Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-08-16 13:07

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 01-08-16 13:07

Een beetje raar om te zeggen dat ze in de slachtoffer rol zit, en ook niet heel helpend.
Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring spreken maar ik heb vaak genoeg mensen gehad die tegen mij zeiden dat ik een schop onder mijn kont moest hebben. Daardoor is het absoluut niet beter geworden misschien alleen maar slechter want je stelt je ook nog eens aan. Met je laatste zin ben ik het wel mee eens, als het je heel erg beïnvloed is het misschien handig om hulp te zoeken.

**Geplaatst**: 01-08-16 13:37

Geplaatst: 01-08-16 13:37

BarbaLala schreef:
Ik kan maar een ding zeggen: Het wordt tijd dat je uit de slachtofferrol kruipt.
Je doet het jezelf aan.

Eh - wat versta jij onder een slachtofferrol...?
In mijn woordenboek (voor wie dat leuk vind : google eens op 'reddingsdriehoek' en transactionele analyse) is een zielepieterol aannemen een keuze. (En dus iets wat je zelf, soms met pijn en moeite, kunt herzien.)

Slachtoffer zijn is iets heel anders.
Dat is zo pijnlijk., dat veel mensen reageren (om allerlei hen moverende redenen) met 'blame the victim'.
(Dat is erg geruststellend: 'alleen stommelingen worden slachtoffer' is een populair geloof/ illusie.)

Als iemand assertief is op een kwetsbaar moment en dan overruled wordt, lijkt 'je doet het jezelf aan' mij denken aan die tang die op een varken slaat.

**Geplaatst**: 01-08-16 13:43

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 01-08-16 13:43

Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en in de slachtofferrol zitten inderdaad.
Ze was slachtoffer van pesten, maar die tijd is voorbij.
Nu is het dus tijd dat ze uit de slachtofferrol komt, wellicht met hulp. Slachtofferrol, want het is passe en er is dus geen reden meer om in die fase te blijven zitten.
Zonde van je leven bovendien, om je zo te blijven voelen.

**Geplaatst**: 01-08-16 13:45

Geplaatst: 01-08-16 13:45

BarbaLala schreef:
Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en in de slachtofferrol zitten inderdaad.
Ze was slachtoffer van pesten, maar die tijd is voorbij.
Nu is het dus tijd dat ze uit de slachtofferrol komt, wellicht met hulp. Slachtofferrol, want het is passe en er is dus geen reden meer om in die fase te blijven zitten.
Zonde van je leven bovendien, om je zo te blijven voelen.

Hoe moeilijk/lastig ook: ik vind hetzelfde. En dat blijft een uitdaging omdat allerlei gewoonten van die 'rol' zijn ingebakken in je systeem. Maar proberen het vanuit een ander perspectief te zien en daar naar gaan handelen lijkt me een uitstekend uitgangspunt. Sterkte TS!

**Geplaatst**: 01-08-16 13:55

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 01-08-16 13:55

Inderdaad, er blijven triggers. Ook omdat je je veilig voelt bij wat je jezelf hebt aangeleerd. Maar als je dat leert doorbreken ben je al goed op weg. Het is belangrijk dat je je leven leidt zoals jij dat wil, en je niet laat sturen en leiden door wat ooit was maar nu niet meer relevant is.

**Geplaatst**: 01-08-16 13:57

Geplaatst: 01-08-16 13:57

Weet je BarbaLala en Picasso, jullie hebben op zich gelijk. Blijven hangen in het verleden is niet gezond en het is ontzettend zonde van je leven en je geluk. Maar als het zo eenvoudig was als 'hup, schop onder je kont en lach eens wat vaker', bij wijze van spreken, dan had TS dit probleem natuurlijk niet gehad.

Daarnaast is het een gevaarlijke opmerking, omdat je iemand er ook dieper mee de put in kunt praten: ze 'moeten' zich er gewoon overheen zetten, dat kunnen ze niet, dús falen ze. Zou je tegen iemand met PTSS ook zeggen 'joh, vroeger is vroeger, zet je er toch eens overheen?' Voor PTSS zijn uitgebreide behandelingen - omdat het een complex probleem kan zijn. Waar TS mee worstelt is niet minder complex, het heeft alleen geen naampje.

