Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-10-07 22:56

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 01-10-07 22:56

Ik ben moeder en heb emetofobie.
Helaas is het sinds ik moeder ben (16 jaar)niet minder geworden.
Als onze dochter ziek was toen ze klein was smeerde ik hem en moest mijn man de rotzooi opruimen. Bloos

Nu ze ouder is waarschuwt ze me als ze ziek is en dat ik beter even weg kan gaan.

**Geplaatst**: 01-10-07 22:58

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 01-10-07 22:58

Ik heb het ook gehad, maar ben er een heel eind overheen.
Naja, ik kan er iig mee omgaan Knipoog

Ik vind spugende baby's nog niet zo erg. Dat is melk en dat is voor mij geen kots.
Ze laten het er 'uitlopen' en geven niet echt over, kokhalzen niet enzo.
Het overgeven van kinderen die vast voedsel eten vind ik wel nog steeds moeilijk.
Heb het nu een paar keer gehad bij m'n neefjes. Meestal probeer ik ze in een emmer/wc te laten overgeven. En de keren dat dat niet ging... heb ik er heeeeeeeeeel veel keukenrol opgegooid, niet door mn neus geademend zodat ik niks rook. En het zo opgedaan, papier opgepakt met een vuilniszak en daarna gedweild met iets wat heeeel sterk ruikt Knipoog

. Was wel kotsmisselijk achteraf, maar het was een hele overwinning!

Ben er met therapie een heel eind vanaf gekomen, misschien ook iets voor jou?
Denk zowiezo dat het van je eigen kinderen minder erg/vies is...

**Geplaatst**: 01-10-07 23:00

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 01-10-07 23:00

Ik ben trouwens tijdens mijn zwangerschap niet misselijk geweest op 1 dag na:27 oktober 1990 Clown

de laatste x dat ik overgegeven heb is in 1982!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!geweest(klopt even af aan ongelakt hout)

**Geplaatst**: 01-10-07 23:13

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 01-10-07 23:13

Oooh FlairS geluksvogel Haha!

!

Ik heb bij alledriei de zwangerschappen weeeekenlang over moeten geven.

Chiqua ik zie je niet als potentieel moordenaar maar ik vind het wel onverantwoord juist omdat de meeste jonge kindjes veel spugen...

**Geplaatst**: 02-10-07 14:10

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 14:10

Pauline schreef:
Chiqua ik zie je niet als potentieel moordenaar maar ik vind het wel onverantwoord juist omdat de meeste jonge kindjes veel spugen...

Ik draai al meer dan 8 jaar mee op het forum in Nederland en buitenland, en trust me...
Er is nog nooit een kindje omgekomen bij iemand met emetofobie, ze hebben nog wel een grijntje verstand hoor Knipoog

En daarbij bestaan er verschillende vormen van de fobie, zoals ik al eerder zei.

**Geplaatst**: 02-10-07 14:17

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 14:17

Diamante schreef:
nikkigioa schreef:
In therapie gaan.

Miss even de rest ook lezen?

Ze heeft volledig gelijk.
Ik heb hier al vaak gelezen dat die ziekte niet te genezen valt. Elke angst valt niet te genezen maar er kan wél iets aan gedaan worden!
Alleen moet je er zelf achter staan.

En zij gerust, ik weet waarover ik spreek. Leef zelf al ongeveer 5jaar met deze angst maar het voorbije jaar gaat het alleen maar beter en beter...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-07 20:36

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-07 20:36

Wat bedoel je anna?

**Geplaatst**: 02-10-07 20:49

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 20:49

Dat je er iets aan moet WILLEN doen ook...

**Geplaatst**: 02-10-07 21:33

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 21:33

Anna01 schreef:
Dat je er iets aan moet WILLEN doen ook...

Ook niet gelezen dus, of niet goed in verdiept.
Je kan er wel iets aan WILLEN doen maar dat werkt niet altijd.
Erkend door het angstcentrum met als advies; onmiddelijk stoppen.

Doen ze niet voor niets he?

