Bokt.nl

Achterom schreef:

He Kaat, een stille meelezer hier. Ik wil je juist even zeggen dat ik het zo verhelderend vind wat je schrijft over hoe het bij jou werkt, in je hoofd. Ook je laatste post geeft weer heel veel inzicht voor mij als buitenstaander en ik ben eigenlijk heel trots op hoe je je behandeling ook aangaat. Je maakt enorme stappen!

musiqolog schreef:

Om te beginnen: voel je niet schuldig omdat je niet voelt wat je hoort te voelen. Daar doe je niets aan. Je bent depressief, of iets wat erop lijkt, en dus zul je nog weleens vaker onverschillig tegen dingen aankijken. Dat komt heus wel weer goed.

musiqolog schreef:

Ik denk dat ik snap wat je voelt bij die behandeling. Je kunt eigenlijk niet beloven dat je voor het leven kiest, hè? Je wilt op zijn minst de optie van de ultieme uitweg openhouden. Je kunt ook niet echt geloven dat het ooit beter wordt, al zeggen honderd mensen je dat voor. En als mensen zeggen dat ze je zo zullen missen - tja, dat snap je wel, maar dat voel je niet.

Het enige wat bij mij altijd heeft geholpen is: hoe zou je het vinden als een ander dat deed? Een vriendin, iemand van je familie? Dat is een heel confronterende gedachte, waar ik in elk geval flink van wakker kan liggen. Alleen dat kan me echt overtuigen om te blijven leven. Misschien kan het jou nu ook helpen om echt met overtuiging te kiezen voor het leven.

pateeke schreef:

Hoi Kaat,

Dat klinkt als een heftige dag.
Ik weet dat het gigantisch moeilijk is, maar zou je willen aanraden je gevoel buiten de groep te staan, uit de toon te vallen enz ook in de groep te bespreken. Enerzijds is mijn ervaring dat - zeker als je je niet goed voelt - je niet altijd oppikt wat anderen doen om je erbij te betrekken of wat de drijfveer is voor hun gedrag (misschien heeft het helemaal niets met jou te maken?). Anderzijds is mijn ervaring ook dat als zoiets niet besproken wordt, de kans reëel is dat er zowel bij jou als in de groep spanning komt, die blijft oplopen tot de bom barst en je effectief een ik tegen de rest krijgt.
Als ik het zo lees heb je niets verkeer gedaan, maar zijn de groep en jij (nog) niet op elkaar afgestemd. Dat is heel pijnlijk, maar aan de andere kant: als je zegt dat je dat heel vaak voor hebt, dan biedt deze opname en dit voorval denk ik net kans om dat patroon te gaan onderzoeken en te veranderen.

Verder lees ik in je bericht dat je je in de sensor ruimte verzet hebt tegen dissociatie. Ik vind het persoonlijk niet vreemd dat je dissocieert na zo'n gebeurtenis. Het heeft heftige gevoelens opgeroepen door wat je in het verleden meegemaakt hebt en die gevoelens zijn even niet goed te handelen op een andere manier dan door te dissociëren (of je hebt nog geen andere manier gevonden). Dat je dissocieert is niet erg, zolang je in je dissociatie veilig bent (in de zin van: geen zelfdestructief gedrag stellen oid). Je verzetten tegen dissociatie heeft helaas weinig zin, zeker niet als je nog geen alternatieven hebt. De kans dat je dan heftiger gaat dissociëren is groter als je je ertegen verzet want je verzet wakkert je angst en onveiligheid aan wat weer voeding is voor dissociatie. Probeer het dus toe te laten, er te laten zijn zonder erover te oordelen. Blijkbaar heb je dat op dat moment nodig om te kunnen overleven. Door het te accepteren in plaats van je ertegen te verzetten, zullen na verloop van tijd je dissociaties wellicht ook minder heftig zijn en minder voorkomen.

Citaat:

KARUS, campus Gent - Afdeling Cadans
Beukenlaan 20
9051, Sint-Denijs-Westrem (Gent) BE