Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-10-16 08:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-10-16 08:45

Hoi Phen. Fin dat de lichamelijke klachten weg zijn. Maar nu de rest nog... Ik herken je gevoel heel goed, dat je weer dat traject in moet, ik zie er zelf ook tegenop(ik mag over 3 weken weer, jeuj... -O-

), maar goed, zelf ook met moeite je hoofd boven water moeten houden is ook zoiets he.
Ik zou gewoon de stap zetten, maak een afspraak en ga ervoor. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik heb ook zeker een maand uitgesteld alvorens ik eindelijk de stap zette om te bellen. En dat is me zeer goed bevallen, de psycholoog snapte mij direct!
Verder, blijf kritisch voor jezelf. Een behandelaar hoef je niet superaardig te vinden en je hoeft niet met plezier uit te kijken nar een afspraak, maar het kan je wel een prettig gevoel geven, en ik denk dat je daar ook naar mag streven.

**Geplaatst**: 21-10-16 09:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-10-16 09:33

Ikkke, ik sta op de wachtlijst voor een Beauceron pup, heb het nestje zelf uitgekozen en sta 2e. Er worden 21 november 9 pups verwacht, nu alleen maar hopen dat er in ieder geval 2 teefjes zijn, want ik wil absoluut een teefje. Wel leuk om mee te beleven hoe de teef drachtig is. Vorige week een echofoto gehad, dus nu nog 4 weken vol geduld proberen af te wachten. Als de pup bij ons is, start ik ook meteen bij BultersMekke en gaat ze langzaam leren om voor mij te zorgen.
Volgende week ga ik voor het eerst met mijn nieuwe psycholoog echt een trauma ophalen, ze is de eerste die dat met mij aandurft, na 4 jaar stabilisatie traject vind ik het wel heel spannend!

Phen, geef het een kans! Van thuiszitten wordt je ook niet beter en je moet toch iets doen! Ik vind het persoonlijk vreselijk om uitkering te trekken en niet te proberen om beter te worden, dan voel ik me echt schuldig naar mijn medemens...

**Geplaatst**: 21-10-16 10:43

Geplaatst: 21-10-16 10:43

Phen schreef:
Ik ben nu alweer flink wat maanden gestopt bij het GGZ. Dit omdat mijn lichamelijke problemen (waarvoor ik mij had aangemeld) zo goed als helemaal over waren. Heel fijn natuurlijk! Die zijn nu nog steeds weg ( met enkele uitzonderingen daargelaten, maar nothing I can't handle). Ik wist toen ik stopte dat ik wel nog met problemen/gedachten/gevoelens zat die mij toen al niet lekker zaten. Ik heb het wel gemeld maar het GGZ kwam toen met de boodschap niks meer voor mij te kunnen betekenen. Tevens klikte het niet zo met mijn behandelaar en besloot toen een 'pauze' te nemen.

Huuuu - een behandelaar met wie het niet klikt. Geen wonder dat je het als straf ervoer!!

En ivm lichamelijke kwesties naar de ggz is ingewikkeld. Een psycholoog weet next to no thing van het lichaam. (Een psychiater is arts en heeft wel kennis van zaken.)
En uiteraard 'lichaam en geest / psyche hangen samen'. Op honderd verschillende manieren. Een onschuldige, alledaagse variant is dat mensen vaak verkouden worden na een ruzie, een nacht slecht slapen of een week hard bikkelen.
Aan de andere kant van het spectrum zijn er zaken zoals "conversie stoornis", wat hetzij een soort freeze reactie is (terwijl je heftigeangst ervaartniet in staat zijn om wat dan ook te doen) hetzij een kwestie van 'ik sta het mijn psyche niet toe om emoties als verdriet of woede te ervaren, dus moet mijn lichaam dit uiten', en uiteraard zijn er nog weer andere varianten en invalshoeken.
Ook dan kan de ggz wel iets betekenen, maar zijn de lichamelijke verschijnselen het gevolg en niet de oorzaak.