**Geplaatst**: 02-10-07 21:46

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 21:46

Chiqa schreef:
Anna01 schreef:
Dat je er iets aan moet WILLEN doen ook...

Ook niet gelezen dus, of niet goed in verdiept.
Je kan er wel iets aan WILLEN doen maar dat werkt niet altijd.
Erkend door het angstcentrum met als advies; onmiddelijk stoppen.

Doen ze niet voor niets he?

Zeg alsjeblieft niet dat ik me er niet in heb verdiept, of dat ik niet goed gelezen heb.
Ik ken deze ziekte, loop er zelf mee rond Knipoog

Tot vorig jaar liet ik het mijn leven beheersen. Ging nergens meer naartoe, deed niets meer, sloot mijn eigen op, enz.
Op een bepaald punt heb ik gezegd dat het genoeg was. Ik zou het echt mijn sociaal leven niet laten beheersen. Stap voor stap heb ik alles terug hernomen, op mijn eigen tempo.
Ik wil hiermee maar duidelijk maken dat je niets verder komt door je eigen altijd op te sluiten, door al op voorhand te zeggen: oh nee ik ga daar iemand zien overgeven of zo... Want dan kom je echt niet verder...

**Geplaatst**: 02-10-07 22:05

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:05

O hoi aangenaam kennis te maken Anna01
Lachen

Welke vorm van emetofobie heb jij?

Ik sluit me niet op en doe ook niet aan vermijding,
maar áls het gebeurd is het hek wel van de dam.

Ik heb voornamelijk last van de vorm 'besmetting'

**Geplaatst**: 02-10-07 22:13

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:13

Grrr typ ik juist een heel verhaal, doet mijn pc ambetant en is het weg Boos!

Even in het kort dus:

Ik weet niet welke vorm ik juist heb (nogmaals: ik heb dit helemaal naar de achtergrond gedrukt...) maar het gaat bij mij vooral om mensen te zien overgeven of zelf te moeten overgeven.

Ik moet binnenkort een lange reis maken en moet daarbij twee vliegtuigen nemen. Wel eerlijk gezegd: 's nachts lig ik er echt wakker van, alleen al het gedacht dat er iemand ziek kan worden en dat ik niet weg kan! Maar dat wilt natuurlijk niet zeggen dat het me belet van die reis te maken! Eens je dat doet ben je echt slecht bezig hoor...

**Geplaatst**: 02-10-07 22:22

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:22

Ik ga wel op reis, vlieg en durf in het openbaar vervoer (Zijn ook gevallen die dat eng vinden)
Ik maak me dus ook niet druk van te voren, zoals jij wel doet, althans je bent angstig.
Elkaar steunen hierin (Door lotgenoten) heeft mij al heel veel doen overwinnen met de fobie.
ALs ik bang ben kruip ik achter de PC, naar mn lotgenootjes toe.

Confrontatietherapie hielp hier dus niet, ik werd er alleen maar angstiger ven,
en ook nog eens obsessief, ik ging mezelf kwellen.
Wat heb jij eraan gedaan Anna01?

**Geplaatst**: 02-10-07 22:29

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:29

Erover praten helpt al veel, dat is juist.

Ik heb het verteld aan mijn beste vriend (tevens uitgaansmaatje) en hij hield er echt veel rekening mee: dronk niet al te veel, ging samen met mij naar buiten als het nodig was, enzo.

En zoals ik al gezegd heb: Langzaam aan alles weer oppakken. Op de duur verdwijnt die beangstige gedachte een beetje.
Ik heb mijn eigen eigenlijk weer verplicht van weer buiten te komen...

**Geplaatst**: 02-10-07 22:35

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:35

Mijn vriend heeft er licht last van: als ik moet overgeven rent hij weg of verstopt hij zijn hoofd tussen kussens in om niets te horen... Bij het woord: misselijk, trekt hij al bleek weg. Hij kan amper tegen zijn eigen kots, zijn moeder mocht laatst zijn bed verschonen omdat hij moets overgeven.

Ik vind het niet fijn als mensen moeten overgeven, maar angst? nee. gelukkig niet!

