Zoals ik nu ben zou ik écht geen kinderen willen....
Ik zou ze mijn leven zoals het nu is niet aan willen doen
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
flitzz schreef:Mijn kinderen zijn mij ontzettend dierbaar, en het was een weloverwogen keuze om kinderen te krijgen. Alleen toen wist ik zelf niet dat ik misschien adhd zou hebben. Pas nadat ik van mijn derde bevallen was en de adhd van mijn oudste steeds verder begon te ontwikkelen, viel bij mij pas het kwartje ik kreeg flashbacks..
Doordat onze oudste zware adhd heeft, is er veel hulpverlening in "huis" geweest. Voor, tijdens en nu hij weer thuis woont hebben wij veel gesprekken met hulpverlening. Hierdoor heb ik net zoals Rock veel kunnen werken aan mezelf, meer zelf inzicht gekregen, waardoor ik mijn oudste ook meer kan helpen.
Het zijn zijn artsen geweest die me aangeraden hebben om me te laten testen..
Ik kan me goed met mijn eventuele adhd redden. Maar hebben we bijv. belangrijke gesprekken over wat dan ook (school, bjz enz) dan moet mijn man wel mee...
Door mijn "temperament" gaan/ gingen die wel eens fout..

Rock schreef:Ik heb laatst een boek gelezen over een jongen met Asperger. Hij kon niet liegen, had een hekel aan bepaalde kleuren, kon niet tegen aanrakingen, nam alles letterlijk, kon geen gezichtsuitdrukkingen inschatten...
) heb je een diagnose ook niet nodig denk ik.
- die een paar jaar terug heel voorzichtig uitsprak wat ze al jaren dacht. Ze laat het (uiteraard) helemaal aan mij over of ik er wat mee wil doen. Aan de ene kant zou ik wel eens écht rust in mijn hoofd willen hebben (wat Jeddah beschrijft over die snelweg is zo ongelofelijk herkenbaar), aan de andere kant ben ik niet zo van de etiketjes, dan heb ik liever 'kenmerken' en die heeft zowat iedereen wel, niets bijzonders dus.

En eventueel medicatie. Mijn leven is er, in positieve zin, echt door veranderd. Ook omdat ik nu weet dat de reden dat ik bepaalde dingen doe/zie/hoor enz de ADHD is. Ik wordt dus minder kwaad op mezelf 
ik heb bijvoorbeeld heel erg veel moeite met telefoneren. De aandacht er dan bij houden, zonder lichaamstaal en alles te kunnen zien van mijn gesprekspartner kost zo onwijs veel energie dat ik er boos en sjagereinig van worden kan. Nu kan ik gewoon zeggen tegen mensen dat ik om die reden geen lange/belangrijke telefoongesprekken houden kan. Eerder vermeed ik het, nam ik bij sommige mensen in mijn familie en vriendenkring niet eens op
je hebt dan ook geen keuze he? Je weet niet beter en moet toch overleven.
Gelukkig ook maar dat dat zo werkt.
Heb binnenkort geen psycholoog en psychiater meer


(dat is dus het voordeel van een diagnose)