Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
LCharlotte schreef:Begrijp me niet verkeerd, al had ik 2 jaar gebroken nachten, alles voor mijn kindjes!! Maar ik doe dit alles niet voor een eigen hummeltje maar het kindje van mijn vrienden.
LCharlotte schreef:De wensouders hebben het mij gevraagd en ik voel dat als een eer, dat ze ons zo vertrouwen en zoveel waarde hechten aan onze band dat ze een verbintenis voor het leven met ons aan willen gaan.
pmarena schreef:Is toch ook alleen maar mooi als er toch nog een soort van surrogaat-mamma's / tantes zijn , jij en die zus van het eitje
Maakt het geheel alleen maar completer en liefdevoller als iedereen gewoon fijn met elkaar om blijft gaan
NoGo schreef:charlotte: wat ik me afvroeg heb je ook contact gehad met mensen/kinderen die op die manier verwekt en opgevoedt zijn en hoe die dat ervaren?
Asjemenauw schreef:pmarena schreef:Is toch ook alleen maar mooi als er toch nog een soort van surrogaat-mamma's / tantes zijn , jij en die zus van het eitje
Maakt het geheel alleen maar completer en liefdevoller als iedereen gewoon fijn met elkaar om blijft gaan
In theorie wel, maar de praktijk wil nog wel eens anders zijn.
Zelf sta ik aan de "wensende" kant dus ik probeer me een beetje in de schoenen van de wensvaders te plaatsen.
De draagmoeder is de barende moeder en dus volgens de wet gewoon moeder. Ook als ze het kindje direkt na de geboorte afstaat heeft ze nog 1 jaar de tijd om zich te bedenken.
Alleen om dat gegeven al stel ik me zo voor dat je als wensouders het gevoel krijgt van conceptie tot overdracht op de punten van je tenen te moeten lopen. Altijd maar aardig zijn, overal mee eens moeten zijn ... omdat je voelt dat je jezelf moet bewijzen en het de draagmoeder zo naar je toe moet winnen dat ze je het geluk ook blijft gunnen.
Als de draagmoeder het heeft of "een speciale band" met het kindje dan vraag ik me af wat die band dan precies volgens haar betekend. Nou ben ik een open boek en iedereen mag alles van me weten (als ze het maar netjes vragen) en stel dat iemand voor mij draagmoeder zou zijn ... dan ben je zo'n persoon natuurlijk eeuwig dankbaar. Toch komt er een dag dat je een keertje klaar bent met "dank je wel" zeggen en wil je op eigen krachten en naar eigen inzicht je koers verder varen.
Tuurlijk mag het kindje weten hoe het ontstaan is (zeker in het geval van 2 wensvaders kan het niet lang een geheim blijven dat er nog iemand anders in het spel was) maar als we het hebben over een 'speciale band' dus meer dan de geschiedenis van het ontstaan .... dan hebben we het over het onderhouden en bouwen van een relatie met het kind. Dat vind ik persoonlijk iets heel anders.
Pauline schreef:Ik vind dat ook. Het zijn namelijk de ouders van de baby. Niet de draagmoeder, haar taak zit erop.
Dat de wenspapa's het zo denken te willen hmm..is dat zo of is dat de pleasende houding?
Ik zelf denk nee, de baby heeft twee ouders en zoals het nu klinkt klinkt het niet als los gaan laten.
Meer liefde ja, misschien maar misschien ook niet.
Ik kan het niet zo goed omschrijven maar het lijkt nu of de draagmoeder de controle heeft en wil behouden terwijl je eigenlijk juist imo een stap terug zou moeten kunnen doen na de geboorte.