En het ontgaat me dat ze dan beweren 'niets meer te kunnen betekenen'. Ik kan me dïngen voorstellen zoals 'ga het resultaat van deze therapie een tijdje beleven', al dan niet in combinatie met 'wellicht kan een collega van mij met een andereinvalshoek daarna een volgende stap met jou zetten'.

Citaat:
Ik heb toen wel nog met iemand gesproken die verstand had van het wereldje van psychologen en instanties om te vragen wat ik nu moest doen. Of dat dit dus echt het eind was van mijn traject. Die vertelde mij dat er zeker wel opties waren en dat er één instantie was waar ik waarschijnlijk goed geholpen kan worden.

Ik vind het pijnlijk klinken : zo bureaucratisch.

Citaat:
Nu na maanden zelf proberen ben ik er achtergekomen dat het toch zelf niet lukt. Ik loop tegen steeds meer dingen aan. Voel mij als een ruis, het leven vliegt voorbij maar voel niks. Er is zo een groot gevoel van leegte, die had ik al en daar heb ik ook over gesproken maar het word steeds groter. Positieve emoties bleef ik het langst voelen, maar als ik nu lach dan voelt het niet meer echt. Kan ook geen goed woord meer over mijzelf zeggen. Zit gewoon echt niet goed in mijn vel.

Nu zit ik er over na te denken om contact op te gaan nemen met de instantie die ik getipt kreeg. Ik noem hem in mijn hoofd altijd de 'Vlindertuin' . Zo heet het niet, maar moet altijd hard nadenken hoe het ook alweer heet.
Maar zoals jullie al lezen zit ik er over na te denken. Waarom doe ik het niet gewoon? Ik vind het erg lastig om wederom een traject in te gaan. Naar het GGZ gaan vond ik ècht een straf, vond het verschrikkelijk, wilde daar helemaal niet zijn. Daarnaast vond ik het ook nog eens heel moeilijk. Maar de makkelijke weg heeft mij immers ook niet veel goeds gebracht.

What to do, what to do....

Mijn tip: wees eigenwijs!
Niets te "ik ga een traject in": jij bent een mens! Een mens met problemen, dat wel, en laat er nu eerst maar eens een verhaal met kop en staart komen.
Een deel van 'kop en staart' is: het verhaal over wat jij zoal wil.
Bijvoorbeeld een lieve psycholoog bij wie je je veilig kan voelen. Met wie het klikt. (Op basis daarvan kan er heus geconfronteerd worden als dat nodig zou zijn, maar goede confrontaties zijn doorgaans klein en vroeg. En gaan vooral ook over de oorzaak en het proces.)
En waarbij jullie samen na kunnen denken over de vraag hoe of dat toch komt, dat je niet goed in je vel zit, nare gedachten hebt, dat lege gevoel, etc.
En wat donders goed kan : in overleg een 'plan de campagne' opstellen, "dit gaan we samen doen, omdat we denken dat x een goed eerste doel is om aan te werken". ( Waarbij jouw grenzen weliswaar kunnen worden uitgedaagd, maar beslist ook gerespecteerd!) En denkbaar moet je in een goede therapie het plan de campagne een stuk of zes keer bijstellen.

Ik ben nadrukkelijk niet tegen groepstherapie, trajecten etc - maar het kan alleen maar helpen als je kristalhelder hebt, wat je er "komt zoeken en wil halen".
Mijn ervaring is, dat als mensen op basis van "oh, u heeft diagnose zus of te maken met dat" (= een op zich juist, maar vaag, niet gespecificeerd verhaal) in een traject terecht komen, dat het doorgaans weinig oplevert.
Wel kost het bakken moeite: je hebt van doen met hele series mensen, cliënten met hun problemen, die jou weer kunnen triggeren, verschillende types hulpverleners (als mens verschillend en vanuit hun achtergrond verschillend) er is de aanname 'dat x en y en z goed voor jou zijn' - kortom: een grote "kermis". Natuurlijk zitten er waardevolle onderdelen in, maar de gebruiksaanwijzing wil nog wel eens ontbreken.
(In termen van de kermis als therapie tegen hoogtevrees: "laat de muziek links liggen / doe oordopjes in; begin bij de rups, wees lief voor jezelf en ga dan in de zweefmolen terwijl je telkens je spieren spant en ontspant. Dan naar huis, rust - en dan evalueren.")

