Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-01-16 20:33

Geplaatst: 30-01-16 20:33

pfoe vind t best een emotioneel topic, mijn moeder heeft in het bijzijn van ons ook al op papier laten vast stellen wanneer het voor haar genoeg zou zijn om euthanasie te willen.
heeft ze late doen na een tia
ik lees hier alleen dat men als t eenmaal zover is, zelf nog bekwaam genoeg moet zijn om het te zeggen maar is dat zelfs zo als men het op zwart/wit op papier heeft staan??

**Geplaatst**: 30-01-16 20:41

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 30-01-16 20:41

Wat ik begrepen heb, mag een huisarts tegenwoordig wel iets meer, mits er regelmatig gesprekken gevoerd zijn toen de patient nog niet wilsonbekwaam was.
Waarin dus duidelijk de grenzen zijn aangegeven en besproken door de patient, wanneer die het genoeg vindt.
Het fijne weet ik hier ook niet van.
Maar alleen de euthanasieverklaring bij de huisarts is niet genoeg, er moeten in meerdere gesprekken duidelijke grenzen zijn afgesproken.

Bij mijn schoonvader was dar niet nodig, die wad nog volledig bij kennis en de scen-arts(en) waren het ook helemaal eens met de uitzichtloosheid van zijn lijden (slokdarmkanker).

Op de dag dat hij is gegaan, kwam ewn ambulanceverpleegkundige 's middags vast het catheter plaatsen, zodat de huisarts daar geen omkijken naar had en zeker wist dat het goed zat.
Hij stelde zich aan de beste jongen voor: "ik ben meneer die en die en ik ben aan het eind van mijn latijn."
Zo herinner ik mij ook zijn laatste dag. Vol grapjes en grollen.
Liggen zijn 3 kleindochters naast hem op bed: "heb ik dat, lig ik met 3 mooie meiden in bed, ga ik dood..."

**Geplaatst**: 30-01-16 20:41

Geplaatst: 30-01-16 20:41

NathalietjeB schreef:
pfoe vind t best een emotioneel topic, mijn moeder heeft in het bijzijn van ons ook al op papier laten vast stellen wanneer het voor haar genoeg zou zijn om euthanasie te willen.
heeft ze late doen na een tia
ik lees hier alleen dat men als t eenmaal zover is, zelf nog bekwaam genoeg moet zijn om het te zeggen maar is dat zelfs zo als men het op zwart/wit op papier heeft staan??

Ja

. Je moet wilsbekwaam zijn en dus bij je volle verstand meerdere keren duidelijk kunnen aangeven dat je dat wilt. Dus ook niet twijfelachtig overkomen, dan gebeurt het gewoon niet.

**Geplaatst**: 30-01-16 20:43

Geplaatst: 30-01-16 20:43

Ik ben helaas nog geen getuige geweest van euthanasie, tot hiertoe werk ik met vrij therapeutisch hardnekkige artsen (blijkt een Belgisch probleem te zijn volgens het nieuws deze week). En ja, ik zeg helaas, omdat ik hierdoor toch wel heel veel leed zie, dat je niet met pijnstillers onder controle krijgt. En dan zwijg ik nog over de angst die bepaalde artsen hebben om morfine op te starten.

Waar ik wel ervaring mee heb, is een DNR 3 beleid, comfort zorg dus, wat eigenlijk gelijk staat met palliatieve sedatie (tenzij de pt aan de beademing ligt).

Waarom ik het laatste tussen haakjes zet: bij echte palliatieve sedatie verkort je het leven niet, je geeft enkel comfort tot de persoon overlijdt. DNR 3 houdt in dat je of de beademingsmachine zo instelt dat de pt zelf moet ademen, of je trekt de tube uit. Natuurlijk krijgen deze mensen ook pijnstilling en sedatie, maar vaak kunnen deze mensen niet zelf ademen en sterven ze door te weinig zuurstof in het bloed.

Ik wil voor mezelf een wilsbeschikking, alleen heeft deze wettelijk nog geen bindend karakter waardoor artsen ze kunnen negeren. Iemand die een wilsbeschikking heeft en om euthanasie vraagt, zou dat ook bij dementie moeten krijgen, vind het een schande dat men dat niet doet.

