Ik denk dat ik genoeg mensen ken die ook zo in de hoek non binair passen hoor.
Alleen zij zijn gewoon wie ze zijn inclusief ik zelf.
Ik heb een hypofyse die niet meer 100% werkt maar lang vrienden gehad ipv vriendinnen.
En nog steeds is 70% man qua vrienden/vriendinnen.
Maar ik kreeg dus hormonen wegens tekort, dhea, voorloper van oestrogeen en testosteron.
Nou voor mij was dat of ik in een wildvreemd lichaam was belandt en geestelijk was ik niet meer mezelf.
Ik voelde me niet wat ik hoor te zijn en was voor de deficiëntie.
Nu krijg ik dus dhea, maar ook los testosterongel en ik smeer testosteron bij tot niveau dit ben ik.
Dat is in mijn geval 5 mg naast de dhea, en je weet vast dat bij transgenders dat vee hoger ligt.
Ik ben waarschijnlijk altijd hoger in testosteron geweest gezien wie en hoe ik was en ik heb nog net niet geëist dat weer te mogen worden.
Zo van tof die hormonen, maar nu ben ik een meisjes-meisje wat ik nóóit geweest ben en ik voel me hier niét fijn bij.
Gelukkig is mijn endocrinoloog zo lief dat hij dat snapt.

Mijn mening wbt non binair en plakkertjes komt dus niet voort uit niks weten of niet weten hoe het voelt.
Ik ben 10 jaar hormonaal een vreemde van mezelf geweest, en heb daarna álles op zijn kop gehad hormonaal.
Met dito onzekerheden, en onwijs wennen.
Toch vind ik het onzin om alles genderneutraal te willen maken.
Wat is er mis met simpel kijken naar wat er in je broek zit en aankruisen wat van toepassing is?
Zo zie ik het.
Wat ik aantrek of hoe ik hormonaal ben of me voel doet niet af aan dat ik biologisch vrouw ben.
Ik kan kinderen baren en heb borsten.
Maargoed misschien heb ik makkelijk praten.
Ik ben opgegroeid met lesbische buren en het interesseerde me echt geen biet.
Mij is geleerd dat waar ik ook mee thuis kom dat prima is, ik vertik het dus ook mezelf de stempel hetero te geven.
Of überhaupt een stempel qua seksuele voorkeur voor mannen of vrouwen.
Waarom? Omdat het er geen moer toe doet.
Ik ben daar ook gewoon voor uit gekomen op stal in een gesprek.
Dat ik dat hokjesgedoe en moeten bedenken wat je geaardheid is onzin vindt.
Dus dat ik altijd vriendjes gehad heb, maar als ik ooit hoteldebotel wordt op een vrouw ik er geen nacht wakker van lig.
Dan ga ik dat wel beleven, kan mij het schelen als ik diegene maar leuk en lief vindt en zij mij is het toch goed?
Reden dat ik dit zo geschreven heb is om aan te geven dat ik dus weet hoe het is om hormonaal in de knoop te zitten.
Om grote veranderingen te voelen in wie je bent door hormonen, dus dat er niet ff een oordeel kan komen van jij snapt dat toch niet.
Ik denk zelf ook wel eens van jeetje ik ben echt anders dan gemiddeld een vrouw is.
Maar toen dacht ik maakt dat me een transgender of weet ik wat?
Nou nee, want ik vind al die hokjes niks.
Wie weet ben ik non binair, kan, wie weet vind ik mezelf vol vrouw, kan.
Maar ik kan me ook prima inleven in dat ik in een mannenlichaam me goed zou voelen hoor.
Maar geen haar op mijn hoofd die denkt laat ik daar een sticker op plakken zeg maar..
En het kan gevoelig liggen, maar wat Blussem zegt wat is er mis met accepteren wie je bent?
En thats all?
Tot zover mijn hersenpinsels.
