Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-01-12 10:02

Geplaatst: 05-01-12 10:02

Zere been niet echt ik snap gewoon niet waarom die opmerking in het topic komt.

Ja ík vind kinderen een last. Als ik zie dat de moeders die ik ken em overal mee naar toe moeten sleuren, ruzie hebben met elkaar omdat de ene op stap gaat en de andere niet mee kan want ja, het kind... 2 jonge vrouwen op mijn werk die het heel de dag lang over hun kind hebben, ik zit vlakbij en ik weet zo ongeveer wat hun ritme is kwa naar het wc gaan maar over hun man of iets anders in het leven hoor ik ze niet. Lijkt me veilig om te stellen dat de kids hun leven zíjn en dat pa op de 2e plek komt. Als ik zie en hoor dat een vriend letterlijk zegt dat hij had gewilt dat hij nooit aan kinderen begonnen was want dat hij geen vrouw meer heeft, alleen nog een mama enz... Ja, ik vind dat behoorlijk lastig. En ben heel blij dat mijn vriend ze ook niet perse hoeft.

En dan maakt het toch niet uit of je weet wat het is of niet?

Waarom als je er geen behoefte aan hebt, zou je er aan beginnen enkel om te weten hoe het is met het risico dat je je eigen kind als "bleiter" om schrijft?
Leuk voor die kleine, die zal zich vast gewenst voelen

**Geplaatst**: 05-01-12 10:04

Geplaatst: 05-01-12 10:04

xSCWx schreef:
Is het tegenwoordig vanzelf sprekend dat een vrouw kinderen moet krijgen?

Zoals ik het ervaar is het juist andersom.
Vroeger werd geacht dat een vrouw kinderen kreeg. Tegenwoordig ervaar ik het veel meer als dat het geaccepteerd wordt dat het een keuze is.

Ik hoef mij nooit te verdedigen en bij mij wordt het als logisch gezien en vanzelfsprekend.
Ik heb ook een leven en een karakter waar dit bij past en mede daardoor heb ik nooit dat ik me hoef te verdedigen of het uit hoef te leggen.

Ik ben een vrijbuiter en moet kunnen gaan en staan waar ik wil op ieder moment van de dag.
Daarnaast leef ik voor de paarden en mn werk.
Dat neemt enorm veel tijd in beslag en daardoor is er geen ruimte voor het huisje boompje beestje verhaal.
Dat is een keuze.
Kinderen hebben zou voor mij gevangenisstraf zijn.

Heel soms krijg ik wel de opmerking dat het jammer is dat ik geen moeder wil worden, omdat ik zo leuk en goed met kinderen overweg kan en kinderen met mij. (bla, bla, je kent het wel...)
Maar goed: ik werk met jongeren, dus dat stukje komt toch al tot zijn recht.

Laats heb ik mn moeder wel gevraagd of ze niet teleurgesteld was dat ik haar geen kleinkinderen heb gegeven. (ze geniet enorm van mijn zusjes zoontje)
Mijn moeder zei gelijk dat ze blij was dat ik er zelf al vrij snel achter was gekomen dat ik beter geen moeder kon worden, want zij had dat al door toen ik een jaar of 10 a 11 was.
Mooi he: hoe moeders altijd alles al weten.

Jij hebt je leeftijd nog niet helemaal mee.
Toen ik jouw leeftijd had, zei ook iedereen: wacht mar tot je wat ouder bent, dan komt dat nog wel.
Lekker laten kletsen, de tijd zal het leren.
En misschien is dat ook wel zo.
Je hebt nou eenmaal nog niet die leeftijd en wie weet heeft men wel gelijk.
En misschien ook niet.

Ik zou mijn vooral niet verdedigen, want dat heeft helemaal geen meerwaarde.
Gewoon praten in het hier en nu.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:05

Geplaatst: 05-01-12 10:05

Twee jaar geleden had ik ook een gruwelijke afkeer van kinderen. Zelfs hier in topics als ik me goed herinner

. Brrr, janken, stinken, je helemaal opeisen...in heel mijn leven heb ik nooit een kinderwens gehad. Ik ben ook nooit omgegaan met kinderen en ik snapte echt niet wat daar zo schattig aan was, zo'n babytje. Deed me niks als ik zoiets zag, wat een drama werd daar door andere vrouwen rond gemaakt voor niks zeg. Als ze vroegen, wie wil er geen kinderen dan stak ik resoluut en vol vertrouwen mijn hand in de lucht, ook als anderen me vreemd aankeken. Wat konden zij over mij vertellen, ik ken mezelf toch wel en ik weet zelf heus wel wat ik in mijn leven wil, en zo'n kleine pampervervuiler hoort er gewoon niet bij.