Bij mij zat het perfectionisme en de daaruit voortvloeiende onzekerheid zó diep dat een team van 6 psychologen het niet wist te veranderen. Die verandering is wel gekomen, maar pas later, door iemand anders. En zoals het bericht van TS illustreert: dit is een diepgeworteld probleem. Als zij schrijft dat het voelt of ze als mens heeft gefaald dan is dat geen overdreven geklets, zo voelt het écht. Zo voelde het voor mij namelijk ook. Of ik letterlijk waardeloos was, niets toevoegde en mijn bestaansrecht continu moest bewijzen en verdedigen. Dan kan je niet zomaar even de knop omzetten.

Het erkennen van een probleem is niet in een slachtofferrol kruipen. TS zegt niet: "Oh, ik doe alles fout, zo ben ik geboren en ik kan er niks aan doen dus ik zal de rest van mijn leven in bed liggen huilen." Ze vertelt hoe lastig ze het vindt, maar ze blijft wel confrontaties aangaan - zoals die wedstrijd. Ze beschrijft hoe verdrietig ze is, hoe boos op zichzelf, maar onderneemt daarna actie om haar gevoel te veranderen. Ze heeft dit topic gemaakt om hulp en tips te krijgen. Dan doet ze het toch juist goed? Dan doet ze toch juist haar best om het probleem aan te pakken? Ik zie daarin geen slachtofferrol, maar een sterke jonge vrouw die haar best doet een lastig patroon te doorbreken.

**Geplaatst**: 01-08-16 14:17

Geplaatst: 01-08-16 14:17

BarbaLala schreef:
Er is een verschil tussen slachtoffer zijn en in de slachtofferrol zitten inderdaad.
Ze was slachtoffer van pesten, maar die tijd is voorbij.
Nu is het dus tijd dat ze uit de slachtofferrol komt, wellicht met hulp. Slachtofferrol, want het is passe en er is dus geen reden meer om in die fase te blijven zitten.
Zonde van je leven bovendien, om je zo te blijven voelen.

Nu weet ik niets van het verleden van TS, maar wat jij verder schrijft, daar bak ik niets van.

"De tijd dat ze gepest werd is voorbij, dus is het nu een slachtofferrol" - ?
(In mijn woordenboek is slachtofferrol een keuze, nu, of het gepest worden is of iets anders: een rot verleden hebben is nu eenmaal geen keuze. Dus geen rol.
Verder sluit ik me met instemming aan bij Dani, over TS haar kranige pogingen in het hier en nu - dat zijn wel keuzen.)

"Het is passé", nou, ik weet niet wat en hoe jij gelezen hebt, mij lijkt het dus duidelijk niet passé.

"Er is geen reden om in die fase te blijven zitten" - welke fase?
(Misschien, maar nu ga ik invullen omdat jij zo verschrikkelijk onduidelijk bent, bedoel je te zeggen dat iemand heus na gepest te zijn wel een weekje mag huilen ofzo. Maar zo werken die dingen dus niet.)

**Geplaatst**: 01-08-16 14:22

Geplaatst: 01-08-16 14:22

BarbaLala schreef:
Ook omdat je je veilig voelt bij wat je jezelf hebt aangeleerd.

Vraag: wat heeft volgens jou TS zichzelf aangeleerd?
(Dingen als die rottige kriebels in je buik, dat heeft vrij weinig met 'jezelf aanleren' te maken, dat is eerder instinct dan keuze.)

**Geplaatst**: 01-08-16 14:27

Geplaatst: 01-08-16 14:27

Citaat:
Hoe moeilijk/lastig ook: ik vind hetzelfde. En dat blijft een uitdaging omdat allerlei gewoonten van die 'rol' zijn ingebakken in je systeem. Maar proberen het vanuit een ander perspectief te zien en daar naar gaan handelen lijkt me een uitstekend uitgangspunt. Sterkte TS!

Afgezien vanhet feit dat ik het geen rol vind - 'dingen uit een ander perspectief gaan zien' heeft een grote beperking.
Als gezegd, sommige zaken zijn meer instinctief dan 'als je maar anders gaat denken, kijken, dan gaat het wel beter'.
Daar trekt je instinct zich mooi niks van aan....
(Het is blikstjenders goed te verhelpen, maar wel door het "instinctieve" te zien voor wat het is, ipv 'je bent bang omdat je niet goed denkt'. Zoals Dani schreef: weer een verwijt erbij...)

