Bokt.nl

Mellow schreef:

Allereerst gecondoleerd.

Wat een heftig iets maak jij nu mee. En wat ongelooflijk pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat je worstelt met wat je precies "mag" voelen. En dan "mag" tussen aanhalingstekens omdat je misschien wel het gevoel hebt dat je niet boos mag zijn of dat je het gevoel hebt dat je verdrietig zou moeten zijn terwijl misschien juist het gevoel van teleurstelling wel veel groter is.

"Over de doden niets dan goeds" zeggen ze wel eens. Dus mag je dan wel je negatief uitten. Want dat hoort zogenaamd niet.

Allemaal worstelingen waarvan ik me voor kan stellen dat je daar misschien wel mee zou zitten.

Hoe je je moeder omschrijft is herkenbaar zoals wij ook een familielid hebben. En dat is niet makkelijk om mee om te gaan. Frustrerend tenminste, in ons geval vinden wij het Frustrerend. We komen al jaren daar niet meer omdat wij geen zin meer hadden in de verwijten, de negativiteit.
Ook hier het verhaal dat er leed is geweest waar diegene nooit helemaal van herstelt is.

En dat is dan ook gelijk het nare. Want een ieder draagt zijn of haar eigen leed. Maar dat mag in mijn ogen nooit een excuus zijn om een ander leed aan te doen door verwijten, nare opmerkingen of negativiteit naar de ander.

Maar zo zie ik het.

De verbitterde in dit verhaal ziet het niet eens zo.

Ik denk dat je moeder 8 jaar geleden zoveel is verloren dat ze niet meer heeft kunnen zien wat jij verloren bent.

Was je moeder vroeger wel een warme vrouw? En "voldeed" ze toen aan wat jij in een moeder verlangde?

Sterkte met je verwerking en laat niemand je zeggen wat je wel en niet mag voelen. Als jij nu woede voelt, krop dat vooral niet op. Dat mag er zijn. Het is allemaal niet niks.

LBLGypsyCobs schreef:

Mijn moeder was een lieve vrouw, maar kon zich moeilijk uiten.
De muur werd opgetrokken als een gesprek wat dieper dreigde te gaan en ik voelde me daardoor niet gezien en gehoord, de band is nooit goed geweest.
We hadden geen ruzie, maar het was oppervlakkig en moeizaam.

Mijn moeder had precies hetzelfde met haar moeder en had daardoor een negatief zelfbeeld, maar ook van de wereld om zich heen.

Ik denk dat je als kind toch ergens op zoek bent naar goedkeuring en verbinding met je moeder, ook als volwassene nog.
En je zou je moeder graag gelukkig zien.
En ondanks dat je steeds tegen dezelfde muur op loopt, hoop je ergens toch dat het ooit beter zal gaan.

En met dat je moeder sterft, sterft die hoop ook.

Onomkeerbaar, dit was het, het wordt nooit meer of beter dan dat het geweest is, je staat met lege handen, machteloos, boos, verdrietig.

alice0cullen schreef:

Ik herken dit eigenlijk ook wel vanuit mijn oma en moeder.

Vooral mijn oma was op het einde echt enorm verbitterd, niks was goed genoeg, ze verwachte wel dat je kwam maar dan zat ze alleen te mokken, ze sloot zich af, liet conversaties dood vallen. Daarvoor was ze eigenlijk ook best bitter en een vreselijke racist. Wij als kleinkinderen deden het eigenlijk nooit echt goed. Ze was getraumatiseerd en heeft een moeilijk leven gehad en dat erken ik zeker, helaas is die band nooit goed geweest en waren we als familie eigenlijk best opgelucht toen ze uiteindelijk overleed.

Aan mijn moeder merk ik ondanks dat ze het zelf niet ziet dat ze ook nooit echt ouders heeft gehad, ze werd getolereerd in huis. En mijn moeder heeft gewoon nul diepgang.

