Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-03-16 20:11

Geplaatst: 01-03-16 20:11

Shadow0 schreef:
Klinkt leuk, maar de medische stand bezit helemaal niet genoeg medische kennis over het lichaam om te kunnen zeggen dat er geen fysieke oorzaak is. Wetenschappelijk een onverantwoorde uitspraak. We hebben de werking van het lichaam niet volledig in kaart. We weten globaal waar welke onderdelen voor zijn, en we kunnen grote problemen wel detecteren en in een aantal gevallen ook repareren. (Jawel, ik weet wel dat we best knappe dingen kunnen hoor.) Maar we hebben geen perfecte kennis van het volledige systeem. We hebben nog niet eens een sluitend antwoord op wat geest en wat fysiek is en hoe ze elkaar precies beinvloeden. Van de meeste ziekten weten we ook niet precies hoe het nou ontstaat. Waarom gaat het bij de een wel mis, en bij de ander niet? We hebben wat vrij algemene cijfers, soms genetische correlatie, maar in veel gevallen houdt het daar ook ongeveer op. Behandeling van de meeste ziekten is dan ook behoorlijk trial en error.
Da's niet erg, maar dat betekent wel dat er gewoon simpelweg niet voldoende basis is om te zeggen 'er is geen fysieke oorzaak.'

Dit geldt nog driedubbel zoveel bij het soort van oppervlakkige onderzoeken dat meestal gedaan wordt: een of twee keer bloedtesten, misschien een eenmalige scan. Je bloedworden worden vergeleken met een heel algemeen gemiddelde... Daarmee kun je grote accute problemen zeker opsporen hoor: een flinke infectie, accuut lever- of nierfalen, fikse tumoren, die springen er wel uit. Maar als het op een subtielere manier fout gaat, met interacties die niet goed lopen en compensatiemechanismen die uit balans slaan... dan is het systeem helemaal niet zo nauwkeurig of betrouwbaar, en daar is het als systeem ook niet echt op gericht.

Maar dan juist is het toch gewoon slecht om dan maar heel stellig te gaan vertellen dat het allemaal tussen iemands oren zit?! Ik snap dat geen enkele arts en zelfs de gehele medische wetenschap simpelweg niet alle kennis in pacht heeft. In dit topic worden juist alleen voorbeelden gegeven van mensen die resoluut naar huis worden gestuurd omdat de huisarts zeker denkt te weten dat het toch maar fantasiepijntjes zijn ipv de klachten serieus nemen en Open te benaderen.
Gelukkig zijn er ook veel hele goede artsen natuurlijk, die dat wel degelijk doen. Maar in dit topic komen sommige voorbeelden voorbij...

Laatst bijgewerkt door Cerilene_ op 01-03-16 20:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-03-16 20:12

Geplaatst: 01-03-16 20:12

Ik heb ook extreme vermoeidheidsklachten (cvs) volgens huisarts), hartklachten en een erg lage weerstand. De vermoeidheid speelt nu al 23 jaar nadat ik Pfeiffer kreeg. Ik ben gem. elke maand ziek. Nu ben ik net beter na een maand van verkoudheid, griep en voorhoofdholte ontsteking.

Ik heb een niet noemenswaardige lekkende hartklep volgens de cardioloog. Volgens de internist ben ik kerngezond na een evaluatie van 5 min!!!! Uit bloedonderzoek komt niets naar voren. Over 2 maanden kan ik naar t slaapcentrum vd Kempenhaege, eens zien of hier iets uitkomt. Zo niet dan zit het volgens de artsen tussen mijn oren en kan ik naar een centrum voor onbegrepen klachten! Alsof ik mijzelf bewust elke maand ziek maak en een opgebrand gevoel geef

**Geplaatst**: 01-03-16 20:39

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 20:39

Lastige is dat je ook niet zomaar een andere huisarts hebt.
Tenminste bij ons in het dorp niet.
Ze nemen niet zomaar elkaars patienten aan.

