Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-04-21 07:56

Geplaatst: 15-04-21 07:56

Kaat voor wat het waard is, ik denk aan je. Volhouden meidje!

**Geplaatst**: 15-04-21 09:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-04-21 09:08

Ook ik denk aan je! Je hebt al zoveel stappen vooruit gemaakt. Helaas gaat herstel ook met stappen achteruit.

Hoe vol, Rome is niet op 1 dag gebouwd he en er leiden heel veel wegen naar toe. Sommige gaan niet rechtdoor.

**Geplaatst**: 15-04-21 09:11

Geplaatst: 15-04-21 09:11

Hoi Kaat,
flink aan de struggle...!
De optimist zegt : daar leer je van.
My two cents: zo te lezen is jouw innerlijk kind verdrietig - en verdriet is eerder een kwestie van 'loslaten', je openen, laten gaan dan van vechten, je schrap zetten en fiks in actie zijn.
"Dus dat is wennen"! :(:)

**Geplaatst**: 15-04-21 10:27

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-04-21 10:27

Ik kan weinig meer dan herhalen wat hierboven staat: ook ik denk aan je.

En toch: je hebt gisteren die zelfbeschadiging lang weten uit te stellen, dat is al iets. En je voelt nu heel intense spijt. Het moment dat de gedachten aan de negatieve gevolgen het winnen van je drang om zoiets te doen, komt duidelijk dichterbij. Ik, met mijn lekenhoofd, zie in elk geval vooruitgang.

**Geplaatst**: 15-04-21 14:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-04-21 14:13

Beste Kaat, ik lees al de hele tijd mee maar heb nog niet gereageerd.
Weet dat moe ook een emotie is en moe zijn is ook ok, net zoals het lastig hebben, verdrietig zijn... Er zijn geen 'foute' emoties. Als je deze emoties ook kan omarmen en kan aanvaarden gaat de druk van de ketel. Emoties zijn een spectrum. Deze kunnen goed voelen maar ook 'slecht'. Echter hebben we altijd geleerd dat emoties goed moeten zijn. Daar zit de knoop. Emoties zijn wat ze zijn of ze nu goed of 'slecht' zijn. Het is wat jij voelt. Hoe harder je vecht tegen de emoties hoe harder zij gaan terugvechten en hun plaatsje gaan opeisen. Als jij rust kan vinden in het hebben van emoties en ze leert zien als iets dat er mag zijn zal je merken dat deze emoties stabieler, rustiger worden.

Ik leer de mensen die bij mij langs komen voor coaching om de gevoelens waar ze het moeilijk mee hebben te benoemen met een naam/ cartoon. Zodanig dat je ze kan herkennen, omarmen maar ook kan relativeren. Op de duur wordt het 'Hé daar is verdriet, welkom, je mag er zijn. Laten we samen verdrietig zijn.'
Wat ook kan helpen is, en hierbij sluit ik aan bij Janneke2 is om jezelf als kind te zien als je verdrietig bent en jezelf als kind omhelzen en troosten als het verdrietig is. Jouw volwassen zelf kan dit. Zelfcompassie is iets mooi.

Je bent goed bezig meid. Het is zwaar en poedersuiker en vreselijk vermoeiend. De weg naar groei gaat met vallen en opstaan. Neem de rust waar nodig en geniet wanneer je kan. Je komt wel! Hou de kleine gelukskes in gedachten. Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 15-04-21 14:59

Geplaatst: 15-04-21 14:59

Laibadji schreef:
Emoties zijn een spectrum. Deze kunnen goed voelen maar ook 'slecht'. Echter hebben we altijd geleerd dat emoties goed moeten zijn. Daar zit de knoop.

Dit is zo waar. Ooit sprak ik met een collega op de toilet en toen zei ze uit de grond van haar hart: "waarom denken wij toch altijd dat we ons gelukkig moeten voelen? Waarom is verdrietig zijn , boosheid etc niet ook gewoon een goed geaccepteerde emotie en maken we het onszelf zo moeilijk daardoor? en toen zei ze er heel hard en boos achteraan potverdorie → (maar dan de echte vloek→ die hier nu eventjes niet thuis hoort), ik vind het leven nu gewoon hartstikke poedersuiker". En toen keken we elkaar in de spiegel aan, want we wasten onze handen en toen kregen we alle twee zo vreselijk hard de slappe lach _O-