Voor de therapiegangers: hebben jullie ook exposure therapie gehad?

**Geplaatst**: 02-10-07 22:38

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:38

Anna01; Inderdaad, mensen in je omgeving die je steunen en die weten wat je hebt helpt enorm. Ik heb daar ook heel veel baat bij, ik vertel het ook van te voren aan mensen als ik op bezoek ga of bezoek krijg, zodat ze niet schrikken als ik even naar buiten wil ofzo. Lachen

Ik heb gelukkig hele fijne, begripvolle mensen in mijn omgeving... en dat heeft met echt ENORM geholpen.

**Geplaatst**: 02-10-07 22:49

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:49

Welshcobfan schreef:
Voor de therapiegangers: hebben jullie ook exposure therapie gehad?

Chiqa schreef:
Confrontatietherapie hielp hier dus niet, ik werd er alleen maar angstiger van,

ja dus.

**Geplaatst**: 02-10-07 22:59

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 02-10-07 22:59

Nakisha schreef:
Anna01; Inderdaad, mensen in je omgeving die je steunen en die weten wat je hebt helpt enorm. Ik heb daar ook heel veel baat bij, ik vertel het ook van te voren aan mensen als ik op bezoek ga of bezoek krijg, zodat ze niet schrikken als ik even naar buiten wil ofzo.
Ik heb gelukkig hele fijne, begripvolle mensen in mijn omgeving... en dat heeft met echt ENORM geholpen.

Ja dat doe ik ook *LOL*

En dat ze het van te voren moeten aankondigen als ze hun misselijk voelen, dan ga ik even de kamer uit. (Eigenlijk wel heel liefdevol he Knipoog

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-07 09:01

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-07 09:01

Anna, zegme niet... je moet er iets aan willen doen!
Je moest eens weten wat we geprobeerd hebben.

Helaas werd te ver gaan, te veel willen vaak ook averechts...

**Geplaatst**: 03-10-07 11:40

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 03-10-07 11:40

Ik heb het ook, al is het met de jaren minder geworden (maw: ik ga er beter mee om)
Heb sinds mijn 7e niet meer overgegeven en ik merk juist dat dat het erger maakt.
Als ik nu misselijk ben vecht ik ertegen en ben ik soms 2 weken ziek (bijv in tijden van buikgriep)

Ik wil om meerdere redenen nog lang geen kinderen, maar ik vermoed toch echt wel dat als je eenmaal zwanger bent en het onvermijdelijke moment komt dat je zelf over je nek gaat je er niet tegen kan vechten en je het ondergaat. Ik ben ook van mening dat dat op kan luchten omdat je merkt dat je nog steeds niet dood bent.
En ik merk ook dat als ik veel om mensen of dieren geef ik een bepaalde knop heb leren omzetten.
Als je kindje zn hele bed onder heeft gespuugd ben jij gewoon de zorger en jij moet dat opruimen en zorgen dat het kindje zich beter voelt. En ik ben het met voorgaande mensen eens dat als je dat nog niet denkt te kunnen, of geen duidelijke afspraken met je partner hebt je niet aan kinderen moet beginnen.
Ten eerste omdat je een stuk veiligheid wat kinderen nodig hebben niet kan geven, zij worden ook angstiger als ze moeten overgeven omdat ze jou enorme reactie merken.

Ik heb het in een ernstige gradatie gehad (niet met openbaar vervoer gaan, niet naar school gaan als er buikgriep heerste, handen wassen tot bloedens toe, zelfs niet meer durven uitmesten omdat poep bacterien bevatten waarvan je ziektes kon krijgen) maar ik heb mezelf toch leren kalmeren. Als je leert om die emoties en die paniek beter te reguleren is het overleefbaar.
En als je bepaalde eisen aan jezelf stelt die je wel tegemoed kan komen kan je situaties ook beter overzien. Een partner die teveel gedronken heeft kan het uitzoeken en die dump je bij de wc onder het nom van: eigen schuld, hiermee ga ik mezelf niet overstressen.
Een partner die gewoon echt ziek is toch bijstaan in de mate waarin jij dat kan. Dat kan heel simpel door alleen maar een emmer of een nat washandje naar binnen te schuiven, of de douche aan te zetten en hem/haar eronder te planten.
Steeds grenzen verleggen dus, maar niet over de angstgrens heengaan.

