Als eerste een voorzichtige gefeliciteerd!
Ook ik ben 4 jaar geleden ongepland zwanger geraakt. Kwam als een klap in mijn gezicht! Maar naarmate de dag verstreek begon ik er aan te wennen en na het zien van de echo was ik om. MIJN kindje 
Pappie was minder blij, maar die trok na een hele lange tijd ook wel bij
We waren trouwens al uit elkaar voor ik er echter kwam dat ik zwanger was 
Inmiddels is het een hoop stres kom ik achter. Ik merk nu pas dat het echt iets teveel begint te worden. Ik ga naar school 1 dag in de week, loop 3 dagen in de week stage (verschillende dagen, verschillende diensten), heb een bijbaantje en als ik dan een keer een avondje vrij heb zijn mijn vrienden en vriendje er natuurlijk ook nog.... Plus huiswerk en de nodige klusjes die blijven liggen, zoals zooi ruimen, de hokken van de dieren verschonen en dergelijk. En dan komt het schuldgevoel erbij dat ik het idee heb dat ik mijn eigen kind zo weinig zie.... Ik zie hem iedere dag dan wel overdag dan wel 's avonds, een enkele keer zie ik hem een hele dag niet maar dan bel ik hem, maar toch! Ik mis hem vreselijk als ik moet werken! Vandaar ook dat ik van plan het allemaal te gaan verandere, bye bye bijbaantje op den duur gok ik, wat ik heel jammer vind. maar Jari gaat voor 
Uitgaan en dergelijk doe ik nog zo af en toe. Als ik niet hoef te werken, ga ik op stap. Mijn ouders passen dan op en 's morgens vroeg als Jari ten minste niet bij zijn papa is, sta ik tegelijk met hem op. En de volgende avond dan natuurlijk vroeg gaan slapen