Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-08-19 21:12

Geplaatst: 09-08-19 21:12

Dat is lief Avalanche, ik blijf meelezen en ik zal reageren op het moment dat ik denk dat ik iets bij te dragen heb. Maar ik vind het vooral belangrijk dat jullie de ruimte voelen voor de ervaringen die je hebt opgedaan (met een bekende met BPS of eigen ervaringen). Ik heb zelf niet zo de behoefte om over eigen ervaringen te praten

**Geplaatst**: 09-08-19 21:12

Geplaatst: 09-08-19 21:12

Mars schreef:
Ik vind het heel erg te lezen hoeveel van jullie te lijden hebben gehad onder een ouder/partner/geliefde met BPS. Zoals eerder geschreven heb ik gewerkt in de psychiatrie oa met personen met BPS en soms ook hun familie als die nog in beeld was.
We gaven familie inderdaad veelal het advies hulp in te schakelen wanneer nodig, zaken niet te persoonlijk op te vatten, grenzen aan te geven etc. Maar heel eerlijk: als hulpverlener heb je heel makkelijk l*llen. Bij een moeder/dochter/vriend/vriendin komt namelijk ook het aspect liefde om de hoek kijken. Je geliefde of familielid zien lijden onder hun stoornis, vanuit je eigen gevoel van liefde en empathie voor hen willen helpen, je aan willen passen, je in 100 bochten willen wringen en het allemaal weer in je gezicht terug gegooid krijgen.
Je loopt als familielid niet zomaar weg, je schakelt niet even je gevoel uit. En het manipuleren, het kwetsen, het aantrekken/afstoten... natúúrlijk doet dat pijn en natuurlijk neem je het wél persoonlijk. Het is niet 'een borderliner' die schreeuwt 'als je x of y niet doet ga ik mezelf weer snijden', het is je moeder, je kind, je zus, je vriendin, etc. Dat is geen kwestie van je omdraaien of 'gewoon' even een crisisdienst bellen om ze op te laten nemen. Het doet pijn, telkens weer.

Dat iemand die pijn veroorzaakt omdat de BPS daar een achterliggende rol in speelt maakt die pijn niet minder, maakt vertrouwen niet weer heel. Iemand blijft éérst familielid/geliefde boven patient en verdient in de ogen van hun systeem steun en nieuwe kansen. Heel begrijpelijk, en des te verdrietiger dat dat ten koste gaat van henzelf zoals hier in het topic terug te lezen.

Ik merkte dat er regelmatig hulp werd ingeschakeld voor mijn ouders, maar niet voor mij. Ik was ‘maar de zus’ en volgens veel hulpverleners is die impact minder. Niets is minder waar natuurlijk. Hierbij kwam ook nog de persoonlijkheidstoornis van mijn moeder bij kijken en het hek was helemaal van de dam. Ik was 21 toen iemand de bubbel wist te doorprikken en zag dat in ook nood had aan hulp, zag hoe mijn moeder in elkaag zat etc. Ik ben die persoon nog elke dag dankbaar want zij heeft mij de kracht gegeven om te beginnen werken aan mij zelf en uit die situatie te stappen.

Ik hoop dat ze zich hier sneller gaan richting tot broers en zussen. Ondersteunen, uitleggen en ook gewoon uit de schadelijke situatie halen.

Ik weet dat een deel van de therapie bestond uit mijn zus elk weekend naar hiis te laten komen, van vrijdag tot zondagavond. Elk weekend opnieuw werd alles kapot gegooid en geslaan, werd ik bedreigd, liep ze weg, snoof ze drugs etc. Maar dat was ‘goed voor de familieband’

Sorry als mijn verhaal warig is. Het topic brengt veel naar boven dat nu al 3 jaar heel diep zit weg gestoken bij mij. Het roept dus veel emotie’s in 1 x op.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:13

Geplaatst: 09-08-19 21:13

Dit is natuurlijk een zeer emotioneel onderwerp, en daarom zijn emoties voor veel mensen hoog opgelopen.