Twee jaar geleden dus(21). Eergisteren heb ik twee pasgeboren baby's gezien, en raar maar waar: plots vind ik ze wel interessant en begint het toch ook te kriebelen...moesten ze mij dit twee jaar geleden hebben gezegd, had ik ze compleet gek verklaard en was ik nog boos geworden ook dat ze mijn mening niet serieus namen. Ik heb dus zelf de harde werkelijheid mogen ondervinden van "wacht maar, later denk je er anders over!"

En toch, vind ik het totaal overbodig en belachelijk om dat tegen een jong iemand te gaan zeggen die hard roept dat ze een hekel aan kinderen heeft. Ja, misschien verandert ze wel van mening net als ik. Maar dat hoeft zeker niet, ze kan evengoed altijd bij haar standpunt blijven. Genoeg vrouwen die echt kinderloos blijven. Wat maakt het uit, laat iedere vrouw toch in haar waarde. Als het komt dan komt het, dat hoeft er niet jaren op voorhand ingewreven te worden, wekt alleen maar een hoop frustraties

.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:06

Geplaatst: 05-01-12 10:06

@Ayasha: lees je eigen bericht nou eens goed door. Jij oordeelt nu over het privéleven van collega's op basis van hun gesprekken over hun kids? Ik praat ook wel met andere moeders over mijn kind, maar dat wil niet zeggen dat mijn vriend op een 2e plaats komt

En dat meisje waarvan de moeder haar niet leuk vindt, dat vind ik een triest verhaal.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:08

Re: ik wil geen kinderen.

Geplaatst: 05-01-12 10:08

Komt vaker voor dan je denkt, alleen die juf zegt het....als ik zie hoe veel moeder boos en ongeduldig met hun kinderen altijd maar weer zijn, dan denk ik....leuk he kinderen..

**Geplaatst**: 05-01-12 10:12

Geplaatst: 05-01-12 10:12

xSCWx schreef:
@knabbelgirl, dat vind ik wel heel erg, als het niet gaat...
Mijn vriend wil heel graag kinderen - met mij. Nog voordat we iets kregen wist hij al dat ik geen kinderen wil. Maar hij hoopte dat ik nog wel van gedachten zou veranderen. De enige reden dat ik een kind zou krijgen is als hij anders bij me weg zou gaan. Ik weet dat dat een hele slechte reden is om een kind te nemen, maar we houden zoveel van elkaar. En daarbij, door mijn "psychische" aandoening is het heel lastig om met mij samen te leven en een relatie goed te houden. Maar hij neemt me wel zoals ik ben en houd me op de been.

Oh, jee.... ik was al beetje bang dat het die richting uitging.
Geen kinderen willen... is een dealbreaker naar mijn mening. Beide in de relatie moeten het erover eens zijn wel of geen kinderen.
Kinderen legt in deze situatie alleen maar meer stress op de relatie... dus bijna niets zou stommer zijn dan kinderen krijgen omdat je vriend dat zou willen. Straks zit jij alleen met kinderen en is hij met de noorderzon vertrokken omdat de gewone beslommeringen met kinderen (die ook al lastig zijn als beide 100% kinderen willen) teveel stress is gebleken voor jullie relatie.
Niet te praten over de onderbewuste gevoelens die je kind toch voelt als je kinderen hebt... die je alleen hebt omdat je (teveel) van je vriend houdt dat je je eigenwaarde erdoor laat ondermijnen.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:14

Re: ik wil geen kinderen.

Geplaatst: 05-01-12 10:14

TS als je nu al weet dat kinderen het niet gaat worden voor jouw, houd dan voet bij stuk, want anders komen er pas echt problemen..

