Shalimar schreef:Ik ben 9 keer geopereerd aan mijn gezicht. Ik ben geboren met een platte neus en een open verhemelte. Ik had dus schisis. (hazelip) De eerste keer was een paar dagen na mijn geboorte en de laatste keer was in 2001. Ik haat ziekenhuizen. Vooral de tijd net voor de operatie. Ik haat he infuus en ben dan ook altijd erg panisch als ik er één moet. De laatste keer was ik zo gespannen dat ik eerst een voorprikje kreeg in mijn hand maar die deed al veel pijn. Mijn hartslag schoot de lucht in. Toen kwam nog het echte infuus en dat doet verdomd pijn! Je voelt gewoon een 10cm lange naald naar binnen gaan en als ze de verdoving erin spuiten voel je dat ook en dat is totaal niet prettig!! Ik ben altijd zo bag als ik in de OK lig. Bang dat ik niet meer wakker word ofzo. Het is heel stom maar dat zit er gewoon in. Ik ben eigenlijk nog steeds niet tevreden maar ik ga echt niet nog een keer onder het mes als het niet medisch moet.
<-- zal maar niet vertellen hoe alleen bloedprikken bij mij gaat, laat staan infuus...
maargoed, geboren ben ik er.
veel veel veel röntgenfotos, vandaag nog, voor mn wervelkolom en bekken...lekker in je bijna nakie (alleen in je onderbroek..voelt zo gewennig..


veel blaasontstekingen gehad dus uroloog. Was toen 10 jaar oud, maar het was een man en ik moest daar met mn benen wijd...dan voel je je toch even niet fijn.
orthopeed voor mijn tenen..(ook weer fotos)
bloedprikken x 100
ik heb diepe rollende aders, dus die spuit gaat er gemiddeld 2x in, en dan dr in..onderhuidsverschuiven en weer wat dieper..en dr weer een beetje uit en weer kijken of ze iets hebben...en nou voordat iedereen auuuuwwww gaat roepen, ik voel het niet.
Je voelt alleen het kleine prikje als ie er in gaat.
En dat vandaag ook weer, had een jonge meid, ze kreeg het niet voor elkaar en ik maar lachen. Gelukkig kon ze er zelf ook om meelachen (ookal had ik dr gewaarschuwd dat ik erg moeilijk te prikken was)
heb ik 't toch verteld...
vorig jaar februari mijn amandelen eruit. (infuus als ik daar nog aan terug moet denken..het prikken viel mee..maar kon mijn hand daarna niet meer bewegen..en ze had m bijna in mijn arm geprikt ipv hand omdat ze geen ader kon vinden)
maar dat was ook het enigste erge.
En ooit een keer mijn pols gebroken na een val van een paard.
verder kan ik me zo niks herinneren en alles staat compleet door elkaar