Het zou fijn zijn als iedereen alles wat diegene zou willen zeggen ook kon zeggen zonder een persoonlijke aanval te openen of te fel te worden. Daar staat natuurlijk tegenover dat niet elke opmerking die niet jouw mening volgt een persoonlijke aanval is.

Ik had het idee dat dat lang goed ging, dus ik denk dat we dat zeker kunnen.

Wat mij persoonlijk altijd helpt is bedenken dat iemand persoonlijk fel aanvallen vaak weinig zin heeft: je kunt er mensen niet mee overtuigen, en mensen reageren zelf dan meestal alleen maar defensief en feller terug. Het resultaat is dan dat zij dan helemaal niet meer (kunnen) luisteren naar een andere invalshoek of standpunt. Dit geldt overigens voor mensen met en zonder BPS, hoewel dit misschien voor mensen met borderline nog lastiger is dan voor anderen.

Terug in de algemene discussie. Wat ik vandaag weer las, en een hele mooie slogan vindt: "Een mentale ziekte is niet jouw schuld, maar wel jouw verantwoordelijkheid". Niemand zegt hier dat iemand schuldig is aan zijn/haar borderline, maar mensen hier (en ikzelf) zijn wel van mening dat mensen met borderline hun symptomen moeten beperken om hun omgeving niet te schaden. Het gedrag "leefbaar" houden is lastiger dan voor mensen zonder borderline, en lukt misschien niet altijd, maar moeite hierin doen scheelt al veel. Je kunt immers niet van je omgeving vragen je geheel aan te passen en "triggers" te vermijden. Rekening houden kan beslist, maar niet als dit dramatisch over grenzen gaat.

Ik denk dat mensen met borderline erg geraakt worden door de heftige verhalen hier, omdat zij zichzelf niet zo willen zien. Ze zijn wellicht bang dat hun omgeving ook zulke heftige en negatieve ervaringen heeft, en voelen zich daarom snel aangevallen en onzeker door het hele topic. Ik snap dat het lastig is, maar ik denk dat het voor de mensen met die heftige verhalen nog veel lastiger is, en dat zij de defensie-mechanismen van mensen met borderline ("Ik ben echt niet zo!" en "Het is heus niet altijd zo!" en "wat is jouw aandeel?") zien als ontkenning van hun verhalen en wat zij hebben meegemaakt. Daarom is een open gesprek hier zo lastig, denk ik: de persoon met borderline voelt zich aangevallen en beschuldigd, terwijl de persoon die getraumatiseerd is door een jeugd of relatie met iemand met borderline zich niet gehoord voelt door die ontkenningen. Maar beide perspectieven zijn nuttig voor dit topic.

Het kost denk ik beide "kanten" moeite om in gesprek te kunnen blijven, beiden moeten zich "inhouden" en tot 10 tellen soms, en dat is lastig.

Over het "als je er niet mee om kan gaan, moet je maar weggaan": dit is zeker niet altijd makkelijk of simpel. Zeker als er dwang of mishandeling bij komt kijken, maar ook om het "kikker in kokend water" verhaal. Je hebt niet door hoe absurd een situatie is, en hoe hard je bezig bent het gedrag te voorkomen, totdat je uit die situatie bent.

Ik heb het wel eens de FOG ("mist") genoemd zien worden: Fear-Obligation-Guilt (Angst-Verplichting-Schuld). Mensen in de omgeving zijn bang om weg te gaan (wat als je weggaat en iemand maakt echt een einde aan zijn leven, zoals gedreigd?), verplichting ("Het is toch je moeder") en schuld ("Als ik het huis nou beter opruim, dan komt alles goed!"). De realiteit van de situatie wordt niet duidelijk door die "mist". Je ziet bijvoorbeeld niet hoe ongelukkig, of zorgend, je bent geworden. Dat zie je pas als je uit de situatie bent.