Ik ben een van een drieling maar helaas zijn allebei mijn ouders nooit emotioneel volwassen geweest, ze hebben ons als kinderen enorm verwaarloosd, mijn zus heeft er een persoonlijkheidsstoornis aan overgehouden, ik ben later gediagnosticeerd met autisme en adhd. En alledrie een flinke hechtingsstoornis en c ptss.

Toen mijn vader plots is overleden toen ik 12 was is mijn moeder compleet uitgegaan. Ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor en schuift alles af op iedereen. En dit maakte het thuis nog moeilijker. Ben nu 27 en moet nog bijna dagelijks dealen met hoe ik ben opgegroeid en hoe onveranderd mijn moeder nogsteeds is.

Tijdens corona stuitte ik op een boek over emotioneel onvolwassen ouders en de effecten hiervan op hun kinderen en toen werd er best veel duidelijk voor mij. Hoe mijn hele familie is eigenlijk. Hoe al die trauma's maar doorgegeven zijn en hoe ongezond onze familie dynamiek is.

Al vind ik het nogsteeds best moeilijk om constant emphatie te moeten hebben voor mijn familieleden, puur omdat ze die mij die zelfde emphatie niet gunnen.


Ik hoop dat je het overlijden van je moeder toch echt een plekje kan geven, ondanks hoe ze er zelf in stond. Ik denk oprecht dat ze dit nooit persoonlijk heeft bedoeld, ze heeft gewoon nooit nagedacht over haar invloed op haar omgeving. Maar ik snap dat het nu voor jou zuur is omdat je eigenlijk een soort van achter de feiten aanloopt en hierdoor constant geblindsight voelt.

Punz schreef:

Ach TS
Ik heb voornamelijk jouw posts hier gelezen, en niet alle reacties van anderen.
Maar joh: wat is dit een hard gelach voor je dat jouw moeder je zo buiten spel heeft gezet in de laatste fase van haar leven.
Het was natuurlijk háár wens. háár overlijden en wat je allemaal maar voor een begrip voor haar kunt opbrengen.

Maar wat moet het voor jou als dochter pijnlijk zijn om zo welbewust weg te zijn gehouden in dit laatste stuk van haar leven. En wat zuur voor je dat ze met haar wensen rondom de uitvaart ook jóu de troostende rituelen van een uitvaart ontzegt heeft.

Ik snap dat je daar vedrietig en boos om bent. Ik snáp het als je je in de steek gelaten/ aan de kant gezet voelt. Want uiteindelijk ben jij toch haar dochter, en zij jouw moeder en hoop je misschien toch zo op het eind om meer verbintenis, maar ook op het als dochter door haar gezien te worden. Om toch iets van zorg/ troost of erkenning voor jouw positie te krijgen.

Ik hoop dat je jezelf al deze emoties gunt. Prima om je moeder te begrijpen, en heel netjes van je om het allemaal volgens haar wens gedaan te hebben. Maar gun je zelf ook te voelen dat dat voor jou wel degelijk ( vervelende) emotionele consequenties heeft, en dat je die mag voelen.

Je mág je afgewezen, in de steek gelaten en wat er ook maar leeft in je voelen.

Dat kan naast je respect voor/ begrip voor je moeder staan.

Heb daarnaast ook gewoon respect en begrip voor je zelf: sta je zelf toe te voelen wat je voelt, ook als dat vervelende/ onaardige gevoelens zijn. Deel deze gevoelens met mensen die het durven horen zonder het meteen af te willen zwakken. Die jou en jouw gevoelens oordeelsvrij kunnen ontvangen.

Hopelijk kun je hiermee terecht bij je partner, vrienden, vriendinnen. En mocht het nodig zijn: praten met iemand die deskundig is rondom rouw en verlies kan dan ook heel helend zijn

pmarena schreef:

De ellende met geven is ook dat als je steeds geeft, maar niets terugkrijgt, je op een gegeven moment leeg raakt. Super jammer want met in principe weinig moeite kan je het al zo veel fijner voor elkaar maken.