voor te schamen. Dit soort gedachten is gewoner dan je denkt. Tenminste: het komt veel meer voor dan je denkt. Zolang die overtuiging verdwijnt als het ongemak is opgelost (in jouw geval: toen ze die föhn zonder veel gedoe uit je haar hadden gehaald), is dat niets om bezorgd over te zijn. En het personeel heeft al helemaal niets bijzonders gedacht. Die hebben al zoveel meegemaakt met zoveel andere mensen...

De meeste mensen hadden op dat moment gezegd: o, ik heb me zorgen gemaakt om niks, gelukkig maar, nu kan ik rustig gaan slapen. Maar jij behield de stress door je daarover op te winden en als ik het goed lees, leidde dat uiteindelijk tot je automutilatie. Ik gun het je heel erg dat je ook eens opgelucht kunt zijn in plaats van beschaamd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-05-21 16:07

Geplaatst door de TopicStarter : 04-05-21 16:07

Goh ja de opbouw van mijn emoties is gewoon heel erg BPD-eigen. Kleine situaties voelen voor mij heel anders aan. Ik voel alles dubbel zo hard als de gemiddelde persoon. Uiteraard denk ik ook op dat moment dat het hele universum tegen me is, maar het is vooral het gevoelsmatige aspect dat net een beetje anders functioneert.

Gisteren bij de psychiater is er iets groots gebeurd. Hij moest er me op wijzen want had het zelf niet door. Ik stemde gewoon in. Ik zei gewoon 'Ja, dat is waar' ipv mijn gewoonlijke 'Ja, maar..'. Hij was zo blij toen ik dat zei. Toen hij er me op wees voelde het wel alsof ik verloren had. Het deed eigenlijk een beetje pijn? Dat ik aan mezelf toegaf. Achteraf weet ik dat het heel positief is. Maar gevoelsmatig is het nog wat lastig te accepteren.

Vandaag is er ook iets spannends gebeurd, maar in de leuke zin. Onze afdeling kreeg een mail ivm tv opnames voor een programma. Ik had me opgegeven om evt mee te doen - kwestie van mijn missie om de drempel naar hulp zoeken bij mentale kwetsbaarheid te verlagen voort te zetten. Vandaag hadden we nog wat uitleg van de editor en ook meteen een individueel gesprek waarbij er ook wat opnames gemaakt werden en vragen gesteld werden om een selectie te maken. Ik had wel wat stress maar eens de vragen kwamen en ik mocht vertellen ging het vrij vlot! Ik ben zelf wel tevreden erover. Ik kon me kwetsbaar opstellen en voelde mijn emoties wel, maar liet me niet overspoelen. Volgende week weet ik of ik erbij ben of niet. De kans is wel klein

Edit: Kreeg net het nieuws dat ik vanaf maandag over mag naar de trainingsgroep. :oo

Mega spannend. Een grote stap en terug veel verandering. Heel nieuw, intensiever therapie schema en nieuwe groep mensen..

**Geplaatst**: 04-05-21 16:28

Geplaatst: 04-05-21 16:28

Wouw, jeetje Kaat, wat ga je hard....en dan ook nog TV. Dat zou ik niet durven, ok vind Bokt al heel wat

Je bent wel dapper meid.
Je groei is enorm. Volgens mij ben je behalve creatief ook nog eens super intelligent.

**Geplaatst**: 04-05-21 17:27

Geplaatst: 04-05-21 17:27

Kaatastrof schreef:
Goh ja de opbouw van mijn emoties is gewoon heel erg BPD-eigen. Kleine situaties voelen voor mij heel anders aan. Ik voel alles dubbel zo hard als de gemiddelde persoon. Uiteraard denk ik ook op dat moment dat het hele universum tegen me is, maar het is vooral het gevoelsmatige aspect dat net een beetje anders functioneert.

Ooit in een bepaalde training gebruikten we een driehoek : rechtsonder stonden een hele serie hersendelen die volautomatisch, buiten je eigen wil om reageren op het alarm van de amygdala. Ze zijn verantwoordelijk voor "het uiten van emoties", tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is hun functie jou te laten overleven. Vechten, vluchten, bevriezen, schreeuwen, slopen of wat dan ook.
Linksonder stonden de verschillende aspecten van 'het zwaanvormig lichaam', bedoeld om de uitingen van 'rechtsonder'

te 'moduleren'. Standaard voorbeeld : je baas slaan kan je je baan kosten, beter iets anders verzinnen...
En bovenin de driehoek ons logische brein, waar we wel greep op kunnen hebben.
En BPD is wel omschreven als 'neuro emotionele littekens in het brein', for some reason or the other werkt het remmen van 'rechtsonder' niet goed - en dan heb je het lastig.
En DGT als gedragstherapie werkt in op de bovenste punt van de driehoek. (Er zijn ook andere invalshoeken, maar 'nu even niet'.)

