Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-02-10 15:41

Geplaatst: 24-02-10 15:41

Inderdaad herkenbare verhalen hier.....
Ben wel 'blij' om te lezen dat jaloezie/onzekerheid daar toch vooral door komt.....Dacht altijd dat het aan mij lag maar als ik het zo allemaal lees voel ik me iets zekerder

**Geplaatst**: 24-02-10 15:42

Geplaatst: 24-02-10 15:42

Ik merk zelf dat ik nu nog vrij onzeker ben en dat het lang heeft geduurd voordat ik uberhaupt me mond durfde open te doen.
Heb mijzelf ook lange tijd zo erg afgeschermd dat de mensen waar ik mee praate op 2 handen te tellen was en verder in de stress raakte als ik iemand niet kende.

Ook nu heb ik nog idieen dat het een ander toch niks boeit wat ik ergens van vind.
En als ik wel me mond opendoe kan het erg kattig of agressief uitkomen, ook in nieuwe situaties en mensen weet ik soms niet hoe ik me moet gedragen.
Dit vooral met nieuwe vrienden maken, ik wil wel graag maar zou niet weten hoe, vooral op deze leeftijd.

Gellukig is dit steeds minder en heb ik mijzelf wat dingen aangeleerd.

Helemaal lastig is het als ik bij de "pesters" of mensen in die richting in de buurt kom. Dan is het net of ik weer terug bij af ben terwijl hun het niet eens doorhebben.

Het jaloerse is hier ook, terwijl ik weet dat mijn vriend echt wel te vertrouwen is en gek op mij.
Maar toch....

**Geplaatst**: 24-02-10 15:43

Geplaatst: 24-02-10 15:43

Ik ben ook erg lang gepest, ik merk hier nog vrij veel van, al moet ik zeggen dat het wel steeds minder wordt.

Ik heb enorm veel moeite met meiden die arrogant kijken. Ik heb minder vertrouwen in mensen, ik ben wat gesloten.

Ik ben zelf 1 van mijn pesters 4 jaar geleden tegen gekomen, dat was 2/3 jaar nadat ik met hem in de klas had gezeten. Ik was met een jongen naar een concert gegaan als 'date'. Daar kwamen we mijn pester tegen, mijn date kende hem ook.
Pester:"Nee, je bent toch niet met Angela uit? :oo

"
Date(die aggressief was aangelegd):"Ja, ik ben met angela uit."
Pester:"Neee, dat meen je niet! Kijk naar d'r."
Mijn date heeft hem een gebroken pols, een gebroken neus, en 2 gebroken ribben verzorgt.

(heb met die 'date' nog 3 jaar een relatie gehad overigens. :')

)
Het voelde erg lekker moet ik zeggen, eindelijk gerechtigheid. Ben hem daarna nog wel vaker tegengekomen, hij heeft mij nooit meer recht aan durven te kijken, wie het laatst lacht, lacht het hardst.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:43

Geplaatst: 24-02-10 15:43

wat me trouwens wel opvalt is mensen die zeggen
dat ze niet weten of ze zichzelf kunnen beheersen als ze die
pesters zouden tegenkomen.
Terwijl ik na 3 jaar op een andere school, alsnog doods en doodsbang ben als ik ze tegenkom

Ik kwam laatst 1 van hen tegen toen ik in een restaurant aan het eten was, en hoe stom het ook klinkt,
ik kreeg geen hap meer naar binnen $:\$

**Geplaatst**: 24-02-10 15:44

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 15:44

Ik snap wel wat je bedoelt wake_up, ik heb het bij sommige pesters ook nog.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:47

Geplaatst: 24-02-10 15:47

Pesten...... weet er alles van. Het heeft wel een plek en laat het kaas niet meer van mijn brood eten.
Heb een hekel aan onrecht.
Grote groepen bij elkaar blijf ik een hekel aan hebben want dat maakt het lastig om de situatie onder controle te houden en dus te doorgronden.
Ik voel dingen gauw aan en dat is door studie alleen maar versterkt want dan heb je dat vermogen nodig voor je beroep.
Zo zijn er meer restverschijnselen maar nu kan ik zeggen dat sommige ook juist positief zijn geworden. De strijd die er vroeger was als je kind of tiener ben kan zo groot zijn wat heel veel niet beseffen. Daar hebben ze gewoon het denk en voelvermogen niet voor om dat besef te ontwikkelen. Nu als dertiger heb ik die strijd niet, gewoon omdat je in een rustiger vaarwater komt denk ik.

