Jeetje..maar je hebt toch gewoon recht op geld? Wat is het soms allemaal krom in Nederland! Ik hoop voor je dat je nog wat krijgt, niet te snel opgeven hoor!
Ik heb vanmorgen op de manege gewerkt en vanmiddag een hele tijd met de hond gelopen en fanatiek gereden, voel me nog steeds goed maar ben wel best moe. Morgen nog een keer naar de psych. nu echt de laatste keer. Heb er geen behoefte meer aan, meer omdat er totaal geen klik is tussen haar en mij.
Doe je een beetje rustig aan Pollewoppy, niks forceren. Die dippen horen erbij, en ja wat zijn ze moeilijk te accepteren! Net als je denkt dat het iets beter gaat komt er weer een!
Die kwestie met geld van (Hoe heet je ook alweer?) is ook mooi zeg, wat een gezeur! Dat maakt je situatie er niet beter op Blijf ervoor vechten hoor, net als pinacolada zegt!
Pinacolada, wat fijn daqt je je weer wat stabieler voelt en meer aankan! Ga je nog op zoek naar een andere psycholoog, of laat je het nu voor wat het is tot je je weer poedersuiker voelt?
Ik heb me vanmorgen eigenlijk vooral beziggehouden met opstaan en aankleden, en niks met een psych. bellen gedaan. Moest om 12 uur werken, maar het was weer inmens druk en ik voelde al een donderwolk in mn hoofd aankomen.. 4 vergaderingen, lunches van in totaal rond de 50 mensen. Mijn baas hielp me niet, deed geen fluit, dus toen ben ik naar hem toegelopen om te zeggen dat ik het niet aankon, en hielp ie mee voor even. Ik heb 's middags geen pauze kunnen houden door de drukte ook. Gelukkig kon er een collega eerder komen, en toen die er was was ik wel wat meer opgelucht.
Ik had hem gevraagd voor mij te werken vandaag,maar dat kon dus niet omdat hij zelf ook moest werken. Hij vroeg waarom ik dat eigenlijk had gevraagd, want ik was er nu toch gewoon? En toen ik zei dat ik de drukte niet aankon begon ie te lachen. Toen ik zei, dat komt omdat ik overspannen ben, moest ie nog harder lachen waardoor ik in tranen uitbarstte.
En wat zegt die sukkel?! "Moet ik je nou serieus nemen?!"
Ik was zoo pissig! Heb gezegd dat ie dat lekker niet moest doen omdat toch niemand dat doet en dat t me geen reet uitmaakt maar dat ie zelf toch ook wel snapt dat ik net voor me lol daar sta te janken.
Toen kreeg ie geloof ik wel door dat t echt was, en heb ik 10 minuutjes pauze genomen om bij te komen. Ik zat helemaal te trillen en gespannen op die stoel een peuk te roken, bah!
Maar na die 10 minuten rustig weer begonnen en toen lukte het gelukkig wel weer en heb ik tot half 9 kunnen doorwerken, toen was ik klaar!
Ik mis mn vriend wel echt ontzetend nu! We hebben het bijgelegd, per telefoon, maar ik heb m al een halve week ofzo niet gezien omdat ie heel druk is met studeren Gelukkig hebben we donderdag aaf afgesproken na mn werk. Hopelijk heb ik dan nog genoeg puf om naar de stad te gaan ofzo, want ik wil eigenlijk eindelijk weer eens iets van kleren of schoenen voor mezelf kopen, dat heb ik al maanden niet gedaan!
@ Chantal: ik mag me niet met je keus voor werkzaamheden bemoeien maar zou je dat nu wel doen werken op een Callcenter? Als ik in jouw schoenen stond dan nam ik wel een andere keus, voor mijn part moest ik ergens gaan schoonmaken, 't is toch maar voor tijdelijk, en dan kon ik mijn verstand op nul zetten. Je hebt je energie heel hard nodig voor jezelf en niet voor telefoongesprekken met mensen, die 's avond tijdens het eten worden gebeld en waarschijnlijk niet op jouw aanbieding zitten te wachten. Van jou wordt verwacht dat je je targets haalt, dat vreet energie die je zelf keihard nodig hebt, zeker als ik lees in wat voor ...situatie je bent gekomen met Defensie en het UWV, ik wenst je veel sterkte toe daarmee.
