Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-12-16 12:23

Geplaatst: 19-12-16 12:23

Ik wilde nooit kinderen tot ik de juiste partner vond. Het gevoel wat ik toen had was zo overheersend dat ik er geen seconde aan heb getwijfeld.

**Geplaatst**: 19-12-16 13:18

Geplaatst: 19-12-16 13:18

Urona447 schreef:
Ik wilde nooit kinderen tot ik de juiste partner vond. Het gevoel wat ik toen had was zo overheersend dat ik er geen seconde aan heb getwijfeld.

Dit inderdaad

**Geplaatst**: 19-12-16 13:27

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 13:27

En ook als je de juiste partner hebt kan het nog steeds zijn dat je geen kinderwens hebt.

**Geplaatst**: 19-12-16 13:37

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 13:37

Als je er niet 100 % achter staat en het niet voor 100000 % zeker weet, dan niet aan beginnen
Het is misschien een taboe om geen kinderen te willen of er over te twijfelen
Het is ook een taboe om als jonge moeder te bespreken hoe f*cking zwaar het eigenlijk is
Ja ik wilde heel graag een kindje. Maar soms... Soms denk ik wel eens, wou ik dit echt? Er is nog zoveel meer wat ik eigenlijk wel wilde en dat staat nu on hold voor... ja god weet hoe lang.

Dus bij twijfel, alsjeblieft doe het niet,. Ja je gaat ontzettend veel van je kind houden, ongetwijfeld en je zal er alles voor doen en laten. Maar er zal altijd een maar en wat als blijven.

**Geplaatst**: 19-12-16 13:40

Geplaatst: 19-12-16 13:40

Inderdaad Mars.
Ik kan me geen betere partner wensen als mijn man. Er is geen lievere, zorgzame, grotere schat dan hij.

Maar er zijn gewoon geen enkele kriebels als ik een baby of een kind zie. Nergens roept/riep mijn lijf: nu!
Natuurlijk dacht ik wel eens, later kan het niet meer, wat dan. Ja dan kan het niet meer.Zo is het dan.
Ondertussen is het later en nog steeds is er geen spijt.
Mijn lijf heeft nooit goed gewerkt voor mezelf, hoe in hemelsnaam kon dat dan een kindje groot brengen? Die energie was er helemaal niet. En misschien dat mijn lijf dat wel wist en het daarom niet schreeuwde?

**Geplaatst**: 19-12-16 13:44

Geplaatst: 19-12-16 13:44

Mars schreef:
En ook als je de juiste partner hebt kan het nog steeds zijn dat je geen kinderwens hebt.

Of dat je partner ineens niet blijkt te zijn met kinderen als dat je had gedacht....

**Geplaatst**: 19-12-16 14:02

Geplaatst: 19-12-16 14:02

Lalidan schreef:
Als ik jouw verhaal zo lees TS, lijk je alleen te twijfelen omdat je omgeving vind dat je nu wel kinderen zal willen. Dat lijkt mij geen goede basis om aan kinderen te beginnen en er is helemaal niks mis mee om geen kinderen te willen.

Als jouw leven nu goed voelt, lekker houden zo. Denk je er volgend jaar anders over? Kan je dan altijd weer opnieuw bekijken wat je doet.

Dat las ik idd ook, dat je denkt dat je aan kinderen MOET omdat het zo hoort?
Dus als dat de enige reden is, lekker niet doen.

Ik loop ook al lang met de vraag rond hoor. Wil ik kinderen? Voor mijn partner is het geen vraag, maar een logische stap in het leven. En dat vind ik ook wel weer eng, want stel dat ik geen kinderen wil, waar komt onze relatie dan te staan?
Gelukkig is mijn angst aan het minderen, en sinds een tijdje kijk ik er anders tegenaan.

**Geplaatst**: 19-12-16 14:07

Geplaatst: 19-12-16 14:07

Tussen je 20-30e is het makkelijk zeggen dat je geen kinderen wilt, maar daarboven kom je toch in een leeftijdszone dat je moet besluiten en dat is best wel spannend.