Een voorbeeld van mijn familielid. In haar jeugd kreeg zij gigantische woede-aanvallen als ze bepaalde dingen moest doen in het huishouden. Als "oplossing" had haar familie bedacht dat andere gezinsleden (broers/zussen) haar taken in het huishouden overnamen. Uit verplichting en angst voor de woede-aanvallen vond iedereen dit jarenlang normaal, tot een vriendin van 1 van de kinderen eens logeerde en opmerkte hoe abnormaal het was dat mijn familielid zo werd ontzien en nooit iets hoefde te doen wat ze niet leuk vond. Daarvoor was het patroon er langzaam ingeslopen, en de nieuwe "normaal" geworden voor de andere kinderen (die er helaas wel onder leden). Er was een buitenstaander nodig om door de "mist" te kijken en te zien dat de situatie eigenlijk al uit de hand was gelopen.

Laatst bijgewerkt door Ygritte op 09-08-19 21:14, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-08-19 21:14

Geplaatst: 09-08-19 21:14

Kwanyin, volkomen mee eens, van begin tot eind :+:

Wipher schreef:
Dat is lief Avalanche, ik blijf meelezen en ik zal reageren op het moment dat ik denk dat ik iets bij te dragen heb. Maar ik vind het vooral belangrijk dat jullie de ruimte voelen voor de ervaringen die je hebt opgedaan (met een bekende met BPS of eigen ervaringen). Ik heb zelf niet zo de behoefte om over eigen ervaringen te praten

Snap ik, maar voel je vrij. Jouw perspectief, juist ook omdat ze zoveel overwonnen hebt, vind ik enorm waardevol.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:16

Geplaatst: 09-08-19 21:16

@Wipher; ik lees als Social worker uit belangstelling mee en vind het bijzonder mooi en krachtig hoe jij verwoord hoe jouw ontwikkeling is verlopen van diagnose tot nu. Ik denk dat je voor andere mensen met BPS van hele grote waarde kan zijn vanwege je ervaringsdeskundigheid.

Ik geloof namelijk ook dat BPS te overwinnen is, mits je goeie hulp hebt bij het verwerken en begrijpen van het ontstaan en je uit de toxische situatie(s) kan komen die de oude coping in stand houden.

De ervaringsverhalen zijn wel herkenbaar en ik begrijp de bitterheid die er uitspreekt, aangezien het heftig en destructief kan zijn om in nabijheid met iemand om te gaan met BPS kenmerken. Je moet je grenzen continu bewaken en wat dat betreft continu op scherp staan, continu de ander observeren en afwegen wat wel en niet kan op dat moment. Het infecteert al snel je hele leven.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:21

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 21:21

Lante: Ik geloof dat het te overwinnen is in beperkte mate en alles afhangt van hoe zwaar de diagnose is. Als ik naar mijn zus kijk, die heel veel therapie heeft gehad, geloof ik niet dat zij het kan overwinnen. Zij is echt heel erg heftig. Als ze naar pannetje 5 gaat draaien haar ogen ook naar boven en zie je het wit van haar ogen. Zij is nog gesedeerd door de dokter voor de veiligheid van de hulpverleners en zelfs daar knalde ze doorheen. Het was verbazend hoeveel macht zij toen had. Er lagen 3 volwassen mannen op haar om te voorkomen dat zij ons weer aanviel en nog drukte zij zich op. Dus ja, ik geloof dat er zijn die er mee kunnen leren omgaan. Maar niet iedereen.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:23

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 21:23

Wellicht is die nuancering op mijn post nodig inderdaad. Dank je Molenhoek.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:25

Geplaatst: 09-08-19 21:25

DeMolenhoek schreef:
Ik merkte dat er regelmatig hulp werd ingeschakeld voor mijn ouders, maar niet voor mij. Ik was ‘maar de zus’ en volgens veel hulpverleners is die impact minder. Niets is minder waar natuurlijk. Hierbij kwam ook nog de persoonlijkheidstoornis van mijn moeder bij kijken en het hek was helemaal van de dam. Ik was 21 toen iemand de bubbel wist te doorprikken en zag dat in ook nood had aan hulp, zag hoe mijn moeder in elkaag zat etc. Ik ben die persoon nog elke dag dankbaar want zij heeft mij de kracht gegeven om te beginnen werken aan mij zelf en uit die situatie te stappen.