en ik kon alleen maar hikkend uitbrengen→ "dit is zo waar→ en je hebt zo alle reden om het leven echt poedersuiker te vinden" en die lach door haar ingezet, was heel louterend. Ik vond dat een heel wijs en bijzonder moment en ik heb het altijd onthouden en als ik mezelf poedersuiker voel, dan moet ik altijd hier aan denken en dan probeer ik dat rotgevoel er gewoon maar te laten zijn. Wij hebben nl vaak alle reden om ons verdrietig te voelen.
En weet je, op het moment dat jij ook van jezelf verdrietig mag en kunt zijn, dan scheelt dat al de helft van de wereld, want dan blijft het gewoon bij flink boos zijn, of een flinke huilbui.
Weet je toen onze Hercule en later onze Chico (mijn paarden) waren overleden, heb ik ooit buiten waar ik totaal alleen in het veld was, zo vreselijk hard gekrijst van verdriet, ik was zo boos dat na onze Hercule Chico zo jong ook nog dood was gegaan. Ik was daar na uitgeput en kwam totaal behuild thuis maar vanaf dat moment was het verdriet wel draaglijker. En dat is het goede meid van jouw therapie. Dat ga je ook leren, dat je gewoon boos mag zijn op alles en iedereen, of vreselijk mag huilen, zonder dat de wereld vergaat of jij jezelf fysiek ook nog eens pijn moet doen.

Ik vind ook dat je goed bezig bent hoe zwaar het nu ook is! :knuffel:

**Geplaatst**: 15-04-21 19:32

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-04-21 19:32

kaat toch .

knuffel meid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-21 13:07

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-21 13:07

En weer val ik. Ik maak contact met mijn emoties, zoals gevraagd maar deze dragen is ondraaglijk. De nasleep van mijn vorige crisis komt nu naar boven. Ik ben moe en gewoon ongelofelijk verdrietig. Terwijl ik vanochtend gewoon prima was en me zelf opgekleed heb. Al denk ik dat het gewoon weer een voorbode was of een soort coping mechanisme op hetgene waarvan ik wist dat het ging volgen. Het feit dat ik mijn hele kleerkast omhoop gooide omdat ik maar niet kon beslissen wat ik wou aandoen was gewoon al een banale uiting van mijn innerlijke onrust en radeloosheid.

En van zodra de therapie begon vandaag kroop ik meer en meer in mezelf. Overweldigd door alles wat ik nog moet en wil doen. En eigenlijk kan ik niet meer. Ik ben in overdrive. Ik moet halt roepen maar ik wil niet. Want als ik die dingen niet doe, dan voel ik schuld en blijf ik ze maar meeslepen.

Momenteel heb ik weer gewoon super veel liefdesverdriet. Ik mis een relatie. Ik mis affectie en intimiteit. Ik mis de zorgeloosheid die verliefdheid met zich meebrengt. Ik mis de rebelsheid van mijn laatste relatie.

Dus daar zat ik dan weer. In mijn badkamer. Roerloos. Tot het automatisch licht mijn aanwezigheid zelf niet meer vond en er voor zorgde dat ik in het pikdonker zat. De vloer leek onder me te verschuiven en ondanks de kamer niet helemaal verduisterd was, zag ik alleen maar zwart voor mijn ogen.

Na minutenlang roerloos te liggen ben ik terug in mijn lichaam geraakt en de moed bijeen gesprokkeld om te gaan praten, want op deze manier kan ik niet naar huis straks.. Maar dan, zoals altijd kom ik weer op een moment dat het niet gaat. Ja, hij kon 5 minuten met me praten maar aan een gerushed gesprek heb ik helemaal niets.

Dus nu lig ik hier op mijn bed en de tranen stromen over mijn wangen. Ik voel me zo leeg, zo eenzaam en koud. Mijn lijf tintelt en mijn neusgaten gesperd.

En op momenten zoals deze weet ik weer waarom ik ooit alle mogelijkheden zocht om niet te hoeven voelen of te vluchten van de realiteit: het doet verdomd veel pijn. En het is zo verwarrend. En vaag.

Waarom ben ik toch zo?