Ik moet zeggen dat mijn huisarts mij inmiddels wel serieus neemt.
Hij kan ook moeilijk anders na alle foto's en operaties.
En hij heeft een goed gesprek gehad met mijn fysiotherapeut (professor aan de UvA)

**Geplaatst**: 01-03-16 20:43

Geplaatst: 01-03-16 20:43

Cerilene_ schreef:
Maar dan juist is het toch gewoon slecht om dan maar heel stellig te gaan vertellen dat het allemaal tussen iemands oren zit?!

Ja, dat vind ik ook heel slecht.

**Geplaatst**: 01-03-16 20:44

Geplaatst: 01-03-16 20:44

LindyH schreef:
Hier zijn de huisartsen een beetje de hoeders van het stelsel. Ze kunnen niet alles en iedereen naar een specialist doorverwijzen want dat wordt veel te duur.

In m'n zusje d'r geval ging het om een zwangerschap die werd gediagnosticeerd als hyperventilatie.
De huisarts had na even doorvragen een zwangerschapstest kunnen doen met haar of haar voor bloedafname om te controleren op FSH(?) kunnen doorsturen.
Een specialist was niet nodig geweest in haar geval.
Nog vervelender was het toen ze bij hem terugkwam met de mededeling dat ze een positieve test had, hij even aan haar buik voelde en vertelde 'je bent 16 weken zwanger, abortus is absoluut niet meer mogelijk'.
Ze kreeg toen wel een doorverwijzing naar een gynaecoloog voor termijnbepaling en daar bleek ze 18 weken en 2 dagen zwanger te zijn en nog wel degelijk abortus te mogen laten uitvoeren, maar dat de uiterlijke datum 3,5-4 weken erna zou zijn.
Zo'n 4 à 5 jaar later was ze weer zwanger (prikpil te laat gehaald) en ze twijfelde of ze het kindje wel kon houden, toen was het 'je hebt al een kind dus deze kun je er prima bij hebben, ik ga je geen doorverwijzing geven voor een abortus'.
Oftewel had m'n zusje geen recht om zelf te beslissen als het aan deze arts lag.

**Geplaatst**: 01-03-16 20:44

Geplaatst: 01-03-16 20:44

Wat komt het veel voor zeg.. Echt erg.

Mijn huisarts werkt nu ook mee, wel met tegenzin maar ze begint volgens mij wel door te krijgen dat het serieus is en heeft uiteindelijk ook wel min of meer toegegeven dat ze dit nog nooit had gezien en wij ondertussen meer weten dan zijzelf.

Ze schrijft nu de antibiotica die ze kent voor zodat we ze vergoed krijgen. Ik wil wel toch over gaan stappen naar een jongere arts die meer open minded is tegenover Lyme, hem heb ik een keer als invaller gehad en dat was echt veel fijner!

**Geplaatst**: 01-03-16 20:47

Geplaatst: 01-03-16 20:47

shoes schreef:
Zo niet dan zit het volgens de artsen tussen mijn oren en kan ik naar een centrum voor onbegrepen klachten!

Bestaat dat? Had ik nog nooit van gehoord.

**Geplaatst**: 01-03-16 20:49

Geplaatst: 01-03-16 20:49

Ik snap dat ook niet, dokters die niet naar patiënten luisteren en de symptomen niet serieus nemen.

Ook erg:

Mijn moeder lag een jaar geleden opeens ziek op bed, terwijl ze echt nooit ziek is. Ze had echt on-ge-lofelijke hoofdpijn, wat af en toe zo erg was dat ze met haar hoofd tegen de verwarming aan lag te bonken. Ook was er sprake van hoge koorts en zweette ze het hele bed vol. De huisarts kwam (tenminste, een assistent van de huisarts) en schoof het al snel af op een zware griep waarna ze zei: "ik hoop dat u me niet aansteekt". :wow:

Inmiddels weten we beter en kogen we van geluk spreken dat mijn moeder nog leeft. Mijn zus is dit jaar afgestudeerd als dokter, en alle symptomen wijzen op een virale hersenvliesontstekint. Mijn moeder had opgenomen moeten worden in het ziekenhuis.