Voor mij was het altijd zo klaar als een klontje, geen complexiteit meer in mijn leven. Heb mijn broertje al opgevoed nadat mijn moeder wegviel en mn pa lange dagen moest werken, en nu jaren later zie ik dat dertigers niet perse een mooie aanvulling zijn in mijn vaders leven.

Maar nu moet ik of mijn relatie verbreken, of kindjes maken en vind dat de meest heftige keuze waar ik ooit voor heb gestaan. Daarnaast inderdaad de sociale druk dat bijna iedereen dit is als hét levensgeluk ziet en niet snapt dat dat voor een ander niet zo voelt. Dat maakt dat ik mezelf zo'n vreemde eend voel, me afvraag of ik het wel juist zie of me vergis.

**Geplaatst**: 19-12-16 14:09

Geplaatst: 19-12-16 14:09

bruintje123 schreef:
Inderdaad Mars.
Ik kan me geen betere partner wensen als mijn man. Er is geen lievere, zorgzame, grotere schat dan hij.
Maar er zijn gewoon geen enkele kriebels als ik een baby of een kind zie. Nergens roept/riep mijn lijf: nu!
Natuurlijk dacht ik wel eens, later kan het niet meer, wat dan. Ja dan kan het niet meer.Zo is het dan.
Ondertussen is het later en nog steeds is er geen spijt.
Mijn lijf heeft nooit goed gewerkt voor mezelf, hoe in hemelsnaam kon dat dan een kindje groot brengen? Die energie was er helemaal niet. En misschien dat mijn lijf dat wel wist en het daarom niet schreeuwde?

Hier ook, ik heb de allerliefste man die ik me kan wensen. Ben stapelgek op hem. Dus voor mij voelt het altijd een beetje raar als mensen zeggen dat je wel kinderen wil met de juiste man. Dat is gewoon niet waar, ik heb de juiste man en ik wil ze nog steeds niet. En dat is prima

**Geplaatst**: 19-12-16 14:13

Geplaatst: 19-12-16 14:13

Ik ben zo'n moeder die nooit rammelende eierstokken had. En ik hoef ook geen tweede.

Op het moment dat ik een positieve test in m'n handen had wilde ik voor het eerst in m'n leven een kindje. Dit kindje.
Tijdens de zwangerschap was ik vooral praktisch met alles, geen nestel drang of iets.
Het moedergevoel moest ook echt groeien. Ik was vooral heel voorzichtig met mijn baby en in de loop van de maanden is de echte emotionele hechting gekomen.

Ik hoef ook geen tweede kindje. Hoewel ik een heel toegewijde moeder ben, vind ik het zo echt genoeg. Het is zwaar, maar je leven en wat je doet krijgt een diepgang en waarde die je je zonder kind niet kan voorstellen. Ook ik heb dit nooit aan zien komen. Het is alsof je eerst alleen de horizon zag en nu zie je ineens hoe groot het heelal is. Dat idee.

En je hormonen zorgen er wel voor dat je alles voor je kind over hebt hoor. Daar hoef je niet bang voor te zijn

**Geplaatst**: 19-12-16 14:14

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 14:14

Het is een lastige “keuze”. Nu heb ik 3 koters rondrennen en dat is misschien wel t veel van het goede :Y)

Maar ik vind de uitspraak dat je gehele leven op “hold” staat ook weer overdreven.

Ik ben ook nooit een “kinder”-fan geweest. Liever kwijt dan rijk en voor de geboorte van mijn 1e had ik nog nooit een baby vastgehouden (wist niet eens hoe dat moest). Maar dat is helemaal goed gekomen. Nog steeds heb ik niks met andermans kinderen, maar de bond die je hebt met je eigen kinderen is niet te beschrijven. Er zijn een hoop terror verhalen te horen en een hoop roze wolkjes, maar hoe je daarmee overweg gaat en hoe het voor jouw is, heeft een hele hoop met eigen instelling en levensvisie te maken, maar je hebt ook gewoon niet overal invloed op.

Het leven moet je wat meer organiseren, je zit op gegeven moment vast aan schooltijden/dagen en even spontaan weg gaan (’s avonds) is niet mogelijk zonder flexibele oppas. Maar wij hebben een actieve vakantie gehad deze zomer met de kinderen (1,5 (op de borst/rug), 3 en 5); Berglandschap, middelzwaar en niet langer als 5 km. En dat was prima te doen, je werkt als ouders wat meer :Y)

De jongste is met een half jaar meegegaan naar Portugal en dat ging ook prima.