**Geplaatst**: 16-04-21 13:14

Geplaatst: 16-04-21 13:14

ach lieverdje, verdriet doet pijn. Je gaat leren om niet ten onder te gaan aan die pijn. Je hebt zolang geen verdriet gevoeld dat het nu als een soort heftige steenpuist die openbarst voelt.
Een soort aarde die zijn lava uitspugt.
Hoe vaker je jouw verdriet toelaat, je tranen eruit, hoe minder heftig de eruptie zal zijn.
Heb vertrouwen, het komt goed mignonne (schatje).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-21 15:45

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-21 15:45

Uiteindelijk nog een gesprek gehad maar heb er niet veel aan gehad. De bal wordt altijd in mijn kamp gegooid maar ik weet niet wat helpt. Als ze dan met voorstellen komen ga ik helemaal in verzet en word ik super cynisch. Het voorstel was namelijk straks aangeven aan mama dat ik me verdrietig voel vandaag. Maar dat durf ik niet. Want dan weet ik dat er meer vragen zullen komen. Of er conversatie volgt waar ik geen zin in heb.

Eigenlijk had ik niet eens recht op gesprek want door alle opborrelende frustratie had ik met mijn achterhoofd hard tegen de muur gebonkt. En zo kloot ik mezelf telkens keer op weer.

Ik begrijp de regel maar tegelijkertijd vind ik ze ook zo stom. Want ik had veel ergere dingen kunnen doen. Dat heb ik ook gedaan in het verleden. Maar ik heb me ingehouden. En in principe is het alles of niets met automutilatie maar tegelijkertijd kom ik van vrij ver en moeten ze me toch wat ademruimte gunnen denk ik dan?

Enfin ik ben er niet echt wijzer uit geraakt. Buiten dat ik eerder had moeten komen. Maar ik had zelf niet t idee dat het uit de hand zou lopen, gewoon dat ik een mindere dag had. Dus wat is wijsheid..

Ik ben nu onderweg naar huis en voor de eerste keer zelfstandig met het ov sinds mijn opname hier. Dus dat is ook vrij spannend. In de bus stond er iemand heel dichtbij en dat vond ik echt niet fijn. Sociale interactie buiten is echt nog lastig dus zonder ik me af met koptelefoon en zo weinig mogelijk oogcontact.

Hopelijk kan ik een beetje genieten van het weekend en vooral wat rust vinden. Maar ik heb ook heel wat te doen waaronder mijn evaluatie voorbereiden voor dinsdag dus vrees dat ik niet veel stil ga kunnen zitten. Zou ook graag rijden, staart wassen van Tinky (eigenlijk ook sokken scheren maar dat gaat echt te veel zijn),.. Vervelen zal alleszins niet gebeuren. Maar ik moet opletten dat mijn drukte geen vlucht is van mijn innerlijke tumult. En die balans is moeilijk want ik zit niet graag stil.

**Geplaatst**: 17-04-21 06:59

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 17-04-21 06:59

Hoi Kaat,
heb een fijn weekend! En maak je niet te druk over de evaluatie!
(Jij evalueert

volgens mij constant. Dat kan een erg nuttige eigenschap zijn!

)

**Geplaatst**: 17-04-21 07:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 17-04-21 07:03

Dikke knuffel voor jou :(:)

**Geplaatst**: 17-04-21 07:06

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 17-04-21 07:06

Fijn weekend Kaat en proficiat Amado7.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-04-21 21:00

Geplaatst door de TopicStarter : 19-04-21 21:00

Ik heb gelukkig weer een goed weekend gehad. Vrijdagavond afgesproken met een vriendin om haar verjaardagscadeautje te geven, ze is pas morgen jarig, maar ik geef het liever een beetje te vroeg dan te laat aangezien ik haar op de dag zelf sowieso niet kon zien.

Ze was er erg blij mee, dus het heeft mijn avond echt wel goed gemaakt. Ondanks het feit dat vrijdagnammidag dus niet zo top verlopen is. Het OV nemen viel uiteindelijk ook vrij goed mee, buiten dan iemand die me stress bezorgde op de bus omdat ze wel heel dichtbij stond (en vooral naar mij toe gericht). Maar gefocust op mijn ademhaling en er mij niet te veel door proberen mee te slepen.

Zaterdagochtend ben ik met de fiets naar een vriendin gegaan om te helpen met hun nieuw paard. Dat paard heeft helaas bij het vervoer naar huis na de aankoop een ongeluk gehad waardoor het niet meer kon staan. Het heeft intensieve zorg nodig en die mensen zitten er echt even doorheen, dus wou ik heel graag mijn steentje bijdragen. Ondanks het feit dat ik ook wist dat het voor mij emotioneel gezien, misschien niet het slimste idee was. Toch ben ik blij dat ik ben gegaan, want ik kon vrij goed afstand nemen van de situatie maar tegelijkertijd ook wel voldoende compassie tonen. Verder heb ik het vrij rustig aan gedaan die dag en ben ik 's avonds nog even gaan rijden met Tinky. Mijn mama was mee met de honden.

