Bokt.nl

Zonnetje81 schreef:

superpony schreef:

@zonnetje, ik begrijp je even niet zo goed. Mijn broer is zwaar gehandicapt en ik zal idd ook nooit nichtjes of neefjes krijgen. Maar ik heb wel ''echt'' een broer voor mijn gevoel. Ik mis alleen wel het hebben van een broer of zus waar ik echt iets mee kan bespreken of ondernemen en delen. Ik kan communiceren met mijn broer etc, maar e zijn grenzen.
Ik zie in mijn fam hoe leuk het is om met z'n 4en te zijn en heb dat ook vroeger wel bij vriendinnetjes thuis gezien.

Of je gezin nou wel of niet leuk is, je ziet wel wat een broer of zus is en daar kan je gewoon naar verlangen om ook zo een speciale band te hebben. Dat het tegenvalt in real life oke, maar je verlangen kan wel zo zijn.

Ik heb wel een echte broer ja maar ik kan met hem geen dingen bespreken.

Ze schreef heerlijk uit eten en met alle broers en zussen thuis. Nou met mijn broer is dat niet op de gezeligheid wat ze bedoelt en ik krijg vast geen schoonzus en nichtjes/neefjes. DUs dat gezellige van groot gezin HOEFT er niet te zijn als je broers zussen hebt.

Daarbij schreef ze dat wij geen broer/zus relatie herkennen maar zij als enigs kind wel en weet dat ze het mist... Rare opmerking, want als ze het zelf had herkende ze het ook niet?

Ik denk dus indd dat het een gevalletje van het gras is groener bij de buren. Mijn leven zou in de toekomst makkelijker zijn geweest als ik enigs kind was, want bepaalde dingen krijg ik neit maar wel een stuk 'last' gezien geestelijke zorg voor als mijn ouders wegvallen tov broer en ik daar ook nog de 'zorg' voor krijg. Ik zou bijv niet zomaar naar de andere kant vd wereld kunnen/willen verhuizen ivm de thuissituatie, als enigs kind had dat in mijn geval dan wel gekunnen.

Ik wenste vaak dat ik een 'normale' broer/zus had of enigst kind, dat is dus ook gevalletje gras is groener bij de buren.

EngeltjeS schreef:

Ik lees net jou topic en heb zelf nog geen kinderen (goh gek, ben 21 )

Maar als ik dit zo lees, en jou laatste redenen om maar 1 kind te nemen, denk ik:
Ik ben heel blij dat ik een zus heb. En dat mijn ouders toen der tijd die keuze hebben gemaakt.

Zelf wil ik ook 2 kinderen, hoog uit 3, ligt aan de situatie natuurlijk. 1 Kind is leuk, maar met 2, word je al anders opgevoed, en minder verwend (sorry).
Maar ik denk dat het ook per opvoeding te maken heeft

Ben enorm benieuwd naar de komende reactie's.

Moontje1991 schreef:

Suuskipje schreef:

Mijn ouders zijn ruim 10 jaar bezig geweest om mij te krijgen. Meerdere miskramen gehad en toen na zo lang wachten was ik daar eindelijk! (Mijn ouders hebben werkelijk alles geprobeerd, IVF etc. Ik kom uit een potje dmv inseminatie geniaal hoe mn ouders dat vertellen trouwens 'daar gingen we dan weer met ons potje naar het ziekenhuis, potje in mn boezem om het warm te houden xD ') Mijn ouders hadden daarna geen zin meer in die medische molen, het dagelijkse hormonen spuiten e.d. dat ze zoiets haden van gebeurd het dan gebeurd het, zo niet dan maakt het ook niets meer uit.
Ik ben nooit overmatig verwend en mijn ouders vinden het nog altijd jammer dat ze geen tweede kindje gekregen hebben.

Zelf wil ik vroeg aan kinderen beginnen omdat ik wellicht dezelfde moeilijkheden krijg als mijn moeder. Wel hoop ik 2 kindjes te kunnen krijgen

Maar ik neem aan dat jij 2 kinderen wilt voor jezelf omdat jij daar gelukkig van denkt te worden?
En niet omdat de buurman vindt dat dat moet of omdat je opa zegt dat het slecht is er 1 te nemen ofwel omdat de maatschappij het afkeurt om er 1 te hebben?

Siets schreef:

Ik vind het vaak ook vervelend om te lezen dat mensen aangeven dat ze veel enigst kinderen kennen, en dat die het stuk voor stuk vervelend zouden vinden om enigst kind te zijn. Net als dat ik niet weet hoe het is om een broertje of zusje te hebben, weten mensen die uit een groot gezin ook niet hoe het is om enigst kind te zijn.

Net of je broers en zussen móet hebben, waar komt dat vandaan? Ok, ik geef toe dat wanneer één van mijn ouders iets overkomt, ik dat verdriet helemaal alleen moet delen.

Tivoli schreef:

Ik spring ook even in, heb globaal gelezen.

Wij hebben 1 dochter,van nu 3 jaar.
Zij zal enigst kind blijven, daar haar broertje/zusje besloot niet bij ons te blijven.
Wij zijn opzich niet voor of tegen 1 of meer kinderen, maar mijn lichamelijke gezondheid en de geestelijke klap waren voor ons genoeg om te doen besluiten dat we met ons ene kind net zo gelukkig zijn.

