Bokt.nl

Aradis schreef:

Eline, TS vroeg naar "eigen" therapieën, vandaar dat ik het boek noem die bij de vers training gebruikt is. Ben absoluut van mening dat ze het alleen niet volledig gaat redden en hulpverlening nodig is.

ElineS schreef:

Ik heb ook borderline en verdomme dat was/is zwaar. Ik heb mensen verloren door mijn gedrag. Op den duur duw je ze zo hard weg dat ze zichzelf in bescherming gaan nemen tegen jouw en het contact met je afkappen. Ze moesten wel, want ik vernietigde ze als ik in één van mijn borderline buien was. Toch, ik wist dat allemaal, maar ik kon er niet mee stoppen.

Ik weigerde medicatie. Dat vond ik zwak. Ik wilde er niet aan. Na een suicide poging echter, moest ik toch wel iets gaan doen en ben ik gezwicht voor medicatie.. Man, wat een eye-opener, dat had ik veel eerder moeten doen. Ik heb nog steeds wel last van moodswings en buien, maar alles is minder heftig. Het komt allemaal minder heftig binnen en uit zich dan ook minder heftig. Ik ben niet genezen, dat niet, en heb nog altijd hulp. Maar door de medicatie heb ik al maanden geen borderline freak out gehad. Ik flip hem niet meer. Ow, ik word nog wel goed boos soms, of chagrijnig, om kleine dingen, maar het prikkelt allemaal net niet zo hevig meer.. Die combinatie samen met een VERS-training die ik heb gevolgd (helaas niet afgemaakt door het moeten revalideren) en nu gesprekken, hebben mij zeer op weg geholpen. Ik kwets steeds minder de mensen van wie ik houd... En ik zit ook veel lekkerder in mijn vel.

Medicatie is geen wondermiddel, je moet er zelf ook hard aan werken, maar het ondersteunt en geeft je net dat zetje in de goede richting. Tenminste bij mij.

Daarnaast had ik ook nog de motivatie dat een aantal mensen van wie ik het meeste hield, dat die het niet meer zagen zitten met mij en alles communicatie hebben afgekapt. Dat heeft me zo gebroken in het begin, maar later, nu terug reflecterend zie ik in dat dit voor hun nodig was. Ik behandelde ze niet oké. Allesbehalve oké. Ik kon de meest verschrikkelijke dingen zeggen en doen. Daarna altijd spijt.. Maar spijt hebben was op den duur niet meer genoeg.

Als je iemand in het gezicht slaat en sorry zegt, gaat die blauwe plek niet weg, om het zo maar uit te drukken. De impact van je woorden en je daden blijven na je sorry bestaan... Dat besef, dat ik ook echt de mensen kon kwijtraken waar ik van hield en die van me hielden, en dat dit allemaal door mijn eigen toedoen was, heeft me een andere weg in laten slaan. Eén waar ik wel hulp accepteerde en waar ik wel keihard aan wilde werken. Niet meer stoppen met therapie omdat het 'toch niet werkt' of omdat het 'niets voor me was.' Nee, niet miepen en gewoon doen.

Het zelf zien is stap 1. Een hele grote stap, want een grote groep borderliners beschikken niet over die zelfreflectie. Dus dat is al knap. Maar als je niet verder komt dan stap 1 kan je zelfreflecteren en jezelf begrijpen wat je wilt, dan veranderd je gedrag niet. Je moet er keihard voor werken. Soms twee stappen vooruit, 1 terug, maar soms 3 terug. Het is verdomde zwaar om als borderliner te leren omgaan met emoties en ze te leren leiden naar juiste en goede... Normale reacties.

Ik zag mijn borderliner kant ook altijd als 'iemand anders'. Ik was het niet die zo deed, maar het was die andere donkere kant van mij. Ik voelde me soms twee personen. Maar, het is een persoonlijkheidsstoornis. Het zit in je persoon, in jouw karakter geweven. Hoe eerder je ook die donkere kant gaat zien als gewoon een deel van jezelf, hoe eerder je ermee om leert gaan. Want ja, ook al is het borderline, je bent nog altijd zelf degene die mensen pijn doet, borderline of niet. Die realisatie heeft mij in ieder geval al veel geholpen. Veel mensen zeiden dat ik er niets aan kon doen, het was een soort ziekte. Klopt, dat je het hebt, daar kan je niets aan doen. Dat je emoties heel sterk voelt, daar kan je niets aan doen. Dat sommige simpele dingen zoals een 'ik ben wat later' sms van je vriend keihard binnenkomt als een soort verraad, daar kan je niets aan doen. Maar waar je wel wat aan kunt doen is hoe je uiteindelijk reageert, wat je zegt en hoe je iemand behandelt. Borderline en de gevoelens die daarbij horen kun je niet veranderen. Je acties wel. Je moet verantwoordelijkheid nemen voor de schade die je aanbrengt... En eraan gaan werken dat dit minder of zelfs niet meer gebeurd in de toekomst.

