Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-11-10 10:29

Geplaatst: 08-11-10 10:29

pff Amsterdam, dit is echt verschrikkelijk wat je dan voelt......het verlies van je moeder, na een lijdensweg, en dan eigenlijk ook je vader ''verliezen''.....

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je je verdriet en boosheid ergens kwijt kunt....
tis dubbel op voor jou...

**Geplaatst**: 08-11-10 10:41

Geplaatst: 08-11-10 10:41

jeetje amsterdam, wat erg voor je, veel sterkte meis :(:)

Mijn pb staat open als je het een keer van je wilt afschrijven, en dan geldt natuurlijk voor iedereen.

**Geplaatst**: 08-11-10 10:46

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 10:46

Super lief.. tja.. en maand na overlijden horen dat je paard ook ingeslapen moet worden en je er nu nooit meer op mag rijden.. je baan verliezen (net). Bij sommige mensen houdt het gewoon nooit op.
Lastig is het wel. Nu houd ik er over op want dit is TS dr topic

.
Helaas zit ik idd met verdriet en boosheid nog.. moet toch ooit minder worden zou je denken.
We waren ooit het perfecte gezinnetje trouwens, dus dit kan iedereen overkomen zou ik bijna zeggen...

**Geplaatst**: 08-11-10 15:04

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 15:04

Ja het kan iedereen overkomen en je bent er denk ik ook nooit klaar voor. Dat gevoel van wees voelen.. kan het me goed voorstellen.. Het leven overkomt je echt, dat kan je soms gewoon niet sturen, hoe graag je soms zou willen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 17:14

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 17:14

amsterdam ik heb ruimte om mijn hart te luchten. Om verhalen te delen. Ik vindt dit heel fijn.
Maar vindt het zeker ook belangrijk dat we open blijven staan voor de verhalen van een ander. Dus ook voor jou is hier ruimte om je hart te luchten.

Wat jij hebt mee gemaakt kan ik me geen voorstelling van maken.
Mijn vader overleed dat mijn moeder 41 was. Toen had ik nooit geaccepteerd dat ze een andere liefde / vriend zou krijgen. Maar na een aantal jaar dacht ik wel dat het misschien voor mijn moeder beter zou zijn als ze wel weer iemand zou vinden. Maar als je amper het huis uit komt kom je ook niemand tegen. Dus dat is er nooit van gekomen.

Het lijkt mij heel zwaar dat je vader in zo'n korte tijd al weer een ander heeft.

Verder heb ook ik naast het overlijden van mijn beider ouders ook het nodige mee gemaakt. Maar daar zal ik maar niet over uitwijden!

**Geplaatst**: 08-11-10 19:08

Geplaatst: 08-11-10 19:08

amsterdam_30 schreef:
Nu houd ik er over op want dit is TS dr topic .
..

ja dat is waar....het is TS haar topic......

@ ponyparadijs: Wens je verder veel sterkte met alles.....
en natuurlijk alle anderen met hun verdriet.....

Laatst bijgewerkt door McThirsk op 08-11-10 19:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 19:12

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 19:12

tinkermina schreef:
amsterdam_30 schreef:
Nu houd ik er over op want dit is TS dr topic .
..

ja dat is waar....het is TS haar topic......

@ ponyparadijs: Wens je verder veel sterkte met alles.....

Zoals ik al zei geeft het weten dat er mensen zijn met een soortgelijk verdriet veel steun.
Dus hou je zelf niet in hoor!!

**Geplaatst**: 08-11-10 19:25

Geplaatst: 08-11-10 19:25

rocymax schreef:
Ik had hetzelf kunnen schrijven, buiten het verdriet van het overlijden van mijn moeder (op 21 januari 10 jaar geleden) heb ik nog veel meer laadjes in mijn ladenkast die allemaal met dikke spijkers dichtgespijkerd zijn, maar af en toe schieten ze open en vraag ik me af waar heeft het leven allemaal nog zin voor?? Zelf als ik naar een psych, ga weet hij me niet te doorgronden want ik ben voor de buitenkant altijd de vrolijke pias waar niets mis mee is.

