Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-11-20 18:57

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-20 18:57

laat het smaken meid!.en blij dat ge u efkes beter voelt.

Wat staat er nog opt programma bij jou? Of blijf je nu op je kamer? ,.. Jawel tis wel super mooi je tekeningen

!!

**Geplaatst**: 15-11-20 19:06

Geplaatst: 15-11-20 19:06

Wat kun je goed tekenen zeg!
Kun je daar ook je uitlaatklep in vinden? Lijkt me een fijne afleiding!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-20 19:15

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-20 19:15

Lief van jullie

Vanavond ga ik gewoon nog wat tv kijken denk ik. Zag dat er een Harry Potter film op is die ik nog niet gezien heb. Misschien dat ik later nog met kamergenoot in de eetzaal ga zitten, ga het nog bekijken of ik zin heb om te socializen of niet

Goh, tekenen is vooral goed tijdsverdrijf en doet me minder nadenken over slechte dingen. Maar zoals ik de verpleegster daar straks ook zei ben ik innerlijk nog altijd super stressy. Dat was thuis ook als ik gamede oid. Het onderliggende gevoel gaat niet weg.

Ik heb morgen dus bloedafname. Morgen is er terug therapie dus wel meer bezigheid/afleiding. Gezien mijn reactie op medicatie vermoed ik dat ik ook een dokter zal moeten spreken en ik weet dat ik ook de psycholoog nog moet zien komende week. Maar hoe of wat precies weet ik niet. Ze zullen mij wel komen halen als ze me nodig hebben.

**Geplaatst**: 15-11-20 20:26

Geplaatst: 15-11-20 20:26

zou dat jou niet lukken om mss wat je voelt op papier tekenen? Ja die innerlijke stress zal nog ni direct gedaan zijn denk ik. je bent er ook nog maar van donderdag toch? je bent daar om de rust terug te vinden he , en dat heeft tijd nodig:(:)
morgen druk dagje dus.... hopelijk heb je een goede nacht. :(:)

**Geplaatst**: 15-11-20 21:13

Geplaatst: 15-11-20 21:13

Wauw wat een talent heb je! Die tekeningen zijn prachtig. Ik zou er zo één van je kopen voor mijn moeder. Die is gek op dieren zoals vossen , elanden , eekhoorntjes enzovoort. Ik denk zeker dat tekenen bij kan dragen aan je herstel of het verwerken van bijvoorbeeld een gesprek of sessie met een psycholoog. En lief dat je een tekening maakt voor diegene die morgen weggaat. Zie het dan ook als een soort doel om te voltooien want dat kan ook een goed gevoel geven.

Zeker wat gaan doen met tekenen in de toekomst!

Verder las ik gisteren dacht ik dat je het lastig vond , dat mensen via Facebook wel reageren op dat je paard ziek was , maar niet erop dat jij was opgenomen. Ik wil je toch als tip meegeven dat je dat ook niet moet verwachten via Facebook. Ik kon vroeger ook verdrietig worden als mensen mijn foto's niet leuk vonden enzovoort. Als ik nu mijn twitter terugkijk schaam ik mij rot , ik deelde daar veel te veel mijn gevoelens op. Nu zou ik dat dus lekker voor mijzelf houden en hoeven vreemden dat helemaal niet te weten.

Nog als tip als je je echt rot voelt , geen gebruik maken die dag van Facebook en Instagram. Vaak zie je dan bijvoorbeeld dat een groep mensen het gezellig hebben en kan dat een eenzaamheidsgevoel best wel vergroten. Op rot dagen kijk ik ook veel minder op Facebook en ga dan andere dingen doen waarmee ik fysiek echt bezig ben. Laatst heb ik het geprobeerd en het hielp echt!

En hou Facebook gewoon voor de leuke dingen. Ik zet er ook niet veel op behalve leuke dingen of overwinning. Meestal zijn het foto's van mijn paarden :')

En ach al vinden maar 5 mensen dat leuk , ik doe het omdat ik het zelf leuk vindt.

Hopelijk vindt je de komende dagen een beetje rust en slaat de medicatie goed aan! En goed dat je ook probeert deel te nemen aan activiteiten en sociale contacten nog opzoekt.