**Geplaatst**: 21-10-16 11:47

Geplaatst: 21-10-16 11:47

joelledsr schreef:
Ikkke, ik sta op de wachtlijst voor een Beauceron pup, heb het nestje zelf uitgekozen en sta 2e. Er worden 21 november 9 pups verwacht, nu alleen maar hopen dat er in ieder geval 2 teefjes zijn, want ik wil absoluut een teefje. Wel leuk om mee te beleven hoe de teef drachtig is. Vorige week een echofoto gehad, dus nu nog 4 weken vol geduld proberen af te wachten. Als de pup bij ons is, start ik ook meteen bij BultersMekke en gaat ze langzaam leren om voor mij te zorgen.

Spannend! Maar ook heel leuk om het zo van dichtbij te kunnen volgen hé, je toekomstige maatje... Fijn ook dat je toch al op relatief korte termijn kan starten met het opleidingstraject. Met een beauceron zal je wel wat bekijks hebben, verwacht je dus maar aan opmerkingen ala 'een hulphond? Dat zijn normaal toch golden retrievers of labradors'
Al enig idee wie jou coach gaat zijn? (Moet je niet op antwoorden als je dat niet wil hoor!)

joelledsr schreef:
Volgende week ga ik voor het eerst met mijn nieuwe psycholoog echt een trauma ophalen, ze is de eerste die dat met mij aandurft, na 4 jaar stabilisatie traject vind ik het wel heel spannend!

Inderdaad spannend, maar het zal wel goedkomen. Het is zwaar, maar kan soms ook erg fijn zijn dat je er (eindelijk) niet meer alleen mee rondloopt.

Janneke2 schreef:
Een psycholoog weet next to no thing van het lichaam. (Een psychiater is arts en heeft wel kennis van zaken.)

Psychologen hebben doorgaans inderdaad niet dezelfde kennis van het lichaam als een arts (psychiater), maar er worden wel inspanningen geleverd om de kennis over het lichaam bij psychologen te verbeteren (al zal kennis beperkter blijven dan bij artsen, kan ook niet anders!). Maar ik geef je wel gelijk dat psychologen soms te weinig kennis hebben van het menselijk lichaam.

Janneke2 schreef:
En het ontgaat me dat ze dan beweren 'niets meer te kunnen betekenen'. Ik kan me dïngen voorstellen zoals 'ga het resultaat van deze therapie een tijdje beleven', al dan niet in combinatie met 'wellicht kan een collega van mij met een andereinvalshoek daarna een volgende stap met jou zetten'.

Ook mij ontgaat het wel een beetje. Ik hoor het wel vaker dat zulke dingen worden gezegd, maar is het dan ook niet net aan de psycholoog / psychotherapeut / psychiater om jou te helpen in je zoektocht naar hulp die jou wel nog kan verderhelpen? Ik vind althans van wel. Er zijn op vlak van therapie zoveel mogelijkheden tegenwoordig en zoveel psychologen, therapeuten en psychiaters. Kan me moeilijk voorstellen dat daar niemand tussenzit die jou kan helpen (tenzij je natuurlijk met zo'n specifieke problematiek kampt dat je overal "uit de boot valt", wat helaas ook wel eens wil gebeuren)

**Geplaatst**: 22-10-16 19:44

Geplaatst: 22-10-16 19:44

Bedankt voor jullie verhelderende antwoorden

De afgelopen dagen veel over nagedacht. Wil het graag doen, maar zie dat de instantie waar ik contact mee wil opnemen aan de andere kant van het land zit. Dat is wel een flinke obstructie aangezien ik geen auto bezit en het ruim 3 uur reizen is met het OV.

Bij de laatste behandelaar die ik had vond ik het inderdaad een straf om naar de gesprekken te gaan. Het had ook niet echt een doel meer.

