Geplaatst: 24-09-24 07:05 
Als je niet ongelukkig bent, ben je dan gelukkig? Of zit er nog een neutraal iets tussenin?
Waarin je je gewoon wel okee voelt. Je wel je zorgen hebt, dingen in het leven je tegenstaan, je een zekere zwaarheid maar ook wel tevredenheid ervaart, een zekere rust / ontspanning kan vinden, beseft dat je veel hebt om dankbaar voor te zijn, beseft dat er heel veel mensen zijn die het veel minder hebben dan jij, en je best wel wat leuke momenten ervaart?
Of zijn die leuke momenten dan meteen momenten van geluk? En maakt dat je dan "gelukkig"? Of hoeveel geluksmomenten in hoeveel tijd heb je nodig om "gelukkig" te zijn?
Is het gevoel van, het leven is zeker niet perfect, ik sta niet te juichen om de dag te beginnen 's ochtends, maar ik voel me best okee, besef dat ik dankbaar moet zijn voor veel dingen (en ben dat ook) en ben wel tevreden. Tevreden zijn = gelukkig zijn?
Of zit daar nog een verschil tussen, dat gelukkig zijn nog een stapje hoger is op de jubel-ladder?
musiqolog schreef:Mij wordt vaak verweten dat ik overloop van zelfmedelijden en dat zal ook wel zo zijn. Maar goed, dat verwijt komt feitelijk neer op: je mag niet ongelukkig zijn als je in materiële welstand leeft. Dus in mijn ervaring verwacht de maatschappij, als je niet al te veel keiharde narigheid hebt meegemaakt, dat je gelukkig bent. En word je erop aangekeken als dat niet het geval is.
Ik ervaar dat niet zo eigenlijk. Ik kijk niemand er op aan wanneer die niet gelukkig is.
Wèl is het natuurlijk zo dat van die "ik heb een heel zwaar leeeeeheeeeeeveeeeen.... echt waar" (Brigitte Kaandorp) mensen natuurlijk niet echt tof zijn om je heen omdat die je energie zo naar beneden trekken
Mensen die het gewoon best okee hebben, en dan de hele dag zitten te zuchten, steunen, puffen en klagen....pfffft. Ik kan dan wel denken "je mag best een beetje dankbaar / tevreden zijn met wat je wèl hebt". En dat bestaat dan náást dat ik het natuurlijk rot vind voor die persoon dat die zich zo voelt en dat ik het rot vind dat diegene een gemis ervaart.
Maar ik heb ook een beetje allergie er tegen ontwikkeld door mijn zus die altijd zo vervelend deed. Zo'n niemand heeft het zo zwaar als ik type
Die vanalles toegestopt krijgt, nauwelijks wat hoeft te doen, verwacht dat anderen alles voor haar regelen en dan alsnog gaat zitten klagen, pffft. Van klein kind af aan al..... tegenwoordig gaat het gelukkig veel beter Als je niet gelukkig bent maar ook geen zeursnor....en wel een beetje humor hebt en niet steeds de sfeer naar beneden trekt, dan is het voor anderen toch wel soort van okee denk ik...?
