Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-09 14:23

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-09 14:23

Hoi Casey,

Wat een verhaal zeg! Dat situaties omdraaien herken ik heel erg, deed mijn vader ook

Ik zit nu op school dus veel tijd heb ik niet, vanavond als ik thuis ben lees ik de laatste alinea van je verhaal wel en reageer ik uitgebreid. Ik hoop dat je wat het topic hebt!

**Geplaatst**: 05-10-09 14:33

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 14:33

welkom nieuwe meiden

ik zal vanavond ook even goed bijlezen en reageren

**Geplaatst**: 05-10-09 14:44

Geplaatst: 05-10-09 14:44

Jeetje wat een verhalen allemaal...

"Helaas" weet ook ik uit ervaring wat het is om een ouder met Borderline te hebben.

Mijn moeder heeft het al jaren, is een van de zwaarst bekende mensen in de Nederlandse Psychiatrie. Toen ik 7 was is zij voor het eerst opgenomen na een automutilatiepoging. Zij is toen 2 jaar weg geweest. Elke avond en elk weekend gingen we naar haar toe. Het hebben van een normaal "sociaal leven" was er toen niet. Ik haalde mijn broertje van school, maakte schoon en kookte thuis (ja, toen ik 7 was). Als het eten op was gingen we naar m'n moeder. Na het bezoekuur mochten we altijd een ijsje of een slaatje halen en zo tegen 21:30 waren we dan thuis.

Op de basisschool werden mijn broer en ik gepest: "jullie moeder is gek, dus jullie ook" was het altijd...

Tot mijn 15e is mijn moeder steeds periodes thuis geweest en dan weer opgenomen. Ik heb dingen gezien en gehoord die een kind van die leeftijd nooit zo mogen zien en horen. Ik ben op het politiebureau geweest omdat ze ergens stond te dreigen zelfmoord te plegen, ik heb haar opgevangen als ze paniekaanvallen had, ik heb haar verhalen over "vroeger" over misbruik etc aangehoord.

Op mijn 15e leerde mijn vader, de stabiele persoon in mijn leven, een andere vrouw kennen. Mijn moeder was toen opgenomen en in de weekends thuis. Door de week sliep mijn vaders nieuwe vriendin bij ons en in het weekend mijn moeder. Wij mochten niets zeggen en durfden dat ook niet, wetende hoe ze was.

Uiteindelijk is het uitgekomen en zijn mijn ouders gescheiden. Hoewel het een enorm moeilijke periode geweest is is het wel goed geweest, achteraf. Mijn moeder heeft geleerd om iets zelfstandiger te zijn. Ze automutileert nog steeds, heeft nog altijd een doodswens en hoeveel medicijnen ze ook krijgt, ze is en blijft een borderliner met de bijbehorende karakteristieken.

Op dit moment gaat het weer minder, ze passen haar medicijnen aan omdat ze ook fybromyalgie heeft en daardoor vrijwel niet kan functioneren. Hierdoor heeft ze echter weer meer last van haar stemmen waardoor ze heftiger automutileert en haar woede niet meer alleen op zichzelf maar ook op de honden projecteert.

Ikzelf heb ruim een jaar echt goede therapie gehad. Toen ik 16 was al via de Riagg, maar dat had totaal geen zin. Op mijn 18e kwam ik bij een particulier therapeut en in plaats van mij met theorieen uitleggen dat mijn moeder er echt niets aan kon doen en wat een borderliner nou inhield leerde ik juist met mezelf en mijn gevoelens omgaan. Wat kan ik nou doen als ik iets wil, maar ik heb het gevoel belemmert te worden door mijn verleden, of door het heden. En wat kan ik doen op het moment dat ik boos wordt door een associatie, je wordt gauw "allergisch" voor dingen die je herkent.
Maar bovenal; hoe kan ik er mee omgaan als ik word afgewezen door wie en hoe mijn moeder is? Er zijn (meerdere) mensen geweest die niet om wilden gaan met iemand die zo'n moeder had. Hoe ga je daar mee om? Inmiddels heb ik geleerd dat dat, hoe vervelend voor hun ook, een tekortkoming bij hen is en niet bij mij. Ze wijzen MIJ niet af, maar de omgeving. Zijn mensen die niet door een omgeving of een omstandigheid heen kunnen kijken mijn vriendschap wel waard?