**Geplaatst**: 15-11-20 23:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-20 23:04

Wat een prachtige tekeningen maak jij! Wat een talent. Heb vertrouwen in jezelf

**Geplaatst**: 16-11-20 10:42

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-20 10:42

Wauw wat een mooie tekeningen! Ik zou echt willen dat ik zoiets kon!

Een depressie is echt heel zwaar en niet zomaar opgelost helaas, ook de antidepressiva heeft zijn tijd nodig. Ik heb ook een aantal dagen veel last gehad van bijwerkingen, maar uiteindelijk trok dat weg. Even overleggen met je behandelend arts kan nooit kwaad overigens dus zeker gewoon doen!

Hou vol! Hoe moeilijk het af en toe ook is!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-20 11:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-20 11:08

Goh, ik heb vroeger af en toe eens tekenopdrachtjes gedaan en ben initieel begonnen met grafic design te studeren. Maar punten waren niet goed genoeg, ik had veel stress door de continue stroom van opdrachten en verloor dus de motivatie om het af te maken.

En ik weet het ivm Facebook etc.. Ik voel me gewoon best eenzaam. Alsof het eigenlijk niemand iets kan schelen dat ik weg ben. Dat ik geen nut heb als persoon. Ik besta gewoon.

Heb helaas weer een slechte nacht gehad. Gok op 4u slaap ongeveer. Wakker geworden door kamergenoot en dan verpleging die kwam kijken en aan het piekeren geraakt tot het niet meer de moeite was om te gaan slapen. Ze zijn dan vanochtend bloed komen prikken maar wat een gedoe weer.. Ik wou graag links omdat rechts mijn dominante kant is maar dat lukte dus niet. Uiteindelijk begon ik mij echt niet goed te voelen en zijn we verhuisd naar mijn bed om in de rechterarm te proberen. Ik zie er echt niet uit, helemaal onder de plakkers :')

Mijn linkerarm doet ook wel wat zeer. Verder lig ik nu weer helemaal gesloopt en beroerd op bed. Met moeite naar de verpleegpost gegaan om gsm te halen. Om 10u30 start er therapie maar twijfel of ik ga aansluiten.

**Geplaatst**: 16-11-20 11:12

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-20 11:12

Je tekeningen zijn echt heel goed!

Ik hoop dat je je naar therapie gesleept krijgt!

**Geplaatst**: 16-11-20 11:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-20 11:14

Dat gevoel van 'ik besta alleen maar' kan ik me heel goed voorstellen. En dat is echt een k*tgevoel

Misschien kan het fijn zijn om toch aan te sluiten bih therapie? Hoop dat je je snel beter voelt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-20 11:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-20 11:45

Nou jongens ze komen me halen voor de bewegingstherapie. Wat een gedoe. Moet altijd toestemming vragen en er moet altijd iemand mee.. Hebben net ook mijn wonde verzorgd en werd duidelijk gemaakt dat ik eraf moest blijven aangezien de verpleging geen zin heeft om het telkens te moeten verzorgen

Alsof ik het voor mijn plezier doe.. Ze mogen al blij zijn dat ik me laat verzorgen denk ik dan.

**Geplaatst**: 16-11-20 11:57

Geplaatst: 16-11-20 11:57

Probeer er toch een beetje positief in te staan. Die maatregelen zijn er ook voor jou en je gezondheid en veiligheid natuurlijk!

**Geplaatst**: 16-11-20 11:58

Geplaatst: 16-11-20 11:58

Over de reacties op die je op Facebook kreeg: ik denk dat het voor mensen heel makkelijk is om te reageren op een gewond/ziek dier zoals jou paard. “Hoop dat het snel beter gaat” “Beterschap met je paard” etc, dat zijn hele veilige berichtjes.
Reageren op een opname door psychische problemen is lastiger, mensen zijn denk ik héél bang om iets verkeerds te zeggen. “Hoop dat het snel beter gaat” en “beterschap” klinken te hol maar iets persoonlijks schrijven is moeilijk online omdat anderen het ook kunnen zien. Het meest zullen mensen nog bang zijn om iets te zeggen dat je per ongeluk kwetst. Dus zeggen ze maar niets. Niet goed, maar wel de menselijke natuur.

