Ik heb niet meer gevraagd wat hun beweegredenen daarvoor waren, door die bak stront die ik over me heen kreeg verging mij de lust om nog ergens over te discussiƫren.
Mijn dochter was weer even onmogelijk, en ik had wel het vermoeden dat het te maken had met dat gesprek maar wil haar ook niks opdringen dus heb afgewacht.
Vanavond begon ze er dan over, dat ze graag naar die mensen wilde want zij zouden noooooooit zoiets doen.
Dus weer gevraagd wat dat zoiets dan was, maar weer had ze geen idee.
Wel verteld ze allerlei verschillende dingen wat de oorzaak kon zijn van die plek/bloedverlies, wederom met hoge ademhaling en nerveuze trekjes: van het echt niet weten, tot 'snachts zichzelf toch hard gekrabt te hebben tot te hard afgeveegd op 't toilet...
Ik heb daarop gereageerd dat zij telkens verschillende dingen zegt, wat ze wel beaamde maar niet kon zeggen waarom.
Ik heb wederom aangegeven dat het mijn beslissing is om haar te beschermen, dat ik haar veiligheid wil kunnen garanderen en dus niet weet of dat overal zo is.
Na dit gesprek was ze opmerkelijk liever, rustiger en makkelijker.
Arm kind