@ Barbalala Wat een dag voor jou dan ook zeg. Lijkt me zo vervelend als je niet begrepen wordt. Het gevoel van gespannen zijn en zitten te trillen heb ik de laatste dagen ook weer om de kleinste dingen... Doe jij ook rustig aan? Ik probeer het ook.
Heb jij dan ook dat je meteen weer een stuk onzekerder bent als je een dip hebt? Ik voel me weer zo klein, terwijl ik net het idee had eindelijk wat meer zelf vertrouwen te krijgen...
Vanavond met mijn vriend weggeweest. Zag er vreselijk tegen op. Hij had kaarten voor een of andere voorstelling via zijn werk. die had hij al een tijd en ik kon het gewoon niet maken om op het laatste moment te zeggen dat ik niet wilde. De drukte vloog me wel even aan, maar toen we eenmaal in de zaal zaten en de voorstelling begon, werd ik wel wat rustiger. Ook wel even lekker om eruit te zijn, even mijn gedachten een beetje kunnen verzetten. Nu nog even lekker lezen en dan hopen dat ik een beetje slaap vanacht.
Edit: Gelukkig heb je het weer bijgelegd met je vriend Barbalala. Kan me voorstellen dat je hem nu mist. Nog even volhouden dan is het donderdag. Het wordt in ieder geval mooi weer, dus daar zal het niet aan liggen! Zonnetje doet altijd wel goed
Ik ben dr gister voor laatste keer geweest. Ze vroeg of ik weer die hele test(200 of 300 vragen) in wou vullen maar daar had ik eigenlijk helemaal geen zin in, dus niet gedaan. Dat zou mij echt niet helpen. Over 4 maanden terugkomafspraak..schijnt gebruikelijk te zijn zei ze. Ben blij dat ik er vanaf ben, het hielp mij niet echt en de klik was er niet. Bovendien gaat het nu goed. Morgen weer een afspraak bij de dokter, hij wilde weten hoe het nu gaat .
Nou goed, haha..ben net naar de banenbeurs geweest, heb weer zin om te werken.
Hoe is het nu met jou laetitia?
En Mariek83..ben ook erg benieuwd hoe het met jou gaat nu!
Idd ben heel benieuwd hoe het met Marieke gaat. Bij mij gaat de psychiater vervroegd met pensioen, de persoon die bij mij de testen af nam ik 2 maanden terug vertrokken en ook de psycholoog gaat vervroegd met pensioen. Zal dat door mij komen? Zijn ze nou echt door mij ook nog overspannen geraakt? I.i.g gaan we nu kijken of ik het na de zomer alleen ga redden na ruim 2,5 jaar daar kind aan huis te zijn geweest, maar het gaat me momenteel beter dan ooit gelukkig en ik hoop dat het ook zo blijft als de herfst en winter er aan komen, maar daar kan ik me nu nog niet druk over gaan zitten maken.
Hoi iedereen, Nou met mij gaat het zeer k.. Ik ben gewoon enorm depressief, ik weet niet of jullie volgende dingen herkennen:
totaal geen zin om bed uit te komen, lig er veel te lang in okal slaap ik niet. Heb geen reden om bed uit te komen. - totaal geen zin om naar mijn paard te gaan, heb al heel lang niet gereden. Snap niet waarom ik hem nog heb. - heel erg in mijzelf gekeerd, ik praat heel weinig. Geef antwoord op vragen maar dat is het. Spontane verhalen komen niet meer uit me. Ben bang dat ik nooit meer de oude word. - Niets kan me nog boeien, een boek, topics op bokt. Het interesseert me niet. - Doordat ik thuis zit van mijn werk verveel ik me enorm, maar zin hebben om naar de stad te gaan heb ik ook niet. Ik breng mijn dagen door met TV kijken en in bed liggen.
