Geplaatst: 19-04-12 13:35 Ik had de afgelopen tijd echt zo'n gevoel van onbehagen, dat er ergens iets mis zou gaan. Ik heb twee drachtige merries op stal staan en ik had het idee dat het met een van de merries te maken zou kunnen hebben. Het was echter mijn hengst die we vorige week met spoed naar de kliniek hebben moeten brengen. Gelukkig is die weer goed op geknapt en mag hij zaterdag naar huis. Aan de ene kant had ik naderhand wel het idee dat dat het was... maar bij vlagen toch nog zo'n gevoel dat we er nog niet zijn
(Maar dat laatste zou ik nog kunnen afschrijven aan het feit dat naderende bevallingen eigenlijk altijd wel spannend zijn.) En vroeger (als kind) zei ik ook altijd tegen mijn moeder dat ik wist wat mensen dachten, maar dat werd altijd afgedaan met dat je dat simpelweg niet kan weten. (meestal kracht bijgezet met vage voorbeelden.) Toch bleef ik voet bij stuk houden en tot op de dag van vandaag sta ik er nog steeds achter. Dan heb ik het niet over precies 'woordelijk' gedachten lezen, maar meer het gevoel dat mensen uitstralen. Ik weet dat gewoon, als kind al en ik kon dat niet simpelweg 'weg denken' omdat het vrij sterk binnenkomt. En als het dan achteraf 'uitkwam' om een of andere reden, bleek ik er eigenlijk nooit naast te zitten. (En dat voel ik nog steeds wel zo, maar ik praat er minder over, want veel mensen geloven daar natuurlijk niks van.)
).
Er zijn mensen die zich niet veilig voelen bij mij in de auto, ik rij al bijna 20 jaar schade vrij, met trekker rijden er bij 26 jaar. Maar ja, sturen komt soms op een andere plaats 
. 
maar waarschijnlijk zou ik nu weer precies t zelfde handelen... 
, waren de spanningen die ik had voor het examen precies goed om scherp en alert te blijven, maar verder niet.
Dat kon ik dan niet eten. 