Er zijn een hoop ouders die het een stuk actiever aanpakken als ons. Je past je een beetje aan je kinderen en dan kun je nog steeds een hele hoop doen!

Dus welke kant je nu uit “moet” gaan is lastig, want het blijft een onzekere toekomst. Niemand kan je zeggen hoe het wordt met jouw kinderen. En als je ervoor kiest om geen kinderen te nemen is het toch ook goed? Je moet doen waar je zelf achter staat.

**Geplaatst**: 19-12-16 14:14

Geplaatst: 19-12-16 14:14

@mars, volgens mij werd dat niet gezegd. Alleen dat dat voor mij (en die andere bokker) wel het omslagpunt was.

M'n beste vriendin wil ook geen kinderen en die heeft verder wel echt de ideale relatie, dus als je het daar samen over eens bent, prima toch?

**Geplaatst**: 19-12-16 14:21

Geplaatst: 19-12-16 14:21

Ik kan je geen raad geven, maar wel mijn ervaring delen.

Persoonlijk ben ik nooit een grote baby- en kinderfan geweest.
Toch hield ik er rekening mee toen ik tussen 17 en 21 was dat ik ooit een kind ging hebben. Het idee alleen al vond ik vreselijk eng.

Maarja, het hoort zo.

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik overtuigd was van het feit dat het voor mij niet was weggelegd. Het moedergevoel naar kleine mensjes was/is er niet.

Op mijn 30ste heb ik de man van mijn leven leren kennen. 3 jaar later zijn we getrouwd.
Voor hem had het wel gemogen, maar hij vond zichzelf te oud. Hij is 7 jaar ouder dan ik.

Nu ben ik 39 en dat moedergevoel is er nog steeds niet.
Ik ben wel mama van een poes, 2 paarden en een Rottie die recent een sterretje is geworden. We zijn nu in volle verwachting van een Rottie die in april bij ons zal komen wonen.

Zal ik ooit spijt hebben van de beslissing om geen kinderen te nemen. Ik weet het niet. Eerlijk gezegd denk ik van niet.
Wat je niet hebt, kun je niet missen.

Wij leven graag in het nu en plannen niet graag van voorop. Met een kind moet je dat echter wel doen.
Uiteraard moet je je reizen ook wel plannen als je dieren hebt, maar het is minder.
Hebben we zin om onverwacht op restaurant te gaan, dan kan dat. Een babysit hoeven we niet te zoeken.

Dus het kan dus wel. Ik ben dolgelukkig met mijn man en beestenboel. Een kindje hoeft er echt niet bij. Wil ik er zelfs niet bij.
Dat is uiteraard voor iedereen anders.

Veel succes in je keuze.

Laatst bijgewerkt door BabFer op 19-12-16 14:25, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-12-16 14:21

Geplaatst: 19-12-16 14:21

Riddershow schreef:
Het is een lastige “keuze”. Nu heb ik 3 koters rondrennen en dat is misschien wel t veel van het goede Maar ik vind de uitspraak dat je gehele leven op “hold” staat ook weer overdreven.

Ik ben ook nooit een “kinder”-fan geweest. Liever kwijt dan rijk en voor de geboorte van mijn 1e had ik nog nooit een baby vastgehouden (wist niet eens hoe dat moest). Maar dat is helemaal goed gekomen. ....

....

Ik wil hier even op reageren
Voor mij staan een heleboel dingen wel on hold. en waarom? omdat ik tijd met mijn kindje heel belangrijk vind. Ik wil niet mijn kind 5 dagen in de week naar de opvang of oma brengen en dan in het weekend ook nog eens een paar uur of halve dag van huis zijn. Dus ja mijn persoonlijke leven buiten mijn gezin staat wel on hold.