Hier ook 10 jaar geleden, op haar verjaardag is ze begraven....
Heb alle laatjes dichtgespijkerd, ze mogen niet open.
Andere mensen hebben daar geen recht op, die laatjes zijn van mij...

En soms, dan heb je iets bijzonders, dat je zo graag had willen delen, met die ene persoon
en met helemaal niemand anders, maar dat kan niet meer.
Dus ben je alleen....
Er was nog zoveel om samen te doen...

@ponyparadijs, heel veel sterkte... en vergeet de mooie dingen nooit.
Ik was 28 toen mijn moeder overleed, dat is weer heel anders dan jij, zo jong...

Ook alle anderen hier sterkte.

**Geplaatst**: 08-11-10 19:31

Geplaatst: 08-11-10 19:31

Goed om hier toch te lezen dat ik niet 'gek' ben. Als ik om mij heen kijk, lijkt het altijd alsof ik niet meer mag rouwen of verdrietig mag zijn. Dat het nu maar over moet zijn na een ruim jaar..
Het doet mij ook wel wat om hier te lezen van anderen..
Kan iemand mij leren om die laatjes even dicht te timmeren pleassseee

.
(alhoewel dat soms weleens tijdelijk lukt..).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 19:38

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 19:38

amsterdam ik zou die laadjes niet dicht timmeren hoor. Oke maak er een slotje op en verstop de sleutel, maar dicht timmeren?? nee hoor niet doen!

**Geplaatst**: 08-11-10 19:41

Geplaatst: 08-11-10 19:41

amsterdam, ik vind juist dat je de laadjes gedeeltelijk moet openlaten, ik heb er na 10 jaar nog zoveel problemen mee en dan komt het echt door mezelf, omdat ik altijd in het plaatje gepast heb vna de sterkste van de familie, en nu heb ik de problemen van 10 jaar lopen dicht timmeren en opkroppen.
toch wat sjolvir schrijft dat de laadjes privé zijn kan ik ook heel goed begrijpen
ts ik hoop dat we je toch een beetje helpen door onze meningen en verhalen hier neer te zetten en jij hebt ons (in ieder geval mij) weer geholpen door ons niet zo alleen te laten voelen, te weten dat er veel meer zijn met het zelfde probleem en verdriet

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 19:46

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 19:46

Ook voor mij is het fijn te weten dat er meer zijn met soortgelijk verdriet! Ook mij steunt het!

**Geplaatst**: 08-11-10 19:48

Geplaatst: 08-11-10 19:48

Denk dat 1 ding zeker is, we missen allemaal iemand, die ons na aan het hart lag, sommigen missen zelfs meerderen....
En iedereen heeft zijn eigen manier om er mee om te gaan.
De vraag is wat is goed en wat is fout?
Maar hier is duidelijk te lezen, dat het verliezen van een bijzonder iemand, niemand koud laat...
En dat we dus niet gek zijn, als we na jaren nog steeds moeite hebben met het verlies.

Ik vind het mijn laatjes, voor mij zijn ze prive, er zitten dingen in, die van ons waren, waar niemand wat van weet en ooit zal komen te weten.
Gewoon van ons.....
Terwijl iemand anders die laatjes misschien graag wil delen met iemand anders die hem na staat.

**Geplaatst**: 08-11-10 19:53

Re: Verdriet

Geplaatst: 08-11-10 19:53

Goed gezegd Sjolvir, dit is precies wat ik bedoel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 19:55

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 19:55

Ik heb ook laadhes voor mij alleen. Maar ook laadjes die ik graag zou willen delen met andere. Overigens hebben die laadjes niet altijd wat met het gemis en het verdriet te maken.
Het heeft mij heel veel moeite gekost om opener te worden. Altijd alles hield ik voor mijzelf!

**Geplaatst**: 08-11-10 20:31

Geplaatst: 08-11-10 20:31

tinkermina schreef:
amsterdam_30 schreef:
Nu houd ik er over op want dit is TS dr topic .
..

ja dat is waar....het is TS haar topic......

@ ponyparadijs: Wens je verder veel sterkte met alles.....
en natuurlijk alle anderen met hun verdriet.....

...zoekt spijkers en een hamer...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-10 20:54

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-10 20:54

tinkermina schreef:
...zoekt spijkers en een hamer...