**Geplaatst**: 05-10-09 14:49

Geplaatst: 05-10-09 14:49

Skitter schreef:
En ja, het is mijn moeder, ik vat het personnelijk op! zij kan mij zo boos,kwaad,verdietig maken, binnen een paar minuten. Alleen omdat wat ik ook zeg wordt negatief opvat door haar en heb ik het weer gedaan, terwijl ik het altijd maar goed bedoelde! en ik besef dat hoe moeilijk het ook is, ik haar gewoon niet in mijn leven kan hebben. ik kan mezelf niet zijn met haar, ik kan mijn mening niet eerlijk geven, ik moet alles opcroppen want zij wil het niet horen en ik heb geen zin in ruzie met haar.

Ja.. moeilijk...

Dit stukje lieve Skitter, herken ik zoooo sterk... het enige wat ik kan zeggen is: "laat het los". Je kunt en zult je moeder niet veranderen en zelf moet je niet op je tenen willen blijven lopen. Je doet het NOOIT goed meisje, wat je ook probeert en hoe je je ook vormt naar wat zij wil. JIJ bent JIJ en jij moet jij blijven... :(:)

**Geplaatst**: 05-10-09 21:08

Geplaatst: 05-10-09 21:08

arian_wolf:
de drank en drugsverslaving herken ik ook.
mijn moeder dronk ook ontzettend in die periode.. en de medicijnen erbij maakte dat tot een rampzalige combinatie.. ik heb het erg moeilijk gehad met het feit dat zij zoveel niet meer wist van wat ze dan zei en deed.. ik herinner mij alles als de dag van gister..

skitter ik herken mijzelf ontzettend in jou toen ik rond de 20 was.. begrijp je zo goed meis :(:)

het is ook zo moeilijk.. rond de puberteit en daarna is het zonder een ouder met borderline al een flink gedoe om jezelf te vinden, om bij jezelf te blijven.. onzekerheden zijn al zo aanwezig tijdens die fasen van je leven.. ik heb van toen tot een jaar geleden ook ontzettend afstand genomen. en ik vind ook dat dat goed is. wij kinderen van borderliners moeten nog harder vechten om los te komen, om ons eigen pad te vinden... maar geloof me je komt er echt waar!

ja we moeten véél harder vechten, maar aan de andere kant leren we al jong om ons eigen pad en onszelf echt te vinden, weten we al vroeg waar het om draait in het leven. kunnen we andere problemen goed aan, omdat we dat geleerd hebben. we komen er uiteindelijk alleen maar als mooiere mensen uit, echt waar

he wen jij ook hier

goede therapeut heb jij gehad! dat is idd precies waar het om moet draaien uiteindelijk, om JOU en hoe jij kan leren er mee om te gaan.

ik heb vorig jaar pas iemand gevonden die mij daar mee kon helpen. door een baan waar ik totaal niet op mijn plek was storte ik vorig jaar totaal in. ik zag opeens in dat ik mij in bepaalde situaties niet 'normaal' kon gedragen door die periode. ik dacht dat ik alles had verwerkt maar opeens kwam het keihard terug.. alle beelden, alle woorden. het bloed, de sirenes, haar dubbele tong, het uitgemergelde lichaam.. ik heb toch in de jaren tussen 18-28 teveel weggestopt.. stoer zijn, doorgaan, ik red mezelf wel (zoals altijd). ik ben alleen.. maar er was nog teveel wat weggestopt was en er uit moest. het was een zwaar jaar maar het was wel heel goed voor me. en nu kan ik eindelijk weer goed met mn ouders opschieten, ben ik dingen gaan begrijpen. en kon ik eindelijk vergeven.