Ik heb altijd kinderen gewenst. En ja mijn eerste is nou eenmaal niet de makkelijkste, Kan niet zomaar door iedereen naar bed gebracht worden, is direct dagen van slag als iets even anders loopt dan anders, en kan ik zeker niet zomaar ergens anders laten slapen behalve oma. Mede daardoor maar ook buiten dat om vind ik het gewoon zwaar.
En dat maakt dat ik niet meer alles kan doen

**Geplaatst**: 19-12-16 14:32

Geplaatst: 19-12-16 14:32

Wat een heerlijke herkenbare verhalen! Hier zitten we precies met hetzelfde 'probleem', ik roep al sinds m'n 18e dat ik over 10 jaar kinderen wil en inmiddels op een leeftijd dat de kans dat ik over 10 jaar nog vruchtbaar ben vrij klein is :')

En inderdaad, ook wij zeggen regelmatig tegen elkaar 'als jij het nou per se wel of juist absoluut niet wil, dan was het makkelijk geweest' en 'waarom kunnen we niet gewoon 10 jaar eind twintig blijven'. Kortom, het is al jaren een 'waarschijnlijk niet, maar wie weet ooit' en het zou me iets verbazen als ook wij over een jaar of 2-3 lijstjes gaan maken om de voors en tegens af te wegen, hoe zinloos dat misschien ook is want misschien moet je het inderdaad wel gewoon willen/voelen..

Het grappige is wel dat ik in m'n vriendenkring steeds meer mensen heb die er ook zo instaan. Allemaal hoogopgeleid (dus vrij lang gestudeerd) en heel graag ooit kinderen willen maar nu na afstuderen een leuke baan hebben, een fantastisch leven en zich afvragen of een kind daar wel in past.

**Geplaatst**: 19-12-16 14:42

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 14:42

Vanaf het moment dat ik mijn man leerde kennen was er een kinderwens. Met hem dan. Zou het niet lukken, dan hoefde van mij geen hele medische molen. Ik heb van dichtbij dat proces gezien bij mijn zus en dat was zo heftig! En als er een kindje mocht komen dan wilden we heel graag dat dit van ons samen was. Dat is uiteindelijk gelukt en daar zijn we dankbaar voor, maar alles is zo veranderd in ons leven en onze relatie dat we er niet van staan te kijken dat veel relaties sneuvelen onder de druk :oo

Ik vind wel dat het moederschap me tot nu toe ontzettend veel heeft gebracht qua ontwikkeling en persoonlijke groei. Dat vind ik wel heel waardevol en maakt de opofferingen wel weer waard

**Geplaatst**: 19-12-16 14:58

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 14:58

Mijn leven staat ook vrijwel volledig on hold. Ook omdat mijn kleine niet makkelijk is. Tja, niet leuk, maar mijn kind gaat toch echt vóór mijn eigen plezier. Helaas ook vóór mijn werk en aangezien ik er alleen voor sta hoop ik dat ze snel wat groter wordt :')

**Geplaatst**: 19-12-16 15:05

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 15:05

Hier ook wel degelijk van alles on hold. En soms ook echt de vraag was het handig. Ik was 23 toen ik beviel en heb best wel het idee dat ik dingen gemist heb. Ben inmiddels 36 en geen noemenswaardige carrière kunnen maken OA omdat mijn zoon autistisch is en erg aan mij hangt. Vind ik het erg....Soms

**Geplaatst**: 19-12-16 15:21

Geplaatst: 19-12-16 15:21

Hoi TS,

Ik kan en wil je geen advies geven, maar ik kan je wel laten delen in 'mijn verhaal', wie weet helpt het je in je eigen overwegingen en het gesprek met je partner.

Ik heb nooit een (biologische) drang gehad om een kind te willen krijgen. Ben best gek op kinderen, maar het hoefde niet 'van mij' te zijn. Het leven was ook zonder kinderen heel fijn en druk. Carrière, opleiding, reizen, uitjes, vrijwilligerswerk, eigen paard... ik was geen avond thuis. Mijn partner stond er min of meer hetzelfde in: het leven is nú leuk met elkaar en 'carrière-maken' vraagt alle aandacht. Maar het grote verschil dat hij wél altijd wist dat hij 'ooit' graag kinderen zou willen - als het hem/ons gegund was. En ineens begon het bij hem te kriebelen: hij wilde graag een kind. En ja, een 'beetje kind' gaat niet, dus ergens moest of hij, of ik aan het langste eind trekken: wel of geen kind.