Zondag kan ik niet heel veel doen, aangezien wij tegen de middag terug hier moeten zijn en het voor ons een uur rijden is. Die namiddag vooral gefocust op mijn huiswerk. Eén van mijn huistaken is een pro- en con lijst maken van een bepaald destructief gedrag of werkpunt. Ik dacht dat ik vrij rustig was, maar toen ik trachte het in te vullen ivm automutilatie werd ik enorm getriggerd en schoot ik een beetje in paniek. Meteen even de stop-knop ingeduwd, afstand genomen, een KOV erover geschreven en dan naar de verpleging gegaan. Samen besloten dat ik best even naar buiten ging met een boek oid, maar gelukkig wist ik al wat te bedaren in de loop van het gesprek. Echter heb ik wel ook genoten van het liggen in het gras hier buiten op het domein en gewoon even te zijn.

Op dat moment dacht ik wel even: Ik wou dat ik gewoon in dit moment kon blijven. Gewoon voor altijd liggend in een grasland. De natuur om me heen. Geen verantwoordelijkheden. Geen zorgen. Geen verwachtingen. Gewoon bestaan. Maar dat is een utopie. De maatschappij staat en valt nu eenmaal op basis van regeltjes. En toen moest ik dus opstaan zodat ik op tijd was voor het avondeten.. Back to reality.

Vandaag had ik na de dagopening eerst kiné. Daarin maak ik eigenlijk ook weinig vorderingen. Ik blijf last hebben van mijn linkerschouder, ondanks ik nu al enkele maanden naar de kinesist ga. Toegegeven - ik ben wel niet heel consequent in mijn oefeningen. Zij wilt dat ik het verder laat onderzoeken.. Dus ben wel aan het nadenken om na mijn 2de vaccin er effectief eens verder naar te laten kijken. Ibuprofen destijds in Grimbergen veranderde er ook niets aan. Dus wat het is.. god knows. Vervolgens hadden we muziek. Dat vind ik meestal wel leuk. Deze sessie mochten we lekker luid op tonnen knallen. Tof, tot dat we allemaal eens dirigent moesten spelen. Daar blokkeerde ik helemaal. Ik wou niet. Echt niet. Ik wou daar niet voor de groep staan, terwijl iedereen mij aanstaarde en de leiding nemen. Zeker niet met het idee dat ik morgen iets gelijkaardigs al moet doen en dat al heel veel van me vraagt. Uiteraard is dit, zoals de therapeut ook zei, een leermoment. Een kans om in een veilige omgeving uit mijn comfortzone te treden. Maar het is me niet gelukt. Ik voelde de tranen ook opwellen en ik vermoed dat dat ook enorm meespeelde. Voor een groep staan en leiding nemen is lastig (zeker aangezien ik eigenlijk ook al niet goed was in de dirigent gewoon te volgen en ik nogal overspoeld geraakte..), maar dan ook nog eens mijn emoties moeten tonen? Dat was een dikke no-go. Daar was ik echt nog niet klaar voor. Achteraf heb ik er nog even over gepraat met de therapeut want ik was inmiddels al vrij hoog in mijn stressniveau - of zoals ze het hier zeggen, richting kookpot nr 3 aan het gaan (er zijn 5 kookpotten, één is relax en 5 is bij mij complete wanhoop/overspoeling). In nr 3 dreig ik al te automutileren dus dat trachten voor te zijn is echt wel belangrijk..

Bij de psychiater heb ik het er ook nog kort over gehad. Hij vroeg me ook wat mijn doel was deze week. Aangezien ik vorige week vrij veel geautomutileerd heb (en er in principe nultolerantie is) en deze week mijn evaluatie is + gesprek met mijn ouders en coach, minimaal 7 dagen niet toe te geven aan mijn drang. Zelf vind ik dat ook wel eng, want ik ben bang dat ik na die termijn dubbel zo hard herval. Zeker na zo'n hectische week. Maar ik mag daarin niet te veel vooruitlopen, dat zien we dan wel weer.

Momenteel heb ik vooral veel stress voor morgen

Morgenvroeg zie ik mijn coach weer nadat ze een week op verlof is geweest. Die coaching sessies zijn sowieso al vrij spannend, maar nu is het ook ter voorbereiding van die evaluatie. Die heb ik om 14u40. Ik twijfel om straks nog even te praten met de nachtverpleging want pff.. ik wil er gewoon vanaf zijn.

