Ik zit met het feit dat ik de grootste fout van mijn leven heb gemaakt.
Heb een hele nare ervaring met een jongen gehad 2 jaar geleden. Sindsdien ben ik veel te onzeker wat jongens betreft. Ik kan wel wat rondscharrelen, maar zodra iemand dicht bij mijn gevoel komt kap ik het af.
Nu is er een jongen die ik al zo'n jaar of 3 ken. Een half jaar geleden hebben we gewoon rustig wat opgebouwd. Gekletst, filmpje gekeken en echt serieus een band opgebouwd. Het voelt zó goed. Het gaat gewoon heel diep in mijn hart. Ik liet hem heeel dicht bij me komen. Denk niet dat iemand zoveel van de ware mij heeft gezien.
Maar toch hield ik de boot een beetje af.. Gewoon omdat ik zat te wachten op het moment dat hij een leuker meisje tegenkwam.. of besefte dat ik toch niet zo leuk was.
Nu heb ik hem dus al maanden niet meer gezien. Hij is echt bezig om zichzelf los te weken.. Om het gevoel en de band te doorbreken, omdat hij dus echt denk dat ik hem niet moet..
Hij heeft een nieuwe telefoon, want zijn oude was kapot. Hij is dus mijn nummer kwijt en zijn nieuwe nummer heb ik niet.. Maar ik ben te laf om naar hem toe te gaan. En dat is dan 18 jaar en moet ooit volwassen worden...
De enige manier om over die onzekerheid heen te komen is, door er dwars door heen te gaan.. Ik weet het wel... Waarom ga ik er altijd met zo'n boog omheen dan?