Bokt.nl

Diaz schreef:

enzino schreef:

Dit vind ik dus absoluut weer geen optie!

Voor mensen met terminale kanker o.i.d. is het misschien een oplossing.. (eutenasie) maar om het als een soort van zelfmoord te gebruiken om te 'ontvluchten' van psygische problemen lijkt me precies NIET de bedoeling!

En waarom lijkt je dat niet niet de bedoeling en absoluut geen optie?
(ik mis de motivatie van je stelling)

raket schreef:

Diaz, euthanasie kan in de huidige regelgeving ook alleen als er sprake is van uitzichtloos lijden zonder kans op verbetering.
Hiermee valt een depressie dus af. Want ook al voelt het voor degene die het heeft, het is niet uitzichtloos, er is iets aan te doen. (dat wil niet zeggen dat het makkelijk is, het lijkt me heel zwaar depressief te zijn).

Wat wel een discussie is en waar wat mij betreft de regelgeving aangepast mag gaan worden is in het geval van dementie. Je moet namelijk, voor de euthanasie wilsbekwaam zijn. Daar is natuurlijk niet altijd sprake van bij dementie.
Dat is ook het probleem als iemand terminaal is, maar niet meer aanspreekbaar, je kunt vantevoren heel duidelijk kenbaar hebben gemaakt dat je dat allemaal niet zou willen. Maar dan kan het dus niet meer. Heel zwaar ook voor de naasten die iemand zien lijden.
De regelgeving snap ik op zich wel. Je moet er toch niet aan denken dat een dochter/ zoon het besluit tot euthanasie kan nemen omdat ze uit is op de erfenis....

Het is een heel delicaat onderwerp en ik heb begrip voor alle genuanceerde meningen. Je kunt een zorgverlener ook niet dwingen het te doen, je moet dat denk ik ook niet willen. Ik denk dat je betere zorg kunt leveren als je achter datgene staat wat je aan het doen bent..
Ik vind het goed dat er over gepraat wordt en er over gedacht wordt. Sterven doet iedereen op zijn eigen manier, net als afscheid nemen. (omkomen bij ongevallen of in slaap overlijden is natuurlijk een andere categorie)

@electra, dank je wel. Wat aardig van je.

Diaz schreef:

Psygische klachten zijn niet dodelijk.. daarmee bedoel ik: Niet zoals met bijv. laatste stadium van kanker, het is dan 100% zeker dat je toch al overlijd.. en er kan dan een lijdensweg bespaard blijven.

Bij psygische klachten zijn er veel methoden en medicijnen die het gevoel van zelfmoord weg nemen. Er is wel een kans en zicht op leven.

Ik zou alleen achter eutenasie staan als de kans op sterven van een patient echt op 100% is binnen een vrij korte termijn. Niet als 'dan hoeven ze tenminste zelf geen zelfmoord te plegen' methode..

tante_trien schreef:

Diaz schreef:

Psygische klachten zijn niet dodelijk.. daarmee bedoel ik: Niet zoals met bijv. laatste stadium van kanker, het is dan 100% zeker dat je toch al overlijd.. en er kan dan een lijdensweg bespaard blijven.

Bij psygische klachten zijn er veel methoden en medicijnen die het gevoel van zelfmoord weg nemen. Er is wel een kans en zicht op leven.

Ik zou alleen achter eutenasie staan als de kans op sterven van een patient echt op 100% is binnen een vrij korte termijn. Niet als 'dan hoeven ze tenminste zelf geen zelfmoord te plegen' methode..

Ik ben het met je eens dat niet iedereen met een psychische aandoening euthanasie zou moeten plegen. Maar voor een aantal van deze groep is het leven iedere dag weer een verschrikking, ze bikkelen zich elke dag de dag door, dag na dag, week op week, jaar na jaar, en waarom? Omdat ze over 10-20-30-40 jaar een natuurlijke dood sterven. Dit is niet menselijk, dit is geen waardig bestaan. Ik heb diep, heel diep respect voor de mensen die maar door bikkelen, ik zou het niet kunnen.

Er zijn psychische aandoeningen waar je goed boven op kan komen d.m.v. therapie, medicatie, goede zorg, waarbij er uitzicht is op beter, en dan vind ik euthanasie zeker geen oplossing, maar voor de gene waar er geen uitzicht meer is? Je kan er eindeloos mee blijven aanmodderen, maar ergens houd het op..

newt schreef:

Ik zie helaas te vaak dat mensen wel een euthanasie verklaring hebben maar er geen gebruik van kunnen maken.
Heb onlangs een nare ervaring gehad, en dame met euthanasie verklaring ondertekend en wel. Die vrouw bloede van binnen door een tumor. Dan praat in in kwestie van uren/dag i.p.v dagen, dan kunnen de personen nog zulke mooie ondertekende formulieren hebben alvorens er actie op ondernomen kan worden ben je 4 dagen verder. Tegen die tijd was deze mw al doodgebloed.
Jij als verpleegkundige staat dan voor de keuze (samen met de arts) wat te doen. Heel vaak word er gekozen voor passieve euthanasie. Vaak is het dan al te laat om actieve euthanasie te ondernemen.
Ondertussen word je 100 keer gezegd en gevraagd door de familie waarom doen jullie niks, ze heeft een verklaring. je wil wel schreeuwen en roepen ik wil het wel maar ik mag het niet. Je stelt je proffesioneel op en legt het uit maar het voelt verkeerd. In dit geval heeft de mw een hoge dosis dormicum gehad zodat ze niet meer bij bewustzijn was en is enkele uren later overleden.

Maar voor de mensen die euthanasie willen om dat lijden te voorkomen is het nu heel moeilijk om euthanasie te "plegen" Ik ben daarom van mening dat het wel goed is dat er een euthanasie kliniek is gekomen en ook al is het zwaar lijkt het mij een eervol deel van je beroep.

Daarbij wil ik wel zeggen dat het niet "de oplossing" is voor de TS'ers die een poging doen voor een schreeuw van aandacht. Hierbij word lijkt mij ook wel goed volledig gescreend, alleen ook daar zijn gevallen dat ik denk laat de mensen alsjeblieft gaan.

Electra63 schreef:

30 jaar in een psychiatrische kliniek (gedwongen) opgenomen te zijn, is geen pretje. Sommigen hebben daar vrede mee, anderen zijn diep ongelukkig. Ik vind dat niemand kan beoordelen of een ander nog wel wat meer kan dragen Genoeg is genoeg, als het maar een eigen keuze is. Je kan een ander niet verplichten, om maar door te leven/lijden met zijn/haar ziekte. En wie bepaalt de gradatie van het lijden? En of er een verschil is in lichamelijk of psychisch lijden?

tante_trien schreef:

Electra63 schreef:

30 jaar in een psychiatrische kliniek (gedwongen) opgenomen te zijn, is geen pretje. Sommigen hebben daar vrede mee, anderen zijn diep ongelukkig. Ik vind dat niemand kan beoordelen of een ander nog wel wat meer kan dragen Genoeg is genoeg, als het maar een eigen keuze is. Je kan een ander niet verplichten, om maar door te leven/lijden met zijn/haar ziekte. En wie bepaalt de gradatie van het lijden? En of er een verschil is in lichamelijk of psychisch lijden?

Ik ben het met je eens dat het eigen keuze moet zijn, en bij euthanasie wegens psyche ben ik van mening dat er wel een hele goede screening moet zijn, maar het moet wel mogelijk zijn.