Bokt.nl

Lusitana schreef:

Ja, dat is het hele punt. Je weet dat hij het leuk gaat vinden, dus kun je rustig zeggen dat je hem op zal halen als hij het niet leuk vind. Mijn moeder wist het ook en was echt niet van plan om me echt op te halen het was een trucje van haar om spanning weg te nemen.
Voor de duidelijkheid je zegt de dag ervóór dan hij niet hoeft te blijven. Niet op het moment dat je er bent.
Het gaat er om dat je de druk van het heen moeten weg haalt, want daar is hij nerveus om.

pmarena schreef:

Dat werkt sowieso goed, zeggen wij ook altijd. Maar dan wel met de intentie om hem daadwerkelijk te halen als hij het zat is

senna21 schreef:

Ik denk dat jullie het zo supergoed doen.
Hij laat zijn gevoelens zien , en zijn behoeften (=veilig). Je blijft in de buurt tot het niet meer hoeft. Gevoel en ratio zijn verschillende lagen in het bewustzijn en niet altijd 'logisch' op wilskracht te sturen.

superpony schreef:

<knip>
Vanaf mn 8e ging ik elk jaar op ponykamp met eigen manege en pony's. Dat ging op zich goed, maar was wel wat stil, vooral de eerste dagen.
Maar als ik opgehaald werd viel ik niet mn ouders in hun armen en was heel chagrijnig, vertelde niks en was zelfs wat boos.
Later kwam dan stukje bij beetje eruit.

Mijn moeder herkende wel dat ik na school ook altijd wat stil was en bij mij verhalen altijd stap voor stap eruit kwamen. Alsof je tijd nodig hebt om te schakelen.

Het gekke was dat iedereen me wel aardig en makkelijk vond, dus ik deed vast mn best en dat zal ook wel energie gekost hebben.

Later met schoolkamp was ik zelfs ooit zo beroerd dat ik niet kon ontbijten en heel ziek werd na een uurtje. Daarna was het wel redelijk over.

Het van huis moeten is altijd een probleem geweest; smoesjes verzinnen, uitstellen, spijbelen......
Op vakantie met man en zoon moest ik echt mn best doen. Met dat soort dingen die ik graag wil, kan ik er nu wel mee omgaan.

Maar als ik nu een uitnodiging krijg voor een feestje ongeacht afstand ga ik er eerst heel erg tegenop zien. Ik denk altijd; we blijven niet lang, maar meestal valt het gelukkig mee.
En zelfs boodschappen wil ik wel uitstellen of te laat doen, omdat ik er dan tegenop zie.

Dingen die in mn vaste ritme patroon zitten gaan goed, maar daarbuiten of vreemde omgeving kost me meer energie.

Als je moeder bijv zegt; laat ze bellen, dan kom ik je halen, maar de leiding vindt het onzin, dan ben je als kind snel vertrouwen kwijt. Ergens zal dat blijven spelen. Dat gevoel als je weg wilt, dat je ook weg moet kunnen, is belangrijk.

Als je volwassen bent, krijg je nog weinig begrip. Tegenwoordig zeg ik gewoon heel serieus; ik heb erge heimwee en dan is het wel klaar.

verootjoo schreef:

Lijkt me heel goed zo.

Emoties moeten getoond worden, als mensen leren niet te mogen huilen/emoties moeten wegstoppen krijg je er op latere leeftijd problemen mee.

De mijne is precies zo. Sneu als ie altijd huilt, maar zelf ben ik ook een snelle huiler. Het is gewoon zijn manier van uiten. Niks aan doen, blijkbaar voelt ie zich veilig

Zebrastreep schreef:

Ik denk dat je er gewoon niet teveel druk op moet leggen.


Weetje ik was vroeger ook zo , toen ik 6 was nam ik mijn konijnenknuffel nog mee naar school. Ik was ook heel bang en kon ook om de kleinste dingen gaan huilen. En dan achteraf vond ik een bepaalde activiteit of dag fantastisch. Ik was gewoon heel zenuwachtig maar waarom kan ik op de dag tot vandaag ook niet vertellen. Ik heb het nu nog wel , alleen in mindere mate. Al kan ik na een bepaalde dag wel enorm gespannen spieren hebben en mij soms moeilijk ontspannen.

Ik ben ook meer iemand die op zich zelf is , maar tegelijk maak ik ook super gemakkelijk contact en kan ik zo met iedereen een gesprek aan gaan. Ik beland regelmatig in een situatie waarbij ik met elke vreemde zo een gesprek kan beginnen.


Door levenservaring en goede ervaringen neemt het extreme zenuwachtige gedrag wel af , het moet alleen in kleine stapjes. Ik vindt het juist wel goed dat het gedrag op je opvalt en je er wat mee wilt doen. Toen ik klein was , was daar echt amper aandacht voor. Het kan daardoor wel iemands leven flink beïnvloeden.

