Patricia schreef:Deze discussie hebben wij op school ook wel eens gevoerd. En wat een ontzettend verschillende meningen kwamen daarin naar voren.
Inmiddels werk ik in de thuiszorg en heb met enige regelmaat te maken met mensen met handicaps. Dit zijn voornamelijk mensen die semi-zelfstandig wonen. De één heeft lichamelijke problemen, de volgende een down-syndroom en zo zitten er diverse 'variaties' tussen om het maar even zo te zeggen. Ook een aantal echt heel schrijnende gevallen.
Hier zitten mensen bij die heel gelukkig zijn, maar er zijn er wat die doodóngelukkig zijn. Dus tja, wat is wijsheid.
Wat voor mij criteria zouden zijn: Mate van zelfredzaamheid, pijnvrij kunnen leven, gelukkig zijn.
Punt is, dit weet je niet. Want hoe een handicap zich ontwikkelt, wat mensen nog zelf gaan kunnen en in hoeverre ze gelukkig gaan worden kun je niet bepalen als het kind nog warm en veilig in je buik zit.
Zou het van te voren 100% zeker zijn dat ik een kindje zou krijgen wat niet pijnvrij kan leven, wat nooit zelfredzaam zal zijn en wat ook nooit gelukkig zal zijn, dan zou ik het per direct weg laten halen.
En dan niet omdat ik bang ben voor de gevolgen die het voor mij heeft, maar omdat ik een kind een gelukkig leven zonder pijn en absolute afhankelijkheid gun.
Punt is dat dit alledrie dingen zijn die je nooit van tevoren kunt weten jammer genoeg. Zelfs de mate van pijnvrij zijn, is niet te voorspellen.
Natuurlijk wil iedereen het liefst een gezond, gelukkig kind. Een kind zonder problemen. En natuurlijk doe je er als ouders alles aan om ervoor te zorgen dat je kind gelukkig zal zijn.
Als ik heel eerlijk ben zou ik, mocht ik nu horen dat ik een kind met wat voor beperking dan ook zou krijgen, van verdriet en radeloosheid niet weten wat ik moest doen. Aan de ene kant wil je geen kind op de wereld zetten wat later een zeer grote kans heeft op een moeilijk, gecompliceerd leven. Aan de andere kant staat niet elke handicap garant voor een moeilijk of ongelukkig leven. Dus wanneer trek je een grens?
Die grens bepalen zou voor mij een ontzettend moeilijke beslissing zijn.
Ik had vd week ook al geantwoord maar toen kreeg ik het niet op bokt.
Ik ben zelf nu 26 jaar oud, en heb vanaf mijn geboorte eigenlijk al reuma. Ik ben van binnen qua gewrichten helemaal kapot. Ik kan veel dingen die ik heel graag zou willen doen niet. Iets wat voor jullie een hele gewone bezigheid is bijvoorbeeld naar de wc gaan is voor mij een erg grote inspanning. Gelukkig heb ik sinds januari dit jaar een nieuwe knie gekregen in april de 2e en momenteel zit ik in het gips omdat ik mijn enkel operatief heb laten vastzetten om gewoon maar van de pijn af te kunnen zijn.
Ik slik verschrikkelijk veel medicijnen die ook allemaal niet even goed zijn voor mn lichaam. Momenteel zit ik ook aan de antidepressiefa omdat het hele leven voor mij geen zin meer had. Het hoefde voor mij allemaal niet meer. Dag in dag uit pijn 24 uur per dag zeven dagen in de week. Alles moest ik uit handen geven omdat ik het zelf niet meer kon. Mijn hobby's: paarden verzorgen en rijden en lekker wandelen met mijn honden. Ik ben 100% afgekeurd wil momenteel graag gaan rondzoeken om eens op mij zelf te gaan. Maar ja heb een uitkering, stel ik wil op mijzelf dan moet ik mijn paard weg doen. Want werken om iets meer inkomen te hebben is leuk maar je word gekort op je uitkering! Maar goed dat is niet het belangrijkste! Maar ik bedoel maar met alles wat ik zou willen of doe heb ik te maken met mijn ziekte.
Nou is reuma niet het einde van de wereld. Er zijn mensen die er veel erger aan toe zijn als ik. Maar als ik er dan aan denk dat ik het hele leven al niet meer zag zitten omdat ik geen kant op kon, hoe moet het dan zijn stel ik zou helemaal gehandicapt ter wereld komen?
Er zijn mensen die fel reageren op andere die zeggen abortes te plegen. Maar misschien moet je je ook eens inleven van hoe zou het zijn als IK zo ter wereld zou komen.
Stel ik zou helemaal in een rolstoel zitten, ik kan niks en ben constand afhankelijk van andere. Je kan nooit op je zelf gaan wonen, en jezelf niet eens wassen of naar de wc gaan zou ik dan zo willen leven? Ik persoonlijk niet!
En idd, er zullen mensen zijn dit denken ik hou van mijn kind en ik ben egoistische als ik niet zo'n kind zou willen. Maar draai het nu eens om, zou jij zo geboren willen worden?
Geplaatst: 08-10-08 23:05 
Al vond ik dat niet zo heel erg, want duidelijkheid is fijn. Maar hij vindt dat voor elk probleem wel een pil is en als dat niet werkt? meer pillen 