Ik zit niet thuis. Ik volg een opleiding, ik werk, heb mijn paard en rij een paard bij. Van thuis zitten word het altijd alleen nog maar erger.
Heb laatst wel een gesprek gehad met mijn studieloopbaanbegeleider. Ik barste toen in tranen uit (terwijl ik dus zelden huil) omdat ik het gewoon niet meer zag zitten. Dit bedoel ik niet op een suicidale manier. Maar had er gewoon geen zin meer zin en zag de toekomst niet echt voor mij. Ze zijn dan ook bij mijn opleiding bang voor een burnout.

**Geplaatst**: 22-10-16 23:30

Geplaatst: 22-10-16 23:30

Phen schreef:
De afgelopen dagen veel over nagedacht. Wil het graag doen, maar zie dat de instantie waar ik contact mee wil opnemen aan de andere kant van het land zit. Dat is wel een flinke obstructie aangezien ik geen auto bezit en het ruim 3 uur reizen is met het OV.

Is er geen hulpverleningsorganisatie (of misschien vrijgevestigde hulpverlener) dichter bij jou in de buurt? Ik veronderstel toch dat dit gaat om ambulante hulpverlening? (bij residentiële hulpverlening vind ik het dan nog iets anders...)
Persoonlijk zou ik geen 3u gaan reizen. Ik ken zelfs therapeuten die cliënten die zo ver moeten reizen niet aannemen en zich beperken tot cliënten die max. 30 minuten enkele reis voor de boeg hebben. Dit omdat het gewoon een ongelofelijke tijdsinvestering is en dit misschien wel gedaan wordt wanneer het echt niet goed gaat en je zelf merkt dat je de hulp nodig hebt, maar veel mensen afhaken eenmaal het ietsje beter gaat omdat de tijdsinvestering gewoon te veel is.
Je geeft aan dat het nu al veel voor je is: studie, werk, paard, bijrijdpaard... Reken daar dan nog eens de reistijd + therapie bij; dat is een hele uitputtingsslag lijkt me...
Het is ook mijn eigen ervaring dat de reistijd die zo lang is echt niet ideaal is, zeker niet wanneer je het moet combineren met werk, studie, paard,... Heb het zelf ook even gedaan bij iemand die een vorm van therapie aanbiedt waar ik naar zocht; was +-1u onderweg met OV (enkele reis). Dat betekende dat ik makkelijk 3u kwijt was voor 1 sessie. Dat viel gewoon niet te combineren met mijn werk, mijn studie, mijn dieren, mijn huishouden,... Om die reden ook gestopt, helaas.

De keuze is natuurlijk helemaal aan jou hé, maar ik zou in jouw plaats andere opties bekijken / zoeken...

Phen schreef:
Ik zit niet thuis. Ik volg een opleiding, ik werk, heb mijn paard en rij een paard bij. Van thuis zitten word het altijd alleen nog maar erger.
Heb laatst wel een gesprek gehad met mijn studieloopbaanbegeleider. Ik barste toen in tranen uit (terwijl ik dus zelden huil) omdat ik het gewoon niet meer zag zitten. Dit bedoel ik niet op een suicidale manier. Maar had er gewoon geen zin meer zin en zag de toekomst niet echt voor mij. Ze zijn dan ook bij mijn opleiding bang voor een burnout.

Geen of een beperkt toekomstperspectief hebben, kan een symptoom zijn van bepaalde 'aandoeningen". Dat voorspelt daarom niet noodzakelijk een burn-out. Interesseert de opleiding jou? Wat vind je van je werk? Doe je het graag? Is er misschien niet de mogelijkheid om hier en daar met e.e.a. te minderen totdat je je weer wat beter in je vel voelt? Soms is dat nodig en kan het helpen om toch je uiteindelijke doel (afstuderen, een leuke baan,...) te bereiken... Heb het zelf ook gedaan, minder in één keer opnemen van mijn toenmalige studie. Had er in het begin wel weerstand tegen, maar uiteindelijk is het goed geweest dat ik het gedaan heb.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 23-10-16 22:41

Door de afstand streep ik deze instantie definitief door. Opzoek naar iets anders dus.

Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Is enkel naar de HA gaan genoeg?

De opleiding interesseert mij zeer zeker! Vind het heel erg leuk

Hoe heb jij het precies gedaan met je studie? Ik heb al een jaar extra mogen doen ivm omstandigheden. Zit er eigenlijk niet op te wachten om nog een jaar extra te gaan studeren...

**Geplaatst**: 24-10-16 00:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-10-16 00:51

Phen, je hebt pb.

**Geplaatst**: 24-10-16 10:41

Geplaatst: 24-10-16 10:41

Phen schreef:
Door de afstand streep ik deze instantie definitief door. Opzoek naar iets anders dus.

Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Is enkel naar de HA gaan genoeg?

De opleiding interesseert mij zeer zeker! Vind het heel erg leuk
Hoe heb jij het precies gedaan met je studie? Ik heb al een jaar extra mogen doen ivm omstandigheden. Zit er eigenlijk niet op te wachten om nog een jaar extra te gaan studeren...

Ja, de huisarts kan jou een doorverwijzing geven, en kan met je meekijken naar instanties bij jou in de buurt. Dat is wel de makkelijkste weg.

**Geplaatst**: 25-10-16 11:05

Geplaatst: 25-10-16 11:05

Ik zou me ook graag willen melden. Ik heb Joolien al even kort gesproken en vind het enerzijds nog heel moeilijk om erover te praten. Voor mijn gevoel komt de confrontatie dan nog harder aan $:\$ Maar het is helaas de situatie en confrontatie/acceptatie is de eerste stap richting herstel.

Even in een notendop: ik ben 11 jaar lang seksueel misbruikt en geestelijk mishandeld. Ik heb hier jaren geleden traumatherapie (EMDR) voor gehad en dat heeft toen heel goed geholpen. Helaas heeft het me de afgelopen tijd weer ingehaald. Er is een gegeneraliseerde angststoornis met burnout en eetstoornis geconstateerd. Daarnaast slaap ik heel slecht tot helemaal niet. Maximaal 2 uur per nacht en in die 2 uurtjes heb ik vaak ook nog eens een nachtmerrie waarbij ik soms gillend wakker word. Ik heb inmiddels al diverse soorten slaapmedicatie gehad (zolpidem, lormetazepam, mirtazapine), maar dat werkt niet.
Tegen de paniekaanvallen en eetbuien krijg ik fluoxetine en oxazepam. Dat lijkt wel redelijk te werken, alleen doet het niets voor het slapen.
Inmiddels ben ik de wanhoop redelijk nabij. Werken gaat helemaal niet meer (raak compleet in paniek bij het idee alleen al), maar gelukkig is mijn werkgever erg begripvol. Daarnaast heb ik veel last van schrikreacties, paniekaanvallen, eetbuien etc etc. Ik ben ook nog eens een enorme controlfreak en perfectionist, wat het niet bepaald makkelijker maakt.

Ik heb wel een geweldige psychologe die alles haarfijn kan uitleggen en verklaren. Daar ben ik zo blij mee! Verder is het de bedoeling dat ik cognitieve gedragstherapie ga volgen en opnieuw EMDR doorloop, maar dat laatste is momenteel echt nog te zwaar. Daarvoor moet ik eerst goed slapen.
Zowel de bedrijfsarts, psychiater, psycholoog als dokter hebben al uitgesproken dat ik er op moet rekenen dat ik er minstens een jaar uit lig -O-

**Geplaatst**: 25-10-16 12:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-10-16 12:21

Hai cayenne, jeetje wat heftig allemaal
Fijn dat je een goede klik met de psych hebt. Wat betreft slaap kan ik je helaasgeen tips geven, hoop dat daar iig snel een oplossing voor komt

**Geplaatst**: 25-10-16 14:29

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-10-16 14:29

Dank je wel.
Ja, het is echt een supergoede psychologe. Ik ga er iedere week heen en dan opent ze me echt de ogen over dingen die ik van mezelf niet begrijp. Na afloop ben ik ook altijd helemaal kapot, toch een teken dat je er inwendig echt mee bezig bent.
Als het zo doorgaat zal ik naar een slaapkliniek doorverwezen worden, maar daar kijk ik nogal tegenop.