**Geplaatst**: 01-03-16 20:51

Geplaatst: 01-03-16 20:51

Ik heb jarenlang zware kalmeringsmiddelen geslikt voor een zogenaamde angststoornis, wat later migraine zonder hoofdpijn bleek te zijn. Ondanks mijn aandringen dat ik toch echtechtecht geen angst voelde.
Maar de medicatie werkte dus het was psychisch. Logisch, als ze zelfs de misselijkheid van chemo kunnen wegnemen....

Uiteindelijk zelf op migraine gekomen en later officieel gediagnostiseerd. Er kon geen sorry van af, niet eens voor de zinloze afhankelijkheid die ik had ontwikkeld voor de medicatie. Laat staan voor het idee dat ik gek was en mijn eigen gevoel niet kon vertrouwen

**Geplaatst**: 01-03-16 20:55

Geplaatst: 01-03-16 20:55

LindyH schreef:
shoes schreef:
Zo niet dan zit het volgens de artsen tussen mijn oren en kan ik naar een centrum voor onbegrepen klachten!

Bestaat dat? Had ik nog nooit van gehoord.

Ja, het bestaat echt. Maar ik moet mezelf even corrigeren, het is eigenlijk onverklaarbare klachten ipv onbegrepen. Daar gooien ze het op de psychische boeg. Goed, issues hebben we allemaal maar onverklaarbare klachten gaan niet altijd hand in hand met psychische problemen.

**Geplaatst**: 01-03-16 20:56

Geplaatst: 01-03-16 20:56

MIjn schoonmoeder, die borstkanker had kreeg zo'n last van haar heup. De dokter vond dat ze maar goed veel moest bewegen. En dat probeerde ze braaf, tegen de tijd dat er een foto gemaakt werd was haar complete heup weg gevroten.
Mijn ex-man had zo'n raar hoestje, en ook een zere plek op zijn borst. Volgens de huisarts had hij een spiertje verrekt en dat hoestje zou ook wel over gaan. Wij hebben hem de volgende dag maar weer terug gebracht naar zijn huisarts. Wij hadden er zo'n raar gevoel bij. Gaat die arts naar zijn longen luisteren en trekt langzaam nogal witjes weg. Hij kon zijn longen niet vinden???? Huh????
Het bleek open TBC te zijn, jeeh dat is echt niet gevaarlijk of besmettelijk hoor...

Er gaat wel eens wat mis..

**Geplaatst**: 01-03-16 20:59

Geplaatst: 01-03-16 20:59

LindyH schreef:
shoes schreef:
Zo niet dan zit het volgens de artsen tussen mijn oren en kan ik naar een centrum voor onbegrepen klachten!

Bestaat dat? Had ik nog nooit van gehoord.

Ja dat zijn centra voor Somatisch Onvoldoende Verklaarde Lichamelijke klachten (SOLK)

En in tegenstelling tot wat veel mensen denken ben je niet psychisch gek als je daarheen gaat, enbehandelen ze je ook niet zo. Maar sommige klachten zijn gewoon met de huidige inzichten niet somatisch t verklaren en dan moet je toch wat. Dan kun je naar zo'n revalidatiecentrum en leren ze je ermee om te gaan zodat het niet meer je hele leven beheerst en wat minder op de voorgrond staat en je leven met meer kwaliteit kan leiden.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:04

Geplaatst: 01-03-16 21:04

Schrijnend om dit allemaal te lezen.
Natuurlijk is dit een verzameling van negatieve ervaringen en zullen er vele positieve tegenover staan maar desondanks zijn dit wel trieste situaties waarin echt dingen gemist zijn.

Ik ben zelf geneeskundestudent en wij worden nu heel erg opgeleid met de patiënt serieus nemen, open zijn, eerlijke communicatie naar de patiënt, samen naar oplossingen zoeken etc.
Ik denk dat een groot deel van de artsen die bovenstaande diagnoses gemist hebben, mogelijk wat van de oudere generatie zijn.
Daarnaast is er natuurlijk een groep waarbij psychische oorzaken tot lichamelijke klachten lijden. Maar dan wil je wel eerst lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben. En dan alsnog samen met de patiënt bespreken wat er niet te verklaren valt en waar je de vinger niet op kunt leggen. Veel artsen vinden het moeilijk om toe te geven dat ze niet overal een antwoord op hebben. Aan de ene kant doordat het voor jezelf en je ego niet fijn is, maar ook omdat er vaak van artsen verwacht wordt dat ze overal een oplossing en antwoord voor/op hebben.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:04