En onzeker is en blijft iedereen altijd wel wat. Maar bij mij is het ook goed gekomen , ik werk nu bijvoorbeeld bij een groot bedrijf en spreek iedereen gemakkelijk aan en ik durf nu ook sneller mijn mening te geven en voor mijzelf op te komen. Soms kan ik voor de gekste dingen nog eens zenuwen hebben maar zodra ik er ben en bezig ga verdwijnt dit als sneeuw voor de zon.

pmarena schreef:

Nou ik ben benieuwd hoe het volgende week gaat dan

poes schreef:

Ik blijf toch gokken op spanning die dan even te veel wordt en door iets getriggerd wordt om plots als eng/naar geïnterpreteerd te worden ipv pure excitement.
Hij wil er graag heen en komt blij terug, dat zou ik niet afpakken?

Tieneke schreef:

Da's waar, maar tranen van geluk zijn het hier alleszins niet.

Boras schreef:

<knip>

Kinderen horen zich in hun eigen tempo te kunnen ontwikkelen. Hoeven niet alles mee te maken voor een bepaalde leeftijd om maar niks te missen. Uitgaan van het kind, niet van jezelf hoe jij de dingen ervoer als kind of nu als volwassene. Dan loop je het gevaar te gaan bagatelliseren. Je kind leeft in het hier en nu.

Het is geen ramp om een dagje "saai" vertrouwd thuis te zijn in plaats van op een of andere place to be waar de andere kindjes ook zijn. Zo creeer je een veilige basis voor een 6 jarige van waaruit het kan groeien en bloeien in zijn eigen tempo. Het komt vanzelf, echt waar

superpony schreef:

Maar dat heeft ook effect, hoe andere mensen met het probleem van je kind omgaan.

Ik weet nog dat ik 4 of 5 was en zwemles had. Mijn moeder mocht niet kijken, dus zij zag niks en zat te wachten. Op het laatst moest je onder de benen van de badmeester door zwemmen onder water en mocht je naar huis.
Ik wilde of durfde niet, dus werd een drama. Dat je dan niet naar je moeder mag, kan echt meer impact hebben dan zo iemand denkt.
Mijn moeder had geen idee verder en snapte ook niet waarom ik echt niet meer neer zwemles wilde. Ik hield verder wel van vrij zwemmen en water.

Je kan het nog zo goed aanpakken, maar op die andere plek moeten ook mensen zijn die je kind vertrouwd.

zazaza schreef:

Niet alles gelezen maar zes is echt nog heel jong voor kampjes, als je kijkt naar scholen dan bieden ze zelden schoolreisjes met een nachtje weg voor kinderen onder de 11, daarvoor is het totaal normaal dat kinderen dit moeilijk vinden. Misschien stelt dat wat gerust.

Mijn eigen kids 8 en 10 gaan makkelijk maar hebben beide vriendinnetjes die zelfs spelen in de middag bij een ander moeilijk vinden.

Siesjuh schreef:

Ik heb alles gelezen, maar waarschijnlijk niet alles onthouden, dus excuus als ik iets vraag/zeg wat besproken is.

Ik vind eerlijk gezegd zo lang huilen om iets wat leuk moet zijn wel heel extreem. Ik vraag me dan ook af of hij dit echt zelf wil of omdat zijn vriendjes er ook zijn of misschien omdat de nadruk erop gelegd wordt dat het leuk gaat zijn? Daar zit namelijk een heel groot verschil in. Dat iets achteraf toch leuk was, doet niets af aan de mega spanning die er van tevoren is.
Wellicht wil hij aan een bepaald beeld voldoen dat van hem verwacht wordt (dit is leuk, vriendjes doen het ook, gezellige dag, achteraf altijd leuk), maar het zelf diep in zn hart eigenlijk niet zo ziet zitten.
Wat gebeurt er als je hem iets aanbiedt dat jullie met elkaar doen? Iets waar hij heel erg blij van wordt als jullie als gezin of alleen samen met mama of papa dat ondernemen? En dat aanbiedt als dat zouden we ook kunnen gaan doen ipv de activiteit bij zo'n clubje? Wellicht dat je daar iets uit op kan maken.

En verder zou ik niet zeggen dat het vast leuk wordt of dat hij echt niet hoeft te huilen (ik zeg niet dat je dat zegt, maar ik bedoel meer dat je de 'overdreven' positiviteit los moet laten) en vragen of hij het spannend vindt en waarom en daarin opties aanbieden. Dus bijvoorbeeld:
Morgen heb je weer dat en dat.
Kind: Jaaaa ik heb er zin in
Vind je het ook een beetje spannend?
Bij nee moeten alarmbellen gaan rinkelen, want hij vindt het heel spannend, anders hoefde hij niet te huilen.
Bij ja kun je vragen waarom. En voor een kind (maar ook zelfs voor volwassenen) is het lastig om gevoel onder woorden te brengen, dus je kunt suggesties doen, bijvoorbeeld vanwege de mensen, vanwege dat je dan hem achter laat, omdat hij niet goed weet wat hem te wachten staat, etc.
En vooral volhouden dat ie van jou echt niet hoeft te gaan, dat je hem net zo lief thuis hebt en wat samen gaat doen. Misschien dat je op die manier wat wijzer wordt of dat dit een deel van de spanning bij hem weg kan nemen