Ik hoop dat ze zich hier sneller gaan richting tot broers en zussen. Ondersteunen, uitleggen en ook gewoon uit de schadelijke situatie halen.

Wat vreselijk moeilijk, zeker als ik zo lees dat jouw gevoel niet gekend werd in de hulp die er wel aan je ouders werd geboden. En dan wordt er ook nog een beroep gedaan op jouw loyaliteit als zus. Begrijpelijk dat dat de nodige littekens heeft getrokken, maar ik ben wel heel blij te lezen dat je op een bepaald punt de weg naar boven bent gaan vinden.

Er zou véél meer hulp en aandacht moeten zijn voor 'familie van'. Niet alleen in de zin van 'hoe help en steun ik mijn familielid met BPS' maar veel meer aandacht voor de gevoelens van familie/vrienden/partners. Dat gevoelens van angst, verdriet, frustratie en boosheid er mogen zijn en ook erkent worden ipv hen te leren ze weg te stoppen of negeren.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:29

Geplaatst: 09-08-19 21:29

Mars schreef:
Er zou véél meer hulp en aandacht moeten zijn voor 'familie van'. Niet alleen in de zin van 'hoe help en steun ik mijn familielid met BPS' maar veel meer aandacht voor de gevoelens van familie/vrienden/partners. Dat gevoelens van angst, verdriet, frustratie en boosheid er mogen zijn en ook erkent worden ipv hen te leren ze weg te stoppen of negeren.

Eens

en brusjes worden idd heel vaak vergeten....... terwijl die er ontzettend onder lijden, en hen ook tekort gedaan wordt, omdat ze de aandacht en liefde die ze nodig hebben niet krijgen. En juist met deze problematiek zouden brusjes extra ondersteuning moeten krijgen, want je kunt het gewoon alleen niet aan.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:35

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 21:35

Mars, eens.
Die hulp voor familie of partner van iemand met borderline laat veel te wensen over.

Huisarts liet mij en zusje aan ons lot over.
Gelukkig konden we tijdens een opname van moeder bij de buurvrouw en haar gezin slapen.
Er is nooit gevraagd of wij hulp nodig hadden.

Ik hoop echt dat de hulp de komende jaren sterk verbeterd gaat worden.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:41

Geplaatst: 09-08-19 21:41

Lusitana schreef:
We hebben hier even niets te maken met hoe hulpverleners 1 iemand zien.

Het gaat hier nu eenmaal over onze ervaringen. Mensen die daarbuiten vallen en allemaal heel erg lief en geweldig zijn, zijn niet het onderwerp van het gesprek, maar dat wil niet zeggen dat we meteen niet geloven dat ze er niet zijn....

En als het gaat om iets dat je zelf geschreven hebt, is dat natuurlijk niet objectief en geen waarneming op grond van observatie.

Ik weet trouwens zeker dat al onze exen door buitenstaanders gezien werden als schoolvoorbeelden van lieve, zorgzame mensen. Ze zagen namelijk alleen wat ze voorgeschoteld werd en niet de zwarte kant.

Het gaat toch om ervaringen?
Ik heb nergens gelezen dat er is gesteld om wat voor ervaringen het zou moeten gaan.
Ik vind het bericht van Wipher zeer de moeite waard, niet iets om weg te wuiven als zou het er niet toe doen.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:53

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 21:53

Nikass ik denk dat Lusitana reageert op Blazy/Elvira.

**Geplaatst**: 09-08-19 21:57

Geplaatst: 09-08-19 21:57

Hoi allemaal!
In kom een beetje binnenvallen, heb alles gelezen, maar zou ik iemand een pb mogen doen? Ik herken de meeste dingen die jullie zeiden in een persoon...