Nu bij mijn kinderen let ik er ook op dat hun het niet overkomt. Als een tijgerin!

Beheersen als ik de pesters zie. Jawel ik heb ze hun domheid vergeven. Kwam er later achter dat het hele gepest op de basisschool van 4 tot 12 jaar door één persoon gestart is. Waarom..... hij vond me aardig en was jaren daarna nog verliefd op me geweest. Triest voor hem eigenlijk!!

**Geplaatst**: 24-02-10 15:48

Geplaatst: 24-02-10 15:48

Ik denk dat het er ook aan ligt hoe lang het terug is Wake up.. Voor mij is het inmiddels 16 jaar geleden dat ik voor het laatst werd geconfronteerd met een pester. In de tussentijd heb ik een hoop nieuwe mensen leren kennen welke mij in hebben doen zien dat niet iedereen het bij voorbaat slecht met je voor heeft. :(:)

Wat mij daarnaast ook heeft geholpen is op mijn 16e parttime te gaan werken op een machinefabriek met alleen maar kerels!

Daardoor is er een wereld voor mij open gegaan. Ik had ineens met volwassen mannen te maken welke allemaal een hele grote mond hadden maar eigenlijk heel aardig waren

Ik ben voor de duvel niet bang, ik heb 2 weken terug een kontknijper tegen de vlakte gemept met 1 klap van de vlakke hand :')

Echt waar, je moet een paar goede mensen tegenkomen en uiteindelijk zal dat je zelfvertrouwen iets verbeteren, de rest is aan jou

**Geplaatst**: 24-02-10 15:49

Geplaatst: 24-02-10 15:49

Tallie1979 schreef:
Kytha schreef:
Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen als ik 1 van die pesters tegen zou komen. Ik ben niet agressief aangelegd, maar dan sta ik niet voor mezelf in..

Ik zie deze opmerking bij meerden langskomen.

Zal ik je vertellen dat ik mijn pesters uit zou lachen? Een aantasl van hen is zelf in de goot beland met een spuit in hun donder Ik zeg altijd: Boontje komt om zijn loontje. Ik zou doorlopen en me helemaal krom lachen als ik er eentje tegenkom.

En het is niet zo dat ik bang ben hoor, ik sla zo iemand neer als ik boos ben.. Maar ze zijn het simpelweg gewoon niet waard om ook maar een zucht aan zuurstof aan te verspillen.

Daarnaast denk ik dat kinderen ook de spiegel zijn van hun thuissituatie. Ik ben op de basisschool flink gepest, kan me niet herinneren dat ik in mijn basisschoolperiode + pre-basisschoolperiode ooit niet gepest werd... In groep 8 was het over.
Maar veel van mijn pesters liepen ook al bij jeugdzorg etc.

Denk dat thuis-probleemsituaties ed. zich kunnen manifesteren in een slachtofferrol (alth. dat was bij mij het geval ) en ook heel makkelijk in een daderrol.. Ik denk dat de scheidingslijn daartussen heel dun is. Scheelt wel dat het bij mij alleen op de basisschool was, dan is het echt nog een jonge leeftijd en kan je het kinderen dus ook niet helemaal kwalijk nemen imo.
Maar ik ben zelf ook niet altijd de sterke onafhankelijke persoon die ik zou willen zijn, en soms sta ik ook wel te kijken van mijn eigen meeloperigheid

Nu heb ik dat zelfinzicht, en zou ik het nooit gebruiken om iemand te kwetsen (ook gezien mijn eigen verleden)... Maargoed.