**Geplaatst**: 01-08-16 14:34

Geplaatst: 01-08-16 14:34

Zulke herkenbare verhalen. Ook ik ben gepest en daar heb ik nog steeds last van. Voor mij lagen mijn onzekerheden zowel in mijn uiterlijk als in mijn persoonlijkheid en vaardigheden. Gelukkig heb ik me over mijn issues met mijn uiterlijk heen kunnen zetten, uiteindelijk, maar de andere twee problemen spelen nog. Ik kan inderdaad zeer moeilijk benoemen waar ik goed in ben en welke goede eigenschappen ik bezit.

Loretteeee schreef:
Ik ben daardoor ook een kei in dingen verbergen. Ben een enorme binnenvetter geworden en niemand krijgt iets te weten.

Dit is heel herkenbaar. Ik heb heel goed geleerd hoe ik de schijn kan ophouden. Daarnaast vind ik 'normaal sociaal' zijn moeilijk, maar ik weet welk gedrag gewenst is dus zien mensen mij vaak als vriendelijk en beleefd - hoewel dat ook kan doorslaan. Als voorbeeld: bij kennissen waar ik nog niet eerder had meegegeten gerust een hamburger of frikadel oid, met mes en vork eten omdat niemand mij expliciet had vermeld dat ze er geen problemen mee hebben dat ik met m'n handen eet :')

Ik heb een keer therapie geprobeerd, maar de psycholoog was echt een zak en de groepstherapie waarnaar ik werd doorverwezen was zo'n complete bullsh*t dat ik daar maar snel mee gestopt ben. Ik denk wel dat ik mezelf kan verbeteren [zoals ook gelukt is met mijn zelfbeeld over mijn uiterlijk], maar daar gaat tijd in zitten.

Ik heb veel moeite met nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe vrienden maken. Ik kan wel redelijk een gesprek voeren [hoewel ik net als sommigen wel veel moeite heb met discussies, zeker in groeps/klasseverband], maar ik vind het moeilijk om mensen te vertrouwen. Voordat ik een beetje loslaat/mezelf kan openen, gaan daar gauw maanden tot zelfs jaren overheen. Heb op dit moment dan ook maar 1 persoon die ik een echte vriendin durf te noemen, maar we zien elkaar weinig dus ik ben vrij eenzaam. Maar het ergste vind ik om mensen aan te spreken die ik niet ken. Zo heb ik maanden dat ik niet aan winkelpersoneel durf te vragen waar iets ligt. Ook bellen vind ik absoluut verschrikkelijk. Ik ben altijd bang om te worden uitgelachen. Ook ben ik heel achterdochtig als ik merk dat mensen over mij gepraat hebben, zeker als ze daar mysterieus over doen ['Had je het over mij?' 'Jaha!' 'Wat was er dan?' 'Niks!'

].

PB's zijn welkom voor mensen die willen praten

**Geplaatst**: 01-08-16 14:39

Geplaatst: 01-08-16 14:39

Toch zal de knop bij jezelf om moeten... Niemand anders die dat voor je kan doen. En tot dat soort inzichten komen is een (leer)proces. Heeft niks te maken met zwak zijn, maar met jezelf resetten stapje voor stapje. En ja, dat is verdomd lastig, want gewoonten zitten diep verankerd in je systeem. Ik zelf ga ook door een soortgelijk proces: het accepteren van mijn onwillige lichaam en het proberen buiten te sluiten van het onbegrip van anderen. Sommige dingen kan ik niet (meer) en dat wordt door de buitenwereld soms gezien als zwak zijn, zielig doen. Dat kan een rotgevoel geven, maar daar kan je in blijven hangen of de keuze maken dat het jou niet minder maakt en het 'probleem' bij de ander laten... Kost moeite, maar is een keuze voor eigen geluk en gezondheid... Heb weinig tijd nu, dus weet het even niet beter te verwoorden. Kom er later uitgebreider op terug. Zoek mensen uit die bij je passen en waarbij jij je gelukkig voelt...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-16 16:21

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-16 16:21

Om eerlijk te zijn vind ik niet dat ik in een slachtofferrol zit. Wat niet wegneemt dat ik die schop onder mijn kont wel begrijp en de reactie snap.
Ik heb al maanden therapie gevolgd om sterker te worden en moest je mij 10 jaar geleden gekend hebben en mij nu zien dan ben ik met grote stappen vooruitgegaan. Ik kan in het dagelijkse leven veel relativeren en ik leg mijn lat steeds haalbaarder. Ik ben ook oprecht gelukkiger.