**Geplaatst**: 05-01-12 10:15

Geplaatst: 05-01-12 10:15

Pletje123 schreef:
@Ayasha: lees je eigen bericht nou eens goed door. Jij oordeelt nu over het privéleven van collega's op basis van hun gesprekken over hun kids? Ik praat ook wel met andere moeders over mijn kind, maar dat wil niet zeggen dat mijn vriend op een 2e plaats komt

En dat meisje waarvan de moeder haar niet leuk vindt, dat vind ik een triest verhaal.

Dát is het enige dat je uit het hele stuk haalt?

Ik kan er niets aan doen dat zij hun leven in de hele zaal verkondigen. En ze kunnen niet op weekend want ja, de kids, en een dagje uit, goh moeilijk want ja... De kids.... en zo gaat het constant achter me _O-

Ze werken van de zomer hier en ik heb ze eerlijk (echt met de hand op mijn hart) alleen nog maar over de kinderen horen praten, de enige moment dat ze hun man vernoemen is omdat hij ergens heen wilde maar dat niet ging met de kids.

En ik heb hier al regelmatig naar mijn collega gemompeld van "arme mensen er rond...". Ze hebben ook weinig contact met de mensen hier terwijl ik op een heel leuk bedrijf zit wb contact met elkaar. Maar ze kunnen over niets anders praten dan de kids en sja, dat word je een keer moe. Doe dan maar mijn andere collega die wel eens leuke, grappige verhalen over haar kleine verteld maar die ook nog een leven heeft.

Voor die moeder heb ik respect. Maar het is me al vaak opgevallen dat het een zeldzaamheid is in mijn omgeving. Dat moeders ook nog vrouwen en mensen zijn. Die mama zal me ook echt niet zeggen dat het nog wel veranderd/dat ik niet weet wat ik mis. Die respecteert gewoon mijn mening.

En ja, daar kan ik dan prima mee praten

Ook over haar kleine.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:19

Geplaatst: 05-01-12 10:19

jammer als mensen hun eigen leven weggooien omdat er kinderen bijgekomen zijn.
ik heb 4 kinderen maar een heel goed eigen leven ook nog...
ik vind mijn kinderen alles behalve lastig.

als mensen geen kinderen willen, mijn zegen hebben ze, kan het me goed voorstellen want het kan best moeilijk zijn om ze op te voeden in deze wereld.
en als ze wel kinderen willen, helemaal goed kan het me wederom goed voorstellen want ze zijn erg leuk ;-)

enne sorry maar stinken? nee juist niet...heerlijk juist vooral als ze nog heel klein zijn

ja als ze gepoept hebben...maar goed ik ruik zelf ook niet naar rozengeur op de wc

**Geplaatst**: 05-01-12 10:23

Geplaatst: 05-01-12 10:23

Pletje123 schreef:
Nou ja, ik geloof dat ik tegen het zere been heb getrapt

Zolang je geen moeder bent, weet je niet hoe het is. Zo is het nou eenmaal. Want je lichaam zorgt voor het moedergevoel, en daar hebben jullie nog geen ervaring mee zo te lezen, want je bent nog geen moeder en je vindt kinderen nu vooral een last ipv een lust.

Maartje: wat een schrijnend verhaal! Dat arme meisje kan er niks aan doen dat haar moeder zoveel afkeer heeft

Zo vanzelfsprekend is dat dus niet en dan is er geen weg terug..
Zeg maar zo, je moet nooit dingen laten waar je later spijt van kunt krijgen, maar als je twijfelt over kinderen krijgen, dan kun je beter wél spijt krijgen dat je ze niet hebt gehad, dan spijt dat je ze wel hebt.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:26

Geplaatst: 05-01-12 10:26

Ayasha schreef:
Pletje123 schreef:
@Ayasha: lees je eigen bericht nou eens goed door. Jij oordeelt nu over het privéleven van collega's op basis van hun gesprekken over hun kids? Ik praat ook wel met andere moeders over mijn kind, maar dat wil niet zeggen dat mijn vriend op een 2e plaats komt

En dat meisje waarvan de moeder haar niet leuk vindt, dat vind ik een triest verhaal.