**Geplaatst**: 25-10-16 21:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 25-10-16 21:02

Hoi Cayenne,
fors hoor! Rot, dat je verleden opnieuw komt spoken!
(Ik had dat toen ik 40 was en 'man man man' wat een ellende was dat! )

En rot dat slapen zo verschrikkelijk slecht gaat. Ben je daar ook specifiek mee getriggerd...?
....en die combinatie van uitputting en hyperalert zijn - huuuu!

**Geplaatst**: 27-10-16 20:39

Geplaatst: 27-10-16 20:39

Dinsdag is mijn intake gesprek.
Heb net de vragenlijst ingevuld en die was erg confronterend, ugh. Ik wil niet.
Ik zit ook nog bij een psycholoog die me voorheen dus niet echt goed heeft geholpen. Was toendertijd net afgestudeerd als ik het me nog goed herrinner (is dus niet vele ouder dan ikzelf ben). :')

**Geplaatst**: 27-10-16 23:29

Geplaatst: 27-10-16 23:29

Ik heb al even niet gereageerd, en ook nog niet alles bijgelezen dat wil ik morgen doen. Ik had vandaag mijn 3e afspraak bij mijn psycholoog voor mijn paniekaanvallen. Ik vind haar erg fijn, ze is gewoon recht voor de raap en pusht mij waar nodig, en dat vind ik erg prettig. We zijn nu bezig met alle lichamelijke sensaties die ik tijdens een paniekaanval ervaar, aan het proberen na te bootsen door middel van oefeningen. Vandaag o.a bezig geweest met hyperventileren, ik vond dit super eng want ik moest het een minuut doen. Daarna ook veel last van duizeligheid en ook gelijk bezig geweest om me niet te veel focussen op de duizeligheid, waar ik dus bang van word. Dit riep wel veel emotie op want ik begon te huilen, maar wat was ik trots dat ik het gedaan heb en dat de duizeligheid ook snel weer zakte. Wat ook fijn was, was dat ze met mij geen mee hyperventileren zodat ik niet in m'n eentje zo aan het hijgen was haha.

Ook gaan we met mijn gedachten aan de gang en moet ik die oefeningen ook thuis gaan doen. Al met al gaat het redelijk met me. Ik vind de hulp die ik nu heb erg fijn en krijg ook weer meer energie en durf weer wat meer dingen te gaan doen.

**Geplaatst**: 28-10-16 11:22

Geplaatst: 28-10-16 11:22

Mutsie93 schreef:
Ik heb al even niet gereageerd, en ook nog niet alles bijgelezen dat wil ik morgen doen. Ik had vandaag mijn 3e afspraak bij mijn psycholoog voor mijn paniekaanvallen. Ik vind haar erg fijn, ze is gewoon recht voor de raap en pusht mij waar nodig, en dat vind ik erg prettig. We zijn nu bezig met alle lichamelijke sensaties die ik tijdens een paniekaanval ervaar, aan het proberen na te bootsen door middel van oefeningen. Vandaag o.a bezig geweest met hyperventileren, ik vond dit super eng want ik moest het een minuut doen. Daarna ook veel last van duizeligheid en ook gelijk bezig geweest om me niet te veel focussen op de duizeligheid, waar ik dus bang van word. Dit riep wel veel emotie op want ik begon te huilen, maar wat was ik trots dat ik het gedaan heb en dat de duizeligheid ook snel weer zakte. Wat ook fijn was, was dat ze met mij geen mee hyperventileren zodat ik niet in m'n eentje zo aan het hijgen was haha.

Ook gaan we met mijn gedachten aan de gang en moet ik die oefeningen ook thuis gaan doen. Al met al gaat het redelijk met me. Ik vind de hulp die ik nu heb erg fijn en krijg ook weer meer energie en durf weer wat meer dingen te gaan doen.