Mijn grootste pester (die me geregeld opwachtte of in elkaar mepte) was een oorlogsvluchteling, en hoewel ik dat joch ergens een enorme randdebiel vind die nu wsl ergens in een crimineel circuit zit, zou ik toch ook niet met zijn leven willen ruilen. En ik voel ook niet de behoefte om hem in elkaar te timmeren ofzo.

Ik ben opzich wel trots op de persoon die ik nu geworden ben :Y)

En ik heb ook wel het gevoel dat ik boven m'n pesters sta. Ik vind ze vooral, oprecht, een beetje zielig

.
Het is alleen wel jammer dat het allemaal gebeurd en dat ik nog heel jong was, en dat het allemaal een beetje een negatieve invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling. Maargoed, so be it.. Valt nu ook nog weinig aan te veranderen

**Geplaatst**: 24-02-10 15:51

Geplaatst: 24-02-10 15:51

Ondanks dat het bij mij een plaatsje heeft wordt ik er toch stil van als ik zie hoeveel er nu in deze tijd toch nog mee te maken hebben!

**Geplaatst**: 24-02-10 15:54

Geplaatst: 24-02-10 15:54

Menino schreef:
Daarnaast denk ik dat kinderen ook de spiegel zijn van hun thuissituatie. Ik ben op de basisschool flink gepest, kan me niet herinneren dat ik in mijn basisschoolperiode + pre-basisschoolperiode ooit niet gepest werd... In groep 8 was het over.
Maar veel van mijn pesters liepen ook al bij jeugdzorg etc.

Denk dat thuis-probleemsituaties ed. zich kunnen manifesteren in een slachtofferrol (alth. dat was bij mij het geval ) en ook heel makkelijk in een daderrol.. Ik denk dat de scheidingslijn daartussen heel dun is. Scheelt wel dat het bij mij alleen op de basisschool was, dan is het echt nog een jonge leeftijd en kan je het kinderen dus ook niet helemaal kwalijk nemen imo.
Maar ik ben zelf ook niet altijd de sterke onafhankelijke persoon die ik zou willen zijn, en soms sta ik ook wel te kijken van mijn eigen meeloperigheid Nu heb ik dat zelfinzicht, en zou ik het nooit gebruiken om iemand te kwetsen (ook gezien mijn eigen verleden)... Maargoed.

Mijn grootste pester (die me geregeld opwachtte of in elkaar mepte) was een oorlogsvluchteling, en hoewel ik dat joch ergens een enorme randdebiel vind die nu wsl ergens in een crimineel circuit zit, zou ik toch ook niet met zijn leven willen ruilen. En ik voel ook niet de behoefte om hem in elkaar te timmeren ofzo.

Ik ben opzich wel trots op de persoon die ik nu geworden ben En ik heb ook wel het gevoel dat ik boven m'n pesters sta. Ik vind ze vooral, oprecht, een beetje zielig .
Het is alleen wel jammer dat het allemaal gebeurd en dat ik nog heel jong was, en dat het allemaal een beetje een negatieve invloed heeft gehad op mijn ontwikkeling. Maargoed, so be it.. Valt nu ook nog weinig aan te veranderen

Ik loop nergens in mee, ik heb nooit gepest, zal ook nooit en te nimmer gaan pesten. Als er eentje is met een ijzeren wil, ben ik het wel

Nee is nee en blijft nee, kan je van een brug springen, is dan jammer voor jou!

En ja, verdorie! Je mag ook trots zijn op jezelf! Iedereen in dit topic, wees verdikkeme trots op jezelf.. Je leven is wat je er zelf van maakt hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-10 15:54

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-10 15:54

Ik zie mijn pesters niet meer, ook al woon ik maar 1 dorp verder.
Als ik naar dat dorp moet ga ik eigenlijk alleen maar als mijn vriend mee is.
Zag 1 van de meiden laatst wel bij de pizzeria waar ze alleen een salade bestelde, ze zag eruit alsof ze 3 pizza's moet weg werken om er enigszins normaal uit te zien.
Ik zat gelukkig met mijn rug naar haar toe en ben over de jaren zelf ook heel erg veranderd dus grote kans dat ze niet eens wist wie ik was.