Geplaatst: 01-03-16 21:04

Solk somatisch onverklaarbare lichamelijk klachten. Vergaarbak van iedereen waarvan ze niet weten wat de oorzaak is van de aantoonbare lichamelijke ellende. Sommigen in dze prullenbak krijgen later alsnog een diagnose anderen blijven in de prullenbak hangen. Ik bungel daar nu ook bijna in. Neuroloog ziet serieuze meetbare problemen. Medisch psycholoog tjsa die gooit alles op psychisch zelfs dingen die aantoonbaar fout zijn op fotos. Trekt hele conclusies uit kwart feiten die ze soms nog zelf verzint ook. Zit je eenmaal in dit afvaltraject moet je een goede arts hebben wil je niet als tussen de oren worden weggezet.

En ja ook ik heb vaak genoeg gehoord, slik maar oxazapam gaan de klachten vanzelf over. Met een torenhoge hartslag die hoog bleef terwijl ik compleet knock out lag. Reactie op medicatie waar ik allergisch voor bleek. Mijn moeder u stelt zich aan mevrouw, uw arm slaapt gewoon een beetje en die hoofdpijn is spanning. O nee u heeft toch een herseninfarct gehad, bleek later dus na onderzoek voor iets anders. En meer van dit soort fraais

Mrie dat zijn toch heel serieuze missers zeg. Poe

Ik heb het idee dat zeker de laatste jaren steeds vaker deze "diagnose" gegeven wordt als gevolg van overbelaste en overvolle huisartsen. Specialisten die te weinig tijd hebben of nemen als gevolg van geen idee wat en dat het soms domweg een centenkwestie is. Of gebrek aan motivatie van een arts.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:17

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 21:17

Mijn oma was carapatient en lag op bed toen ze het ineens ontzettend benauwd kreeg. Mijn opa belde de dokter en die deed het af met, tja dan moet uw vrouw maar proberen rustig te ademen en daar was de kous mee af. Mijn opa heeft toen in paniek 112 gebeld voor een ambulance. Ze waren er heel rap en er werd gezegd dat als ze 5 minuten later waren gekomen mijn oma dood was geweest. Ze hebben de huisarts dan ook aan geklaagd wegens nalatigschap. Als mijn opa niet 112 had gebeld had mijn oma destijds overleden.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:19

Geplaatst: 01-03-16 21:19

Eefske, natuurlijk mag de klant/patient bestwel nogal serieus genomen worden. Maar het is ook zaak dat de arts leert om zichzelf eens niet zo serieus te nemen. Dat is nodig om ook echt te kunnen horen wat de patient zegt. En naar mate je langer op een bepaalde plek werkt des te lastiger is het om dat de doen. Simpelweg omdat niemand gevrijwaard is van routine. En het is ook lastig want overal staat tijdsdruk op, luisteren naar patient is dan niet goed voor je productie.
Het is belangrijk dat een arts durft te zeggen, ik weet het zo niet, ik moet er eens een dagje over nadenken/overleggen ect. Ik denk dat mensen zich door zo'n uitspraak serieus genomen voelen. Mits je er dan wel op terug komt, maar dat spreekt voor zich.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:25

Geplaatst: 01-03-16 21:25

mrie schreef:
Eefske, natuurlijk mag de klant/patient bestwel nogal serieus genomen worden. Maar het is ook zaak dat de arts leert om zichzelf eens niet zo serieus te nemen. Dat is nodig om ook echt te kunnen horen wat de patient zegt. En naar mate je langer op een bepaalde plek werkt des te lastiger is het om dat de doen. Simpelweg omdat niemand gevrijwaard is van routine. En het is ook lastig want overal staat tijdsdruk op, luisteren naar patient is dan niet goed voor je productie.
Het is belangrijk dat een arts durft te zeggen, ik weet het zo niet, ik moet er eens een dagje over nadenken/overleggen ect. Ik denk dat mensen zich door zo'n uitspraak serieus genomen voelen. Mits je er dan wel op terug komt, maar dat spreekt voor zich.

