jokari schreef:Shadowlover, depressief zijn op je 23 is niets om je over te schamen hoor. Zorg dat je hulp krijgt - en láát je helpen, want soms kruip je uit zelfverdediging zo ver terug in je schulp, dat iedereen nog zo hard zijn best mag doen, maar dat je het zelf gewoon niet toelaat. (Valt het op dat ik uit ervaring spreek ?
- nu had het bij wel niet met pesten te maken)
Schrijven kan idd helpen, zoals terorita vertelt. Ik heb van mijn 16 tot mijn 26 boeken vol geschreven - ik denk niet dat ik die ooit nog opnieuw wil lezen, ik ga er geheid van janken.
Dames, samen staan we sterk hé ! Die pestkoppen hebben al zo'n groot deel van je leven vergald, laat ze niet ook nog eens de rest van je leven om zeep helpen ! Dat zijn ze niet waard, echt niet !
Sterkte, jullie allemaal !
Dankjewel, ik weet wel dat het mag, maar accepteren is iets anders. Ik heb nu een beetje het gevoel dat ik niet meer mag lachen of vrolijk zijn want ik heb een depressie. het schrijven helpt, vooral om mn gedachten op een rij te krijgen en het luchtte ook ontzettend op dat iedereen (mijn ouders en vriend) weet hoe ontzettend kl*te ik me voel. En toch durf ik het mijn beste vrienden niet te vertellen. (Ik begin nou alweer te janken, ongelofelijk zeg.) Ik weet dat ze me zullen steunen, helpen waar kan, maar ik kan het gewoon niet opbrengen.
Citaat:
Ik weet van mezelf dat ik moeite heb met het omgaan met kritiek. Als iemand tegen me zegt dat ik iets niet goed heb gedaan, of misschien anders zou moeten doen schiet ik gelijk op slot. Beter kan ik het niet omschrijven, het lijkt op zo'n moment alsof er in eens een muur om me heen staat waar ik niet meer doorheen kom. Iemand heeft me ooit gewezen hoe dat nu zit bij mij. Door wat er vroeger gebeurd is, denk ik dat zodra iemand een klein stukje van mij of van wat ik doe afwijs, diegene mij als persoon afwijst.
Dit is bij mij ook zo. Als ik kritiek krijg dan voel ik me ontzettend aangevallen. Alsof ik niks goed kan doen. Gelukkig ben ik wel zo sterk om dan een dag later er tegen aan te gaan om het te verbeteren, vervolgens een compliment krijgen dat ik zo vooruit ga en dan voel ik me weer helemaal vrolijk, dan word ik bijna hyper, sta te springen en kan de wereld aan. Om vervolgens de volgende tegenslag te incasseren. Normaal gaat dat gelijk op, nu lijkt de balans een beetje zoek, daarom kan ik het nu even niet aan en ben hulp gaan zoeken.
ik denk steeds: als ik vroeger niet gepest was en alles alleen hoefde te doen, dan zou ik nu veel socialer zijn. Want dat is gewoon waar ik me goed bij voel, als andere mensen bij mij willen zijn en met me willen praten en dingen doen.
Jezelf accepteren en waarderen is zo moeilijk als niemand anders dat lijkt te doen. En juist daarom zijn die mensen het niet waard om naar te luisteren. Maar waarom doen we het dan allemaal? En hoe doorbreek je die cirkel, dat is denk ik de vraag van alle gepeste mensen.
1 ding is zeker. Ook al lijdt mijn studie hieronder, ik maak hem af! als ik dit opgeef, heb ik weer iets om teleurgesteld te zijn in mezelf, hoe diep zink ik dan in een depressie? ik denk eigenlijk dat het juist goed is dat ik deze studie ben gaan doen, want nu ben ik op een punt dat ik weet wat/dat ik moet verwerken en dat had misschien anders wel heel lang kunnen duren en hoeveel had het dan verpest voor mij?
Ik laat mijn toekomst niet verknallen!
misschien moeten wij er iets harder voor vechten, maar de waardering/beloning zal des te groter zijn.
Geplaatst: 30-03-06 20:36 
Ik doe er helemaal niks op uit ik laat alles over me heenkomen en toch ben ik een brutaal nest dat altijd een grote bek heeft (volgens hun 
) Ik heb één keer mijn grens laten zien toen ze me aan het opwachten waren.. Ik heb hun "leidster" toen enorm hard tegen haar smoel aan gemept.. 
Er zijn dingen gebeurt met het pesten die ik niet meer kan vergeten.. Ik ben ook "mollig" en op de basisschool zat er een meisje in mijn klas die altijd zei: KIJK! Daar heb je dat meisje weer zonder borsten maar met vetrollen.. 