Wat me nog wel het meeste bij blijft is dat ze een keer een feestje hadden gehad bij 1 van de meiden.
Was toen een groepje van ongeveer 7 meiden en die hebben na het zuipen alle lege flessen in de tuin gedumpt samen met een plastic zak vol kots.
Diezelfde avond hebben ze nog stenen naar mijn raam gegooid, heb me daarna nooit meer veilig gevoelt op die kamer.

**Geplaatst**: 24-02-10 15:55

Geplaatst: 24-02-10 15:55

Ik heb later nog bij twee pesters in klas gezeten, na de zomer was er niks meer aan de hand, geen gezeik meer.
Maar oooww wat voelde ik me klote om hun daar ook in de klas te zien.
En nu nog zie ik er af en toe 1.
Zo af en toe zou ik er willen vragen waarom dat nou allemaal nodig was, maar dat is toch zinloos.
Liever ben ik mooi aan de andere kant en concentreer ik me op andere dingen.
Het rare vind ik nog wel, als we elkaar onder andere omstandigheden hadden leren kennen we waarschijnlijk nog vrienden waren geweest ook, aangezien we de zelfde smaak en dingen hebben.

Maar dat zal je nooit weten.

**Geplaatst**: 24-02-10 16:20

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 16:20

ik moet eigenlijk wel iets toegeven. Toen ik niet meer echt gepest werd.... ging ik het zelf doen op iemand die 'zwak' was...'zwakker' dan ik.. en daar schaam ik me nog voor! goddank heb ik dat heel snel ingezien wat ik deed en ben ik er toen ook mee gestopt en heb ook m'n excuces aangeboden! Het was echt ronduit slecht... vandaag de dag kan ik met die persoon goed door een deur en als ik haar tegenkom kletsen we gewoon

Sindsdien ben ik ook op iedereen uitgevlogen die ook maar iemand durfde te pesten

dan kwam ik meteen voor diegene op

en dan staat de rest van de school er maar een beetje naar te staren. Ofja ik zit nu niet meer op school en krijg dat pesten niet mee, maar toen ik 't meekreeg en op school zat! En ik zelf niet echt meer gepest werd, kwam ik echt voor de gepeste mensen op als ik het door had

En ik kon toch zo boos worden op m'n vriendinnen die dan vaak hadden van 'nee laten we ons er maar niet mee bemoeien'

**Geplaatst**: 24-02-10 16:29

Geplaatst: 24-02-10 16:29

Ik herken mij ook in jullie verhalen. Ik ben vanaf de 3e klas van de basisschool tot eind mavo gepest. Zoals ook meerdere van jullie aangeven heb ik ook moeite met complimentjes ed. Ik weet nooit of de complimentjes wel of niet gemeend zijn. Zelfs als mijn vriend mij een compliment geeft wordt ik verlegen. Gewoon om dat ik niet weet hoe ik er op moet reageren zonder hem evt. te kwetsen. Zelfs op het werk heb ik er af en toe last van.

**Geplaatst**: 24-02-10 16:54

Geplaatst: 24-02-10 16:54

Pff wat is pesten toch verschrikkelijk :(:)

Degenen die het hardste pesten zijn altijd degenen die zelf het zwakste zijn. Ik ben op de middelbare school een tijdje gepest, omdat ik het enige klasgenootje 'met een kleurtje' was.... Zo laag vond ik dat, verschrikkelijk! Ik ben half Indonesisch en heb dus een lekker bruin kleurtje en donker haar, dat was blijkbaar een hele goede reden om mij het leven zuur te maken.

