Bokt.nl

sneeuwpop schreef:

Als meelezer zeg ik,vooral negeren en dus niet in gaan op blazy.

Ik vind het een heel leerzaam topic, aangezien ik er gelukkig niet zo bekend mee ben.
Wel zie ik ook het patroon door blazy, dus dank daarvoor

Blazy schreef:

Als omgeving vd borderliner wordt er geadviseerd om je grenzen te stellen, ruimte voor jezelf ook te behouden.
Dan kan je er niet aan onderdoor gaan.
Deze verantwoordelijkheid heb je naar jezelf toe als omgeving van de borderliner.
De verantwoordelijkheid over jezelf kan je niet aan iemand anders vragen en heb jezelf te dragen. Kan je dat niet dan kan je als degene die dit onvermogen bezit maar 1 ding doen en dan val ik in herhaling; je spullen pakken en vertrekken voordat je er aan onder door gaat.
Iedere proffesional zal dit met mij eens zijn.

Wipher schreef:

Vergeet heel even de borderline en lees alleen dit: je bent in een relatie van 2 jaar en in deze twee jaar hebben jullie een aantal grote conflicten gehad en hebben jullie besloten dat meer afstand nodig is. Desondanks besloten jullie wel om land te kopen in Hongarije.

Wat zou bokt hierover zeggen als borderline helemaal niet genoemd zou zijn? Ik zou denken: een onverstandig besluit om land te kopen, zolang kennen jullie elkaar nog niet en de tijd samen lijkt zich niet te bewijzen alsof jullie op een lijn zitten. In ieder geval onvoldoende km te emigreren en een bedrijf te runnen.

Ik haal dit uit elkaar nu (de relatieproblemen en de borderline), ook al weet ik dat het een het ander veroorzaakt. Wat ik hiermee wil zeggen is dat nu alles wat fout is gegaan als automatisch aan de BPS wordt toegeschreven. Bijna niemand vraagt om concrete voorbeelden. Er wordt meteen geoordeeld. Hierboven laat ik zien dat, in de gelijkwaardige relatie waar iedereen het hier over heeft, er door de TS ook stappen zijn gezet die ik niet kan volgen. En ja, dat houdt BPS gedrag in stand.

Overigens is een BPS te behandelen, tegenover ieder die zegt dat dit niet zo is. Het is alleen geen kwestie van genezen, maar van het aantal dsm criteria verminderen tot de persoon niet meer aan alle criteria voldoet. Ik ben zelf met een BPS gediagnosticeerd jaren geleden en werk nu als therapeute met onder andere cliënten met persoonlijkheidsproblematiek. Voor wie hier vragen over heeft, staat mijn pb box open.

DeMolenhoek schreef:

Ja lekker handig als het jou eigen zus is en je de leeftijd nog niet hebt om uit huis te gaan. Of als ze opeens aan jou deur staat. Of als ze met een anoniem nummer belt om jou de huid vol te schelden. Of als ze jou opwacht aan de bushalte omdat jij iets op facebook hebt gezet over jou f*cking paard en zij zelfs dat persoonlijk opneemt. Wat dan hé? Is het dan nog altijd de verantwoordelijkheid van de omgeving?

sneeuwpop schreef:

Als meelezer zeg ik,vooral negeren en dus niet in gaan op blazy.

Ik vind het een heel leerzaam topic, aangezien ik er gelukkig niet zo bekend mee ben.
Wel zie ik ook het patroon door blazy, dus dank daarvoor

SinneJ schreef:

Blazy-Elvira elke professional zal ook toegeven dat misbruik (emotioneel of fysiek) kan verlammen en isoleren. Dat is algemeen geweten. Jij blijft roepen dat je gewoon weg moet gaat en dat is echt op verschillende manieren fout en gemeen en dom. Ik heb het vriendelijk geprobeerd, maar het kan niet, dit gedrag. Wij aanvaarden het hier niet meer en ik ga mee met sneeuwpop.

Wipher schreef:

Ik vind het jammer dat Blazy/Elvira zich zo opstelt in dit topic. Voor mijn gevoel bevestigt dit gedrag precies het beeld wat heerst over BPS. Ik heb in dit topic eerder 1 reactie geplaatst, waar nauwelijks op werd gereageerd. Alsof we allemaal ook alleen het extreme bps gedrag willen zien.
Ik ben zelf ook gediagnosticeerd, en ook al voldoe ik inmiddels al lang niet meer aan de criteria, ik geneer me voor het gedrag wat je hier laat zien Elvira. En of het nu door de bps komt of niet, ik voel heel sterk dat je hiermee het beeld over bps alleen maar negatiever maakt. En bovendien ook ernstig de veiligheid en ruimte in dit topic beperkt.