Ik heb over 2,5 week een intake bij een praktijk in Maarssen. Eerst een intake bij een psycholoog met mijn moeder erbij en de week erop een intake met een psychiater.
Mijn paard staat nu te koop, gewoon omdat ik niet meer in staat ben hem de aandacht en zorg te geven die hij nodig heeft.
Het ergste nog vind ik dat ik zo in mijzelf gekeerd ben, zo gevangen zit in mezelf en amper praat. En zo afgevlakt en emotieloos. Niets kan me nog boeien. Ik kan niet meer lachen, ik ben heel erg vlak.
Hebben jullie dat ook? En hebben jullie ook dat je zo in jezelf gekeerd bent?
Ik had vanavond een enorme blackout. Ik reed van Rotterdam naar huis (maarssen). A12 af richting Utrecht en normaal moet ik dan na De Meern richting A'dam. Ik weet nog dat ik bij De Meern reed en vervolgens reed ik al helemaal bij Everdingen op de A2 richting Den Bosch... Al die tijd had ik niet door dat ik verkeerd aan het rijden was en het is best een enorm stuk van De Meern naar Everdingen. Moet je heel Utrecht en Nieuwegein en Vianen langs.
Voelen jullie je ook zo dom? Net of je niets meer kan? Vroeger had ik een goede en leuke baan waar ook veel inzicht voor nodig was, maar ik zie niet in dat ik ooit weer ingewikkeld werk kan doen.
Hebben jullie zo weinig zelfvertrouwen meer? Ik ben echt niets meer, alleen maar een hoopje ellende die niets meer kan.
Ik herken wel wat dingen. Vooral het laatste wat je schrijft. Ik vol me ook dom en twijfel momenteel heel erg of ik mijn werk wel aan kan. Ik vraag me af of ik nog wel weer normaal aan het werk kom. Maar misschien wil ik ook wel gewoon te snel. Als ik een beetje aan het werk ben, kan ik me slecht concentreren en het wil gewoon niet. Daardoor daalt mijn zelfvertrouwen ook meteen weer.
Ik merk ook wel dat ik geen zin heb om hele verhalen te vertellen en net zo lief lekker alleen thuis ben. Verplicht gezellig doen kan ik in slechte periodes heel moeilijk...
Ik herken het wel wat in slechte periodes, maar niet zo erg als jij het hebt. Hoe zit het met je werk dan? Je zou toch weer rustig aan beginnen?
Blegh ik voel me ook niet helemaal wat het was, word enorm gestressd van mijn moeder. Die is ontzettend druk altijd..praat constant..en voornamelijk negatief en zeuren. Af en toe werkt dat zo op mn zenuwen, nu dus!
Ja Laetitia heel herkenbaar. Zelf moest ik met mijn werk vaak dezelfde werkzaamheden doen, die ik nu tegen kom bij de GGZ. Zorgplannen opstellen, gesprekken regelen en voeren natuurlijk, dagbesteding zoeken, contact met orthopedagogen, advies er van inwinnen en nu sta ik ineens aan de andere kant. Dat van dat autorijden, daar kijk ik niet van op, ik ben meerdere keren door rood licht gegaan ook al weet ik van niks of ik ga/ging op pad en wist niet meer waar voor, schade gemaakt, noem maar op. Nu nog steeds prent ik mezelf in als ik met de auto weg ga dat ik goed op mijn hoede moet zijn. Vanmiddag heb ik ruim 3 uur achter het stuur gezeten, maar als ik van tevoren mezelf toespreek dan weet ik dat het goed komt. Verder klinkt het heel beroerd en dat nog met deze weersomstandigheid, je zou toch denken dat de zon jou vitamine zou geven en ook al heb ik zelf ook niet zo'n puf om te rijden, dan nog ben ik niet in staat tot verkoop en jij hebt dat wel beslist, heel erg jammer hoor is er niemand die voor jou je paard kan verzorgen? Ik hoop dat er met de komende gesprekken voor jou wat meer duidelijkheid gaat komen, ik wens je veel sterkte.