**Geplaatst**: 09-08-19 21:58

Geplaatst: 09-08-19 21:58

luuntje schreef:
Nikass ik denk dat Lusitana reageert op Blazy/Elvira.

Zo kwam het op mij niet over, maar dan hoor ik graag van lusitana op welk bericht zei reageerde, dan kan ik indien nodig mijn opmerking intrekken of aanpassen.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:01

Geplaatst: 09-08-19 22:01

Es_ther schreef:
Hoi allemaal!
In kom een beetje binnenvallen, heb alles gelezen, maar zou ik iemand een pb mogen doen? Ik herken de meeste dingen die jullie zeiden in een persoon...

Dat mag.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:19

Geplaatst: 09-08-19 22:19

Wat ik zelf zag bij familie was een hoop schuldgevoel. Je niet boos mogen voelen want het gaat toch om je dochter/moeder/zus/vriendin/etc. Dat is enorm destructief, niet alleen je gevoelens 'moeten' wegstoppen maar je er ook nog eens voor schamen. Dat doet wat met een mens, dat trekt sporen.
Degene met BPS vliegt over allerlei grenzen heen in pan 5 en eenmaal terug in pan 1/2 wanneer weer ruimte komt voor zelfreflectie en empathie dan komen er soms wel iets van excuses of beloften om beterschap. Maar de schade is al gedaan.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:21

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 22:21

Je wordt ook heel vaak niet geloofd door jou omgeving als jij jou gevoel uit. Zo erg zal het allemaal wel niet zijn. Wij dramatiseren het. Een kind van 15 dat de deur kapot trapt? Nee, kan niet.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:28

Geplaatst: 09-08-19 22:28

Mijn familielid schijnt als baby al iets afwijkend gedrag te hebben vertoont. Ze keek altijd weg als iemand haar aankeek.

Als kind veel driftbuien, maar ook weinig empathie. Problemen lagen nooit aan haar, ze gaf alles een ander op de kop. Vaak mij. Maar ook dingen als niet lief zijn voor dieren (die wilden ook nooit bij haar zijn), als iemand haar corrigeerde of boos op haar werd, lachte ze daar gewoon om. Ik stond er vaak bij te huilen omdat ik het mezelf aantrok.

En wat ik altijd heel typerend vond, als ik gewoon ergens stond en ze liep langs me, dan beukte ze altijd even tegen me aan. Ze kon niet voorbij lopen zonder in mijn ruimte te komen.

Omdat ze zo jong was werd eerst ADHD geconstateerd. Er werd bij gezegd dat ze in de puberteit nog eens wat testen moest doen.

In de puberteit is ze gepest en ik ben er van overtuigd dat dat het trauma is waardoor de borderline zich echt ontwikkeld heeft. Er werd snel in gegrepen en een goede oplossing gevonden. Maar ik heb diepe medelijden met het gepeste meisje in haar.

Daarna werd de vraag om aandacht steeds groter wat ik goed kan begrijpen. En uiteindelijk is dat de spuigaten uitgelopen. Die tests zijn nooit gedaan, ze wilde niet mee werken want ze is niet gek. 'jullie zijn zelf gek'.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:31

Geplaatst: 09-08-19 22:31

Nikass schreef:
luuntje schreef:
Nikass ik denk dat Lusitana reageert op Blazy/Elvira.

Zo kwam het op mij niet over, maar dan hoor ik graag van lusitana op welk bericht zei reageerde, dan kan ik indien nodig mijn opmerking intrekken of aanpassen.

Ja ging inderdaad om haar post. De andere post stond er nog niet toen ik in mijn venster aan het schrijven was (kijk even naar de tijden) en had ik niet gelezen.
Excuus voor de verwarring.

