Het doet wat met een mens als ze je vertellen dat ze hier bang zijn om je ooit te vinden..
Ik heb eindelijk het gevoel dat ik op mijn plek zet. Als ik mijn leven om wil draaien, dan is het hier. Het gaat pijnlijk en moeilijk zijn. Vallen en opstaan. Maar zoals ik zelf al een paar keer gezegd heb:
Ik zit op een bokkend paard. Ik moet de manen vastpakken en er voor zorgen dat ik niet val. Indien ik erop kan blijven zitten, weet ik dat het paard niet eindeloos zal blijven bokken. Ooit stopt het. Maar als ik val, dan moet ik er ook gewoon weer op kruipen. Natuurlijk zal ik wel eens een litteken overhouden na een val, maar dat zijn bewijzen van elke keer dat ik daarna toch maar weer op dat paard ben geklommen.
Van nature geef ik zaken redelijk snel op, maar paardrijden heb ik nooit opgegeven. Ik heb zo vaak op het punt gestaan dat ik het zo zat was. Maar ik heb niet opgegeven. Ik ben blijven doorgaan. En dit is eigenlijk niet anders. Waar ik nu sta bij het paardrijden had ik eigenlijk niet kunnen dromen. Alles gaat vlot en haast automatisch. Ik hoop dat ik hetzelfde kan doen met mijn leven eigenlijk. Dat mijn vaardigheden een automatisme worden, dat ik bewuster word van mezelf. Dit is de ultieme leerschool. En zoals een medepatiënt me daarstraks zo mooi vertelde dat we eigenlijk hartstikke dankbaar moeten zijn dat we hier zitten. Ik heb juist gekozen. De weg er naar toe was niet mooi, maar kijk waar het me gebracht heeft.
Mijn mama zegt het zo vaak: 'alles komt altijd op zijn pootjes terecht'.