Dus, dat mensen wel op je paard reageren en niet op jou is juist omdat ze méér om jou geven dan om je paard, niet andersom

**Geplaatst**: 16-11-20 12:09

Geplaatst: 16-11-20 12:09

Kaatastrof schreef:
Nou jongens ze komen me halen voor de bewegingstherapie. Wat een gedoe. Moet altijd toestemming vragen en er moet altijd iemand mee.. Hebben net ook mijn wonde verzorgd en werd duidelijk gemaakt dat ik eraf moest blijven aangezien de verpleging geen zin heeft om het telkens te moeten verzorgen Alsof ik het voor mijn plezier doe.. Ze mogen al blij zijn dat ik me laat verzorgen denk ik dan.

Ik denk dat je een denkfout maakt.
Je zit daar voor jezelf, niet om de verpleging te plezieren en van werk te voorzien. Ze verzorgen jouw wonden om te zorgen dat het niet ontsteekt. Alle "aandacht" die ze aan je wonden geven is negatieve aandacht. Ze willen je leren om positieve aandacht te krijgen ( en uiteindelijk vragen).
Je moet het uiteindelijk namelijk zelf en voor jezelf doen.
Zelfbeschadiging is een negatief copingsmeganisme, daar moet jij vanaf en de verpleging zo min mogelijk mee.
Zodra jij laat zien dat je meer verantwoordelijkheid aan kunt zul je dat ook krijgen. Maar zolang het je zelf niet lukt nemen ze het van je over.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-20 12:34

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-20 12:34

Ik weet dat het voor mijn eigen veiligheid is.. Ik vind het gewoon zelf heel lastig om constant dingen te moeten vragen voor mezelf. Ik ben van nature een beetje een plantrekker. Dat uit handen geven is gewoon iets wat ik moeilijk vind. Ik denk dan constant 'Ah ze zullen weer denken dat ik daar weer ben'. Terwijl ik goed weet dat dit gewoon hun job is.

Blijheid, bedankt voor je insteek. Ik heb overigens niet gezegd waar ik naartoe ging op fb. Gewoon dat ik er even tussenuit ben en als mensen me nodig hebben ze me enkel telefonisch nog kunnen bereiken. Op insta wel aangegeven dat ik opgenomen ben maar kreeg geen vragen waarom. Sommigen zullen de bui misschien al hebben horen hangen, geen idee.

Ben net terug van een beetje sport. Viel me meer mee dan ik dacht. Even 20 minuten gefietst op de hometrainer. De bewegingstherapeute heeft trouwens ook paarden dus hebben daar wat zitten over kletsen. Nu terug even bekomen op de kamer en straks middageten. Momenteel weer totaal geen honger maar ga toch mijn best doen om iets te eten.

**Geplaatst**: 16-11-20 13:10

Geplaatst: 16-11-20 13:10

Kaatastrof schreef:
Op insta wel aangegeven dat ik opgenomen ben maar kreeg geen vragen waarom. Sommigen zullen de bui misschien al hebben horen hangen, geen idee.

Ik zou daar geen teken in zien dat anderen niet om jou geven. Mensen gaan gewoon niet snel zo'n vraag stellen, vanuit terughoudendheid, verlegenheid, niet goed weten hoe te reageren. Anderen kunnen niet weten wat jij liefst hebt: dat ze ernaar vragen of net dat je er geen vragen over krijgt. Sommige mensen vinden het prettig als anderen ernaar vragen, anderen vinden dat net heel vervelend.
Als je behoefte hebt om erover te praten met bepaalde mensen, denk ik dat je best zelf het initiatief neemt, hoe moeilijk dat ook is.

**Geplaatst**: 16-11-20 13:31

Geplaatst: 16-11-20 13:31

pateeke schreef:
Kaatastrof schreef:
Op insta wel aangegeven dat ik opgenomen ben maar kreeg geen vragen waarom. Sommigen zullen de bui misschien al hebben horen hangen, geen idee.

Ik zou daar geen teken in zien dat anderen niet om jou geven. Mensen gaan gewoon niet snel zo'n vraag stellen, vanuit terughoudendheid, verlegenheid, niet goed weten hoe te reageren. Anderen kunnen niet weten wat jij liefst hebt: dat ze ernaar vragen of net dat je er geen vragen over krijgt. Sommige mensen vinden het prettig als anderen ernaar vragen, anderen vinden dat net heel vervelend.
Als je behoefte hebt om erover te praten met bepaalde mensen, denk ik dat je best zelf het initiatief neemt, hoe moeilijk dat ook is.