Dat is niet makkelijk en in het begin zal het vaak genoeg nog anders gaan... Maar het is niet onoverkomelijk.

Dus ga die hulp zoeken, vind een juiste behandelaar en bespreek een therapie. Denk toch na over medicatie. Je kunt het altijd proberen en werkt het niet voor je, stop je er weer mee. Ik ben niet afwezig, maar ik heb wel rust, minder prikkels en geen angst meer zoals jij die beschrijft; de angst dat er elk moment wat kan misgaan. Als een explosief die met de verkeerde druk op een knopje keihard kan ontploffen. Die angst is weg.

Maar echt, vind hulp. Alleen lukt het niet. Op fora's posten, verhalen lezen etc, daarmee ga je het niet redden. Je hebt gespecialiseerde hulp nodig om je uit het patroon van typisch borderline gedrag te breken. Dat red je niet alleen. Ook niet met hulp van vrienden of familie. Zij zijn geen therapeuten, daar zijn ze niet voor. Dus zoek hulp. Dat is het enige advies wat ik je eigenlijk echt kan geven. Zoek hulp en accepteer hulp... En wees bereid om er echt hard aan te werken. Anders gaat het waarschijnlijk niet lukken.

lor1_1984 schreef:

Ik heb een tijdje slaapmedicatie en antipsychotica gehad ivm slaapproblemen, knalde er alleen dwars doorheen en heb nu enkel voor zo nodig (lees: crisis door het slaapgebrek) flunitrazepam liggen wat ook de helft vd tijd niet werkt.
En ik heb een tijdje antidepressiva gehad maar toen ik stabiel was en weer wat opkrabbelde ben ik daar zsm mee gestopt.

AnoniemSA123 schreef:

Dag lieve allemaal

Het is eventjes een rustige periode geweest. Alles liep op rolletjes maar helaas weer een flinke terugval gehad

Wat ik hieronder ga beschrijven gaat zo ruw en hard klinken maar ik heb misschien een andere kijk op dit onderwerp.
Ik overweeg het serieus om uit het leven te stappen. Niet om de aandachtsho*r uit te hangen of dergelijke maar waarom ziet iedereen dit als zo'n zware optie. Wanneer iemand zich toch niet meer fijn voelt in het leven en hier al jaren mee dealt wat heeft het dan nog voor zin om door te gaan.

Het liefste zou ik gewoon een lange brief schrijven waarin ik beschrijf dat niemand zich schuldig moet voelen, dat iedereen door moet gaan met zn leven en dat alles uiteindelijk goed komt. En vervolgens gewoon op een rustige manier te gaan op een plekje waar niemand me kan vinden, misschien na een tijdje.

Ik weet dat ik nu echt heel bokt over me heen ga krijgen en dat ik hulp moet zoeken en dergelijke maar de wil om te leven is er gewoon niet meer. Ik heb alles wel zo'n beetje gezien. Heb bepaalde doelen die ik had in mijn leven bereikt dus ik vind het wel goed geweest zo.

Misschien een vreselijke gedachte maar zo ziet ik het, zo zie ik het al jaren en eigenlijk wil ik het gewoon uitvoeren. Hoe veel pijn het zal doen voor mn omgeving. Uiteindelijk vergeten ze je toch en leven de mensen om je heen door. Dat is altijd zo.

Jennyxx schreef:

TS hoe gaat het nu met je?

Jennyxx schreef:

TS en AnoniemSA123 zijn toch dezelfde persoon Ik bedoel haar, hopende dat ze nog leeft en hulp heeft gekregen/krijgt. Even een berichtje om te laten zien dat we geïnteresseerd in haar zijn.