Maar het is nu net op de dressuurwedstrijden dat mijn gekwetste ziel ligt. Daar word ik zo geconfronteerd met datgene wat zo moeilijk is voor mij namelijk de confrontatie met mensen die in mijn ogen beter zijn. En daarom zijn ze niet persé beter want wat zij kunnen kan ik met dat paard ook. Enkel blijken zij (in mijn ogen althans) van het zelfvertrouwen en rijden je van de baan waardoor ik in mijn veilige nederige rol kruip, mijn paard voelt mijn angst en onzekerheid en klapt volledig mee dicht.
Daar moet ik nog iets op vinden om sterker te worden. Want als ik thuis train weet ik wat ik kan. Op training toon en bewijs ik dat het paard en ik een goed duo zijn. Op wedstrijd echter voel ik mij terug 16 en klap ik volledig dicht. En ja, als ik dan nog een opmerking krijg van mijn vriend is dat de druppel en reageer ik terug en dan voel ik mij slecht omdat ik zo reageer en zo gaat de vicieuze cirkel verder.
Ik heb wel reeds geleerd om deze al sneller te doorbreken.
Ik heb geleerd om mijn gedrag te analyseren (langs 1 kant goed, langs de andere kant moet ik nog leren om mijn gedrag nl het uitvallen naar mijn vriend niet als te negatief te zien maar als des mensens).

Ik voel mij nu al terug heel wat sterker dan 4 uur geleden. Dit dankzij het afschrijven van mijn gevoelens en het kunnen delen met jullie maar ook dankzij de reacties die toch hartverwarmend en begrijpend zijn. Want af en toe een knuffel doet op zo een moment goed.
Dit is iets dat ik ook met mijn vriend moet opnemen. We hebben het incident gisteren ook nog besproken en ik heb ook toegegeven dat zijn raad wel terecht was maar een beetje op de verkeerde moment. Wat ik er echter nog bij had moeten zeggen dat ik liever eerst een knuffel heb dat mij even troost en het gevoel geeft dat ik graag gezien word. Nadien zou zijn raad ook beter toekomen en kan ik er rustiger op reageren.

Want de proef op zich... tja, ik rijd met een dier. Dus dat kan ik heel goed relativeren. Nu nog voor mezelf opkomen en mijn knuffel eerst eisen

**Geplaatst**: 01-08-16 17:47

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 01-08-16 17:47

Achter elk gezicht op concours gaat een verhaal schuil: er zijn vast meer mensen die hetzelfde gevoel hebben als jij. Tuurlijk zijn er mensen die echt vervelend zijn, maar daar heb jij uiteindelijk niks mee te maken... En ook waar: er zullen altijd mensen zijn die beter rijden/meer talent hebben... Ook daar kan je niks aan veranderen, dat is gewoon zo. Jij kan wat jij kan, en dat is vast meer dan je zelf denkt. Wens je succes en sterkte! Probeer voldoening te halen uit dingen die goed gaan, ook al zijn ze nog maar zo 'klein'....

**Geplaatst**: 02-08-16 10:04

Geplaatst: 02-08-16 10:04

Inderdaad, wat picasso zegt.
Overigens, ik zeg nergens dat de TS een schop onder haar kont moet krijgen Dani,integendeel.
Een ander kan namelijk niet jouw probleem met jezelf oplossen. Dat kan je alleen zelf, al dan niet met hulp van een ander.
Je moet jezelf inderdaad gaan resetten, opnieuw opbouwen, en ja dat is heel erg lastig. Maar niet onmogelijk.
Het gaat om vooruit kijken, het verleden een plek geven. Accepteren wat gebeurt is en doelen stellen voor jezelf om een gezonde geest te krijgen.

**Geplaatst**: 02-08-16 10:43

Geplaatst: 02-08-16 10:43

Maar daar is TS toch mee bezig? Ik vind "het wordt tijd dat je uit de slachtofferrol kruipt" bepaald geen vriendelijke, opbouwende manier van communiceren. Een slachtofferrol is sowieso een erg negatieve, beladen term en 'het wordt tijd' impliceert dat TS er niks aan doet en nu maar eens stappen moet zetten, of zo.

Zoals jij slachtofferrol uitlegt zit iedereen die last heeft van zijn/haar verleden daar dus in. Het is immers altijd passé en er is geen rationele reden om er nog last van te hebben - behalve dat het verleden ons maakt tot wie we zijn en dat we het niet zomaar kúnnen vergeten of negeren. Ondertussen wordt slachtofferrol vaak gebruikt voor mensen die we als aansteller zien, iemand die zwelgt in zelfmedelijden, niks aan de problemen wil doen, aandacht wil trekken door zielig te doen. Het is geen positief woord en zeker geen term die ik op TS van toepassing vind.