Hier heb je zeker gelijk in. Heel veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren of wat ze moeten zeggen. Dat is net als dat iemand lichamelijk ongeneselijk ziek is zoals kanker. Sommige mensen hoor je nooit weer wat van , en niet omdat ze niks om je geven maar meer omdat ze het misschien heel lastig vinden. Ik praatte er nooit over met iemand , ik schaamde mij er deels ook voor ( denk toch dat er nog wel taboe op zit). Als ik een mindere week heb zoals deze hou ik dat wel veel voor mijzelf. Of ik deel het met goede vrienden , maar meer ook niet. Sociale media is goed om je verhaal te delen maar het kan ook slecht uitpakken als je geen reacties krijgt.

**Geplaatst**: 16-11-20 13:32

Geplaatst: 16-11-20 13:32

Citaat:
Nou jongens ze komen me halen voor de bewegingstherapie. Wat een gedoe. Moet altijd toestemming vragen en er moet altijd iemand mee..

Hmmm, je vroeg je vanmorgen af of je wel zou gaan.
Persoonlijk vind ik bewegen gigantisch belangrijk rondom de aanpak van depressie, dus enige zachte aandrang is wellicht nog niet verkeerd.

Citaat:
Hebben net ook mijn wonde verzorgd en werd duidelijk gemaakt dat ik eraf moest blijven aangezien de verpleging geen zin heeft om het telkens te moeten verzorgen Alsof ik het voor mijn plezier doe.. Ze mogen al blij zijn dat ik me laat verzorgen denk ik dan.

Zo te lezen ben je boos.
Het lijkt mij goed om daar over te praten: die regie die jou uit handen wordt genomen is geen kleinigheidje!!!

En uiteraard doe je het niet voor de lol. Sprak ik als ex snijster.
De vraag is, 'waarom wel'...?
En vervolgens daar iets mee doen.

Citaat:
Ik denk dat je een denkfout maakt.
Je zit daar voor jezelf, niet om de verpleging te plezieren en van werk te voorzien. Ze verzorgen jouw wonden om te zorgen dat het niet ontsteekt. Alle "aandacht" die ze aan je wonden geven is negatieve aandacht. Ze willen je leren om positieve aandacht te krijgen ( en uiteindelijk vragen).
Je moet het uiteindelijk namelijk zelf en voor jezelf doen.
Zelfbeschadiging is een negatief copingsmeganisme, daar moet jij vanaf en de verpleging zo min mogelijk mee.
Zodra jij laat zien dat je meer verantwoordelijkheid aan kunt zul je dat ook krijgen. Maar zolang het je zelf niet lukt nemen ze het van je over.

[/quote]
Denkfout?
Welnee.
TS is een volwassen vrouw, redt het niet en wordt opgenomen.
Het verhaal van negatieve aandacht enzo moge "waar" zijn - het is ook wel degelijk "gedoe", als je als volwassen mens opeens als kind behandeld wordt.
(En dat een wond verzorgen negatieve aandacht zou zijn: daar kunnen we eindeloos over debatteren, maar het is GEEN in beton gegoten wet.)
...en zo te lezen ervoer TS het als een nogal korzelige opmerking.
"Kan gebeuren."
...maar dat iemand van een korzelige opmerking zou gaan leren om positieve aandacht te leren - ??? Dat ontgaat mij volledig.

En misschien is het zinniger om dingen als jezelf snijden niet te labelen als 'je vraagt op een foute manier aandacht'
of negatief copingsmechanisme. Punt.
Voor een x aantal mensen is dit wellicht waar, voor heel veel andere mensen is dit niet waar.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 16-11-20 13:42, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-11-20 13:39

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-20 13:39

Ach TS wat een herkenning! Ik hoorde ook weinig vanuit mijn werk en vrienden, als je je dan toch al ellendig voelt over jezelf helpt dat niet mee en ga je alleen maar meer denken: zie je wel, het interesseert niemand iets of ik er wel of niet ben. En dan kan iedereen zeggen dat je zo niet moet denken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Mensen vinden het gewoon heel moeilijk om om te gaan met psychische problemen, ze weten gewoon niet hoe ze erop moeten reageren.