**Geplaatst**: 30-01-16 20:48

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 30-01-16 20:48

Wat ik jammer vind om hier te lezen en ik hoor het ook wel om mij heen, is dat veel huisartsen de pijn niet onder controle krijgen, niet met morfine willen starten (morfine verkort je leven absoluut niet!!) en mensen daarom een een pijnlijke dood moeten sterven.
Er zijn echter artsen speciaal opgeleid om mensen 'naar hun einde te helpen'. Deze artsen kunnen veel meer, hebben meer verstand van de medicijnen en kunnen echt zorgen dat mensen rustig kunnen gaan.
Ik vind het jammer dat huisartsen soms te eigenwijs zijn om dus hulp te vragen bij collega's die dagelijks niks anders doen dan stervensbegeleiding.

**Geplaatst**: 31-01-16 18:32

Geplaatst: 31-01-16 18:32

anjali schreef:
Kunstmatig in coma houden lijkt mij ook niets.Dat is tegen de natuurwetten.Maar ik wil alleen door God van dewereld afgehaald worden en niet door mensen eraf geduwd....Het is een heel persoonlijk probleem, dat besef ik wel.We hebben het nu in onze familie ook, dat de gelovige familieleden de zieke willen laten doorbehandelen en de ongelovige willen dat niet. wat dus tot grote ruzie leidt. Ik kan niet meewerken aan "levensbeeindiging"omdat dat volgens mijn geloof absoluut verboden is en het ook tegen mijn natuurlijke gevoel ingaat.Ik geef dus geen toestemming voor zoiets.

[/quote]

Het ligt niet zo zwart wit. Wanneer we iemand behandelen, al is jet maar met antibiotica, dan is dat toch ook al ingrijpen? Het is toch een heel grijs gebied vind ik. In vind dat er zowel keuze moet zijn om te behandelen of niet maar ook om ermee te kunnen stoppen als het echt niet meer waardig is.

Er zijn genoeg gevallen waar bvb een persoon na een ongeval nog zelfstandig ademt maar verder bijna niets meer. Zo iemand kun je jaren in leven houden maar of be daar ook maar iemand blij mee maakt?

**Geplaatst**: 31-01-16 18:36

Geplaatst: 31-01-16 18:36

verootjoo schreef:
Maar de behandeling stoppen is geen euthanasie.
Ik ben ook christen en tegen actieve euthanasie (dus spuit erin en persoon gaat dood) maar begeleiding bij het sterven zoals palliatieve sedatie of ervoor kiezen geen behandeling meer te starten of de behandeling stoppen bij een comapatient kan ik niks op tegen hebben. Dat is m.i. de natuur/God zijn werk laten doen. Het leven is nu eenmaal eindig, en mensen gaan een keer dood. Het is m.i. onnodig mensenlevens eindeloos te rekken, de dood hoort bij het leven.

Maar als de comapatiënt wel nog zelfstandig ademt dan betekent stoppen met de behandeling gewoon dat je hem laat verhongeren. Dat kan toch ook niet.

**Geplaatst**: 31-01-16 18:58

Geplaatst: 31-01-16 18:58

poes schreef:
verootjoo schreef:
Maar de behandeling stoppen is geen euthanasie.
Ik ben ook christen en tegen actieve euthanasie (dus spuit erin en persoon gaat dood) maar begeleiding bij het sterven zoals palliatieve sedatie of ervoor kiezen geen behandeling meer te starten of de behandeling stoppen bij een comapatient kan ik niks op tegen hebben. Dat is m.i. de natuur/God zijn werk laten doen. Het leven is nu eenmaal eindig, en mensen gaan een keer dood. Het is m.i. onnodig mensenlevens eindeloos te rekken, de dood hoort bij het leven.

Maar als de comapatiënt wel nog zelfstandig ademt dan betekent stoppen met de behandeling gewoon dat je hem laat verhongeren. Dat kan toch ook niet.

Nee dat niet idd. Maar ik begreep dat het over kunstmatig in coma houden ging en dan ademt de patiënt niet zelfstandig. Als je dan stopt met de beademing zal de patiënt stoppen met ademen en overlijden. Dat is geen euthanasie.

Als de patiënt zelfstandig kan ademen is het echt een moeilijke beslissing, want waar leg je dan de grens dat het genoeg geweest is? Daar zijn tegenwoordig ook goede klinieken voor om de patiënt in te laten leven en er zijn gevallen dat mensen weer bijkomen en gedeeltelijk herstellen. Maar je weet nooit van tevoren of dat het leven is wat je zou wensen.