Wat je nu schrijft is al heel anders van toon. Al begrijp ik geloof ik niet zo goed wat het toevoegt, want TS snapt zelf ook wel dat ze haar verleden een plek moet geven en vooruit moet kijken - ze heeft dit topic juist gemaakt om daar tips bij te krijgen. Maar weten dat iets moet is natuurlijk heel anders dan het daadwerkelijk kunnen doen.

Hmm. Ik denk dat je het helemaal niet zo negatief bedoelt, trouwens, maar dat de woordkeus wellicht wat ongelukkig is. Ik bedoel je ook niet aan te vallen of te bekritiseren, ik wil alleen uitleggen waarom ik wat weerstand voel bij je berichten.

(Ik bedoelde het overigens ook in de zin van 'hup, geef jezelf een schop onder de kont' - niet dat een ander dat doet

)

**Geplaatst**: 02-08-16 10:50

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 02-08-16 10:50

Het klinkt misschien wat onvriendelijk, de term 'slachtofferrol' maar als je het van een afstandje bekijkt is dit wel wat het is... Niet dat TS dat bewust doet, het is iets wat er in de loop der jaren insluipt... Ze kan het echter ook gaan omdraaien en zichzelf een andere 'rol' aan gaan meten: en ja dat is verdomd moeilijk als het zo'n deel van jezelf geworden is, maar onmogelijk? Nee echt niet: als je er in gaat geloven kun je echt meer dan je denkt!

**Geplaatst**: 02-08-16 10:53

Geplaatst: 02-08-16 10:53

Ik vind het erg jammer en vervelend dat jij mij woorden en opvattingen in de mond legt die totaal niet zo bedoeld zijn zoals jij ze interpreteert Dani.
Je betrekt alles erg op jezelf of op jouw situatie, zo lijkt het.

Slachtofferrol is geen leuk woord,of een leuke situatie, maar dat neemt niet weg dat het wel aan de orde kan zijn en een relevante term is in een dergelijk verhaal.

Volgens mij heb ik prima tips en misschien ook wel eye-openers gegeven aan de TS.
Uiteraard met goede intenties, anders zou ik niet reageren. Dat spreekt voor zich.

**Geplaatst**: 02-08-16 10:59

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 02-08-16 10:59

Zullen we anders weer verder gaan met het topic, want persoonlijk vind ik dit niet een fijne discussie. Ik krijg er namelijk altijd een beetje de kriebels van als mensen met de termen "slachtofferrol" en "schop onder de kont" gaan gooien. Denk dat jullie punten nu wel duidelijk zijn, maar persoonlijk zie ik niet het verdere nut ervan in dit topic.

**Geplaatst**: 02-08-16 11:09

Geplaatst: 02-08-16 11:09

geerte schreef:
Zullen we anders weer verder gaan met het topic, want persoonlijk vind ik dit niet een fijne discussie. Ik krijg er namelijk altijd een beetje de kriebels van als mensen met de termen "slachtofferrol" en "schop onder de kont" gaan gooien. Denk dat jullie punten nu wel duidelijk zijn, maar persoonlijk zie ik niet het verdere nut ervan in dit topic.

Het is juist positief bedoeld: het biedt namelijk een hoop ruimte om te veranderen! Door anders te gaan denken (leerproces) kun je een hoop ten goede omkeren! Ook TS, hoe wanhopig de situatie soms ook lijkt, hoe vast de patronen ook lijken te liggen: het begint bij haar zelf, anders denken kun je leren... Wens TS nogmaals sterkte! En natuurlijk heb je een af en toe een dikke knuffel nodig en de bevestiging dat je het goed doet. Maar bovenal: een bewuste keuze gaan maken om anders te gaan denken is echt mogelijk en vanaf daar: fake it till you make it! Uiteindelijk ga je geloven in het feit dat je het waard bent om er te zijn en niks minder bent dan een ander die het LIJKT te hebben gemaakt... Want ook dat is vaak maar (uiterlijke) schijn. Iedereen heeft een verhaal, iedereen vecht tegen 'draken' die een ander niet ziet. Het is dus mogelijk TS! Go for it!