Ik doelde niet op dat bepaalde bijdrages niet waardevol zijn, maar dat het nietszeggend is als je zegt "mijn weet-ik-het-wat vindt op basis van mijn eigen verhaal dat ik geweldig ben."

**Geplaatst**: 09-08-19 22:43

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 22:43

Het staat al weer een paar pagina's terug, maar ik sloeg er op aan:

WowAmigo schreef:
@avalanche, ik quote even niet want dat wordt te lang, maar die 3 weken cyclus... ik ga ff stuk hier, dat is exact wat ik meemaakte, talloze keren heb beschreven en niemand, helemaal niemand ging een lampje branden... 3 weken, altijd 3 weken...

Ik weet niet meer of ik het hier al genoemd had, maar wtf... Hoe typisch. Bij mijn ex waren het ook altijd exact drie weken. Noemde het zijn mannelijke ongesteldheid. Je kon er bijna de klok op gelijk zetten!

**Geplaatst**: 09-08-19 22:55

Geplaatst: 09-08-19 22:55

Zoals ik hierboven zei had mijn familielid ook van (heel jong) af aan symptomen van BPS. Broers en zussen leden erg onder haar gedrag, want haar ouders hadden als strategie uitgekozen om te "ontzien". Dat wil zeggen, mijn familielid hoefde als kind of tiener nooit dingen te doen die ze vervelend vond of waar ze een woede-aanval van kon krijgen, want eigenlijk was de hele familie daarvoor op de hoede. De sfeer in huis was alleen goed als mijn familielid een "goede" bui had. Dus werden broers en zussen bijna mede-verantwoordelijk om dit zo te houden.

Vooral haar zus heeft daar nog jarenlang last van gehad, die kwam al heel jong in de "zorg" rol. Als mijn familielid een woede-aanval op school had, werd haar zus diegene die haar moest kalmeren. Als zij woedend wegliep van school, moest haar zus haar zoeken. Impulsieve, felle emoties waren er ook al vanaf het begin, heel jong al. Of dit geheel aangeboren is weet ik niet. Dit gezin is wel door enkele traumatische gebeurtenissen gegaan, dus misschien heeft dat wel bijgedragen? Maar feit is wel dat andere gezinsleden niet zulk extreem gedrag vertoonden.

Ik denk zelf dat vroege interventie had geholpen, maar omdat haar ouders lang voor zichzelf ook hebben ontkend dat het abnormaal gedrag was of dat er iets mis was heeft mijn familielid nooit tijdig hulp gekregen. Ik denk dat dit er ook mede aan bij heeft gedragen dat ze nu, als volwassene, nog geen therapie of hulpverlening wil, en haar diagnose niet kan accepteren.

Heeft iemand hier ervaring met al vroege interventie, dus zeg maar als kind of tiener al in therapie of aan medicatie? En zoja, heeft dat geholpen?

**Geplaatst**: 09-08-19 22:56

Geplaatst: 09-08-19 22:56

Betreffende cyclus: Ik grapte altijd dat mijn portugese ex een letterlijke lunatic was, want bij volle maan het ergst.

**Geplaatst**: 09-08-19 22:58

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 09-08-19 22:58

Ik denk dat het woord lunatic daar ook vandaan komt.....

**Geplaatst**: 09-08-19 23:02

Geplaatst: 09-08-19 23:02

Avalanche81 schreef:
Ik denk dat het woord lunatic daar ook vandaan komt.....

Ja, en is al bekend sinds de vroegste geschiedenis, die veranderingen van persoonlijkheid rond volle maan.
Ook weerwolf legendes etc zijn daarop geinspireerd.

**Geplaatst**: 09-08-19 23:03

Geplaatst: 09-08-19 23:03

Ik reageer zelf ook altijd heel sterk op volle maan

niet qua gedrag gelukkig maar ik kan gewoon geen rust vinden dan.

Ik vind dat altijd bijzonder hoe mens, dier en plant op maanstanden reageren. Maar volle maan is 1x in de maand dus dat zal de drie weken niet verklaren.