Hoe gaat het nu met jullie allemaal? Hier wil het even helemaal niet. Vrijdag een gesprek gehad op het werk wat niet zoveel opgeleverd heeft. Vandaag weer met mijn leidinggevende maar ik heb echt het gevoel dat ik niet begrepen word en steeds maar weer tegen een muur aanloop. Vraag me af en toe af waar ik het allemaal nog voor doe. Het is chaos in mijn hoofd momenteel en het maakt me weer zo verschrikkelijk onzeker. Ik heb weer een behoorlijke knauw gehad en daar word mijn zelfvertrouwen alleen maar minder van.
Morgen weer naar de bedrijfsarts, maar ik weet niet zo goed wat ik daar wel en niet moet zeggen. Krijg af en toe het idee dat die er echt alleen maar voor het bedrijf is en vrijwel niet voor mij. Het valt me momenteel in ieder geval behoorlijk zwaar om een beetje positief te blijven...
@ Pinacolada: Mooi dat het goed gaat. Leuk dat je aangenomen bent. Wel een beetje spannend denk ik? Hou dit positieve gevoel vast he!
@ Barbalala: Wat een moeilijke situatie. Ik herken het wel een klein beetje, ik woon inmiddels niet meer thuis, maar heb ook wel confrontaties gehad thuis waar ik gewoon niks van begreep, zo ontercht. Ik snapte dan ook niet waar dat vandaan kwam of wat ik verkeerd gedaan had. En dat kost zoveel energie. Gelukkig woon ik al een tijdje op mezelf en heb ik met beide ouders inmiddels goed contact, want ik weet niet of ik het zou trekken als ik dat er ook nog eens bij had. Wat moet dat extra zwaar voor je zijn.
Ik moet nu naar de bedrijfsarts, wilde nog meer typen, maar dan kom ik echt te laat. Doe ik straks wel als ik terug ben.
Ik herken het verhaal ook wel hoor BL..hier ging het thuis al heel lang niet goed en daar werd het niet beter van. Kun je niet ergens anders (tijdelijk) gaan wonen..bij je vader ofzo? Ik weet niet hoe die situatie is hoor.
Nou BL als het zo belabberd gaat bij jou thuis, dat je iedere normale vorm van conversatie niet kan voeren met elkaar dan is het onmogelijk om uit zo'n rot situatie te komen. Je moeder neemt je niet serieus, zo te lezen dus dan loop je tegen een gigantische muur, een zusje die je beter ook maar niets kan vertellen want die brieft het door, wat dan weer verkeerd geïnterpreteerd wordt. Zijn er ook nog mensen in jouw omgeving waar je je wel prettig bij voelt en waar je je verhaal bij kwijt kan? Met je vriendje gaat het ook niet altijd even goed, lijkt mij, kortom je loopt overal op tegen muren van onbegrip, heb ik de indruk, hoe dan ook dat moet je toch op de één of andere manier doorbreken en daar heb je goede begeleiding bij nodig, dat kan je nooit alleen, als bij jou en je omgeving in de basis alles al verkeerd loopt dan kan je toch nooit goed aan jezelf werken? Kijk jouw moeder zal een andere mening hebben en denkt wellicht dat ze haar zaakjes prima op orde heeft, dus daar moet jij dan jouw weg in gaan vinden en proberen te leren er mee om te gaan, zonder dat je jezelf laat onder sneeuwen, ik wens je veel sterkte in zo'n rot situatie.
Heb in het begin van dit topic weleens gereageerd. Dacht dat ik meer last had van een depressie, en daar was dit topic dus niet voor. Maar lees nu over onzekerheid en depressies, dus kon wel even weer reageren..
