En toch denk ik dat het een heel groot deel miscommunicatie is en een deel onwetendheid, beide kun je oplossen bij een relatietherapeut.
Je komt mij over als iemand die gerechtigheid wilt, voor je zwangerschap had je niet zoveel te zeuren omdat de dingen gewoon goed gingen, en toen je zwanger werd, werd dat natuurlijk anders.
Daardoor ben je waarschijnlijk meer gaan klagen (ik voel me zo ziek, misselijk etc.), wat niet meer dan je goed recht is natuurlijk.
Echter voor de meeste mannen (deels door de onwetendheid), werkt dat afschrikkend, en jaag je hem weg. (de man snapt niet waarom je zoveel klaagt, dat deed je normaal toch ook niet?).
Grote kans ook dat de gevoelens voor dat meisje niet bestaan omdat hij tekort komt, maar omdat hij zich weggejaagd voelt en ook behoeftes heeft, een luisterend oor etc.
Oplossing tot dat probleem is vaak simpeler dan je denkt, een andere formulering van je zinnen, uitleggen wat zwangerschap kan inhouden (zonder het geklaag) en veel praten over hoe je je voelt en waarom je je precies irriteert (wel pas doen als je afgekoeld bent).
Daar kun je heel goed hulp bij krijgen via een therapeut.