Bewegen is inderdaad heel positief bij een depressie. Ook al lijkt alles nu zinloos, probeer dat toch te doen en je erheen te slepen, uiteindelijk zal je merken dat je je iets beter voelt!

Je komt er wel TS! Echt waar, maar de weg is zwaar, beangstigend en lang. Ook voor mij is het heel zwart en donker geweest, maar inmiddels kan ik echt weer genieten van kleine dingen. Hou vol!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-20 13:50

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-20 13:50

Hmm kan goed zijn, ja. Misschien kijk ik dan weer te veel naar mezelf daarin. Ik ben wel iemand die snel bezorgd is om een ander en ook niet bang is om daar naar te vragen.

Daar straks iets grappig meegemaakt. Zat op gemakje in mijn denk spel boekje te werken wachtend op het eten met mijn koptelefoon op. Ik luister naar nogal stevige muziek dus die staat altijd lekker luid. Staat ineens de psychologe naast mij. Ik ben omhoog gesprongen van het verschieten

Aangename kennismaking zo.

Eten heeft me vandaag wel redelijk gesmaakt en voel me nu redelijk ok! Binnen uurtje ga ik naar de crea om verder te werken aan één van mijn werkjes denk ik. Ik merk wel dat het sociale contact me goed doet, maar vind het moeilijk om ze te leggen. Iedereen kent iedereen hier al natuurlijk en ik heb ook niet echt leeftijdsgenoten. Morgen zit er wandelen bij de bewegingstherapie dus als alles goed is eindelijk de buitenlucht opsnuiven sinds vorige week donderdag. Waar een mens wel niet gelukkig van wordt. Woensdag heb ik twee gesprekken staan nu waaronder bij de psycholoog. Daar bekijken we of het interessant is dat ik donderdag aansluit bij de depressie groep voor groepstherapie.

Wbt de automutilatie is het in mijn geval absoluut niet om aandacht te krijgen. Ik heb het jarenlang op plekken gedaan die niemand zag. Pas recent wel op zichtbare plekken maar niet om die reden. Het was voor mij een copingmechanisme om om te gaan met stress en het mentale lijden. Dat omzetten in fysieke pijn is zo veel tastbaarder. En dat heb ik perfect onder controle.

Ik heb het enkel aan de gezinstherapeute toegegeven omdat ik wil geholpen worden en dat ik dus zo weinig mogelijk achterwege moet laten. Is namelijk ook belangrijk ivm evaluatie medicatie etc. En uiteraard als je zoiets zegt wordt het meteen verzorgd hier. Was ook nodig want vanochtend zat het helemaal onder de wondvocht.

Ik was overigens niet boos om de opmerkingen. Gewoon wat gefrustreerd, that's all. Ik vind het gewoon niet tof om altijd alles te moeten vragen, is altijd gedoe en uitleggen. En dat ik dus ook telkens overal begeleid moet worden terwijl ik in mijn kamer eigenlijk het meest onrustig ben. Ik ga echt niet weglopen ofzo.. Maar langs de andere kant snap ik die voorzorgen wel. Ze moeten de tijd hebben om mij te leren vertrouwen en zo systematisch gewijs meer vrijheden te geven.

Dit topic is puur mijn ervaring. Soms is dat een momentopname. Toen ik dat scheef voelde ik mij heel anders dan nu. Het fluctueert zo enorm. Is uiteraard moeilijk af te leiden gebaseerd op een lapje tekst.

Laatst bijgewerkt door Kaatastrof op 16-11-20 13:53, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-11-20 13:52