Hebben jullie ook dat jullie je zo schuldig voelen tegenover, ouders, vrienden? Ik heb echt geweldige ouders, supervrienden, twee geweldige paarden, alles wat m'n hartje begeert. M'n studie gaat momenteel niet zo goed, maar mn vader zegt gewoon, al doe je er 10 jaar over, maakt me niet uit. Het is voor je toekomst. Gewoon zo lief.. Als ik m'n telefoon uitheb, bellen vrienden naar stal of ik daar wel ben, gewoon omdat ze weten dat ik me poedersuiker voel. En als ik niet bij m'n paarden kom, dan zal er wel iets niet goed zitten. Bij mij komt het echt door mijn onzekerheid. Ik wil het liefst dat iedereen mij aardig vind, maar juist omdat ik zo onzeker ben, trek ik me snel terug. En elke keer als ik denk, ik wil niet meer, zijn er weer die lieve mensen en dieren om me heen die me hiervan weerhouden. Ik voel me schuldig, dat ik zoveel heb, dat ik eigenlijk heel gelukkig zou moeten zijn. Mensen in de arme landen, die hebben het moeilijk, niet zo een verwend studentje als ik.
Ja jullie hebben ook helemaal gelijk, ik loop ook steeds tegen een muur, en steeds tegen dezelfde!
Mijn vriendje snapt wel een hele hoop, maar zoals pollewoppy al zei eerder; soms kunnen ze ook gewoon niks goed doenl, hoe lief ze het ook bedoelen. En ze kunnen ook niet alles snappen natuurlijk. Als je het niet hebt meegemaakt iig niet. Dat weet ik wel, nu ik het zelf meemaak.
Ik ga idd overleggen/ overwegen als er nog 1x zoiets gebeurd tussen mij en mijn moeder of ik niet (tijdelijk) bij mn vader kan gaan wonen, die woont 1 dorp verder, 1 dorp dichter bij mn paard nog ook
@ Uppojono; Ik herken dat gevoel van schuld ook zeker wel! Maar weetje? Je moet maar zo denken (dat doe ik iig) : "Iedereen heeft een moeilijkheid in zn leven, je hoeft je niet schuldig te voelen over hoe jij je voelt, want een ander hjeeft weer een ander probleem. Iedereen heeft iets in zn leven waar hij of zij van moet leren."
Daarom zou ik nooit voor zelfmoord oid kiezen, omdat ik wé't dat dat niet de oplossing is. En daarnaast zou ik het ook niet kunnen omdat ik mijn paardje never nooit meer aan wie dan ook wil toevertrouwen. Ik blijf tot haar dood met haar samen, en daarna zie ik wel weer verder..
(merk ook dat ik veel over de dood nadenk of erg bang ben dat mensen om wie ik geef doodgaan. Ik zou echt helemaal flippen als er nu iets ernstigs met linda zou gebeuren ook..)
Nou dat was me het middagje wel. De bedrijfsarts dacht dat ik wel weer 50% kon gaan werken. (Werk nu 25%, wat dus helemaal niet wil). Ik was echt heel verbaast. Ik zei dat dat echt niet kon. Toen hij me vervolgens een beetje schaapachtig aan bleef kijken ging ik behoorlijk over de zeik. En hoe vervelend ook, ik denk wel dat dat goed geweest is. Jankend heb ik hem gezegd dat ik momenteel weer dag en nacht met m'n werk bezig ben omdat het zo slecht gaat en omdat ik weer zo gestresst ben. Ik slaap er niet van, ga met zweethanden en trillend naar mijn werk zo sta ik weer onder spanning en hij denk dat ik wel weer een paar uurtjes extra kan gaan doen. Ik dacht dat ik gek werd. En ik voelde me al zo lekker onbegrepen deze week.