Dát is het enige dat je uit het hele stuk haalt?
Ik kan er niets aan doen dat zij hun leven in de hele zaal verkondigen. En ze kunnen niet op weekend want ja, de kids, en een dagje uit, goh moeilijk want ja... De kids.... en zo gaat het constant achter me Ze werken van de zomer hier en ik heb ze eerlijk (echt met de hand op mijn hart) alleen nog maar over de kinderen horen praten, de enige moment dat ze hun man vernoemen is omdat hij ergens heen wilde maar dat niet ging met de kids. En ik heb hier al regelmatig naar mijn collega gemompeld van "arme mensen er rond...". Ze hebben ook weinig contact met de mensen hier terwijl ik op een heel leuk bedrijf zit wb contact met elkaar. Maar ze kunnen over niets anders praten dan de kids en sja, dat word je een keer moe. Doe dan maar mijn andere collega die wel eens leuke, grappige verhalen over haar kleine verteld maar die ook nog een leven heeft. Voor die moeder heb ik respect. Maar het is me al vaak opgevallen dat het een zeldzaamheid is in mijn omgeving. Dat moeders ook nog vrouwen en mensen zijn. Die mama zal me ook echt niet zeggen dat het nog wel veranderd/dat ik niet weet wat ik mis. Die respecteert gewoon mijn mening. En ja, daar kan ik dan prima mee praten Ook over haar kleine.

Maar laat jij nou de keuze van het wel of geen kinderen, afhangen van hoe je andere moeders met hun kids om ziet/hoort gaan? Ik weet nog steeds niet of ik wel of geen kids wil, maar als ik ze wel heb, gaan ze gewoon overal mee naartoe. Net zoals we nu met de hond doen! En die enkele keer dat ie echt niet mee kan, regelen we een oppas.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:27

Re: ik wil geen kinderen.

Geplaatst: 05-01-12 10:27

Wordt het nu een overhaaltopic?

Als we nu geen kinderen willen dan willen we die toch gewoon niet?.. En als het omslaat dan zien we het tegen die tijd wel weer

**Geplaatst**: 05-01-12 10:27

Geplaatst: 05-01-12 10:27

Tja, dat gezin waar ik voor 5 kids zorgde, die ouders wouden dus wel kinderen. Maar ja, nu werkte ze zoveel dat ze nooit tijd voor de kinderen hadden. En daardoor was dat 4 jarige meisje dus zo vervelend, kind wou gewoon aandacht van haar ouders. Ik had ook regelmatig de 2 jongste huilend bij me zitten, zo sneu...

**Geplaatst**: 05-01-12 10:29

Geplaatst: 05-01-12 10:29

bello2005 schreef:
ik zou heel graag kinderen willen.. maar in deze wereld/economie ??? nope... misschien dat ik nog van gedachte verander.. maar ik denk het niet..

Ik ben van hetzelfde gedacht

Ik zeg momenteel (ben er bijna 23): ik wil GEEN kinderen.

Ik zeg NIET: ik wil NOOIT kinderen.
Maar ik vind het er gewoon de wereld niet meer voor.

Iedereen zijn eige keuze toch :-)

Vraag me wel af wat ik zou doen als mijn echtgenoot morgen komt zeggen 'ik wil NU aan kinderen beginnen'

**Geplaatst**: 05-01-12 10:33

Geplaatst: 05-01-12 10:33

joyce2 schreef:
Maar laat jij nou de keuze van het wel of geen kinderen, afhangen van hoe je andere moeders met hun kids om ziet/hoort gaan? Ik weet nog steeds niet of ik wel of geen kids wil, maar als ik ze wel heb, gaan ze gewoon overal mee naartoe. Net zoals we nu met de hond doen! En die enkele keer dat ie echt niet mee kan, regelen we een oppas.

Nee, zoals ik al zei, volgens mijn moeder zeg ik al van mijn 13 dat ik geen kinderen wil en inmiddels mag het ook niet meer dus nee ik laat het daar niet van af hangen

Ik vind het alleen een beetje jammer dat men altijd zegt dat "het moedergevoel vanzelf wel komt" want dat is simpelweg niet bij iedereen zo. En dat je "niet weet wat je mist" zonder. Nou dan kan je het ook niet missen dus waarom het nog vermelden? en "dat veranderd nog wel" ja prima, dat kan, maar nú is mijn mening zo en imo is het niet zo heel moeilijk om die te respecteren zonder dat betweterige, enigszins denigrerende "dat komt nog wel".