Dat is inderdaad ook wat ik hierboven wil zeggen. Het systeem van productie draaien en de eisen die aan artsen worden gesteld maakt dat inderdaad moeilijk.
Ik denk inderdaad dat het heel belangrijk is om te durven zeggen dat je het niet weet. En dat is vaak een hele grote stap

**Geplaatst**: 01-03-16 21:34

Geplaatst: 01-03-16 21:34

Ik heb dus eens een dokter figuurlijk over zijn bureau getrokken. Gezegd dat hij per direct een doorverwijzing moest schrijven voor één van mijn kinderen omdat ik anders een klacht bij het medisch tuchtcollege wegens nalatigheid zou indienen. Daar schrok hij toch wel even van, nadat ons kind gelukkig goed geholpen is door de specialist heb ik nog een goed gesprek met de huisarts gehad. Hij beloofde me in vervolg serieus te nemen, bood zijn excuses aan en ik ben nog meer dan twintig jaar bij hem geweest.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:43

Geplaatst: 01-03-16 21:43

verootjoo schreef:
En in tegenstelling tot wat veel mensen denken ben je niet psychisch gek als je daarheen gaat, enbehandelen ze je ook niet zo. Maar sommige klachten zijn gewoon met de huidige inzichten niet somatisch t verklaren en dan moet je toch wat.

De insteek kan heel verschillend zijn. Als je het insteekt als een zoektocht ('het is nog niet verklaard en daarom zoeken we op een doordachte en gemonitorde wijze op alle terreinen naar inzicht en verbetering') dan prima. Psychische ondersteuning van bijvoorbeeld mensen met kanker zit ook veel meer in deze hoek: naast een traject dat de lichamelijke toestand in de gaten houdt en probeert waar mogelijk te verbeteren of verlichten, zonder uitspraken over de oorzaak en ook zonder uitspraken over de uitkomsten. In het reguliere circuit claimt men niet dat je van kanker geneest als je psychisch sterker in je schoenen staat en dat is ook niet het doel.

Als men het insteekt als 'dit helpt bij onbegrepen / onverklaarde klachten, doe wat we zeggen en het wordt beter' dan is het al heel wat anders. Ten eerste is dat hele idee van 'somatisch onverklaard' al best problematisch. Een plek die zich baseert op het idee dat alle fysieke oorzaken uberhaupt uitgesloten kunnen worden, heeft al een basisaanname.
Maar ook in de praktijk kan het makkelijk voorkomen dat men toch claimt dat allerlei psychische processen ook een oorzaak zijn van je klachten. Of dat het aanpakken van die dingen zeker wel zal leiden tot verbetering. Er worden ook vaak aannames gedaan over hoe een lichaam reageert - als je rustig belast wordt je conditie beter. Dat werkt binnen grenzen wel bij gezonde mensen, maar probeer het voor de gein eens als je griep hebt - je conditie opbouwen door belasting

Nog veel kwalijker is dat als je lichaam / je leven vervolgens niet reageert zoals zou moeten, dat niet altijd gezien wordt als extra aanwijzing dat er dus ergens inderdaad iets mis zit, maar als aanwijzing dat je niet genoeg je best doet. Dat is nogal een boodschap aan mensen.

Dergelijke trajecten kunnen denk ik goed ingericht worden, als ze echt helpen als ondersteuning, maar ze hebben wel degelijk ook risico's, juist omdat de dingen onverklaard, onbegrepen en dus vooral ook heel onzeker en onvoorspelbaar zijn, en dat is iets wat enorme negatieve impact kan hebben op bv je zelfvertrouwen. Die kant wordt lang niet altijd duidelijk genoeg gezien.

**Geplaatst**: 01-03-16 21:51

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 21:51

Shadow en dat is ook een van de redenen waarom ik heb afgezien van het verdere traject. Heb iets teveel ervaringsdeskundigen gehoord die na het traject er slechter aan toe waren dan voor het traject, omdat er niet werd geluisterd naar de patient. Maar er gekeken werd naar het standaard plaatje. Met zware overbelasting en blijvend toename van klachten als gevolg.