**Geplaatst**: 05-10-09 21:16

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:16

Wat een verhalen zeg meiden ..
De meeste dingen herken ik mijn eigen leven dus ook in.
Ik heb een vraag voor jullie trouwens..
Hebben jullie ook weleens dat je intenst verdriet hebt en niet weet waarom of waar het vandaan komt?
Hier kamp ik heel erg mee de laatste 2 dagen en ik kan er maar niet achter komen waarom ..
Hebben jullie nog tips om daar achter te komen?

Liefs

**Geplaatst**: 05-10-09 21:19

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:19

vorig jaar heb ik dat heel erg gehad.
ik ben een maand ziek thuis geweest toen.
een heel groot oerverdriet.. beter kan ik het niet omschrijven.. en daarna voelde ik me juist heel leeg en gevoelloos.. het was gewoon teveel, en ik kon het zelf niet een goede plek geven.
tis een heel naar gevoel :(:)

ik heb toen gelukkig een mevrouw gevonden waar ik heel erg goed mee kon praten en zij heeft mij geholpen om ten eerste het verdriet te accepteren.. om alles er nog eens goed uit te gooien. en ze hielp mij mijzelf te vinden, in te zien waarom ik me soms voelde of gedroeg zoals ik deed. daardoor begreep ik mijzelf beter, en kon ik alles verwerken.

**Geplaatst**: 05-10-09 21:26

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:26

ja op dit moment voel ik me ook heel erg down, ik wil het eruit gooien en nooit meer voelen, maar helaas kan dat niet..
op dit moment huil ik om de kleinste dingetjes terwijl ik dan zelf niet eens goed weet wat er dan aan de hand is, waarom ik dan precies moet huilen en dat maakt het behoorlijk chaotisch in je hoofd.. ik geef het niet graag toe maar misschien moet ik inderdaad een verder gaan zoeken naar een goede psych.. Raden jullie misschien nog bepaalde instellingen aan?
(Jeugdzorg & Riagg heb ik niets aan gehad)

**Geplaatst**: 05-10-09 21:29

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:29

nee riagg raad ik ook iedereen af.. hele slechte ervaringen mee..

ik heb zelf iemand gevonden, niet vergoed.. weet niet eens of ze een diploma had

maar ik kon geweldig met haar praten +:)+

jammer dat je ver weg woont anders had ik zo dr nr. aan je gegeven. misschien kan jij iemand vinden die niet in een instelling zit maar een eigen praktijk heeft?

**Geplaatst**: 05-10-09 21:31

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:31

Ik heb nu hulp vanuit het Leger des Heils, ook een soort gezinstherapie, maar dus ook individueel.
Kan ik gewoon via google zoeken naar iemand met een eigen praktijk?

**Geplaatst**: 05-10-09 21:33

Geplaatst: 05-10-09 21:33

Ik heb, door mijn moeder en haar borderline wel heel goed geleerd wie ik ben en wat ik wil. Zonder mijn therapeute was dat nooit gelukt, maar vergeet nooit dat datgene wat je meemaakt e hoe je daarmee omgaat je maakt tot wat je bent. Soms is het heel zwaar zo'n ouder te hebben, maar zonder mijn moeder was ik nooit zo sterk geweest, had ik nooit die drang naar onafhankelijkheid gehad en was ik nooit zo'n doorzetter geweest. Mijn therapeute zei altijd; jij bent niet eigenwijs, jij bent eigen wijs. Door alles wat je hebt meegemaakt ben je verder en wijzer dan mensen verwachten. Soms zal dat mensen afschrikken en soms kunnen ze ermee omgaan.