**Geplaatst**: 31-01-16 19:55

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 31-01-16 19:55

Studies tonen aan dat niet voeden en geen vocht meer geven bij stervende mensen of mensen in diepe coma (ook al ademen ze zelf), juist meer comfort geeft dan blijven voeden. Je wil niet weten hoeveel mensen uiteindelijk sterven doordat ze stikken in voeding dat in hun longen loopt, of sterven aan een longontsteking door de sondevoeding. Je ziet aan die mensen immers niet als de voeding vanuit de maag terug omhoog komt.

**Geplaatst**: 31-01-16 20:04

Geplaatst: 31-01-16 20:04

Coma is binnen bepaalde grenzen sowieso een kunstmatige, door moderne medische kennis etc mogelijk gemaakte toestand.
Stel: iemand in de 18e eeuw maakt hetzelfde mee en belandt in coma - dat kan. Er is geen sondevoeding, dag en nacht beademen door mensen lukt uiteindelijk toch niet, er is geen antibiotica, en vooral: drinken kan niet tot nauwelijks. (Je kunt nog wel een vochtige doek in of over iemands mond leggen, that's it.)
Dus kan iemand niet binnen een paar dagen zelfstandig gaan drinken, houdt het op.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 18:56

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 18:56

Nogmaals bedankt allemaal voor de openhartige verhalen. Ik heb ze ondertussen allemaal doorgelezen. De meeste met een brok in m'n keel, want wat is er toch veel leed waar je vaak niets vanaf weet. Ik wil iedereen die het nodig heeft heel veel sterkte en kracht toewensen.

Jullie verhalen hebben behoorlijk wat antwoorden gegeven op vragen, maar er zijn ook vragen in me opgekomen naar aanleiding van jullie posts. Zo lees ik in heel erg veel posts terug dat de uitvoering van de euthanasie op een laat moment gedaan wordt. In veel gevallen als iemand al heel dicht bij een natuurlijke dood zit.
Wat ik me afvraag is wat de mogelijkheden zouden zijn in een (veel) eerdere fase. Ik leg aan de hand van een voorbeeld even uit waarom ik dit vraag, dat praat wat makkelijker.

Stel, je hebt een slopende ziekte die gemiddeld gezien enkele jaren duurt en waarbij geen genezing mogelijk is. Laten we zeggen dat jezelf nadat de diagnose gesteld is nog ongeveer 75% voelt van voorheen, en je weet dat dit in een x-aantal jaren terug zal lopen tot nul, omdat de dood zal volgen.
In heel veel verhalen heb ik het idee dat de euthanasie uitgevoerd wordt als iemand al heel dicht naar die nul procent gaat.
Maar stel dat je nadat je de diagnose hebt gehad eigenlijk helemaal geen zin meer in het leven hebt, je niet goed om kunt gaan met de klachten die erbij horen, en al helemaal niet met het idee dat het alleen maar minder gaat worden en dat het binnen afzienbare tijd afgelopen zal zijn, wat dan? Dat je het leven zogezegd door alle negatieve vooruitzichten nu al niet meer de moeite waard vindt, terwijl je theoretisch misschien nog wel 50% procent bent? Zouden daar mogelijkheden voor zijn?

**Geplaatst**: 03-02-16 19:52

Geplaatst: 03-02-16 19:52

Dat is heel moeilijk, artsen willen daar voor een heel groot deel niet aan meewerken. Je zou dan wellicht uitkomen bij de levenseindekliniek... maar de wettelijke eis van ondraaglijk en uitzichtloos lijden blijft staan, en veel artsen vinden 'ik vind het zo wel mooi geweest, ik heb geen zin in verslechtering' geen ondraaglijk lijden. En als ze dat niet vinden, zullen ze en mogen ze niet meewerken aan euthanasie of hulp bij zelfdoding.

Overigens is dan ook daadwerkelijke zelfdoding een weg. Het is nogal taboe, maar uiteindelijk gaat het toch om de eigen keuze voor leven of dood (of voor wanneer de dood moet komen) van de betrokkene. Wij hebben dat als maatschappij nu heel erg bij artsen gelegd, maar het is in fundament natuurlijk een persoonlijke keuze.
Het is wel heel lastig dat er weinig legale manieren zijn om zelfstandig vreedzaam te sterven (bijvoorbeeld in het bijzijn van je naasten), omdat die middelen allemaal achter slot en grendel gegaan zijn. En omdat het van buitenaf niet altijd te zien is of het gaat om moord, manipulatie of een oprechte wens om dood te gaan.
Maar het is desalniettemin een weg die genoemd moet worden naar mijn mening.