Toen we er later een klasgenoot bijkregen die ook niet 100% Nederlands was (ik geloof Turks) ging zij net zo hard mee treiteren, aan haar kon je ten slotte niet zien dat ze 'anders' was. In het laatste jaar begon ik meer te veranderen (ik werd vrouwelijker) en durfde ik ook vaker mijn mond open te doen en wat kattigs terug te zeggen. Ik was zo blij dat ik klaar was en van die school ging na 4 jaar, ik nam me ook voor toen ik op mijn huidige school begon om mijn grote mond te behouden. Maar toen ik daar begon was de sfeer heel anders, ik kon het met iedereen vinden kreeg leuke opmerkingen of complimentjes te horen.

Ik voelde me nog wel wat onzeker, maar doordat ik wat meer lef had gekregen, wilde ik dingen juist doen als ik ze eng vond (presenteren, met zoveel mogelijk verschillende mensen contact leggen etc).

Een maand later (nu 3 jaar geleden) begon ik mijn modellencarrière en daar werd ik lekker fel en ad rem door. Het was een prettig gevoel dat mensen je knap en mooi noemen, foto's van je maken en graag met je omgaan. Daardoor leerde ik ook veel mensen kennen en werd ik stukken beter in het leggen van sociale contacten (ik ben nu wel een enorme kletskous).

En de pestkoppen van toen? Die zitten nu ontzettend te slijmen

@Maartje 1990: Goed van je dat je het gelijk hebt rechtgezet! Ik denk dat wel meer mensen daar last van hebben (ik ben ook wel eens de fout in gegaan) en dapper van je om het op te nemen voor anderen!

**Geplaatst**: 24-02-10 21:00

Geplaatst: 24-02-10 21:00

Oke ik kom ook even binnendroppen..
Ik heb het eigenlijk altijd voor me gehouden, altijd jaren lang opgekropt en er nooit maar dan ook nooit over durfen praten. Waarom niet? Omdat ik er mijn grootste geheim van had gemaakt, en door mijn grootste geheim te vertellen zou ik mezelf heel kwetsbaar opstellen. Ik zou mijn hele verleden blootleggen. En dat kon ik niet. Kwetsbaar zijn, betekende makkelijk doelwit zijn om weer gepest te worden.

Zo ben ik gaan denken, en dat heeft me alleen nog maar meer problemen opgelevert. Ik huilde niet, nooit. Mijn oom had kanker, ik kon niet huilen, niet bij mijn ouders.. bij niemand. Enkel bij de pony's. Huilen betekende kwetsbaarheid, kwetsbaarheid was gevaarlijk.

Eigenlijk gaat het pas zins 2 jaar beter me me. En nu? Het gaat super! Ik ben een stuk minder onzeker, niet meer zo verlegen, niet meer onzeker in het kopen van kleding (zelfs dat maakte me onzeker). Ik durf mijn mening te geven, heb veel vrienden en ben gelukkig.

Wat ik er nu nog van merk? Ik ben bang omnieuwe mensen te leren kennen, vooral vrouwen. Ik ben helemaal bang als ik in een grote groep onbekenden terrecht kom en ben dan geneigt naar diegene toe te gaan die ik ken. Ik kan helemaal dichtslaan en daardoor arrogant/verwaand oid over komen.
Verder ben ik nog altijd heel moeilijk met praten over mijn eigen gevoelens, voor anderen ben ik bij wijze van hun psychogoloog.. Ik los iedereens problemen op, maar mijn eigen verhaal kan ik niet kwijt. Daar praat ik heel moeilijk over. Gevoelens vind ik ook heel moeilijk te uiten, net zoals huilen. Als ik slecht nieuws heb gehad vertel ik het gewoon liever niet, dat scheelt me weer in het vertonen van emoties. Maar goed, dan krop ik het dus weer op en dat is niet goed..