Als ik bij revalidatie of nu met mijn knie was behandeld als standaard. Had ik een probleem gehad. Ik weet inmiddels dat ik traag erg traag genees en dat herstel gewoon minstens eens zo lang de tijd kost dan "standaard" en dat afwachten en de rem op alles beter werkt dan maar blijven opvoeren van belasting. Dat gaat twee drie weken goed en dan kom ik mezelf fysiek heel erg tegen en klap harder terug dan van waar ik gestart was. Is geprobeerd maar gelukkig een dagrevalidatie die inzag dat dat dus niet de juiste weg was. En ik ben nu mondig genoeg omdat duidelijk te maken.

Maar durf het niet aan bij de solk zooi omdat daar erg mondige mensen volledig zijn afgebrand en weggezet als aanstellers, piepers en aandachtstrekkers. Je wilt niet genezen want je doet je best niet, je best psychisch ziek enz.

**Geplaatst**: 01-03-16 22:41

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 22:41

Al zo veel mee gemaakt.

Vaak hyperventilaties gehad. Kan geen kwaad, je doet het zelf dus succes en red je er mee.

Vaak benauwd bij warm weer, dokter heeft even naar mn hart geluisterd, ach klinkt goed, is gewoon stress. Terwijl mijn oom is overleden aan hartklachten.

Op dit moment in een half jaar tijd de vierde blaasontsteking. Vd week bij huisarts geweest, want is toch best vaak, vind ik. Nah maar weer een antibiotica kuur, zovaak is vier keer in een half jaar tijd niet? En wel elke dag schoon ondergoed en van voor naar achteren vegen mevrouw.
Duh...

**Geplaatst**: 01-03-16 23:10

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 23:10

Oh dat ken ik ja.
Mijn geval was dan niet zo ernstig als sommige verhalen die ik hier lees :wow:

Op mijn 17 werd ik aangereden op mijn scooter door een auto.
Vloog een paar meter door de lucht en belande op de stoeprand met mijn rechter schouder.
Eigenlijk de eerste dagen had ik een wat pijnlijke stijve arm/schouder maar het was best te doen.
Na weken /misschien zelfs wel maanden (lang geleden dus weet niet meer precies) toch even langs de ha omdat die schouder bleef zeuren.
Nee niks aan de hand, gewoon een beetje overbelast.
Na een jaar weer ha, zelfde verhaal, overbelasting.
Ging met ups en downs en bleef toch pijnlijk.
Jaren ging ik elke keer weer naar de ha.
Ontstekingsremmertje hier,pilletje daar. Niks hielp.
Begin 2012 (dus 15 jaar later) opnieuw naar ha, is niks, overbelasting _-:(

of het zit tussen je oren.
aangedrongen op foto's.
EINDELIJK verwijzing gekregen.
Eerst echo, niks te zien, weer naar ha, verwijzing röntgenfoto. Weer niks.
Weer naar ha, verwijzing mri. Oh goh tja, de kop van uw schouder is nogal gebroken geweest en er zit een deuk in >;)

Je kon duidelijk zien dat de kop van mijn schouder een grote bol met barsten was.
En het labrum? was ook wat mee en de biceps pees/spier o.i.d.
Eind 2012 ging ik onder het mes en nu is het eindelijk iets beter.
Moet wel zeggen dat ik nog steeds pijn heb maar niet meer zo 'naar' als de jaren daarvoor.

**Geplaatst**: 01-03-16 23:19

Geplaatst: 01-03-16 23:19

Janneke2 schreef:
LindyH schreef:
Eigenlijk denk ik wel dat dit allemaal een beetje het gevolg is van ons zorgstelsel. In landen waar je nog 'gewoon' moet betalen voor je zorg heb je ook veel meer macht als patiënt. Je kun een bepaald onderzoek of behandeling gewoon kopen. Als je maar betaalt dan krijg je het.