(Hulp bij zelfdoding is overigens aan dezelfde eisen gebonden als euthanasie. Je mag iemand niet assisteren. Het 'aanwezig zijn bij' of 'niet weerhouden' is moeilijker gebied. Het vast laten leggen van de wensen kan dan toch heel belangrijk zijn.)

Karin Spaink heeft overigens het eea daarover geschreven wat beslist interessant is, bijvoorbeeld het boek 'Dood in doordrukstrip'. (Zie oa http://www.dood.nl/showit.php3?cid=73 )

**Geplaatst**: 03-02-16 19:57

Geplaatst: 03-02-16 19:57

Oscar schreef:
Nogmaals bedankt allemaal voor de openhartige verhalen. Ik heb ze ondertussen allemaal doorgelezen. De meeste met een brok in m'n keel, want wat is er toch veel leed waar je vaak niets vanaf weet. Ik wil iedereen die het nodig heeft heel veel sterkte en kracht toewensen.

Jullie verhalen hebben behoorlijk wat antwoorden gegeven op vragen, maar er zijn ook vragen in me opgekomen naar aanleiding van jullie posts. Zo lees ik in heel erg veel posts terug dat de uitvoering van de euthanasie op een laat moment gedaan wordt. In veel gevallen als iemand al heel dicht bij een natuurlijke dood zit.
Wat ik me afvraag is wat de mogelijkheden zouden zijn in een (veel) eerdere fase. Ik leg aan de hand van een voorbeeld even uit waarom ik dit vraag, dat praat wat makkelijker.

Stel, je hebt een slopende ziekte die gemiddeld gezien enkele jaren duurt en waarbij geen genezing mogelijk is. Laten we zeggen dat jezelf nadat de diagnose gesteld is nog ongeveer 75% voelt van voorheen, en je weet dat dit in een x-aantal jaren terug zal lopen tot nul, omdat de dood zal volgen.
In heel veel verhalen heb ik het idee dat de euthanasie uitgevoerd wordt als iemand al heel dicht naar die nul procent gaat.
Maar stel dat je nadat je de diagnose hebt gehad eigenlijk helemaal geen zin meer in het leven hebt, je niet goed om kunt gaan met de klachten die erbij horen, en al helemaal niet met het idee dat het alleen maar minder gaat worden en dat het binnen afzienbare tijd afgelopen zal zijn, wat dan? Dat je het leven zogezegd door alle negatieve vooruitzichten nu al niet meer de moeite waard vindt, terwijl je theoretisch misschien nog wel 50% procent bent? Zouden daar mogelijkheden voor zijn?

Dat is dus verboden in de R.K.Kerk. Omdat het leven van God is. Maar waarom zou je dat willen als je nog niet terminaal ziek bent? Het leven is kostbaar, ook als je niet alles meer kunt,en je kunt nog lang genoeg dood zijn,dat komt echt vanzelf wel als het je tijd is.

**Geplaatst**: 03-02-16 19:58

Geplaatst: 03-02-16 19:58

Oscar schreef:
Nogmaals bedankt allemaal voor de openhartige verhalen. Ik heb ze ondertussen allemaal doorgelezen. De meeste met een brok in m'n keel, want wat is er toch veel leed waar je vaak niets vanaf weet. Ik wil iedereen die het nodig heeft heel veel sterkte en kracht toewensen.

Jullie verhalen hebben behoorlijk wat antwoorden gegeven op vragen, maar er zijn ook vragen in me opgekomen naar aanleiding van jullie posts. Zo lees ik in heel erg veel posts terug dat de uitvoering van de euthanasie op een laat moment gedaan wordt. In veel gevallen als iemand al heel dicht bij een natuurlijke dood zit.
Wat ik me afvraag is wat de mogelijkheden zouden zijn in een (veel) eerdere fase. Ik leg aan de hand van een voorbeeld even uit waarom ik dit vraag, dat praat wat makkelijker.

Stel, je hebt een slopende ziekte die gemiddeld gezien enkele jaren duurt en waarbij geen genezing mogelijk is. Laten we zeggen dat jezelf nadat de diagnose gesteld is nog ongeveer 75% voelt van voorheen, en je weet dat dit in een x-aantal jaren terug zal lopen tot nul, omdat de dood zal volgen.
In heel veel verhalen heb ik het idee dat de euthanasie uitgevoerd wordt als iemand al heel dicht naar die nul procent gaat.
Maar stel dat je nadat je de diagnose hebt gehad eigenlijk helemaal geen zin meer in het leven hebt, je niet goed om kunt gaan met de klachten die erbij horen, en al helemaal niet met het idee dat het alleen maar minder gaat worden en dat het binnen afzienbare tijd afgelopen zal zijn, wat dan? Dat je het leven zogezegd door alle negatieve vooruitzichten nu al niet meer de moeite waard vindt, terwijl je theoretisch misschien nog wel 50% procent bent? Zouden daar mogelijkheden voor zijn?