Ik ben er dus wel ingewikkelder op geworden. Maar goed. :Y)

**Geplaatst**: 24-02-10 21:02

Geplaatst: 24-02-10 21:02

Sugarfoot: Ik herken je verhaal heel erg, na 8 jaar basisschool had ik me voorgenomen mijzelf een grote mond aan te meten. Maar ik ben teveel gaan acteren. Ik was voor een korte tijd veilig.. Maar acteren houd je niet lang vol, niet lang genoeg iig. Ook op de middelbare is het fout gegaan. Misschien minder dramatisch, maar ik heb nu niet echt een mooie tijd achter de rug gehad en kreeg inderdaad pas in het laatste jaar meer lef, durfde me gewaagder te kleden, en een grotere mond te hebben naar anderen toe. Ik had me voorgenomen om mezelf te zijn op het MBO, en om me niet weer zo in een hoekje te laten drijfen.. Maar.. Het was helemaal niet nodig! Al vanaf dag 1 kon ik het goed vinden met mijn klas/schoolgenoten en al vanaf dag 1 had ik een inmiddels goede vriendin aan mijn zijde, waarvan ik zoveel geleerd heb. Ze heeft het me niet bewust geleerd, maar ik heb mijn zelfvertrouwen grotendeels aan haar te danken. Ze is overigens het type meid waar ik vroeger nooit op af gestapt zou zijn, omdat ze er uit ziet als iemand waar je geen ruzie mee wilt :Y)

.

**Geplaatst**: 24-02-10 21:22

Geplaatst: 24-02-10 21:22

typisch dat bij iedereen het MBO de ' verlossing ' was...

Het ging bij mij op de middelbare helemaal niet goed qua school zelf ed. Maar ik had wel gewoon een vriendengroep ed. en ik vond het echt gezellig. Toen ben ik van 3 atheneum naar 't MBO gestuurd... En mijn zelfvertrouwen was echt aan het groeien ed. Maar daar heb ik zo'n klap gehad. Alsof ik aan het revalideren was van een botbreuk en zo hard geflikkerd ben dat de revalidatietijd verdrievoudigd is...

Ik werd er niet gepest oid. Maar gewoon echt doodgenegeerd... dat vond ik echt nog erger. Maarja, dat kwam mss ook wel omdat er op de hele opleiding 5 meisjes zaten, iedereen zo 4/5 jaar ouder was, en ik van atheneum kwam en ik dus gewend was om dingen op een iets andere manier te analyseren (en dan hadden hun zoiets van ' haha; heb je haar weer' en dat waren allemaal kerels van een jaar of 20 dus.. ) . Ik ben blij dat ik nu weer Havo doe, maar contact leggen gaat nu wel effe wat lastiger. En daarnaast is dit vanaf de brugklas klas nummero 7... En ik heb ook gewoon de energie niet meer om me weer helemaal aan te passen... Dat jaar MBO is zo'n ramp jaar geweest.

Wat ik overigens nog wel 1 van de ergste dingen vind, is dat gewoon een beetje anders was dan anderen, en dat zelfs sommige docenten me daarom tot op de grond toe kleineerde. Dat zijn verdomme volwassen mensen! Ze hebben bepaalde verantwoordelijkheden nagelaten en me uiteindelijk na 4 jaar maar van school gekickt. Dat zit echt vele malen dieper dan mijn ' pestverleden' $:\$

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 24-02-10 21:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-02-10 21:23

Geplaatst: 24-02-10 21:23

DarkDreamer schreef:
Oke ik kom ook even binnendroppen..
Ik heb het eigenlijk altijd voor me gehouden, altijd jaren lang opgekropt en er nooit maar dan ook nooit over durfen praten. Waarom niet? Omdat ik er mijn grootste geheim van had gemaakt, en door mijn grootste geheim te vertellen zou ik mezelf heel kwetsbaar opstellen. Ik zou mijn hele verleden blootleggen. En dat kon ik niet. Kwetsbaar zijn, betekende makkelijk doelwit zijn om weer gepest te worden.