**Geplaatst**: 20-04-21 21:43

Geplaatst: 20-04-21 21:43

Hoi Kaat,
even heel erg kort - maar ik begrijp dat je vanmiddag de evaluatie hebt gehad.
Ik hoop dat de stress van dat gebeuren inmiddels wat gezakt is!

Hopelijk scheelt dat met de hektiek. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-04-21 08:48

Geplaatst door de TopicStarter : 21-04-21 08:48

Gisteren was echt een heel stressy dag. In de ochtend had ik dus coaching. Die verliep wel goed. Ik was vrij rustig en kon ook wat contact maken met mijn emoties tijdens het gesprek. Het was veel oprechter, niet zo zeer meer de spreekbeurt die ik eerder gewoon vrij droog opsomde. Ik was ook simpelweg dankbaar dat mijn coach terug was na een week verlof.

Tijdens KOV was de mindfulness oefening de persoon links van jou een compliment geven. Ik was nog wat gevoelig door het coachinggesprek die ik vlak er voor had, icm de stress voor mijn evaluatie. Het compliment dat ik kreeg was gewoon zo mooi.. Was heel oprecht en kwam er op neer dat ze veel bewondering voor me had en dat ik echt al ver gekomen was. Dat deed mijn ogen eindelijk volschieten. Ik ging echt gewoon huilen van ontroering. Voor heel de groep. Dat was echter nog een stap te ver en ben even naar buiten gegaan om terug gegrond te raken.

De evaluatie zelf vond ik doodeng. Toen ik de zaal binnen wandelde voelde ik alle ogen op mij gericht: Twee ergotherapeuten plus één studente, de hoofdverpleger, de psychiater, twee psychologen, mijn coach, een verpleger, nog een therapeute en de sociaal assistente. Echter kon ik toen niet eens kijken rondom me omdat ik zo bang was om mega geïntimeerd te geraken, dus ging ik gewoon op mijn stoel zitten en begon ik te lezen. Ogen strak op mijn blad papier. Na het voorlezen nam iedereen één per één het woord. Eerst begon mijn coach. Ik had het idee dat ze vrij ontroerd was. Ze was echt wel positief over mijn groei, vooral op vlak van mijn zelfdestructief gedrag waar ik wel steeds meer grip op krijg stilletjes aan.

Verder had de ergotherapeut die de creatieve therapie en muziek geeft ook wel mooie insteken. De meeste wist ik al, want die hadden we besproken na bepaalde sessies. Maar zijn insteek vind ik wel belangrijk omdat zijn sessies voor mij echt de interessantste zijn.

De hoofdverpleger vond mijn score voor mijn commitment overigens veels te streng. Hij gaf toe me niet goed te kennen maar dat hij, als hij me zo zag, echt wel een committed persoon vindt. Maarja, dat ik een grote zelfcriticus ben, dat is niet nieuw

Verder bleven de woorden van één van de psychologen ook wel hangen. Dat ik mijn emoties zie als een soort monsters..

Al bij al waren ze, in mijn ogen, gewoon bizar positief over mijn evolutie. Ik zag het allemaal heel anders. Maar ik ben dan ook erg gefocust op wat er niet goed ging.. Het was voor mij dus echt wel een grote schouderklop. Een boost voor mijn zelfvertrouwen en dat ik echt wel sterker ben dan ik denk. En dat ik mijzelf echt wel wat meer mag liefhebben.

Er waren wel twee momentjes tijdens de evaluatie dat ik door de intense stress en druk dreigde te dissociëren. Dit keer wel geheel onbewust. Ik voelde mij afwezig worden. Ik ging in mijn ontkenningsfase en begon me los te koppelen van de realiteit. Gelukkig merkte ik het vrij snel op en kon ik op de stop knop duwen. Helaas is door de spanning dus wel niet heel veel blijven hangen maar er zijn notulen genomen die ik nog ga krijgen om na te lezen.

De rest van die namiddag heb ik echt mijn leven gebeterd ofzo :')

Ik had nog veel spanning na de evaluatie, dus gaan skaten. Toen groepje mensen tegengekomen van de afdeling op het grasveld en even blijven plakken en socializen (jawel, socializen!). Daarna mijn rondje afgerond, yoga gedaan, even stilgevallen en een bad genomen. In de avond nog medepatiënt geholpen met haar evaluatie en op mijn kalimba gespeeld in de leefzaal. Iemand ook nog beetje wegwijs geholpen die interesse had in het instrument.