Dat is dus verboden in de R.K.Kerk. Omdat het leven van God is. Maar waarom zou je dat willen als je nog niet terminaal ziek bent? Het leven is kostbaar, ook als je niet alles meer kunt,en je kunt nog lang genoeg dood zijn,dat komt echt vanzelf wel als het je tijd is.

**Geplaatst**: 03-02-16 20:03

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 03-02-16 20:03

Omdat het uizicht op ernstig lijden binnen afzienbare tijd voor sommige mensen niet meer samenvalt met gelukkig leven? Bijvoorbeeld als je weet dat je spieren er langzaam mee ophouden en je niet als een plantje in een stoel wil eindigen?
Of je weet dat je toekomst zal bestaan uit ernstig geheugenverlies of zelfs dementie en je dat niet wil.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 20:06

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 20:06

Anjali, zoals al gezegd is er geen enkel geloof in het spel. De regels van welke kerk dan ook zijn in de situatie die ik beschreven heb niet van toepassing en dat blijft ook zo. Dat het leven van god is mag je uiteraard geloven, geloven staat altijd nog vrij, maar ik geloof er niet in. Jouw geloof is niet het mijne en ik hoop dat je daar ook gewoon respect voor hebt.

Polly: inderdaad. Het gaat er inderdaad om dat er door het vooruitzicht nauwelijks sprake meer is van kwaliteit van leven. Alles staat in het teken van wat er komen gaat.

**Geplaatst**: 03-02-16 20:10

Geplaatst: 03-02-16 20:10

Ik denk niet dat een arts daaraan mee gaat werken. Heb het zelf in ieder geval nooit meegemaakt. Volgens mij gaat er pas echt een arts met je meedenken op het moment dat je daadwerkelijk al lijdt. Hoewel lijden natuurlijk heel erg subjectief is...
Maar ik heb ook nog niet meegemaakt dat mensen erom vragen terwijl ik wel voorbeelden ken van mensen die zijn gediagnosticeerd met een ziekte waarvan je weet dat het heel rot af gaat lopen.

**Geplaatst**: 03-02-16 20:31

Geplaatst: 03-02-16 20:31

Misschien deze vraag ook eens bij een patientenvereniging stellen?
Omdat het verloop en het 'lijden' per ziekte ook erg kan verschillen. Zeker als het gaat om bv een spierziekte waarbij je al vroeg de mogelijkheid tot communiceren verliest of afhankelijk wordt van beademing is toch heel anders dan dementie of weten dat je binnen een paar jaar komt te overlijden aan kanker.
Waarschijnlijk kan een patientenvereniging door ervaring ook gerichter advies geven.

**Geplaatst**: 03-02-16 20:49

Geplaatst: 03-02-16 20:49

Mocht het om dementie gaan dan wil ik per PB wel het een en ander delen qua ervaring.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-16 20:54

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-16 20:54

Patientenvereniging klinkt als een plan, bedankt voor de tip.
Qiuibusje, bedankt voor je aanbod, maar het gaat niet om dementie. Wat misschien op termijn wel meespeelt is dat er veel medicijnen in het spel zijn waardoor de helderheid naar beneden zal gaan, maar da's natuurlijk een ander verhaal.

**Geplaatst**: 03-02-16 21:03

Geplaatst: 03-02-16 21:03

heb het hele traject meegemaakt. Client kwam bij ons in zorg op moment dat de euthanasiewens op het laatste moment was afgewezen. Na 3 maanden was dhr weer wat stabiel en toen zijn we samen het traject weer ingegaan. Was erg bijzonder maar kwam erg veel bij kijken. De euthanasie zelf viel mij erg mee vond het erg rustig en vriendelijk. Vind wel dat deze client veel te lang heeft moeten wachten. Was er al jaren mee bezig.

**Geplaatst**: 03-02-16 21:04

Geplaatst: 03-02-16 21:04

In geval van dementie heb ik wel een documentaire gezien van een vrouw die nog heel goed bij kennis was, maar waar wel (ik meen) Alzheimer was vastgesteld.
Die was nog niet echt dement, maar de (scen)artsen gingen wel mee in het uitzichtloos lijden dat aanstonds zou komen.