Zo ben ik gaan denken, en dat heeft me alleen nog maar meer problemen opgelevert. Ik huilde niet, nooit. Mijn oom had kanker, ik kon niet huilen, niet bij mijn ouders.. bij niemand. Enkel bij de pony's. Huilen betekende kwetsbaarheid, kwetsbaarheid was gevaarlijk.

In dit stukje herken ik mezelf heel erg... Gevoelens delen = kwetsbaarheid = SLECHT.
Zo denk ik nog steeds...

**Geplaatst**: 24-02-10 21:26

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 21:26

Ik helaas ook nog vaak.. $:\$

**Geplaatst**: 24-02-10 21:28

Geplaatst: 24-02-10 21:28

Ik herken het gedeeltelijk. Het is bij meer dat heel veel me gewoon koud laat. Ik laat negatieve emoties vaak gewoon niet eens toe.

Aan de andere kant ben ik het type dat al begint te janken als je boe zegt :')

En dat kan ik zelf ook niet echt controleren. Als ik het dan probeer op te houden wordt m'n gezicht spastisch en dan verraad ik mezelf toch wel. Volgens mij kom ik op sommige mensen ook echt over als een emotioneel wrak :))

.

**Geplaatst**: 24-02-10 21:31

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 21:31

. Ook dat is wel weer herkenbaar. Ik huil soms echt heel snel, en als ik heel boos ben kan ik uit onmacht gaan huilen

.

**Geplaatst**: 24-02-10 21:33

Geplaatst: 24-02-10 21:33

DarkDreamer schreef:
. Ook dat is wel weer herkenbaar. Ik huil soms echt heel snel, en als ik heel boos ben kan ik uit onmacht gaan huilen .

Ohjaa, dat heb ik ook!
Als ik boos ben, ga ik huilen... Als ik me ergens over opwind, kan ik gaan huilen.
M'n moeder noemt het opgekropte agressie, die ik niet kan uiten... Worden emoties...

**Geplaatst**: 24-02-10 21:34

Geplaatst: 24-02-10 21:34

Menino schreef:
Ik herken het gedeeltelijk. Het is bij meer dat heel veel me gewoon koud laat. Ik laat negatieve emoties vaak gewoon niet eens toe.

Aan de andere kant ben ik het type dat al begint te janken als je boe zegt En dat kan ik zelf ook niet echt controleren. Als ik het dan probeer op te houden wordt m'n gezicht spastisch en dan verraad ik mezelf toch wel. Volgens mij kom ik op sommige mensen ook echt over als een emotioneel wrak .

Dat heb ik ook, ja, dat janken om niks...

**Geplaatst**: 24-02-10 21:46

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 24-02-10 21:46

Ik herken zelf ook wel dingen, ben gelukkig niet vaak gepest. Maar ben zelf een redelijk stevig meisje en daar ben ik niet gelukkig mee.. Het zit wel in de familie dat we er aanleg voor hebben, maar toch moet ik er zelf wat aan doen. Maar dat ter zijde. Als iemand dan lacht dan denk ik altijd dat ze om mij lachen. En ik ben o zo verlegen, kan mensen niet lang in de ogen aankijken en moet altijd iets in m'n handen hebben.
Verschillende (oudere) kennissen zeggen dat ik vaak dromerig ben etc. maar ik ben zo onzeker als de pest en dan loop ik als het rustig is maar een beetje voor me uit te staren.. Soms weet ik ook gewoon niets om over te praten en kan ik nogal zelfingenomen zijn..

Maargoed heeft niet echt met pesten te maken, maar mijn broer heeft bijvoorbeeld vroeger wel lelijke dingen tegen me gezegd (toen die 14 was denk ik of al ouder?) die ook errug kwetsend waren. Maar gelukkig was er een tijd dat hij zich bedacht en dat ie bedacht dat meisjes zich ook rot kunnen voelen door rot opmerkingen.

En over dat janken om niets, dat kan ik ook heel goed, maar ook omdat ik mezelf soms zielig vind als ik me weer eens rot voel..