**Geplaatst**: 02-08-16 11:28

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 02-08-16 11:28

Mooi verwoord weer, Picasso, zo is het inderdaad.
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, en meerdere invalshoeken. Het is toch juist mooi dat er mensen reageren met andere visies op oplossingen en problemen, lijkt me. Dat verbreedt je horizon.

**Geplaatst**: 02-08-16 12:45

Geplaatst: 02-08-16 12:45

BarbaLala schreef:
Ik vind het erg jammer en vervelend dat jij mij woorden en opvattingen in de mond legt die totaal niet zo bedoeld zijn zoals jij ze interpreteert Dani.
Je betrekt alles erg op jezelf of op jouw situatie, zo lijkt het.

Dan begrijp je me écht verkeerd, in beide opzichten. Ik denk dat we gewoon op een andere manier schrijven/denken en dat dat misverstanden oplevert.

**Geplaatst**: 03-08-16 07:49

Geplaatst: 03-08-16 07:49

Picasso schreef:
Het klinkt misschien wat onvriendelijk, de term 'slachtofferrol' maar als je het van een afstandje bekijkt is dit wel wat het is... Niet dat TS dat bewust doet, het is iets wat er in de loop der jaren insluipt... Ze kan het echter ook gaan omdraaien en zichzelf een andere 'rol' aan gaan meten: en ja dat is verdomd moeilijk als het zo'n deel van jezelf geworden is, maar onmogelijk? Nee echt niet: als je er in gaat geloven kun je echt meer dan je denkt!

....persoonlijk ben ik er op tegen om het zo te bekijken.
Niet iedereen heeft een positief verleden en noch dat verleden noch het feit dat je daar last van hebt vind ik een slachtofferrol.
Uiteraard is het feit dat je last hebt /kunt hebben van een naar verleden een deel van jezelf. (Nu zou je dat nog steeds een rol kunnen noemen, dat snap ik wel maar ik vind dat niet prettig klinken. Alsof iemand /iedereen toneel speelt.) Voor alle duidelijkheid : ook de mogelijkheden om de invloed van het verleden te veranderen id een deel van jezelf.
Positief denken kan beslist zin hebben ("ik kan veranderen") - maar de emotionele invloed van een rottig verleden valt nou krek niet via denken te beschrijven of te beïnvloeden.

En we hadden het over een dressuurproef die minder goed ging dan thuis : ik vind het knap dat TS toch met kriebels in haar buik (of hoe dat verder maar precies voelde...) is opgestapt, losgereden en proef gedaan.

Een rol aannemen tegenover je paard heeft geen enkele zin, zeker niet op vreemd terrein en/of onder moeilijke omstandigheden.

**Geplaatst**: 03-08-16 08:31

Geplaatst: 03-08-16 08:31

Steek hier ook zijn hand op....

Ik ben van af mijn 9de tot 16jaar gepest en dan ook heel erg.
Door dat ik eczeem heb is het niet makkelijk geweest enige plek waar ik mijn thuis voelde was in het zwembad ik deed toen aan wedstrijdzwemmen en werd daar super opgevangen.

Ik ben naast heel onzeker en liefst op de achtergrond blijven ook nog eens extreem gevoelig gevoelig voor mensen en hun energie en gevoelens die ze uitstralen.

Dus bijvoorbeeld alleen over een station lopen is niet heel makkelijk als ik dan iemand hoor lachen of praten gaat stemmetje in mijn hoofd aan en die begint dan te vertelen dat ze het over mij hebben. Want ik natuurlijk weet dat het onzin is. Maar jah is niet heel gemakkelijk. In winkels kan ik ook niet echt bij de kassa de kassamedewerker aankijken en aanspreken, al is het maar een hoi of goede middag. Kom altijd wel een vervormt woord uit

Bij de paarden merk ik het ook als ik alleen ben doe ik alles met mijn paarden maar al staat er 1 te kijken dan kruipt de spanning op wat dus bij mijn paard hele heftige effecten heeft. Wedstrijden is ook bijna niet te rijden. Ben nu bb aan het starten om het onder controle te krijgen (proberen)
Er is 1 persoon die mijn onzekerheid weet om te zetten naar iets goed jammer dat zijn lessen duur zijn maar John erb weet met mijn onzekerheid om te zetten naar iets goed die weet ook altijd die ene snaar te raken waar door ik er achter kom dat ik het ook gewoon kan en goed doe.