Ik ken dat niet, dat verdriet, wel woede: waarom ik, waarom zo, waarom? Ook hiervoor geld, dankzij mijn therapeute leerde ik hiermee omgaan en er gebruik van naken. Het waarom is niet relevant, het is nu eenmaal zo, wat telt is hoe je er mee omgaat en hoe je hetgeen je leert, over jezelf en over 'moeilijke mensen' kunt gebruiken in je verdere leven...

**Geplaatst**: 05-10-09 21:34

Geplaatst: 05-10-09 21:34

ja dat kan

en dan kan je zelf vergelijken wat goed voelt. of je een man wil of een vrouw bijv., specialisaties.. vanut welke theorieën of met welke methoden ze werken.
enige waar je op moet letten is of ze vergoed worden.
vlgs mij kan je zelfs bij je zorgverzekeraar of een bond gegevens opvragen welke wel vergoed worden en welke niet.

**Geplaatst**: 05-10-09 21:38

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:38

Mijn therapeute werd ook niet vergoed trouwens.

Riagg is niet iets waar je iets aan hebt in mijn ervaring. Ook niet als therapeuten voor mijn moeder trouwens. Via hen heeft ze ook de Linnehan training gedaan, ze begon met een score van 48. Door de training zou dat cijfer lager mieten worden, maar na een jaar, toen ze klaar was was het nig steeds 48. Hun reactie; ja, dat kan....

**Geplaatst**: 05-10-09 21:42

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 05-10-09 21:42

Heel erg bedankt suze.

En Riagg heb ook ik inderdaad geen goede ervaringen mee, heb toen ook nog ruzie gehad met dat mens van jeugdzorg

Van haar MOEST ik hulp aannemen van het Riagg maar ik wou het niet omdat, het niet goed voelde!
Uiteindelijk toch maar toegegeven en ik heb er uiteindelijk geen hol aan gehad ..

**Geplaatst**: 05-10-09 22:42

Geplaatst: 05-10-09 22:42

De moeder van een vriendin van me heeft borderline, Toen m'n vriendin in de pubertijd raakte ging het thuis helemaal niet meer. Daarvoor kregen ze al hulp van een psycholoog, maar nu botste het teveel. Haar ouders waren gescheiden en zij is dus ook een tijd bij haar vader gaan wonen, terwijl haar borderline moeder dus alleen woonde en veel hulp kreeg. Hoe het precies ging weet ik niet, ik weet alleen dat het nu dus sinds een aantal jaren weer stukken beter gaat. Haar moeder begrijpt haar nu beter, en andersom ook. Ze woont ook in de weekenden (dat ze niet op kamers zit) weer bij haar moeder en het is soms nog moeilijk, maar juist door af en toe die afstand te nemen gaat het bij hun in ieder geval beter nu..

**Geplaatst**: 06-10-09 14:11

Geplaatst: 06-10-09 14:11

WenK schreef:
Jeetje wat een verhalen allemaal...

"Helaas" weet ook ik uit ervaring wat het is om een ouder met Borderline te hebben.

Mijn moeder heeft het al jaren, is een van de zwaarst bekende mensen in de Nederlandse Psychiatrie. Toen ik 7 was is zij voor het eerst opgenomen na een automutilatiepoging. Zij is toen 2 jaar weg geweest. Elke avond en elk weekend gingen we naar haar toe. Het hebben van een normaal "sociaal leven" was er toen niet. Ik haalde mijn broertje van school, maakte schoon en kookte thuis (ja, toen ik 7 was). Als het eten op was gingen we naar m'n moeder. Na het bezoekuur mochten we altijd een ijsje of een slaatje halen en zo tegen 21:30 waren we dan thuis.

Op de basisschool werden mijn broer en ik gepest: "jullie moeder is gek, dus jullie ook" was het altijd...

Tot mijn 15e is mijn moeder steeds periodes thuis geweest en dan weer opgenomen. Ik heb dingen gezien en gehoord die een kind van die leeftijd nooit zo mogen zien en horen. Ik ben op het politiebureau geweest omdat ze ergens stond te dreigen zelfmoord te plegen, ik heb haar opgevangen als ze paniekaanvallen had, ik heb haar verhalen over "vroeger" over misbruik etc aangehoord.