Gelukkig had de bedrijfsarts uiteindelijk toch ook wel door dat het echt niet goed gaat momenteel en houden we het voorlopig bij de 25%. Eerst maar eens proberen dat op de rit te krijgen. Ook heb ik het met hem over gehad dat ik sturctuur mis op mijn werk. En waarom ik denk dat zo hard nodig te hebben. Dat begreep hij helemaal en heeft hij meegenomen in het werkhervattingsadvies. Dus uiteindelijk voelde ik me wel een beetje begrepen en was ik toch een klein beetje opgelucht. Nu hopen dat er op het werk ook echt eens wat gaat veranderen. Vrijdag waarschijnlijk wéér een gesprek. Ik hoop dat dat wat meer opleverd dan het gesprek van gisteren en vorige week vrijdag...
Het valt me niet mee in ieder geval. Ik word er zo moe van om steeds zo aan jezelf te moeten werken, naar jezelf te kijken om hier maar uit te komen. Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen wat ik precies bedoel. Ik vind het zo moeilijk...
@ Barbalala Ik merk ook dat ik nu het weer minder gaat ook meteen weer meer vergeet, me minder goed kan concentreren en dat ik soms niet op woorden kan komen of woorden verdraai of gewoon totaal verkeerd uitspreek. Dat blijft toch wel gek...
Goed van je PW dat je niet met die 50% akkoord bent gegaan! Wat voor werk doe je?
BL...regel alles wat betreft psych..dat kan al opluchten! Maar verwacht er niet teveel van, dat deed ik namelijk wel en is me alleen maar tegen gevallen. Maar tis maar net wat voor persoon het is.
@ Diana: Hoe is het gegaan? Heb je er een goed gevoel over?
@ Pinacolada: Ik zit in het onderwijs. De opleiding waaraan ik lesgeef draait nu voor het tweede jaar en ik ben in augustus begonnen (net als mijn collega's). Het is dus een opleiding in ontwikkeling. De mensen die het eerste jaar gedraaid hebben zijn na dat jaar weggegaan. In september werd er één collega ziek en daar is nooit vervanging voor gekomen. Ik heb daar veel voor opgevangen en thuis daardoor ook heel veel gedaan. Om de boel een beetje op poten proberen te krijgen. Ondanks dat ik nog een collega had, had ik het idee er alleen voor te staan. Van hem kreeg ik nauwelijks steun. in het begin dacht ik dat dat kwam omdat we allemaal nieuw waren en onze weg moesten vinden, maar het werd niet beter.
Sinds januari zit ik thuis en sinds een paar weekjes ben ik dan weer aan het opbouwen, maar zoals gezegd valt me dat niet mee. Dat komt omdat er helemaal geen plan is over hoe de opleiding vorm moet krijgen en wie wat gaat doen. Terwijl die structuur nu juist heel belangrijk voor mij is. Dat begint bij overleg, want zelfs dat is er niet. We weten van elkaar niet wat we aan het doen zijn.
Nu zie ik één chaos en daardoor blokkeer ik meteen weer. Met de zomervakantie in zicht groeien mijn zorgen voor volgend jaar. als er niks gebeurd blijft het een zooitje. Leerlingen haken daardoor af en dat is zo zonde en bovendien te voorkomen door simpel de grote lijn op papier te zetten. En dat kan ik niet alleen, alleen krijg ik weinig gehoor als ik dat aangeef. 50% is daarom op dit momenteel ook echt niet haalbaar hoe graag ik zou willen. Ik ben momenteel veel in gesprek op school, omdat ik het idee heb dat ze me niet begrijpen. Ik heb hier ook over gesproken met de bedrijfsarts en hij was het daarna wel met me eens dat het niet verstandig was om alweer een stapje verder te gaan met 50%. Hij heeft in het werkhervattingsadvies ook iets over meer structuur gezet. Dat meer structuur en concrete afspraken mijn herstel zullen bevorderen. Ik hoop dat ze het van hem aannemen, want ik loop iedere keer tegen een muur...
Het lesgeven gaat me wel weer aardig af. Het contact met leerlingen vind ik weer leuk en daardoor weet ik zeker dat ik het docent zijn zeker wil. Maar loop nu echt tegen organisatorische dingen aan. Die heb ik al vrij snel aangegeven toen ik net thuis zat en toen was iedereen het met me eens. Alleen veranderd er niks...