Dit verhaal dus, waar ik het over had.
Saintelette schreef:Bij ons ging alles heel rustig.. Toen duidelijk werd dat 'de stekker eruit ging' werd ook meteen de vraag over donorschap gesteld (beetje crue om nee te zeggen, als je beseft dat ze het zelf niet haalt vanwege de ontbrekende donor).. Vervolgens de stekker eruit (waarbij het een uur tot een dag kan duren voordat iemand overlijd, en nee dit gaan ze echt niet versnellen!) en goed de tijd om afscheid te nemen..
Dus een heel positief verhaal hiervoor zover je dit positief kunt noemen natuurlijk
Fijn dat het bij jullie rustig ging.
Maar alsnog, ik wil niet "vast zitten" aan een dag of maar enkele uren. Ik wil graag afscheid nemen op mijn manier. Hoeveel tijd ik daar voor nodig heb weet ik nu toch niet.
voor zover je dit positief kunt noemen natuurlijk
Sorry, naam kwijt. Ik respecteer je mening, en ik kan me er ergens ook nog wel iets bij voorstellen, maar inderdaad - waar trek je de grens? Je wilt je organen niet afstaan aan geesteszieke mensen, die om wat voor reden dan ook in een bepaalde situatie beland zijn. Alcoholisme is ook een ziekte. Niet alles heb je in de hand he.

wat rot voor je dat er weinig of verkeerde nazorg was voor jullie. Dát vind ik dan weer raar; ze zouden beter aandacht (of een investering) kunnen besteden aan een goede nazorg dan een tv-programma's vind ik. Dan zouden alle nabestaanden van donoren juist ambassadeurs worden van het donorschap.