Op mijn 15e leerde mijn vader, de stabiele persoon in mijn leven, een andere vrouw kennen. Mijn moeder was toen opgenomen en in de weekends thuis. Door de week sliep mijn vaders nieuwe vriendin bij ons en in het weekend mijn moeder. Wij mochten niets zeggen en durfden dat ook niet, wetende hoe ze was.

Uiteindelijk is het uitgekomen en zijn mijn ouders gescheiden. Hoewel het een enorm moeilijke periode geweest is is het wel goed geweest, achteraf. Mijn moeder heeft geleerd om iets zelfstandiger te zijn. Ze automutileert nog steeds, heeft nog altijd een doodswens en hoeveel medicijnen ze ook krijgt, ze is en blijft een borderliner met de bijbehorende karakteristieken.

Op dit moment gaat het weer minder, ze passen haar medicijnen aan omdat ze ook fybromyalgie heeft en daardoor vrijwel niet kan functioneren. Hierdoor heeft ze echter weer meer last van haar stemmen waardoor ze heftiger automutileert en haar woede niet meer alleen op zichzelf maar ook op de honden projecteert.

Ikzelf heb ruim een jaar echt goede therapie gehad. Toen ik 16 was al via de Riagg, maar dat had totaal geen zin. Op mijn 18e kwam ik bij een particulier therapeut en in plaats van mij met theorieen uitleggen dat mijn moeder er echt niets aan kon doen en wat een borderliner nou inhield leerde ik juist met mezelf en mijn gevoelens omgaan. Wat kan ik nou doen als ik iets wil, maar ik heb het gevoel belemmert te worden door mijn verleden, of door het heden. En wat kan ik doen op het moment dat ik boos wordt door een associatie, je wordt gauw "allergisch" voor dingen die je herkent.
Maar bovenal; hoe kan ik er mee omgaan als ik word afgewezen door wie en hoe mijn moeder is? Er zijn (meerdere) mensen geweest die niet om wilden gaan met iemand die zo'n moeder had. Hoe ga je daar mee om? Inmiddels heb ik geleerd dat dat, hoe vervelend voor hun ook, een tekortkoming bij hen is en niet bij mij. Ze wijzen MIJ niet af, maar de omgeving. Zijn mensen die niet door een omgeving of een omstandigheid heen kunnen kijken mijn vriendschap wel waard?

Ohw... dat automutileren herken ik ook uit duizenden bij mijn moeder. Van krassen op haar arm tot flinke medicijn overdosissen en als ze zichzelf had verwond was het ook nog eens mijn schuld! Gelukkig weet ik nu beter.

Ruzie's kon ze ook zo goed omdraaien. écht heel frustrerend. Zo ook eens een ruzie wat als volgt ging.

'' wil je dat ik tegen een boom aan rij!! hé, is dat wat je wilt?"
'' Nee mam, natuurlijk niet!""
'' Je wilt zeker dat ik tegen een boom aan rij.. je kan het heus wel zeggen hoor''
'' Nee, écht niet, je bent toch me moeder''
'' Nou ik geloof er geen snars van''
stilte...

'' Godver, wil je nou dat ik tegen een boom aan rij of niet?'' en zo bleef ze door drammen, uit frustratie zei ik maar ja, om er vanaf te wezen, in de hoop dat ze me met rust liet.

vervolgens belt ze gelijk mijn oma op om vervolgens te vertellen dat ik tegen me moeder heb gezegd dat ze maar tegen een boom aan moet rijden. Oma natuurlijk kwaad op mij en zo werd ik constant in een kwaad daglicht gesteld, omdat ze alles zo goed kon omdraaien.

