Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-02-09 16:22

Geplaatst: 25-02-09 16:22

AngeliqueB schreef:
Tja, huisartsen.... Het zijn ook niet mijn favoriete bezoekjes..
Wat mij dan stoort, als ze dan vragen, wat denk je er zelf van? Dat ze het niet serieus nemen!!! Zo heeft de HA mijn man hormoonzalf voorgeschreven voor zijn exzeemachtige klachten, en vaseline.. Hij moest het maar proberen want het kon vanalles zijn. Dus een week of 3 gesmeerd, werd slechter (!) en terug. Tja zei de HA, dan laat dat maar en smeer alleen vaseline.. Nu had ik hem op het hart gedrukt dat hormoonzalf echt een noodoplossing is, en geen geneesmiddel. Dus gevraagd voor een doorverwijzing naar de dermatoloog. Kreeg hij niet!! Reden: niet nodig want vaseline lost dat probleem ook op! Mijn man kwam dus thuis met die mededeling, en eerlijk, zijn huid zag eruit om te huilen, zo ruw, pijnlijk en jeuk. Op mijn aandringen gebeld met de HA, gezegd dat hij niet kan leven met "smeer maar wat vaseline" en graag een verwijzing wenste, en met veel gemopper gekregen. De dermatoloog keek, wist gelijk wat het was, voor de zekerheid meteen een biopt genomen en hij kreeg lichttherapie, en de huidklachten verdwenen!! Nu 2 jaar later kwam het terug, hij is gestart met een nieuwe kuur lichttherapie en waarschijnlijk is hij er in 4 weken vanaf, hopelijk voor weer een paar jaar, en anders weet hij wat te doen! En dat is toch iets gezonder dan levenslang hormoonzalf smeren....

De vraag van wat denk je zelf is in deze tijd met internet zo'n gekke vraag niet. Mensen dokteren enorm veel online...

**Geplaatst**: 25-02-09 16:41

Geplaatst: 25-02-09 16:41

AngeliqueB schreef:
Tja, huisartsen.... Het zijn ook niet mijn favoriete bezoekjes..
Wat mij dan stoort, als ze dan vragen, wat denk je er zelf van? Dat ze het niet serieus nemen!!!

Angelique, ik word in mijn opleiding er bewust in getraind om deze vraag te stellen. Ik kan als arts namelijk niet zien wat jij er zelf achter zoekt of mee wilt - en dat kan veel betekenen. Als jij als patiënt zelf verteld wat je ervan denkt, leidt dat tot bewustwording bij de patiënt en weet de arts wat je idee, en eventuele angsten of vermoedens zijn. Het kan heel goed zijn om daar gericht voorlichting op te geven.

Letterlijk voorbeeldje: meisje komt met een klacht en secundair daaraan wil ze ook nog een doorverwijzing om moedervlekken uit haar gezicht te laten verwijderen. Een paar goede vragen verder, vertelt ze dat haar vriendin gediagnosticeerd is met een melanoom (kwaadaardige vorm van huidkanker) en dat ze daar eigenlijk heel bang voor is. Die angst heb ik niet kunnen zien toen ze zo vrolijk vertelde dat ze ze niet mooi vond, en daarom gewoon weg wilde laten halen. Meer informatie over melanomen, risicofactoren en symptomen verder was de "angstfactor" eigenlijk wel weg.
Dit is ook iets wat je vaak ziet als mensen herhaald terug komen - dat er eigenlijk een angst of zorg "onder" zit, die niet weg te nemen is zonder een goed gesprek of maatregelen specifiek daartegen. De mama die met een zoontje met wat verhoging vanwege griep voor de 3e keer in 3 dagen tijd terugkwam. Ventje was niet hard ziek, maar wat niet lekker. Dat ze voor de 3e keer kwam, was voor mij goede reden tot doorvragen - en ja, daar komt ie: "Wat denkt u er zelf van?". Mevrouw had eens een jongetje op tv gezien die een longontsteking had, maar ook naar huis gestuurd was - en uiteindelijk daaraan was overleden. Een goed gesprek over die casus (wel/niet hard ziek, symptomen, eetlust, enz) en de afspraak dat als ze het niet vertrouwde ze altijd terug mocht komen later, ging zij gerustgesteld naar huis. En ze kwam niet terug in zijn griepperiode...
Behalve dat ik haar dan niet nogmaals hoef te zien of ze veel kost, vind ik het veel belangrijker dat ze haar zorgen kon ventileren en in kon zien dat die niet zo nodig waren als dat ze vermoedde. Geruststelling betekende voor haar ook veel minder stress

Tot slot kan een antwoord ook aanwijzingen geven in de juiste richting, zoals bij allergiën. "Tja, ik eet de laatste weken desembrood... Misschien dat dat iets doet. Maar dat zal toch niet?" Enz.

"Wat denkt u er zelf van?" is dus geen vorm van je niet serieus nemen - dat is de ultieme vorm van iemand serieus nemen: zijn of haar eigen visie betrekken bij het proces

**Geplaatst**: 25-02-09 16:57

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 25-02-09 16:57

Misschien dat de uitspraak: m'n huisarts doet moeilijk/neemt me niet serieus vaak ook voortkomt uit onwetendheid... Iemand die geneeskunde studeert weet bijvoorbeeld wel waarom er wordt gevraagd naar het idee van de patient zelf. Maar andere mensen weten dit niet.