Ow trailer rijden ben ik super goed in als er maar niemand staat te kijken _O-

dan loopt allen in 1000de

**Geplaatst**: 03-08-16 10:30

Geplaatst: 03-08-16 10:30

Janneke2 schreef:
Picasso schreef:
Het klinkt misschien wat onvriendelijk, de term 'slachtofferrol' maar als je het van een afstandje bekijkt is dit wel wat het is... Niet dat TS dat bewust doet, het is iets wat er in de loop der jaren insluipt... Ze kan het echter ook gaan omdraaien en zichzelf een andere 'rol' aan gaan meten: en ja dat is verdomd moeilijk als het zo'n deel van jezelf geworden is, maar onmogelijk? Nee echt niet: als je er in gaat geloven kun je echt meer dan je denkt!

....persoonlijk ben ik er op tegen om het zo te bekijken.
Niet iedereen heeft een positief verleden en noch dat verleden noch het feit dat je daar last van hebt vind ik een slachtofferrol.
Uiteraard is het feit dat je last hebt /kunt hebben van een naar verleden een deel van jezelf. (Nu zou je dat nog steeds een rol kunnen noemen, dat snap ik wel maar ik vind dat niet prettig klinken. Alsof iemand /iedereen toneel speelt.) Voor alle duidelijkheid : ook de mogelijkheden om de invloed van het verleden te veranderen id een deel van jezelf.
Positief denken kan beslist zin hebben ("ik kan veranderen") - maar de emotionele invloed van een rottig verleden valt nou krek niet via denken te beschrijven of te beïnvloeden.

En we hadden het over een dressuurproef die minder goed ging dan thuis : ik vind het knap dat TS toch met kriebels in haar buik (of hoe dat verder maar precies voelde...) is opgestapt, losgereden en proef gedaan.

Een rol aannemen tegenover je paard heeft geen enkele zin, zeker niet op vreemd terrein en/of onder moeilijke omstandigheden.

Je onderschat de kracht van het positief denken. Geloof me; ik heb echt genoeg meegemaakt in mijn jeugd en ben nog in een proces van accepteren dat ik dingen (lichamelijk) niet meer, of minder goed, kan. En ja daar ben ik soms ook vreselijk boos en verdrietig om en kan me ook echt rot voelen om onbegrip van anderen. Maar het helpt niet...sterker nog: je hebt alleen jezelf ermee. Bewust een keuze maken om positief te gaan denken doet een hoop: en nee, dat werkt niet meteen, maar stapje voor stapje kom je dichterbij zelfvertrouwen. Ook al zijn het maar kleine dingen... Accepteren en leren is een proces; gaat niet meteen perfect, maar het is mogelijk.. Dat was wat ik wilde meegeven: je hebt een keuze ondanks je verleden of beperkingen in het hier en nu. Je zit niet vast in hoe je bent nu, dat kan je echt zelf veranderen ongeacht je aandoening of probleem. Dat weten maakt toch juist sterker?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-16 11:08

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-16 11:08

Ik vind het heel leerzaam wat jullie beiden schrijven. Zoals ik het lees en interpreteer vertellen jullie in essentie hetzelfde enkel met andere woorden maar what's in a name he?
Het achterliggende doet mij zelfs nog het meeste deugd namelijk dat jullie dit schrijven met een groot hart naar mij toe en naar alle anderen toe.

De kracht van positief denken is inderdaad heel groot en meestal lukt mij dat vrij goed. Ik probeer dit ook bewust te doen tot vervelens toe voor mijn omgeving. Vaak snappen ze niet waarom ik positief en krachtig blijf in sommige moeilijke situaties. Enkel vind ik momenteel die kracht niet tijdens de wedstrijd. En dit vooral omdat ik weggeblazen was door al die prachtige dressuurpaarden en dan sta je daar met je ook wel mooie spanjaard maar weet je hier kan ik nooit tegen op! En bam ik word in mijn gevoel volledig terug gekatapulteerd naar het verleden. Hier heb ik duidelijk nog geen handvaten voor.

Hoe hard ik dan probeer positief te denken het lukt niet. Wat ik wel bedacht heb, is dat ik dan beter de inrijring verlaat om op mezelf te rijden en terug tot mezelf te komen. Dat zou denk ik wel helpen.

Pinkie87 bedankt voor je verhaal! Wat leuk dat je bij John Erb terecht kan! Wat doet hij juist dat je bij hem wel rust vindt?