Ja, ik ben heul blij dat ik eindelijk op mezelf woon

**Geplaatst**: 07-10-09 00:35

Geplaatst: 07-10-09 00:35

WenK schreef:
Skitter schreef:
En ja, het is mijn moeder, ik vat het personnelijk op! zij kan mij zo boos,kwaad,verdietig maken, binnen een paar minuten. Alleen omdat wat ik ook zeg wordt negatief opvat door haar en heb ik het weer gedaan, terwijl ik het altijd maar goed bedoelde! en ik besef dat hoe moeilijk het ook is, ik haar gewoon niet in mijn leven kan hebben. ik kan mezelf niet zijn met haar, ik kan mijn mening niet eerlijk geven, ik moet alles opcroppen want zij wil het niet horen en ik heb geen zin in ruzie met haar.

Ja.. moeilijk...

Dit stukje lieve Skitter, herken ik zoooo sterk... het enige wat ik kan zeggen is: "laat het los". Je kunt en zult je moeder niet veranderen en zelf moet je niet op je tenen willen blijven lopen. Je doet het NOOIT goed meisje, wat je ook probeert en hoe je je ook vormt naar wat zij wil. JIJ bent JIJ en jij moet jij blijven...

Ja ik heb ook eindelijk mijn 'vrede' ermee, dat het gewoon zo moest zijn, en ik het niet voor niets hebn mee moeten maken. Ik heb er ontzettend veel verdriet overgahd in het begin, toen ik net verhuised was, ik voelde me beledigd, schuldig, boos, bang... alles omdat ik haar 'achterliet'. Ik belde haar toen ik op Schiphol zat, gewoon om weer dag te zeggen voor ik niet meer kon bellen en even wat moed in praten bij haar en dat ik straks zou zien als zij terug kwam maar nee, er kwam dus echt niets positiefs uit haar mond tijdens dat telefoontje..

Ik heb met veel mensen gepraat, een soort van 'bijbel groep' gedaan, ook met mensen die gewoon ervaringen hadden die hun ook 'voor leven heeft getekent' zeg maar, en dat heeft me ontzettend geholpen. Maar echt ik kon eerst dus echt niet over praten zonder erbij te huilen...Ik kan nu terug kijken en zien hoe het mij gevormed heeft, ik merk nog wel (en anderen ook ) hoe ik gewoon 'anders' ben in bepaalde opzichten. Zo heb ik ontzettend veel confrontatie angst.

Maar ik ben een nieuwe mens. Ik ben 40 kg (uphappy weight) afgevallen, een hele nieuwe leven met mensen om me heen die wel blij voor me konden zijn en me advies geven e.d De vragen hoe mijn dag ging, en met me uit eten willen. Mijn dag/leven intereseerde mijn moeder nooit. Ze is geen een keer naar mijn leraren komen praten toen ik mijn MBO diploma aan het halen was. Mijn mentrix vroeg er vaak naar maar op een gegeven moment had ik geen excuus meer ik moest ik gewoon zeggen; ze wil niet. Het is niet belangrijk voor haar, ik moet het zelf maar regelen, want ik wil toch naar school?

Ik probeer mijn moeder af en toe een emailtje te sturen met updates van mijn leven hier. Ik wil haar echt wel dingen kunnen vertellen en haar op de hoogte houden. En soms heb ik ook zin om haar te spreken. Mis ik haar. We hebben immers ontzettend veel meegemaakt. Soms zegt ze nog nederlandse woorden, en dan kijken mensen haar heel raar aan

maar ik snap het wel. Ik snap haar. Ik heb haar door, weet hoe ze werkt. Ik kan je letterlijk vertellen hoe ze ergens op gaat reageren, of ik weet precies hoe ik iets anders kan doen om zo een evt. grote ruzie te vermijden. Maar om mezelf aan al die 'regeltjes' te houden, ga ik onder. Want dan wordt ik langzaam gek.

**Geplaatst**: 07-10-09 08:01

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:01

Dat is ook zo Skitter, blij dat ook jij er vrede mee hebt...