Niet doen hoor! Niet dichtspijkeren!

**Geplaatst**: 08-11-10 23:54

Geplaatst: 08-11-10 23:54

Sjolvir schreef:
Denk dat 1 ding zeker is, we missen allemaal iemand, die ons na aan het hart lag, sommigen missen zelfs meerderen....
En iedereen heeft zijn eigen manier om er mee om te gaan.
De vraag is wat is goed en wat is fout?
Maar hier is duidelijk te lezen, dat het verliezen van een bijzonder iemand, niemand koud laat...
En dat we dus niet gek zijn, als we na jaren nog steeds moeite hebben met het verlies.

Amen. En ik denk niet dat er in rouw en verdriet goed of fout zit (hooguit dat het misschien niet gezond is om het alleen maar op te potten, en dan nog, als dat jouw enige coping mechanisme is...) en er zit al helemaal geen houdbaarheidsdatum op. Kom op, het is geen pak melk!
Nu bijna elf jaar na het overlijden van mijn vader hebben we er nog steeds wel verdriet om. Niet meer zo letterlijk, maar vooral rond zijn sterfdag en nu, met zijn verjaardag en straks kerst blijven het rare dagen waar de sjeu wat van af is. Ik vind er iig niets raars aan als iemand na 10 jaar nog verdriet kan hebben. Al helemaal als het om een naaste gaat zoals bv een ouder, partner of kind. Dat is een deel van je leven wat je kwijt raakt en nooit meer terug krijgt. Daar mag je verdorie toch wel verdriet om hebben?

Eigenlijk zou je die ladekast vol verdriet een mooi plaatsje moeten geven. Zet er van die versierde slotjes op, hang het sleuteltje om je nek en zet de kast op een mooi plekje in de zon. Het is wel donker, schrapend, schrijnend verdriet, maar wel verdriet om mensen, dieren en/of zaken die belangrijk zijn geweest, waar je van gehouden hebt, die je leven gedeeld hebben. Ergens is het verdriet een laatste eer aan hen...de laatste manier om te zeggen dat je er trots op bent dat je van hen hebt mogen houden...

*pakt zandzakken, hamers en spijkers en knalt ladenkast dicht voor naderende overstroming - het blijft toch makkelijker gezegd dan gedaan*

**Geplaatst**: 09-11-10 10:54

Geplaatst: 09-11-10 10:54

Pluizebolpum schreef:
[

Kom op, het is geen pak melk!
Nu bijna elf jaar na het overlijden van mijn vader hebben we er nog steeds wel verdriet om. Niet meer zo letterlijk, maar vooral rond zijn sterfdag en nu, met zijn verjaardag en straks kerst blijven het rare dagen waar de sjeu wat van af is. Ik vind er iig niets raars aan als iemand na 10 jaar nog verdriet kan hebben. Al helemaal als het om een naaste gaat zoals bv een ouder, partner of kind. Dat is een deel van je leven wat je kwijt raakt en nooit meer terug krijgt. Daar mag je verdorie toch wel verdriet om hebben?

Eigenlijk zou je die ladekast vol verdriet een mooi plaatsje moeten geven. Zet er van die versierde slotjes op, hang het sleuteltje om je nek en zet de kast op een mooi plekje in de zon. Het is wel donker, schrapend, schrijnend verdriet, maar wel verdriet om mensen, dieren en/of zaken die belangrijk zijn geweest, waar je van gehouden hebt, die je leven gedeeld hebben. Ergens is het verdriet een laatste eer aan hen...de laatste manier om te zeggen dat je er trots op bent dat je van hen hebt mogen houden...

*pakt zandzakken, hamers en spijkers en knalt ladenkast dicht voor naderende overstroming - het blijft toch makkelijker gezegd dan gedaan*

pfffff....jeee jij schrijft precies op wat ik voel en denk...
het verdriet is een laatste eer...

"Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering."