Geplaatst: 16-11-20 13:52

@janneke2
Het snijden zelf is geen negatieve manier om aandacht te vragen, dat stel ik ook absoluut niet. Ik stel dat als verkeerde coping, je kan echt onmogelijk van automutilatie is anders maken dan dat. Een manier van omgaan met spanning en stress die niet effectief en verkeerd aangeleerd is.
Dat de ts iets positiefs ervaart aan het snijden/ beschadigen dat is zo ( want gelukshormoon dat vrij komt, een rush door de pijn).
Dat betekend niet dat iemand ( in dit geval verpleging) die coping moet voeden of dat er aandacht gegeven moet worden aan die foutief aangeleerde coping.
Omdat het voor de ts nu nog als een noodzakelijke manier gezien wordt om met spanning om te gaan, terwijl mensen moeten leren op een gezonde, niet zelf beschadigende, manier met spanning en gedachtes om te gaan.
Dus het " ze moeten blij zijn dat ik het laat verzorgen" is een constructieve denkfout. Je laat het voor jezelf verzorgen, je laat je voor jezelf opnemen, niet voor iemand anders.
Zolang je vast houdt aan " dingen voor een ander te doen" kijk je namelijk niet naar je eigen rol en taak.
Ik leg uit waarom er minimale aandacht is voor zelfbeschadiging. Het wordt verzorgd maar er wordt geen aandacht aan gegeven om de ts verder te helpen dan deze manier van coping.
Als de ts naar de verpleging toe kan komen in plaats van zichzelf te beschadigen bij spanning en onrust is ze 100 stappen verder in zichzelf helpen.
Ik snap dat het afstandelijk voelt en klinkt en voor mensen die zelf deze coping hebben of het niet vaak zien lastig te bevatten is.

@ts, ik snap dat het lastig is en dat je het als een last ervaart. Maar dit soort dingen vragen is inderdaad gewoon hun werk. Zie het als een hele laagdrempelige manier om het vragen om hulp.
Het is namelijk veel makkelijker om te vragen of je naar crea mag dan te vragen om mee te denken over je donkere gedachtes. Of om hulp als je het zelf niet ziet zitten.
Door de 'simpele' vragen bouw je een vertrouwensband op met je begeleiding. Jij ziet dat je eigenlijk alles kunt vragen, zij zien dat jij in staat bent om naar ze toe te komen.

**Geplaatst**: 16-11-20 14:10

Geplaatst: 16-11-20 14:10

smurffie schreef:
Het snijden zelf is geen negatieve manier om aandacht te vragen, dat stel ik ook absoluut niet. Ik stel dat als verkeerde coping. Een manier van omgaan met spanning en stress die niet effectief en verkeerd aangeleerd is.
Dat de ts iets positiefs ervaart aan het snijden/ beschadigen dat is zo ( want gelukshormoon dat vrij komt, een rush door de pijn).

Dat mag jij vinden, hoor.
Ik ga dit topic niet kapen, maar mijn ervaring is anders. PB mag.
En die endorfine klopt - al kan dat dus ook op vele andere manieren.

Dwz: een mens kan haar geluksstofjes op veel verschillende manieren aanmaken.

En je schreef over wondverzorging als aandacht voor het negatieve, terwijl TS moet leren om positieve aandacht te leren krijgen en ontvangen.
(Wat voor mij koeterwaals is: wondverzorging is positieve aandacht. Hartstikke ingewikkeld, want fysieke medische aandacht hoort waardevij gegeven te worden.)

Citaat:
Dat betekend niet dat iemand ( in dit geval verpleging) die coping moet voeden of dat er aandacht gegeven moet worden aan die foutief aangeleerde coping.

?
Is dit een pleidooi om psychologie af te schaffen...?

De coping niet voeden lijkt mij: even fysieke aandacht, en dan dóór naar het psychische.

Citaat:
Omdat het voor de ts nu nog als een noodzakelijke manier gezien wordt om met spanning om te gaan, terwijl mensen moeten leren op een gezonde, niet zelf beschadigende, manier met spanning en gedachtes om te gaan.

Hier kan ik mee uit de voeten, zij het dat 'het moeten' mij wat stoort.

Citaat:
Dus het " ze moeten blij zijn dat ik het laat verzorgen" is een constructieve denkfout.

Ik las het als boosheid.
...uiteraard kan iemand vanuit een emotie komen tot een denkfout.

Zij het dat ik begrijp dat het een nieuwe ontwikkeling is voor TS om hier open over te zijn: +:)+

dat is reden voor VEEL positieve aandacht!
... en een kunstfout om dan meteen maar het eindresultaat te 'eisen'.
Iedere stap voorwaarts is er weer één - en mag volop fijne aandacht krijgen.

Citaat:
Je laat het voor jezelf verzorgen, je laat je voor jezelf opnemen, niet voor iemand anders.
Zolang je vast houdt aan " dingen voor een ander te doen" kijk je namelijk niet naar je eigen rol en taak.