**Geplaatst**: 25-02-09 17:05

Geplaatst: 25-02-09 17:05

Het voelt in dit topic ook als een stukje "intentie", zoals eerder werd gezegd

Een arts is er niet om je dwars te zitten - hoewel je natuurlijk een conflict kunt hebben. Maar ga er als patiënt ook heen met een hulpvraag en de intentie samen te werken. De vragen die gesteld worden, komen dan een stuk minder aanvallend over

Edit: ik heb zelf ook erg moeten wennen aan het stellen van deze vraag. Inmiddels weet ik 'm aardig in te kleden, maar ik kon niet zomaar met deze vraag komen, midden in het gesprek. Das een stukje gesprekstechniek wat ongetwijfeld ook meetelt. Maar ook daarvoor geldt, als je gelooft in de goede intenties, telt dat niet zo zwaar

**Geplaatst**: 26-02-09 17:51

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 26-02-09 17:51

Ik heb goede en slechte(re) huisartsen meegemaakt.
Met mijn longontsteking, kreeg ik ook neit meteen die diagnose, eerst vermoeid, af en toe wat duizelig voelen. Tja, dan rusten, was aannemelijk dat ik gewoon oververmoeid was. Tot het alleen erger werd, bloedprikken en toen daaruit bleek dat ik die ontsteking had, ondernam ze meteen actie. Bij alles werd ik serieus genomen, erbij betrokken, gevraagd wat ik zelf wou en dacht etc. Super HA, vind het nog steeds jammer dat ze ondertussen 120 km verderop zit.
Ook al eens iemand gehad die het 'logisch' vond dat een blauwe plek pijn doet, weet ik zelf ook wel meneer. De goede man heeft nooit gevraagd wat ik ervan dacht o.i.d. en heb hem aangegeven dat ik never nooit blauwe plekken heb, en daarvoor al zeker niet naar een dokter ga. Wat mij zorgen baarde was dat ik hem niet kon bewegen, er totaal geen druk op verdragen en dat er een bult 'in' zat, al bijna 2 weken lang. Ik heb zelfs van mijn (zwaar) gekneusde lichaamsdelen en gescheurde enkelbanden eerder niet zo lang last gehad als van die vinger.
De goede man ga ik dan ook niet meer heen.
Iemand anders vind hem geweldig, dus ik denk dat het ook persoonlijk is bij welke arts jij je het fijnst voelt. Is dat de een, is dat de een en is dat de ander, dan is dat de ander.

**Geplaatst**: 26-02-09 19:01

Geplaatst: 26-02-09 19:01

Santigo_ schreef:
Ik heb goede en slechte(re) huisartsen meegemaakt.
Met mijn longontsteking, kreeg ik ook neit meteen die diagnose, eerst vermoeid, af en toe wat duizelig voelen. Tja, dan rusten, was aannemelijk dat ik gewoon oververmoeid was. Tot het alleen erger werd, bloedprikken en toen daaruit bleek dat ik die ontsteking had, ondernam ze meteen actie. Bij alles werd ik serieus genomen, erbij betrokken, gevraagd wat ik zelf wou en dacht etc. Super HA, vind het nog steeds jammer dat ze ondertussen 120 km verderop zit.
Ook al eens iemand gehad die het 'logisch' vond dat een blauwe plek pijn doet, weet ik zelf ook wel meneer. De goede man heeft nooit gevraagd wat ik ervan dacht o.i.d. en heb hem aangegeven dat ik never nooit blauwe plekken heb, en daarvoor al zeker niet naar een dokter ga. Wat mij zorgen baarde was dat ik hem niet kon bewegen, er totaal geen druk op verdragen en dat er een bult 'in' zat, al bijna 2 weken lang. Ik heb zelfs van mijn (zwaar) gekneusde lichaamsdelen en gescheurde enkelbanden eerder niet zo lang last gehad als van die vinger.
De goede man ga ik dan ook niet meer heen.
Iemand anders vind hem geweldig, dus ik denk dat het ook persoonlijk is bij welke arts jij je het fijnst voelt. Is dat de een, is dat de een en is dat de ander, dan is dat de ander.

Kijk jij vind het normaal dat de huisarts je vraagt wat jij denkt. Terwijl anderen hier in het topic roepen wat een domme vraag, zo kun je het nooit iedereen naar zin maken blijkt maar weer!

**Geplaatst**: 26-02-09 19:08

Geplaatst: 26-02-09 19:08

WhiteRose schreef:
Het voelt in dit topic ook als een stukje "intentie", zoals eerder werd gezegd
Een arts is er niet om je dwars te zitten - hoewel je natuurlijk een conflict kunt hebben. Maar ga er als patiënt ook heen met een hulpvraag en de intentie samen te werken. De vragen die gesteld worden, komen dan een stuk minder aanvallend over

Edit: ik heb zelf ook erg moeten wennen aan het stellen van deze vraag. Inmiddels weet ik 'm aardig in te kleden, maar ik kon niet zomaar met deze vraag komen, midden in het gesprek. Das een stukje gesprekstechniek wat ongetwijfeld ook meetelt. Maar ook daarvoor geldt, als je gelooft in de goede intenties, telt dat niet zo zwaar

Het maakt inderdaad nogal uit hoe die vraag gesteld wordt. Als ze het zeggen met zo'n zucht en dan 'Wat denk je zelf? :roll:

' (kan het niet helemaal goed uitbeelden, maar dit komt wel in de buurt) komt het natuurlijk anders over dan wanneer een arts zeg; 'Heb je zelf misschien enig idee wat het kan zijn?

' Terwijl het allebei op hetzelfde neer komt. En dat verschilt dus per HA. Communicatie is zo belangrijk.