Oef, wat een zware therapie is dit! Op bevel hyperventileren, zodat je duizelig wordt.
Gelukkig dat jij het fijn vind, ik hoop ook maar dat het helpt. (It is not my cup of tea tegen angst en /of paniek.)

Dat je bang wordt bij duizeligheid, doe daar nou maar geen therapie tegen, dat is gewoon reëel.
Doe maar therapie tegen wat jou de hyperventilatie injaagt, daar hebben psychologen verstand van. En door op bevel te hyperventileren zorg je ook niet echt goed voor je ademhalingsspieren, dus ik hoop dat het een eenmalige actie was!

Wat ik wel zinnig vind: inventariseren wat er zoal lichamelijk gebeurt tijdens een paniekaanval - en dan dingen doen zoals 'laat ik nu mijn voeten voelen, een keer rustig naar mijn buik ademen', etc.

(Uiteraard het lastigste hiervan is, dan nadenken tijdens paniek niet/ lastig gaat - het inoefenen betekent niet dat je het direct kunt. En dat is NIET omdat jij anders over jezelf en je paniek moet leren denken, dit is wat ons lichaam doet, als ons lichaam vindt dat we in gevaar zijn.)

**Geplaatst**: 28-10-16 11:33

Geplaatst: 28-10-16 11:33

Citaat:
Dat je bang wordt bij duizeligheid, doe daar nou maar geen therapie tegen, dat is gewoon reëel.
Doe maar therapie tegen wat jou de hyperventilatie injaagt, daar hebben psychologen verstand van. En door op bevel te hyperventileren zorg je ook niet echt goed voor je ademhalingsspieren, dus ik hoop dat het een eenmalige actie was!

Nee geen eenmalige actie. ik moet dit steeds blijven herhalen. Het is ook niet bedoeld om m´n ademhaling op hol te laten slaan, moet daarna ook weer gewoon rustig ademhalen. En ik moet gaan leren om niet bang te zijn voor die duizeligheid want die is normaal na bepaalde dingen, en ook niet voor de andere lichaamssensaties die je tijdens een paniekaanval ervaart. Dat is dus de bedoeling van die oefeningen. Dat je de gevoelens dus oproept, maar leert dat het niet erg is en dat het totaal geen kwaad kan. Ze zijn dus vrij heftig maar ik merk wel dat ik in bepaalde situaties nu beter reageer en zelfs een paniekaanval heb kunnen voorkomen van de week.

Naar mijn idee is dit dus juist een hele goede oefening, omdat je succes ervaringen nodig hebt om van bepaalde angsten af te komen (zal zeker niet voor iedereen werken).

**Geplaatst**: 28-10-16 12:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-10-16 12:19

Het is een gekende oefening voor mensen met een paniekstoornis bv die heel succesvol kan zijn. Je legt de bedoeling er goed van uit, Mutsie. Fijn dat je er baat bij lijkt te hebben.
Nagaan wat paniekaanvallen triggert is zeker ook zinvol, maar imo niet voldoende (toch niet in het geval van een paniekstoornis, bij bv paniekaanvallen bij PTSS vind ik het nog iets anders). Belangrijk lijkt mij dat je leert dat het 'maar' een paniekaanval is en de wereld niet zal vergaan bij wijze van spreken.

**Geplaatst**: 28-10-16 12:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-10-16 12:28

Ja precies, ik weet ook de precieze oorzaak niet, maar leer wel dat het niet erg is.

**Geplaatst**: 28-10-16 12:38

Geplaatst: 28-10-16 12:38

Mutsie93 schreef:
Nee geen eenmalige actie. ik moet dit steeds blijven herhalen. Het is ook niet bedoeld om m´n ademhaling op hol te laten slaan, moet daarna ook weer gewoon rustig ademhalen. En ik moet gaan leren om niet bang te zijn voor die duizeligheid want die is normaal na bepaalde dingen, en ook niet voor de andere lichaamssensaties die je tijdens een paniekaanval ervaart.