Oh en nog leuker en ik wil ze nu niet dus voor mij maakt het niet uit maar als je dan zegt dat je ze niet mag, heb je een hoop kirrende moeders die dan gaan zeggen van "oh je weet niet wat je gaat missen" enz.... Ik bedoel, zijn die moeders debiel? Wat nou als ik er wél heel erg mee zou zitten dat ik ze niet kon krijgen en ze gaan dat roepen, fijn dat je het er dan nog eens in gaat wrijven

Ik heb me er écht over verbaast hoe weinig vrouwen gewoon zeggen "oh wat jammer nou... Kan je je er wel bij neer leggen?"
Nee ze gaan allemaal verkondigen hoe geweldig kinderen zijn.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:35

Re: ik wil geen kinderen.

Geplaatst: 05-01-12 10:35

Of het feit dat ze mensen gaan aanhalen die geen kinderen kunnen krijgen..
Daar heb ik toch niks mee te maken?

**Geplaatst**: 05-01-12 10:40

Geplaatst: 05-01-12 10:40

Ayasha schreef:
Ze werken van de zomer hier en ik heb ze eerlijk (echt met de hand op mijn hart) alleen nog maar over de kinderen horen praten, de enige moment dat ze hun man vernoemen is omdat hij ergens heen wilde maar dat niet ging met de kids.

Dat vind ik eigenlijk gewoon een vorm van elementaire beleefdheid. Vanaf het moment dat er iemand aan tafel zit die niets met je onderwerp gemeen heeft, kinderloos dus, breng je andere onderwerpen ter sprake waar zij ook iets over kunnen zeggen. Ik ga ook geen uren l*llen over paarden bij collega's die er niet eens dichter dan tien meter bij durven komen. Dan krijgen die ook op een gegeven moment "jaja, we weten het nu wel"

.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:41

Geplaatst: 05-01-12 10:41

Kwanyin schreef:
Ayasha schreef:
Ze werken van de zomer hier en ik heb ze eerlijk (echt met de hand op mijn hart) alleen nog maar over de kinderen horen praten, de enige moment dat ze hun man vernoemen is omdat hij ergens heen wilde maar dat niet ging met de kids.

Dat vind ik eigenlijk gewoon een vorm van elementaire beleefdheid. Vanaf het moment dat er iemand aan tafel zit die niets met je onderwerp gemeen heeft, kinderloos dus, breng je andere onderwerpen ter sprake waar zij ook iets over kunnen zeggen. Ik ga ook geen uren l*llen over paarden bij collega's die er niet eens dichter dan tien meter bij durven komen. Dan krijgen die ook op een gegeven moment "jaja, we weten het nu wel" .

Voila, maar dat wordt als normaal gezien. Maar als het bij kinderen is moet je gewoon zitten en het leuk vinden _O-

**Geplaatst**: 05-01-12 10:44

Geplaatst: 05-01-12 10:44

AxS136 schreef:
Ik ben ook absoluut geen kinder mens, kan gerust zeggen dat er een klein beetje een hekel aan heb.

Maar iedereen die toch baby's in je armen drukt onder het motto ,:O je zal vast een goede moeder zijn , het zal je vast staan.

Ik begrijp je precies TS

Ik heb er ook een klein beetje een hekel aan... leuk dat er nog zo vrouwen zijn. Eigenlijk is het ons volste recht om geen kinderen te willen. Dat zou beter worden opgevolgd door meer vrouwen die wel kinderen op de wereld zetten maar er niet kunnen voor zorgen.
Een vrouw zei mij ooit, echte paardenvrouwen hebben bijna nooit kinderen, dat is meestal wel een beetje waar.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:44

Geplaatst: 05-01-12 10:44

@captain, daar heb je gelijk in. Maar ik heb het dus zelf mee gemaakt dat iemand die geen kinderen kon krijgen (en dat wel heeeel graag wilde) in tranen, schelden en tieren tegen mij uit barstte, omdat ik verkondigde geen kinderen te willen. Wat een egoist ik toch wel niet was. En of ik ook eens rekening wilde houden met de mensen die wel wilden, maar niet konden. Ja vervelend: maar die mensen houden toch ook geen rekening met mij???