**Geplaatst**: 03-02-16 21:09

Geplaatst: 03-02-16 21:09

Het is heel erg afhankelijk van de arts of ze het in zo'n situatie (waarbij iemand het niet meer ziet zitten, maar 'nog wel 50% is' zouden doen.
Artsen zijn snel geneigd om nee te zeggen, bang voor eventuele tuchtrechtelijke of strafrechtelijke vervolging.
Is overigens lang niet altijd terecht, sommige artsen keuren meer af dan dat de wet afkeurt.

Ga vooral in gesprek met de arts die jullie hierbij willen betrekken, die zal zijn/haar standpunt duidelijk kunnen maken en zo nodig doorverwijzen.

Edit, wat Shadow zegt over zelfdoding is wel waar. Daar zijn humane methodes voor.

**Geplaatst**: 03-02-16 21:25

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 03-02-16 21:25

Wat ondragelijk lijden is kan ook verschillen he. Het hoeft niet perse zo te zijn dat je doodziek bent. Ik heb een man gekent die na een beroerte voor de helft verlamd was. Hij was verder nog goed bij, kon nog goed praten, zag er nog goed uit, alleen de helft van zijn lijf wilde niet meer. Dat was voor hem ondragelijk lijden, hij heeft niet eens verdere onderzoeken gehad want hij wilde zo niet leven. Hij wilde niet afhankelijk zijn van anderen, en in een rolstoel verplaatst moeten worden. Binnen een week is de euthenasie toen uitgevoerd..

Wat erg dubbel is is dat er op zijn ziekenhuiskamer ook een man lag met het zelfde, maar die heeft binnen een week nog 3 beroertes erachteraan gehad. Deze man kon niks meer, maar wilde blijkbaar nog wel, of hij had nog geen euthenasie-verklaring..

Het scheelt sowieso een hoop tijd en bureaucratie als je dat papiertje vast hebt, dan kan je tegen die tijd wel bepalen wanneer het genoeg is geweest (mits je goed bij bent).

**Geplaatst**: 03-02-16 21:48

Geplaatst: 03-02-16 21:48

Oscar schreef:
Stel, je hebt een slopende ziekte die gemiddeld gezien enkele jaren duurt en waarbij geen genezing mogelijk is. Laten we zeggen dat jezelf nadat de diagnose gesteld is nog ongeveer 75% voelt van voorheen, en je weet dat dit in een x-aantal jaren terug zal lopen tot nul, omdat de dood zal volgen.
In heel veel verhalen heb ik het idee dat de euthanasie uitgevoerd wordt als iemand al heel dicht naar die nul procent gaat.
Maar stel dat je nadat je de diagnose hebt gehad eigenlijk helemaal geen zin meer in het leven hebt, je niet goed om kunt gaan met de klachten die erbij horen, en al helemaal niet met het idee dat het alleen maar minder gaat worden en dat het binnen afzienbare tijd afgelopen zal zijn, wat dan? Dat je het leven zogezegd door alle negatieve vooruitzichten nu al niet meer de moeite waard vindt, terwijl je theoretisch misschien nog wel 50% procent bent? Zouden daar mogelijkheden voor zijn?

Jaren terug had de vpro een uitzending 'dood op verzoek', over een man met de ongeneselijke spieraandoening 'als'. Die heeft euthanasie gekregen op een moment dat hij idd wel "het nulpunt naderde", maar daar nog redelijk ruim voor zat.
Ik herinner me levendig het moment waarop de arts zei '"we zijn nu bijeen voor euthanasie, maar jij hebt de regie. Ik zit met lood in mijn schoenen - maar als jij nu zegt van 'kom morgen maar terug', dan drinken we nog een kopje en dan doe ik dat."

Maar het geldt wel als uitzichtloos lijden: 'het is nu naar, er is geen genezing mogelijk, het wordt nog naarder'.
(Niet elke arts kan er in mee, "het zij zo", maar het kan in principe wel.
Bij mijn tweede moeder huilde de arts het hardste (zij had ook het handwerk gedaan) en ook de arts uit de reportage deed de nacht na de euthanasie geen oog dicht. "Het is niet niets", maar iemand dwingen om door te ploeteren is ook geen barmhartigheid. (En zonder de moderne medische middelen is euthanasie "niet nodig", dan is coma waarbij je niet zelf kunt ademen gewoon dodelijk.)

(En 'dat het leven van God is' begrijp ik als 'barmhartigheid, menselijkheid en moed zijn de norm'.)