Ik heb zelf nog steeds erg veel last "besmettingsgevaar" en ik denk niet dat ik daar ooit overheen kom. Ik probeer dan wat geruststellende woorden van iemand te zoeken en ik zorg dat ik veel slaap, gezond eet en zo maak ik mezelf wijs dat ik niet ziek kan worden omdat mijn weerstand goed is.

Je moet je bij zoiets stoms als emotofobie niet laten beinvloeden en jezelf erin laten meeslepen. En dat is inderdaad makkelijk gezegt, maar jezelf er een soort van achter verschuilen of erbij neerleggen zoals ik in sommige post lees (voornamelijk tussen de regels door) schiet ook niet op.

Het leven kan zo makkelijk zijn als je het zelf maakt. (en daarmee zeg ik niet dat het leven perse makkelijk IS)

**Geplaatst**: 03-10-07 12:21

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 03-10-07 12:21

Ja!! Ik heb het ook! En best heel erg zelfs!
Ik wist alleen helemaal niet dat er ook een naam voor is en dat zoveel andere mensen het ook hebben. Een vriendin wees me op dit topic, best "fijn" om te weten dat ik niet de enige ben.
En dat er mensen zijn die weten hoe het voelt en het écht begrijpen. Want in mijn omgeving ken ik niemand die het heeft. Je merkt ook hier aan sommige reacties ( "ja ik vind het ook best vies" ) dat het voor andere mensen heel moeilijk te begrijpen is en daar kunnen ze ook helemaal niks aan doen.

Ik ben hiervoor ook in therapie geweest, maar daar heb ik ook alleen maar geleerd om er beter mee om te gaan. Van de angst zal ik nooit afkomen zei de psycholoog.

Als ik denk aan kinderen krijgen en zwanger zijn raak ik inderdaad ook al meteen in paniek. Stel je voor dat ik elke ochtend over moet geven tijdens m'n zwangerschap.. Dan draai ik echt door ben ik bang. De laatste keer dat ik moest overgeven heeft het een jaar geduurd voor ik weer normaal durfde te eten. Een soort anorexia heb ik er toen van gekregen. Ik dacht zolang ik maar niks eet, kan het er ook nie meer uitkomen.. Heel eng.
En hoe ik zou reageren als het mijn eigen kinderen zouden zijn? Ik weet het niet, zoals ik er nu over denk ben ik bang dat ik gewoon in paniek raak, kei hard wegren en doodsbang word..

Ik blijf dit topic zeker volgen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-07 12:38

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-07 12:38

Heel herkenbaar Marielleee...
Ik wist tot vorig jaar ook niet dat ht bestond, dacht zelfs dat ik gewoon een beetje gek was ofzo!

Ik heb voor ht laast overgegeven toen ik 7 was ofzo.. dat maakt ht extra eng! Hetgeen wat er toen uit is gekomen heb ik ook nooit meer gegeten.. heel stom eigk!

**Geplaatst**: 03-10-07 12:49

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 03-10-07 12:49

Oja en over welke vorm ik heb? Geen idee, volgens mij wel ongeveer allemaal..

Ik ben in ieder geval als de dood om zelf over te geven, dat vind ik het aller aller ergste. Ik drink daarom geen alcohol, eet mezelf nooit te vol, kijk altijd of eten niet over de datum is, enz. En wanneer ik het gevoel heb dat ik over moet geven zal ik ook alles eraan doen om het binnen te houden, waardoor je ooit juist veel zieker wordt zoals iemand anders hier ook al aangaf.
Verder ben ik ook superbang om besmet te worden als mensen in mijn omgeving ziek zijn, dat heb ik een keer meegemaakt namelijk. M'n moeder en zusje moesten overgeven en ik de dag daarna ook, dat ging ik ze bijna "kwalijk" nemen en als het nu weer gebeurd blijf ik niet meer thuis! Klinkt gestoord, maarja..