Hier zijn de huisartsen een beetje de hoeder van het stelsel. Ze kunnen niet alles en iedereen naar een specialist doorverwijzen want dat wordt veel te duur. Het is aan hen om daar een selectie in te maken en ze moeten wel echt goede aanwijzingen hebben om je door te verwijzen. Hier zijn natuurlijk ook veel meer mensen die een beroep doen op bepaalde zorg, omdat het geld (meestal) geen rol speelt. Je hebt ook relatief meer patiënten die voor elk wissewasje bij de dokter zitten. Daarmee zijn patiënten wel steeds afhankelijker geworden van het oordeel van hun huisarts, en die is niet altijd capabel genoeg om bepaalde dingen goed in te schatten.

Ik wil zeker niet zeggen dat een ander stelsel (of geen stelsel) beter is, zeker niet, maar dit is wel een negatief gevolg ervan.

Sorry.
Toen Hans Hoogervorst nog minister was beweerde hij dit ook.
En dat is geen compliment.
Ook die wissewasjes - dat valt erg mee en is off topic : het gaat over serieuzeklachten die niet werden herkend.
Geld speelt wel degelijk een rol: denk aan de fysiotherapeut: nauwelijks te betalen zonder extra verzekering - maar wel iemand met een gedegen opleiding en die nuttige tips kan geven, ook buiten de directe klachten.

En: ik vind principieel dat de gezondheidszorg voor iedereen betaalbaar en toegankelijk moet zijn.

Zonder een goede huisarts die de ondankbare taak van poortwachter heeft, loopt het systeem gewoon spaak.

Wat veel meer zoden aan deze dijk zet: grondige kennis van natuurgeneeskunde. Dat zijn de specialisten als het gaat om zaken rond vitamine tekorten, etc.
Verder zou een goede rol voor apothekers helpen. Nu zijn dit mensen die vrijwel even grondig zijn opgeleid als artsen - en die hetzelfde werk doen als een drogist. (= voorverpakte potjes en poeders verkopen)
De oplossing tegen zowel het spaaklopen als geknoei met vitaminetekorten zie ik in samenwerking.

Nou Janneke ik ben niet tegen natuurgeneeskunde maar ik heb toch echt liever een goede huisarts. Als ik natuurgeneeskunde wil ga ik daar specifiek naar op zoek.

En apotheker zelfde werk als een drogist? Weet niet wat voor contact jij hebt met apothekers maar degene met wie ik samen werk en heb gewerkt gebruiken hun kennis echt nog wel meer als met voorverpakte pillen verkopen...

**Geplaatst**: 01-03-16 23:23

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 01-03-16 23:23

Jeetje Janneke, wat beweer jij nou... Leven wij op dezelfde planeet? Ik ben bang dat je even een hele beroepsgroep je excuses aan mag bieden.

**Geplaatst**: 01-03-16 23:40

Geplaatst: 01-03-16 23:40

Ik ben ook slecht te spreken over de geneeskunde.
Loop al 8 jaar met een knie die eens in de zoveel tijd ineens veel pijn geeft (lees niet meer kunnen bewegen) Na diverse foto's , scans, fysio etc heb ik nu ook de stempel zit tussen de oren. Maargoed, tot nu toe niet levensbedreigend.

Veel erger:
Mijn broertje kwam vorig jaar april te val na een dagje kermis (biertjes zon en gezelligheid)
Buiten westen. 112 gebeld, tegen de tijd dat de ambu er was (na 20 min) was hij weer bij. Ik vond hem erg slecht aanspreekbaar en weinig evenwicht hebben .Hij klaagde ook over druk in zijn oor maar hij werd naar bed gestuurd met een wek advies. (hersenschudding, en die oorpijn zou wel mee vallen)
Gelukkig heb ik hem na een uur gewekt en klaagde hij nog steeds over oorpijn. Toch weer ambu gebeld (weer 20 min) toen hebben ze hem toch maar mee genomen

Als hij 2 uur later in ziekenhuis was geweest hadden ze hem niet meer kunnen redden. Bleek een hersenbloeding en schedelbasisfractuur te hebben.

Op de eerste hulp waren ze ook woest over het feit dat hij én de 1e x niet mee was genomen, én de 2e x niet gestabiliseerd was.
Potje puinhoop dus.
Dank god op mijn blote knietjes dat ik destijd hoog zwanger en dus (over)bezorgd was en toch mijn gevoel heb gevolgd.
Als ik hem niet had gewekt had.... moet er niet aan denken