**Geplaatst**: 09-11-10 11:19

Re: Verdriet

Geplaatst: 09-11-10 11:19

O jee o jee, mijn laadje is zojuist open geschoten

Zo herkenbaar wat jullie allemaal schrijven. Mijn vader is 23 dec 2007 overleden op 61 jarige leeftijd en nog steeds bij vlagen komt het verdriet naar boven. Ik was toen 33 en zat in een hectische periode, dochter van nog geen 2, zoon die net 1 was geworden, we waren een week ervoor naar ons nieuwe huis verhuisd en dachten onze eerste kerst te vieren met mijn ouders in ons nieuwe huisje maar helaas, met kerst druk bezig een krans uit te zoeken en de tekst van de kaart op te stellen etc.

Na de kerst vakantie weer vrolijk aan het werk, iedereen de beste wensen gewenst en dan komt de vraag: hoe was jouw kerstvakantie? Tsja, niet zo leuk, vader overleden en gecremeerd etc. Ben toen een maand doorgegaan op de automatische piloot maar daarna even uit de running geweest, de accu was helemaal op.

Mijn moeder had na 1,5 jaar weer een vriend, ik stond daar wel open voor, maar moest wel heel erg wennen, vergeleek m heel erg met mijn vader, wat natuurlijk niet eerlijk is.

Merk wel dat het contact met mijn moeder anders is, ik zie haar iedere week, ze past op onze kinderen, maar even een bakkie doen dat doe ik niet meer zo snel, mijn vader was het de gangmaker thuis, lekker gezellig en mijn moeder is meer van het plannen, dus onverwachts aanwaaien dat gaat wat lastig, en de gezelligheid is weg, het joviale, de discussie over politiek en voetbal, een biertje erbij. Dat is vooral wat ik mis.

Ik wil jullie allemaal een dikke knuffel geven :(:)

En

staat open, soms is het fijn om even je verhaal kwijt te kunnen of erlkaar te steunen.

**Geplaatst**: 09-11-10 11:46

Geplaatst: 09-11-10 11:46

ja mijn laadjes ook...sinds gisteren al....

zal wel ergens goed voor zijn......

**Geplaatst**: 09-11-10 16:14

Geplaatst: 09-11-10 16:14

tinkermina schreef:
"Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering."

Het dichtdoen blijf ik lastig vinden.. Het kan je soms nog zo overvallen.. Ik kan er ook nog steeds boos om worden, waarom? Maar daar krijg je nooit antwoord op. We moeten leren in te pakken, mooi te versieren en in de zon te zetten en goed te herinneren.

**Geplaatst**: 09-11-10 16:32

Re: Verdriet

Geplaatst: 09-11-10 16:32

Maar dat kost wel moeite en tijd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-10 16:45

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-10 16:45

Momenteel is de zon bij mij ook erg ver te zoeken. Ik kom moeilijk van het verdriet af momenteel. Voel me lichamelijk ook niet top momenteel waardoor alles te veel wordt. En ik dus in mijn hoofd in de puinhoop zit. Waardoor ik geen orde meer kan scheppen in de chaos!

**Geplaatst**: 11-11-10 18:34

Geplaatst: 11-11-10 18:34

Heel mooi geschreven in het begintopic.
Ikzelf ben mijn vader kwijtgeraakt toen ik 14 jaar was. Mijn vader was toen 43. En ik kan ook zeker zeggen dat na nu bijna vijf jaar het nog steeds zwaar valt.

Ik ga nu zeker weer gelukkig het leven door, maar af en toe voelt het net of ik instort. Het lastige is dan ook misschien dat ik sprekend mijn vader ben en dat erg vaak van mensen te horen krijg die hem gekend hebben.
Een jaar geleden ben ik naar een psycholoog geweest. Ik ben totaal geen prater hierover, maar wilde het toch een kans geven. Maar na een paar sessie's heb ik het opgegeven en ben ik er niet meer heen gegaan. Ik was het namelijk totaal niet mee eens wat ze zei: Het is nu vier jaar geleden. Dat is een lange tijd. Dat verdriet moet nu toch wel eens weggestopt worden en over zijn.

Dus ja, nu maar weer het zelf gaan proberen.
Al heb ik gelukkig meer dan genoeg mensen om me heen die me altijd steunen. Zelf ben ik gewoon niet zo goed is het uiten ervan, dus is het voor hun misschien dan ook wel moeilijk.