Verder ben ik ook in uitgaansgelegenheden bang, in het openbaar vervoer (het gevoel dat je niet weg kan), in de bioscoop en op school heb ik het ook heel erg in de collegebanken. Waar je dus ook niet uitkan als je in het midden zit, soms word ik helemaal gek dan. Meestal probeer ik zoveel mogelijk aan de buitenkant te gaan zitten. Maar als ik dan weer langs iemand zit die voor mijn gevoel wit ziet en misschien wel eens eventueel zou kunnen gaan overgeven, dan word ik ook weer zenuwachtig.

Ook het slapen in groepen op kampen of zoiets dergelijks is hierdoor heel moeilijk. En het naast je vriend slapen.. Meestal lukt me dat wel, maar ooit vraag ik wel honderd keer als ie gedronken heeft van: ben je écht niet misselijk? En als hij te zat is dan slaap ik die nacht niet bij hem, voor de zekerheid.

Voor de rest kan ik zowieso niet tegen het geluid, de geur, het zien, het kokhalzen, enz enz. Ook op tv heb ik er last van. En ook als iemand vertelt van, "ik heb net over moeten geven" dan trek ik al wit weg.

En hoe ik eraan gekomen ben dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik heb het al vanaf mijn 3e ofzo, zolang ik me kan herinneren. Vroeger als mijn zusje moest overgeven of iemand op de basisschool dan rende ik altijd al weg.
Het is bij mij wel erger geworden door bepaalde traumatische ervarigen, en die zijn weer vooral veroorzaakt doordat NIEMAND me eerst serieus nam, ook m'n eigen ouders niet.
Ik heb bijvoorbeeld een keer met een zeilkamp van school in n klein zeilbootje gezeten met iemand die wel 12 keer over moest geven en ik mocht er gewoon níet uit. Zeer traumatisch was dat. Het was dat hij aan het overgeven was ín het water anders was ik zelf in het water gesprongen. Ik zag heel dat kamp vantevoren al niet zitten en ik had dat soort situaties natuurlijk allang aan zien komen, maar m'n ouders hebben me toen gedwongen en dat heb ik ze ook best lang kwalijk genomen..

**Geplaatst**: 03-10-07 12:52

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst: 03-10-07 12:52

Diamante schreef:
Heel herkenbaar Marielleee...
Ik wist tot vorig jaar ook niet dat ht bestond, dacht zelfs dat ik gewoon een beetje gek was ofzo!

Ik heb voor ht laast overgegeven toen ik 7 was ofzo.. dat maakt ht extra eng! Hetgeen wat er toen uit is gekomen heb ik ook nooit meer gegeten.. heel stom eigk!

Ja dat is eigenlijk met alle situaties he?!
Steeds als je het aan anderen verteld ofzo dan denk je ja het is eigenlijk maar stom en eigenlijk slaat het nergens op, maarja..
Als het dan weer zover is dan kun je zo niet meer denken, ook al probeer je dat nog zo hard.

Fijn dat je sinds je 7e niet meer hebt hoeven overgeven.
Mijn laatste keer was dus op m'n 18e en dan maak je het bewuster mee en daar ben ik toen wel een beetje van doorgedraait. Gelukkig ben ik daar nu eindelijk overheen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-10-07 13:08

Re: Emetofobie en kinderen!

Geplaatst door de TopicStarter : 03-10-07 13:08

Niet drinken, niet vol eten... ik herken het! Niet uiteten gaan, mee met in touringcars, op vakantie, stappen ect! Dooooodsbenauwt!

Ik woon nu op kamers en heb beneden een jongen die griep heeft. Ik heb de meest rare dingen aangedragen waarom hij miss beter thuis uit kon gaan zieke (draai dan zo door dat ik de meest rare dingen zeg)...

Toen mn vriend een paar weken terug moest overgeven, gelukkig heb ik daaaar niks van meegekregen heb ik hem een paar dagen geen kus durven geven!

als ik nu terug lees wat ik typ, denk ik echt Hamer