Ik heb niets met kinderen. Ik ben inmiddels 34 en ik heb er nog steeds niets mee. Ik wil niet oppassen (dat wilde ik ook al nooit al bijbaantje) en hou mn hart vast voor de dag dat het zusje van mijn partner zwanger raakt. Want dan komen de vragen weer vanuit de schoonfamilie: wanneer beginnen jullie er nou eens aan? En het idee dat ze komen logeren....ik wordt al niet lekker bij het idee.

Ik wil geen kinderen, en dat is misschien enorm egoistisch: nou en....

**Geplaatst**: 05-01-12 10:47

Geplaatst: 05-01-12 10:47

Prima toch? Ik ben zelf nogal het type 'zeg nooit nooit'. Dat is zo definitief.
Maar je hoeft er toch ook niets mee te doen? Het is jouw lichaam, jij bepaald.

Maar, prima dat je niets met kinderen hebt, kinderen horen nu eenmaal wél binnen de samenleving en daar zal je dan ook altijd mee te maken hebben.
Ik heb een schurfthekel aan zgn 'kinderhaters' . Zoals laatst in de Efteling. Zat een mokkel in de rij te mopperen ' dat er zoveel van die rot kinderen waren ', en daar zeg ik ook wat van! Ga dan niet in de kerstvakantie naar de Efteling :Y)

En de kinderen in de rij gedroegen zich trouwens voorbeeldig, als je nagaat dat het de rij van de Droomvlucht was die ellenlang was.

**Geplaatst**: 05-01-12 10:58

Geplaatst: 05-01-12 10:58

Ik ben 21 en heb een tweelingzus met een wolk van een dochter. Toen ze net geboren was kwam mijn hele moeder instinct naar boven en had ik alle moeder gevoelens die men maar kon krijgen, ondanks dat ze niet mijn dochter was... Het was een hele worsteling om na een bezoek gewoon weer naar huis te gaan. Liefst pakte ik haar in mijn armen en ging ik ervandoor :')

. Ik had het gevoel alles aan te kunnen, alles voor haar willen op te geven en pfft, die ongelofelijke beschermende drang naar haar toe was sterk.. Ik zat met arendsogen alles toe te kijken en hield alles in de gaten. Die gevoelens waren dus heel sterk, maar ik heb er gelukkig altijd open over kunnen praten met mijn zus, die er vanaf wist en grapte dat haar kind dan twee moeders had, waardoor het geen problemen opleverde. Blijkbaar komt het wel vaker voor bij tweelingen, dat die gevoelens zo sterk zijn

. Ondertussen is het een heel stuk minder. Ze word ouder en mijn zus vervuld haar moederrol prima, dus ik ben langer na niet zo bezorgd en bang meer, maar weg is het zeker niet.

Ik heb daarnaast een aantal jaar bij mijn oudere zus in gewoond en die heeft kinderen van toen 3 en 4. Daar heb ik zoveel van geleerd. Ik weet wel wat het inhoud om ouder te zijn. Ik heb het altijd mogen zien, ik heb zelf ook een opvoedende rol gehad in hun leven en heb zelf een voorproefje gehad van de gevoelens.

Ook kan ik geweldig met kinderen. Ze voelen aan dat ik wel leuk ben, blijkbaar, want met de meeste kinderen kan ik meteen leuk opschieten. Ik speel en doe graag gek met ze. Bij de buurt BBQ laten alle ouders de kinderen gerust spelen, want ik speel meestal met ze mee (met 20 kinderen tegelijk :')

) en houd ze dan goed in de gaten, dat ze niet van het veld afgaan, dat iedereen er wel is met verstoppertje, ze komen bij mij als ze zijn gevallen etc. Krijg ook vaak zat opmerkingen van "Je kan goed met kinderen. Je word later een hele goede moeder. Waarom ga je niet met kinderen werken?"

Allemaal leuk en aardig..

En toch wil ik geen kinderen.