WowAmigo schreef:

Moet de omgeving wel weten wat er speelt en je niet als psychiater voorhouden dat “een beetje ruzie in de relatie erbij hoort” of blijven komen met communicatie onzin oefeningetjes. Mijn ex zat echt niet in de tig therapie/hulpsessies te vertellen dat ie regelmatig in pan 5 zat en mij nare flashbacks bezorgde, hij had idd wat problemen, maar die kwamen door mij. Een haar in de wasbak bijvoorbeeld. Of zeggen dat ik nog terug zou komen op n sms-je.
#mistffdeelvddiscussie

Lusitana schreef:

sneeuwpop schreef:

Als meelezer zeg ik,vooral negeren en dus niet in gaan op blazy.

Ik vind het een heel leerzaam topic, aangezien ik er gelukkig niet zo bekend mee ben.
Wel zie ik ook het patroon door blazy, dus dank daarvoor

In die zin zijn die posts zeer nuttig.

Blazy schreef:

Als omgeving vd borderliner wordt er geadviseerd om je grenzen te stellen, ruimte voor jezelf ook te behouden.
Dan kan je er niet aan onderdoor gaan.
Deze verantwoordelijkheid heb je naar jezelf toe als omgeving van de borderliner.
De verantwoordelijkheid over jezelf kan je niet aan iemand anders vragen en heb jezelf te dragen. Kan je dat niet dan kan je als degene die dit onvermogen bezit maar 1 ding doen en dan val ik in herhaling; je spullen pakken en vertrekken voordat je er aan onder door gaat.
Iedere proffesional zal dit met mij eens zijn.

Wat ze er niet bij vertellen is dat ofwel die paaltjes van de grenzen worden heel stiekem verzet, ofwel er wordt zodanig overheen gedenderd dat er weinig te bewaken valt.
Het kan niet zo zijn, dat mensen gepantserd een relatie in moeten. Dat hoeven ze bij anderen namelijk ook niet. Ze gaan er met de beste bedoelingen in en worden totaal niet gerespecteerd en volkomen ontwricht door manipulatief gedrag waarbij ze gaan denken dat het ook nog eens aan hen ligt.
En de meesten stappen ook op of beginnen er niet aan, maar dan wordt er geklaagd over verlaten van de zielepoot en stigmatisering.

Lusitana schreef:

Het gewoonlijk voor een man makkelijker om een vrouw te overmeesteren , dan andersom..... Just saying.
Dat gaat zowel op voor de manipulator als degene die het probeert te blokken.

DeMolenhoek schreef:

Naar aanleiding van jou laatste post zag in dit bericht. Ben je snel gediagnotiseerd? Is het niet confronterend om met dergelijke clienten te werken of is het juist makkelijker omdat jij weet hoe het voelt en hoe zij naar een bepaalde situatie kijken?

Lusitana schreef:

Wat ze er niet bij vertellen is dat ofwel die paaltjes van de grenzen worden heel stiekem verzet, ofwel er wordt zodanig overheen gedenderd dat er weinig te bewaken valt.
Het kan niet zo zijn, dat mensen gepantserd een relatie in moeten. Dat hoeven ze bij anderen namelijk ook niet.

Wipher schreef:

Ik heb toentertijd een uitgebreid diagnostisch onderzoek gehad tijdens een klinische opname. Echter was ik op dat moment 18 jaar en bevond ik me bepaald niet in een stabiele situatie (ondergewicht en met een aantal jaren van klinisch verblijf). Met dit als kanttekening, denk ik dus dat de diagnose niet gesteld had mogen worden, ook al voldeed ik wel aan voldoende kenmerken. Een persoonlijkheidsstoornis mag je volgens mij vaststellen vanaf 18 of 21 jaar, als de persoonlijkheid breder ontwikkeld is.

Wipher schreef:

Ik vind dit vrij kwetsbaar om online te zeggen, maar ook nu nog voel ik me wel eens ongezien. Dit is een patroon wat vroeger is ontstaan en wat ik nu heel snel kan herkennen. Op het moment dat ik me zo voel, merk ik ook nog wel eens op dat ik bedenk om iets destructiefs of ondoordachts te gaan doen. Dat zou me immers aandacht kunnen opleveren. Maar waar ik vroeger dit patroon en deze gedachten niet zou hebben opgemerkt, gaat er nu een belletje af. En bij dat belletje moet ik soms wel even glimlachen, om hoe sneaky de geest toch ook kan werken. Op het moment dat ik het patroon weer door heb kan ik besluiten om daar op een constructieve manier op te reageren, bijvoorbeeld door tegen iemand te vertellen dat ik me gepasseerd voel of door gewoon een vriendin te bellen en te vragen om een drankje te gaan doen. Oftewel: er zijn een aantal schakels tussen gedachten - handelen ontstaan die de meeste mensen met BPS nog niet bestaan, wat hen extreem belemmerd in het uitvoeren van constructief gedrag.