Ik was echt doodsbenauwd voor die evaluatie maar echt, ik ben gewoon trots. Er is een kant in mij dat dat moeilijk vind om te erkennen want het voelt egoïstisch maar langs de andere kant wil ik het van de daken schreeuwen.

Maandenlang, jarenlang was ik aan het ploeteren in de modder van het leven. Telkens in dat zelfde vierkante metertje. Een periode zakte ik niet echt dieper weg, tot ik ca 6 maand geleden haast verdronk. Ik ben er eindelijk uit aan het kruipen. Ik voel dat er een bodem is onder mijn voeten. Dat ik eigenlijk gewoon kan staan als ik het echt wil. Ik moet gewoon durven. Proberen. En als ik faal, dan is het zo. Gewoon blijven gaan. Mij niet meer door de keel laten grijpen door angst en onzekerheid, want dan dreig ik die bodem weer te verliezen.

Ik heb nog een paar drukke, vrij confronterende dagen voor me liggen. Maar ik heb meer hoop dan ooit. Dat de psychiater zegt dat dit een succes verhaal gaat worden.. Wat wil je meer?

**Geplaatst**: 21-04-21 08:51

Geplaatst: 21-04-21 08:51

Ik ben zó onwijs trots op je Kaat

Altijd al, maar nu nog een beetje extra. Of het nou goed gaat met je of niet. Maar nu vooral ook heel blij voor jou!

**Geplaatst**: 21-04-21 09:50

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-04-21 09:50

Meis wat een prachtig bericht!!
Hartstikke fijn...!!!

Dat je er tegen op zag, is me inmiddels glashelder: elf mensen tegelijk.
En hiephoi: ze zeggen zo te lezen allemaal positieve dingen.
Dadelijk de notulen nog eens doorlezen, om lekker veel zelfvertrouwen op te doen - en wie weet staan er nog nuttige tips in.

"kleine" tip van oma:
Houd van jezelf! +:)+

Bij prestaties en wanprestaties, in voor- en bij tegenspoed, of je rustig bent of hyperemotioneel.

En 'schreeuw dit resultaat' maar lekker van de spreekwoordelijke daken! In principe is daar niets egoïstisch aan!
(Ja, een ander mens compleet overstemmen met je eigen dingen, dat is egoïsme.)
Maar als jij zegt hoe blij en trots jij je voelt, en opgelucht en hoopvol: "dat mag gewoon!!" (En een beetje leuk iemand zal gewoon blij met jou zijn en blij voor jou zijn.

)

**Geplaatst**: 21-04-21 10:38

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-04-21 10:38

kaat je maakt me blij. Super goe bezig!!

**Geplaatst**: 21-04-21 11:19

Geplaatst: 21-04-21 11:19

$*\o/*$ topper, je begint van jezelf te houden, en terecht, jij mooi mens

. En wat Janneke zegt, je mag van je zelf houden in voor- en tegen spoed.....

**Geplaatst**: 21-04-21 11:31

Geplaatst: 21-04-21 11:31

Wow! Stille meelezer hier. Ik heb gewoon tranen in mijn ogen van je verhaal, wat een groei maak je door! Heel knap!

**Geplaatst**: 21-04-21 11:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-04-21 11:37

Goed bezig zeg! $*\o/*$

**Geplaatst**: 21-04-21 15:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-04-21 15:13

Wat goed Kaat!

**Geplaatst**: 21-04-21 19:37

Geplaatst: 21-04-21 19:37

Hey

(meelezer) Ik ben trots op jou! Echt, je bent al zó veel verder gekomen!

Spoiler:
Veel van wat je schrijft herken ik. (depressie, therapie, jezelf pijn doen, heel spannende gesprekken)
Maar, je doet het echt super! En jouw verhaal helpt mij zelfs. Probeer niet boos te zijn op jezelf als er eens iets niet lukt. Probeer te focussen op de goede dingen. En, zelfs al klinkt het onvoorstelbaar... jezelf leuk en goed en lief vinden kan echt gebeuren! Bij mij ook nog niet vaak, maar soms komt het echt. Wens jou superveel goeds, je schrijft prachtig, keep on going!

**Geplaatst**: 22-04-21 20:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-04-21 20:04

Wat een supermooi bericht.
Allemaal stappen de goede kant op.
Enne, trots zijn op jezelf is niet egoïstisch, echt niet.
Dit is welverdiende trots, helemaal terecht, door hoever je nu gekomen bent.
$*\o/*$