Citaat:
Gisteren bij de psychiater is er iets groots gebeurd. Hij moest er me op wijzen want had het zelf niet door. Ik stemde gewoon in. Ik zei gewoon 'Ja, dat is waar' ipv mijn gewoonlijke 'Ja, maar..'. Hij was zo blij toen ik dat zei. Toen hij er me op wees voelde het wel alsof ik verloren had. Het deed eigenlijk een beetje pijn? Dat ik aan mezelf toegaf. Achteraf weet ik dat het heel positief is. Maar gevoelsmatig is het nog wat lastig te accepteren.

Hmmm, tjonge...
Het klinkt mij in de oren alsof 'Ja maar' 'Kaat in verzet' is.
Daar heb ik beslist geen problemen mee, maar

het is in principe de bedoeling dat een behandelaar en jij samenwerken.
Daar is natuurlijk wel vertrouwen voor nodig - en kennelijk is dat er nu! +:)+

En als het ging om iets erkennen wat je niet het liefst van de daken schreeuwt, is het ook logisch dat het een beetje pijn doet.
Het is dus ook dapper! +:)+

Citaat:
Vandaag is er ook iets spannends gebeurd, maar in de leuke zin. Onze afdeling kreeg een mail ivm tv opnames voor een programma. Ik had me opgegeven om evt mee te doen - kwestie van mijn missie om de drempel naar hulp zoeken bij mentale kwetsbaarheid te verlagen voort te zetten. Vandaag hadden we nog wat uitleg van de editor en ook meteen een individueel gesprek waarbij er ook wat opnames gemaakt werden en vragen gesteld werden om een selectie te maken. Ik had wel wat stress maar eens de vragen kwamen en ik mocht vertellen ging het vrij vlot! Ik ben zelf wel tevreden erover. Ik kon me kwetsbaar opstellen en voelde mijn emoties wel, maar liet me niet overspoelen. Volgende week weet ik of ik erbij ben of niet. De kans is wel klein

Leuk!
Spannend...!

Citaat:
Edit: Kreeg net het nieuws dat ik vanaf maandag over mag naar de trainingsgroep. Mega spannend. Een grote stap en terug veel verandering. Heel nieuw, intensiever therapie schema en nieuwe groep mensen..

Promotie...!
Gefeliciteerd!!
+:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-05-21 06:47

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 05-05-21 06:47

Pien wat een mooie complimentjes

Dankjewel! Ja wel heel spannend zo op TV. Maar ik krijg de kans om een groot stigma te doorbreken. Als ik iets betekenisvol wil doen in mijn leven is het dat momenteel wel. En die kans moet ik grijpen. Jan en alleman komt het dan te weten, maar is dat zo verkeerd? De juiste mensen gaan me accepteren en me een kans geven, ongeacht mijn verhaal. Ik zit hier ook om te veranderen. Ik werk eraan. Dus eigenlijk zie ik geen problemen.

Janneke bedankt voor de heldere uitleg weer! Dat van het brein wist ik niet concreet, dus zeker wel interessant.

Ik ben vanochtend nog eens langs de hoofdpsychiater geweest. Joh, die was zoooo positief. Ik moet zeggen dat ik ook wel blij ben met hoe ik erbij zat - zo waar volwassen! Amper gepruts, ik zat rustig stil, geen gegiechel. Ze is heel tevreden over mijn vooruitgang. En ze zei nog dat ik haar dag goed heb weten te starten en dat we dit misschien vaker moesten doen toen ik zei dat het insgelijk was _O-

**Geplaatst**: 05-05-21 07:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-05-21 07:41

Is het met Axel dat programma?

**Geplaatst**: 06-05-21 14:21

Geplaatst: 06-05-21 14:21

Wat een fijne berichten weer Kaat! En spannend dat TV programma! Ik begrijp je beweegredenen om deel te nemen helemaal en vind het heel nobel van je!