Bokt.nl

No_No schreef:

Jeetje ls.. Wat een verhaal..
Nu begrijp ik je in eens een stuk beter! Dapper dat je je verhaal hier zo doet!
Ik heb je eens getroffen bij de 4daagse en je topics kom ik ook tegen. Geheel onbekend ben je dus niet voor mij.

Wat ik me afvraag.. (Misschien ook wel raar gedacht van mij) Is er geen therapie met dieren? Gezien je paardjes je zo veel voldoening geven? Het lijkt mij een mooie uitgangspunt punt om daar de therapie omheen te bouwen..?
Voor moeilijk opvoedbare kinderen is er wel iets op een boerderij maar zou er niet iets zijn voor mensen met psychische problemen?

Ik wens je verder veel sterkte en positieve kracht toe! Verwond je zelf niet meer, dan is de kans groter dat je tattoo misschien toch door kan gaan!!

Mir_horses schreef:

Ik herken veel van je verhaal van mij uit mijn verleden. Ik vind het knap dat je hier zo open en eerlijk over durft te schrijven. Want je hele eigen verhaal en verleden erkennen is een eerste stap.

Ik ben vroeger ook veel opgenomen geweest, (open en gesloten) en na jaaaaaren ben ik er zelf achter gekomen dat ik zo niet verder wilde. Ik wilde in een intensieve therapie, echter vonden ze mij niet stabiel genoeg, en mocht ik na een half jaar nogmaals een intake doen. Daar uiteindelijk 1,5 jaar intern geweest, en zodoende daarna leven weer wat kunnen opbouwen.
Zelfbeschadiging komt nog maar zelden voor (deed het ook zeer heftig).
Dus eigenlijk wil zeggen, blijf je zelf stimuleren naar een beter leven, blijf kijken naar een passende therapie, alleen JIJ kan dat aanvoelen wat bij je past en waar je wat aan gaat hebben.
Zoals ik altijd heb gezegd: Ik wil wel leven, maar niet dit leven!

P.S. Ik heb verschillende tatoeages over mijn littekens, maar dit pas gedaan toen mijn littekens jaar of 2 oud waren.