daantjuhhh schreef:Je hent een punt.
Maar als arts moet je wel kunnen verplaatsen in de patiënt.
Een zwangerschap die eindigt in een miskraam kan psygisch enorm heftig inslaan.
Je hoeft zn patiënt echt geen uur aan de lijn te houden.
Maar je kunt wel empathie tonen.
Als je zegt neem maar een paracetamolletje en thats it. Dan is dat gewoonweg bot.
Je kunt ook zeggen: ik snap dat dit een hele heftige situatie is, helaas kunnen wij niks voor u betekenen omdat een miskraam niet te verhelpen is met medicijnen.
Het beste wat u kunt doen is een paracetamol nemen tegen eventuele pijn en een verloskundige bellen.
Zij kunnen u eventueel vertellen wanneer er medische noodzaak is om toch langs te komen.
Dan zeg je het zelfde, maar komt heel anders over
Betreffende huisarts is een redelijke hork, kan ik uit eigen ervaring zeggen.
O.a. deze psychische inslag en diverse andere zaken zijn de reden dat ik geen contact meer heb met deze vrouw, die mij altijd zeer lief is geweest. Maar je moet ergens je grenzen trekken, voor wat betreft gezonde relaties/vriendschappen.
Maakt niet dat ik me niet gigantisch op kan winden over deze huisarts.
Die mij trouwens ook wel eens anderhalf jaar met open wonden op mijn borsten heeft laten rondlopen. Omdat hij ervan overtuigd was dat het a. was en zijn collega tijdens zijn vakantie woest werd.
Heel onschuldig natuurlijk, maar jeuk is niet leuk kan ik je zeggen

Tel daarbij op dat dezelfde huisarts die vrouw met een ernstig herseninfarct ook aangaf een paracetamolletje te nemen tegen de hoofdpijn...

Ik begrijp je ergens (zij het heel ver weg) wel oomens, maar we zijn mensen. En mensen hebben emoties. De zorg is een heikel punt in Nederland. Als mensen zich door een gebrek aan empathie, niet serieus genomen voelen... is dat een aanslag op de zorg. Dus een leuke theorie, maar ik geloof er niet in zolang we mens zijn.