Niobe schreef:Irritatie aan hysterie staat niet per se gelijk aan kinderhaat.
Mijn eerste reactie op een zwangerschap is wel “Oh nee, echt? Kan je er nog vanaf?”
Maar dat spreek ik uiteraard niet uit, dat is een reactie vanuit mijn perspectief. Uiteraard zie ik dat die persoon er dan blij mee is en ben ik oprecht blij voor die persoon.
Dat ik vervolgens geen pasta van luiers sta te likken op gender reveal parties en ook niet vooraan sta te springen als er babyfotos getoond worden, heeft niets te doen met dat ik iemand anders niet in z’n waarde laat, denk ik zo.
Precies dit.
Ik ben oprecht blij voor de ouders.
Maar kom op doe wel een beetje normaal zeg.
Gelukkig kom ik uit het tijdperk dat al die flauwekul nog niet verzonnen werd toen vrienden om ons heen zwanger werden.
tylando schreef:Heb ook niet echt een hekel aan kinderen , maar idd er zijn uitzonderingen. De gillende, vervelende etters. Zodra ze beginnen met gillen ben ik weg.
Het lijkt ook wel alsof ze alleen maar zo kunnen communiceren en niet op een normale manier.
En dan de opvoedmethodes van deze tijd. Mijn nekharen gaan er van overeind staan.
En hier sluit ik me ook bij aan.
Dat een kind een keer schreeuwt of huilt hoort erbij.
Maar die drammende jankers die dan ook nog hun zin krijgen, ja daar heb ik een erge hekel aan en aan de ouders nog een stukje meer.