Lang verhaal kort: dat kind is er gekomen, een prachtige jongen van nu dik 1 jaar. Mijn partner heeft gewonnen. (Knipoog!) Nee, dat is flauw, maar ik had werkelijk waar nog steeds geen kinderwens toen ik zwanger werd. Maar mijn kind was wel zeer welkom. Dat kan dus: een stap in het onbekende, iets doen wat onomkeerbaar is en waarvan je weet dat het niet altijd leuk zal zijn, maar een avontuur wat je toch aan wilt gaan. Ik was bijna 38 toen hij geboren werd en ik ben stapelgek op hem.

En: mijn carrière is er nog steeds, de opleiding ook (gelukkig wel bijna klaar), het paard ook, de uitjes ook... ik probeer zo veel mogelijk 'mij' te blijven en de dingen te doen waar ik blij van word. En dat lukt! Met passen, meten, plannen en hulp van opvang en oppas, maar het lukt! Er is iets heel moois bij gekomen: zo'n klein jongetje die je van baby naar peuter ziet ontwikkelen, die zijn armpjes naar je uitstrekt als je hem ophaalt. Hij vraagt veel tijd en ik maak die tijd. Maar ik maak die tijd zonder mezelf weg te cijferen en zonder dat ik mijn leven 180 graden om heb moeten gooien.

**Geplaatst**: 19-12-16 15:21

Geplaatst: 19-12-16 15:21

Ik heb mijn leven echt niet volledig on hold gezet. Uiteraard maak je veranderingen maar dat betekent echt niet dat je je eigen leven volledig kwijt bent oid. Ik rij iedere week nog paard en zie mijn vriendinnen ook nog geregeld. Een kind heeft 2 ouders en die kunnen ook allebei hun steentje bijdragen. Als je maar goed blijft overleggen hoef je echt niet je complete leven on hold te zetten en is er echt wel plek voor dingen van jezelf. Maar dan moet je ook wel eens je kleine uit handen willen/durven geven. Ik zeg niet dat je je oude leven kunt blijven leven, maar er is met aanpassingen echt wel het een ander mogelijk

**Geplaatst**: 19-12-16 15:24

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 15:24

Zo is dat miccamaaike. Jij verwoordt in 1 alinea wat ik eigenlijk ook bedoelde. ;-)

**Geplaatst**: 19-12-16 15:33

Geplaatst: 19-12-16 15:33

miccamaaike schreef:
Ik heb mijn leven echt niet volledig on hold gezet. Uiteraard maak je veranderingen maar dat betekent echt niet dat je je eigen leven volledig kwijt bent oid. Ik rij iedere week nog paard en zie mijn vriendinnen ook nog geregeld. Een kind heeft 2 ouders en die kunnen ook allebei hun steentje bijdragen. Als je maar goed blijft overleggen hoef je echt niet je complete leven on hold te zetten en is er echt wel plek voor dingen van jezelf. Maar dan moet je ook wel eens je kleine uit handen willen/durven geven. Ik zeg niet dat je je oude leven kunt blijven leven, maar er is met aanpassingen echt wel het een ander mogelijk

Ik denk ook dat het wel eraan ligt wat voor een moeder je bent. Word je een oermoeder, of een 'gewone' moeder. Ik heb meerdere vriendinnen die moeder zijn. De ene is echt helemaal into haar kind, een oermoeder. Niks is belangrijker dan haar kind. Voordat ze kinderen kreeg, wilde ze 4 dagen blijven werken, maar nu wil ze het liefst zoveel mogelijk thuis blijven, en is iets met haar afspreken bijna onmogelijk zonder kind, omdat ze er zo gehecht aan is. Niet erg, iedereen zijn ding natuurlijk.

Andere vriendinnen zijn blij als ze even een avondje voor zichzelf hebben, en even lekker los gaan.