Ik zeg heel vaak, ik ben en zal de beste tante zijn die er maar is.. En de beste oppas.. En misschien wel de beste pleegmoeder

. Er zijn zoveel kinderen die geen fijn tehuis hebben. Waarom zou ik eigen kinderen nemen, als er zoveel kinderen op de wereld zijn die nog een thuis zoeken, waar ze weer kind kunnen zijn. Dat zou ik ze wel willen geven, als ik ze dat tegen die tijd kan bieden. Maar ik hoef geen kinderen van mezelf.

Laatst bijgewerkt door ElineS op 05-01-12 11:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-01-12 10:59

Geplaatst: 05-01-12 10:59

Ik vind het absoluut niet egoistisch als je geen kinderen wilt, ik snap ook niet dat mensen daar moeilijk over doen.

Ik lees hier nu zoveel verhalen van mensen die "omgepraat" worden door de omgeving, maar ik kan zeggen dat ik heel blij ben met mijn omgeving, want ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt! Dingen zoals "je weet niet wat je mist" e.d. heb ik hier nog nooit gehoord! Tuurlijk, onze vrienden met kids drukken hun koters ook wel eens bij ons in onze armen, maar dat komt puur omdat ze zo trots zijn op hun kindje en ons graag mee willen laten genieten van "hun kleine wonder". Kijk, het is mijn kind niet, dus ik zie het gewoon als het kind van onze vrienden

Maar ik heb absoluut niet het idee dat mensen me over proberen te halen om kinderen te nemen, als ze het kind even aan mij geven. Ze kletsen gelukkig ook niet alleen maar over hun kind, maar uiteraard hoor je er wel eens wat over en dat is ook prima. Het kindje maakt nou eenmaal deel uit van hun gezin en ik ben oprecht geïnteresseerd in de dingen die mijn vrienden bezig houden (de een praat over een paard, wij praten over onze hond, m'n vriend over zijn auto en sommige vrienden over hun kind).

Maar goed, ik heb dan ook geen afkeer van kinderen... Ik heb oprecht medelijden met mensen die er niet mee om kunnen gaan, wat zal je leven dan een hel zijn, want kinderen kom je overal tegen.

**Geplaatst**: 05-01-12 11:01

Geplaatst: 05-01-12 11:01

Dat valt wel mee Joyce, kids voelen dat ik er niet mee om kan en blijven uit zichzelf al uit mijn buurt. En áls ze al komen stuur ik ze door naar mijn vriend of kijk ik naar mijn vriend van "Help!" en pakt ie over _O-

Die kan er nl wel goed mee om ondanks dat ie ze zelf niet wil :')

Op de manege als hij mee is en er komt een kleintje praten dan probeer ik zo subtiel en sympathiek mogelijk om die uk naar hem door te schuiven _O-

**Geplaatst**: 05-01-12 11:08

Geplaatst: 05-01-12 11:08

Pletje123 schreef:
Nou ja, ik geloof dat ik tegen het zere been heb getrapt

Zolang je geen moeder bent, weet je niet hoe het is. Zo is het nou eenmaal. Want je lichaam zorgt voor het moedergevoel, en daar hebben jullie nog geen ervaring mee zo te lezen, want je bent nog geen moeder en je vindt kinderen nu vooral een last ipv een lust.

Dus iedereen moet maar geen beslissing maken, tot ze kinderen hebben gehad, zodat ze dan pas echt weten waar ze over praten, zodat ze dan een beslissing kunnen maken. :')

Als iemand kinderen een last vind, zullen ze heus niet bekeren tot geweldige moeders vanwege moedergevoel. Ik ken genoeg moeders die dat moedergevoel compleet hebben overgeslagen, vanaf begin af aan kinderen niet echt geweldig vonden, maar het deden omdat het werd verwacht.. En dat zijn niet de beste moeders.

Ik vind het juist hartstikke goed dat iemand, die nu niet zeker is van kinderen, ervoor kiest het dan helemaal niet te doen. Dat is niet egoïstisch, maar het tegenovergestelde. Als iemand niet zeker is dat ze het kind niet alles kunnen bieden wat het nodig heeft, moeten ze er niet aan beginnen.