Mijn moeder is nu bijvoorbeeld in de 8 jaar dat ik mijn paard heb 1 keer komen kijken. Het is mijn paard, dus waarom zou ze komen kijken dan? Dus ook dat herken ik wel.

Klopt arian_wolf, en het ergste vind ik dat ze dus tegen mij zegt dat IK dan degene ben die de zaken omdraait of anders voorstelt. Oh dan wil ik zo graag zo boos worden, maar dat heeft geen zin...

**Geplaatst**: 07-10-09 08:10

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:10

Wat ben ik blij dat een aantal van jullie een goede therapeut hebben gevonden.
Dat is mij helaas nooit overkomen.

Het zich in de slachtofferrol draaien is heel vervelend.
Ik probeer er niet in mee te gaan.

Mijn zusje en ik hebben lange tijd ruzie gehad.
Naar later bleek omdat mijn moeder dingen verdraaide.
Zusje en ik bellen elkaar nu en bespreken wat moeder heeft gezegd.
En dat is tegen elk van ons een andere versie.

Hoe je erachter kan komen dat je zo verdrietig bent weet ik niet.
Ik denk zelf dat het het beste is om dan gewoon verdrietig te zijn.

**Geplaatst**: 07-10-09 08:13

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:13

Mijn broer blijft achter mijn moeder staan, want zij is zielig en ik kan het zelf wel.

Zelf is hij ook licht borderliner volgens de HA en therapeut maar hij vind zelf van niet.

**Geplaatst**: 07-10-09 08:13

Geplaatst: 07-10-09 08:13

Lees dit zo en heb alleen maar een vraag hoe herken je iemand met borderline ?

**Geplaatst**: 07-10-09 08:20

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:20

Voor mij geld: zodra ik een lichte allergie vol voor iemand heeft iemand vaak karaktertrekken die passen bij Borderline.

Verder staan er op internet wel een aantal checklistjes met karaktertrekken waar iemand aan moet voldoen om Borderliner te zijn.

**Geplaatst**: 07-10-09 08:25

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:25

thanks soms denk ik dat ik zelf last er van heb maar aan de andere kant doe ik de dingen voor vriend ?
mijn vriend heeft trekken er van controle boosheid om dingen die hij denkt dat ik doe dneken dat ik vreemd ga

**Geplaatst**: 07-10-09 08:28

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:28

Mensen ik heb net een test gedaan en daar komt een sterke uitkomst uit dat er een kans is ??

**Geplaatst**: 07-10-09 08:30

Geplaatst: 07-10-09 08:30

Als je denkt dat je er zelf last van hebt en je zou er mee geholpen willen worden kan ik je alleen maar aanraden een goede therapeut te zoeken.

Overigens, voor de "kinderen van..." hebben jullie ook wel eens het gevoel dat iemand die jouw vader/moeder helpt dat die door hen obsessief "leuk/goed" gevonden wordt? Mijn moeder hangt zich enorm op aan mensen die op dat moment iets voor haar doen, maar zodra iemand daar mee moet stoppen is het ook helemaal fout.

Voorbeeldje, ze had een therapeute tijdens de Linnehan, er hingen foto's van die vrouw thuis, het was J. voor en J. na. J. zegt dat.... J. denkt dat.... etc etc. Na de Linnehan mocht deze therapeute haar niet meer behandelen. Dat is netjes aangegeven maar mijn moeder wilde haar dan wel prive blijven zien. J. heeft heel voorzichtig gezegd dat dat niet kon en niet de bedoeling was. Nu is J. volgens mijn moeder een tr*t, een oneerlijk persoon en de persoon die haar het hardst heeft laten vallen van allemaal.

Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daar mee om? Ikzelf praat altijd maar een beetje mee, in de wetenschap dat ze dat over iedereen (en dus ook over mij tegen anderen) doet en dat het morgen weer anders kan zijn.