**Geplaatst**: 19-12-16 15:48

Geplaatst: 19-12-16 15:48

Die drang ook nooit echt gehad, tot vorige maand. Altijd afgevraagd of ik echt wel een kind wilde, maar nu voel ik de drang ontzettend. Mijn vriend gelukkig ook 8-)

. Dus deze maand met de pil gestopt en we gaan ervoor. Heel spannend allemaal, maar de eierstokken rammelen inmiddels hard

**Geplaatst**: 19-12-16 15:52

Geplaatst: 19-12-16 15:52

Donna89 schreef:
Als je er niet 100 % achter staat en het niet voor 100000 % zeker weet, dan niet aan beginnen
Het is misschien een taboe om geen kinderen te willen of er over te twijfelen
Het is ook een taboe om als jonge moeder te bespreken hoe f*cking zwaar het eigenlijk is
Ja ik wilde heel graag een kindje. Maar soms... Soms denk ik wel eens, wou ik dit echt? Er is nog zoveel meer wat ik eigenlijk wel wilde en dat staat nu on hold voor... ja god weet hoe lang.

Dus bij twijfel, alsjeblieft doe het niet,. Ja je gaat ontzettend veel van je kind houden, ongetwijfeld en je zal er alles voor doen en laten. Maar er zal altijd een maar en wat als blijven.

Precies dit, en dit is ook waarom ik er geen zin in heb.
Lees ook even de onderstaande linkjes
http://www.me-to-we.nl/petra-36-spijt-kind/
http://www.welingelichtekringen.nl/same ... ellen.html
https://wijalamama.nl/biecht-a-la-mama- ... mijn-kind/

Er was een heel sterk artikel dat ik nu even niet terug kan vinden. Dat was geschreven door een vrouw die toch onder druk van haar man aan kinderen was begonnen onder het mom van 'dat moedergevoel komt wel' en dan kwam niet. En dan zit je ermee, je duwt hem niet zomaar terug zegmaar.

Ik wil je absoluut niet bang maken of wat dan ook

Ik merk alleen dat vaak het 'Gewoon doen joh is leuk en je voelt je vanzelf een moeder' overheerst en dat men niet door lijkt te hebben dat het ook anders kan lopen. Bedenk je dat als je een kind op de wereld zet die (minstens) 18 jaar onvoorwaardelijk op jou moet kunnen bouwen, en misschien nog wel langer. Wat als je een ernstig ziek of gehandicapt kindje krijgt? Wat als je lichaam niet meer het oude wordt na de zwangerschap? Heb je deze risico's ervoor over? Dan moet je ervoor gaan. Zo niet, dan moet je er misschien nog eens hard over nadenken. Heb je liever spijt van een kind dat er wel is of van een kind dat er niet is?

**Geplaatst**: 19-12-16 16:05

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 16:05

Ben iets ouders dan jij TS, maar kan me je situatie redelijk voorstellen.
Ik heb tot nu toe nog steeds geen kinderwens, mijn man staat daar iets anders in maar so be it. Heel kort door de bocht, hij weet waar hij voor gekozen heeft toen hij 'ja' zei ;-)

Al merk ik wel dat ik me nu soms verplicht voel om te twijfelen, door de omgeving. Heel gek, maar zo voelt het wel.
Ik twijfel niet, maar zou ik dat niet moeten doen? Dat hoort toch?
Gelukkig heb ik ook allemaal kinderloze vriendinnen, ik denk dat dat een hoop scheelt. Binnen de kennisenkring wel genoeg kinderen of zwangeren, maar dat staat toch verder van je af.
Maar de opmerkingen van mensen kunnen wel irritant zijn, hoe vaak ik tot nu toe de vraag wel niet heb gekregen 'sorry dat ik het vraag maar ben je zwanger?' euh nee? óh ja haha, de wens is de vader van de gedachte'
In eerste instantie maken dat soort dingen me heel boos, rot op! En daarna komt het dus; moet ik er nu niet over gaan twijfelen? waarom twijfel ik eigenlijk niet?

Gelukkig ebt dat gevoel ook weer weg en vind ik het ok. En zie ik het ook wel, tijdsdruk o.i.d. voel ik ook niet. Mocht er op een dag spontaan het gevoel oppoppen 'ik wil een kind, en wel nu' nou ja, dan is dat blijkbaar zo en zien we het dan wel weer.