Wipher schreef:

DeMolenhoek schreef:

Naar aanleiding van jou laatste post zag in dit bericht. Ben je snel gediagnotiseerd? Is het niet confronterend om met dergelijke clienten te werken of is het juist makkelijker omdat jij weet hoe het voelt en hoe zij naar een bepaalde situatie kijken?

Dankjewel voor deze vragen

Ik heb toentertijd een uitgebreid diagnostisch onderzoek gehad tijdens een klinische opname. Echter was ik op dat moment 18 jaar en bevond ik me bepaald niet in een stabiele situatie (ondergewicht en met een aantal jaren van klinisch verblijf). Met dit als kanttekening, denk ik dus dat de diagnose niet gesteld had mogen worden, ook al voldeed ik wel aan voldoende kenmerken. Een persoonlijkheidsstoornis mag je volgens mij vaststellen vanaf 18 of 21 jaar, als de persoonlijkheid breder ontwikkeld is.

Ik vind het niet confronterend om met mensen met BPS te werken. Eigenlijk vind ik het heel erg leuk (anders zou ik dit beroep natuurlijk ook niet hebben gekozen). De dynamiek die ontstaat in de klinische setting vind ik bijzonder en uitdagend. Ik denk dat het niet confronterend is voor mij omdat ik me nauwelijks meer met dit gedrag en de mindset kan verbinden. Ik heb nieuwe copingmechanismen aangeleerd, ik ben ouder geworden, ik snap veel beter hoe ik werk en hoe de wereld werkt. En, heel belangrijk, ik ben weg uit de toxische situaties waar ik me vroeger vaak in bevond.

Wat ik in mijn werk wel heel belangrijk vind, is om te blijven kijken naar de oorzaak van het gedrag. Ik snap dat dit volledig anders kan zijn in een relatie, waarbij je liefde en wederzijds contact verwacht. Maar als hulpverlener in een behandeltraject is het van groot belang om te blijven zien hoe gedrag en gedachtenpatronen zijn ontstaan. Als ik enkel naar het vertoonde gedrag zou kijken, zou de wanhoop snel toeslaan ben ik bang. Horen dat iemand keer op keer suicidepogingen doet tijdens het behandeltraject geeft weinig hoop. Begrijpen dat die pogingen voortkomen uit bijvoorbeeld 'ongezien voelen' of 'zichzelf de moeite niet waard vinden' geeft veel meer aangrijpingspunten voor de therapie. Dan kun je werken aan het herkennen van het 'ongezien voelen' en oefenen met andere reacties op dit gevoel.

Ik vind dit vrij kwetsbaar om online te zeggen, maar ook nu nog voel ik me wel eens ongezien. Dit is een patroon wat vroeger is ontstaan en wat ik nu heel snel kan herkennen. Op het moment dat ik me zo voel, merk ik ook nog wel eens op dat ik bedenk om iets destructiefs of ondoordachts te gaan doen. Dat zou me immers aandacht kunnen opleveren. Maar waar ik vroeger dit patroon en deze gedachten niet zou hebben opgemerkt, gaat er nu een belletje af. En bij dat belletje moet ik soms wel even glimlachen, om hoe sneaky de geest toch ook kan werken. Op het moment dat ik het patroon weer door heb kan ik besluiten om daar op een constructieve manier op te reageren, bijvoorbeeld door tegen iemand te vertellen dat ik me gepasseerd voel of door gewoon een vriendin te bellen en te vragen om een drankje te gaan doen. Oftewel: er zijn een aantal schakels tussen gedachten - handelen ontstaan die de meeste mensen met BPS nog niet bestaan, wat hen extreem belemmerd in het uitvoeren van constructief gedrag.

DeMolenhoek schreef:

Dank je voor jou uitgebreide antwoord wipher. Het heeft veel verduidelijkt. Ik ben blij dat je het aanvoelt wanneer het wat minder gaat en dat jij dit ook kunt uiten. Ik denk dat de patienten veel aan jou hebben door jou ervaring

Wipher schreef:

DeMolenhoek schreef:

Dank je voor jou uitgebreide antwoord wipher. Het heeft veel verduidelijkt. Ik ben blij dat je het aanvoelt wanneer het wat minder gaat en dat jij dit ook kunt uiten. Ik denk dat de patienten veel aan jou hebben door jou ervaring

Dankjewel voor dit compliment

(Ik ga weer terug onder de meeleessteen!)