Toch moet ik mezelf heel vaak verantworden over het waarom.
Mensen beginnen zelfs over IVF of adoptie, om ons maar aan dat tweede kind te krijgen
Dat is toch te zot voor woorden?

Je 'neemt' niet maar eent weede kind , omdat 'die ander anders zo alleen is' .
Je 'neemt' een tweede (derde,tiende ,wat jij wil) omdat je erachter staat, niet omdat het hoort.

EngeltjeS schreef:

Wat ik me dan afvraag he, nu ik verschillende verhalen lees:
Stel je bent zwanger van je eerste kindje, maar het blijkt een tweeling te zijn. Wat dan?

Raiza schreef:

Ik ken meerdere mensen die enigst kind zijn, en de één vind het vreselijk en de ander maakt het eigenlijk niks uit.
Mijn beste vriendin is ook enigst kind en heeft dit nooit als een nadeel ervaren vroeger, genoeg vriendinnetjes, buurkinderen, vollop aandacht zonder direct verwend te worden.
Enkele jaren terug is bij haar vader een hersentumor geconstateerd en even later bij haar moeder longkanker. Vanaf dat moment vind ze het verschrikkelijk. Beide ouders liggen regelmatig in het ziekenhuis (moeder is inmiddels overleden), moeten continu op controle etc en zij is de enige die nu telkens alles moet regelen, overal mee naartoe moet etc.
Ze kan de extra werkzaamheden niet verdelen met broers of zusters en nu merkt ze pas dat enigskind zijn in zo'n geval dus allesbehalve leuk is.

Raiza schreef:

Siets schreef:

Ik vind het vaak ook vervelend om te lezen dat mensen aangeven dat ze veel enigst kinderen kennen, en dat die het stuk voor stuk vervelend zouden vinden om enigst kind te zijn. Net als dat ik niet weet hoe het is om een broertje of zusje te hebben, weten mensen die uit een groot gezin ook niet hoe het is om enigst kind te zijn.

Net of je broers en zussen móet hebben, waar komt dat vandaan? Ok, ik geef toe dat wanneer één van mijn ouders iets overkomt, ik dat verdriet helemaal alleen moet delen.

Ik ken meerdere mensen die enigst kind zijn, en de één vind het vreselijk en de ander maakt het eigenlijk niks uit.
Mijn beste vriendin is ook enigst kind en heeft dit nooit als een nadeel ervaren vroeger, genoeg vriendinnetjes, buurkinderen, vollop aandacht zonder direct verwend te worden.
Enkele jaren terug is bij haar vader een hersentumor geconstateerd en even later bij haar moeder longkanker. Vanaf dat moment vind ze het verschrikkelijk. Beide ouders liggen regelmatig in het ziekenhuis (moeder is inmiddels overleden), moeten continu op controle etc en zij is de enige die nu telkens alles moet regelen, overal mee naartoe moet etc.
Ze kan de extra werkzaamheden niet verdelen met broers of zusters en nu merkt ze pas dat enigskind zijn in zo'n geval dus allesbehalve leuk is.

EngeltjeS schreef:

Wat ik me dan afvraag he, nu ik verschillende verhalen lees:
Stel je bent zwanger van je eerste kindje, maar het blijkt een tweeling te zijn. Wat dan?

1Boefje schreef:

Goh, ik ben er even niet en ik moet weer een hoop bijlezen
Heel veel mannen zeggen: kinderen, ach van mij hoeft het niet zo nodig.
Dat de mijne dat heeft gezegd vind ik dan ook niet raar.
Overigens is hij de liefste en beste papa die ik me maar kan wensen. Als er ook maar iets is, dan vliegt hij er naartoe.
Onze huilt ook niet zo vaak tenzij ze echt hard valt od. Wij zijn echt gezegend met een super lief gezond kind
Vanacht ook, ze had gedroomd over onweer. Hij heeft een half uur bij haar gezeten! Om 4 uur 's nachts. Ik hoor hem er nooit over mopperen, nooit. Alles heeft hij voor haar over.
Ik zeg altijd tegen vrienden: jah die mannen, allemaal een grote mond, maar zo'n klein hartje Zn dochter is zn alles!
Alleen een 2e wil hij gewoon standvastig NIET.

joyce83 schreef:

Wat ik vooral lees is dat ouders egoistisch zijn als ze maar 1 kind willen. Echter zijn die mensen die zelf enigskind zijn en zeggen dat hun ouder egoistisch zijn dan zelf ook niet egoistisch? Want tja die willen graag een broertje/zusje, willen graag tante/oom worden. Dat is toch ook egoistisch omdat jij dat wilt?

Niks is het leven is een garantie. Je hebt nooit garantie dat als je kinderen hebt dat je als je in het bejaardenhuis zit als ouders dat je dan bezoek van je kinderen krijgt. Als je broer(s) of zus(sen) hebt dat je dan vanzelfsprekend tante wordt. Dat je een goede band hebt met je broers en zussen is ook niet vanzelfsprekend. Ook al heb je broers en zussen soms sta je er dan evengoed alleen voor met regelen voor je ouders. Net zoals mensen kinderen nemen omdat ze dan opa en oma kunnen worden, wie zegt dat die kinderen, kinderen willen?

EngeltjeS schreef:

Wat ik me dan afvraag he, nu ik verschillende verhalen lees:
Stel je bent zwanger van je eerste kindje, maar het blijkt een tweeling te zijn. Wat dan?