Hmmm....
TS laat zich opnemen omdat ze van haar depressie af wil, omdat ze open wil zijn over wat er speelt meldt ze het snijden, en ondertussen is er van alles 'wennen en ongemakkelijk'.
Ik lees niet zo van 'niet naar haar eigen rol en taak kijken'.

Citaat:
Ik leg uit waarom er minimale aandacht is voor zelfbeschadiging. Het wordt verzorgd maar er wordt geen aandacht aan gegeven om de ts verder te helpen dan deze manier van coping.

Dat begrijp ik, dat jij iets uitlegt - dat kan ook zinnig zijn; ik ben het er alleen niet mee eens.

Citaat:
Als de ts naar de verpleging toe kan komen in plaats van zichzelf te beschadigen bij spanning en onrust is ze 100 stappen verder in zichzelf helpen.
Ik snap dat het afstandelijk voelt en klinkt en voor mensen die zelf deze coping hebben of het niet vaak zien lastig te bevatten is.

Ja, een mens wil zich veilig voelen.
Dat lukt niet altijd en dat kan dingen als snijden opleveren.

Natuurlijk is praten over ellende beter dan snijden, maar korzeligheid zelf is geen uitnodiging.

**Geplaatst**: 16-11-20 14:57

Geplaatst: 16-11-20 14:57

Mijn uitleg was zeker geen pleidooi om psychologie af te schaffen, eerder het tegenovergestelde

.
Ik geloof niet dat de ts iets heeft aan deze discussie en daarom ga ik er verder ook niet op in.
Mocht iemand graag meer uitleg willen over de gevolgen van automutilatie op het brein en psychische gesteldheid (de reden waarom ik moeten stoppen noem) mag dat over PB.
Janneke ik gaf geen eigen mening maar een toelichting op de werkwijze van de GGZ die voor veel (ervaringsdeskundige) mensen als koud/ korzelig/vervelend wordt ervaren. Dat heeft een doel en reden.

Wat de Ts denk ik heel knap doet is proberen inzicht te geven in haar beleving, gedachtes maar ook copingsmechanisme aan haar hulpverleners. Dat heeft als doel dat ze de hulpverleners helpt om haar te kunnen helpen.
Eerlijk zijn over automutilatie maakt dat ze beter geholpen kan worden.

**Geplaatst**: 16-11-20 15:13

Geplaatst: 16-11-20 15:13

TS, ik vind dat je het super goed doet.
Natuurlijk is niet alles 'leuk', en blijft de situatie echt moeilijk. Maar je laat wel merken hoe het echt met je gaat. Dat is zo belangrijk om een stap verder te kunnen komen.

**Geplaatst**: 16-11-20 15:42

Geplaatst: 16-11-20 15:42

Ik ben ook met depressie gediagnosticeerd. Bij mij heeft het veel te maken met mijn Aspergersyndroom. Ik zit al mijn hele leven op het randje van wel en niet met de maatschappij meedoen. Ik snap de regels altijd maar half, en alleen mijn eigen plekje voelt fijn, maar tegelijk zie ik ook de lol van anderen en wil ik meedoen - wat vervolgens niet gaat omdat ik de regels niet ken. De frustratie die dat oplevert kan de vorm van een heuse depressie aannemen, zeker als je daar aanleg voor hebt.

Begin dit jaar zat mijn leven in de lift: na vele jaren eindelijk klaar om mee te doen. Dus die quarantaine ineens was wel poedersuiker. Aan de andere kant is mijn neiging om maar zoveel mogelijk alleen thuis te blijven nu eindelijk sociaal wenselijk geworden, dus dat scheelt. Bovendien ben ik nu even een jaartje van die eeuwige FOMO af. Dat laatste moet ook sommige niet-autisten toch bekend in de oren klinkten. Tot slot is deze pandemie een probleem waar we allemaal mee zitten - dat schept een band en dat troost behoorlijk.

Maar dat het voor sociaal ingestelde mensen heel anders werkt, snap ik. Bovendien woont TS in België, waar de regering heel wat strenger is met privédingen. Ik heb gisteren nog een oude studievriend over de vloer gehad. Hij had zijn bas meegenomen en we hebben even samen gejamd - keurig op anderhalve meter afstand, zonder andere personen erbij. In Nederland wordt over één persoon op bezoek niet moeilijk gedaan, maar in België is dat verboden. Dus nee, dat had ik ook niet moeten hebben...