....wat ik hier zwaar aan vind: in termen van omgevallen dominostenen begint deze therapie bij het omzeulen van de laatst gevallen steen.

Citaat:
Dat is dus de bedoeling van die oefeningen. Dat je de gevoelens dus oproept, maar leert dat het niet erg is en dat het totaal geen kwaad kan. Ze zijn dus vrij heftig maar ik merk wel dat ik in bepaalde situaties nu beter reageer en zelfs een paniekaanval heb kunnen voorkomen van de week.

De ervaring hebben dat je het kunt doorstaan is natuurlijk zinnig, al blijft exposure not my cup of tea.
En heel veel mensen, inclusief ikzelf zijn wel eens duizelig zonder dat er nare dingen van komen.

Maar je instinct zegt iets anders. Er is een trigger, je reageert for some reason or the other met paniek in de vorm van hyperventilatie - als je dan duizelig wordt is het echt iets heel anders dan wanneer ik eens een keertje duizelig ben.
(Als ik een beetje duizelig word, zoek ik even een muur op zodat ik niet val en drie seconden later is het over.
Maar als je instinct vindt dat er gevaar is EN je hebt het gevoel van stikken EN je wordt duizelig, wat gewoon een potentieel gevaar is - "en dan leren dat het niet erg is". Mijn hemel nog aan toe.... Heeft deze psycholoog de astronautentraining gedaan, ooit?)

Blijft nog de vraag staan in hoeverre de trigger reëel gevaar inhoudt of ""alleen maar"" lijkt op een andere, nare situatie. Maar dit op zich belangrijke verschil, daar kan je instinct niets mee.
En angst kom niet voort uit gedachten (of och, nu ja, natuurlijk kun je jezelf bang denken 'als je dat nu echt leuk vindt') maar uit je instinct.
Therapie mbt de trigger heeft zin, daar kan een psycholoog echt iets mee.
Weten, dat als je bang bent, je zintuigen wagenwijd open gaan en je logische verstand stukken minder goed werkt, dat heeft zin.

Succeservaringen zijn fijn en belangrijk, maar je instinct heeft drie maal zoveel neuronen mbt "negatieve" zaken als voor positieve zaken - dus flink stapelen is de boodschap!
(Ik zette negatief tussen aanhalingstekens, je instinct is er om jou voor gevaar te beschermen en is dus in wezen hartstikke positief.)

En als je weet wat een/de trigger is, kun je daar 'beleid op maken'. Soms weet je instinct drommels goed wat de trigger is, maar wet je er als mens niets van. Dat kan, en het heeft niets met verdringen ofzo te maken. Ook dan, als jij niet weet wat de trigger is kun je therapie (bijvoorbeeld een emdr sessie) doen op het feit dat je getriggerd wordt.

**Geplaatst**: 07-11-16 15:17

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-11-16 15:17

Ik heb mijn diagnose vandaag te horen gekregen; dysthymie. Dus depressie maar de symptomen zijn minder erg, maar houden wel langer aan.

**Geplaatst**: 06-04-18 19:37

Geplaatst: 06-04-18 19:37

Hier is al heel lang niet meer gereageerd ondertussen... Maar hoe gaat het hier met iedereen? (Ik heb niet gezien of er misschien een ander topic is?)

Ik vroeg me nog af of iemand dit misschien herkent.. Mijn humeur is heel erg beïnvloedbaar door mensen. Of meestal eigenlijk specifiek één persoon. En ik vind het echt extreem vervelend want het is niet gewoon 'slecht voelen' maar ik voel me er ook echt suïcidaal door terwijl ik diep vanbinnen wel weet dat het wat belachelijk is. Als die ene persoon bijvoorbeeld niet reageert voor een langere tijd begin ik direct te 'panikeren' en afleiding zoeken is echt moeilijk. Eenmaal ze terugstuurt is alles direct ook wel weer goed.
Natuurlijk spelen er soms ook wel andere factoren mee waardoor ik me slecht voel, maar dit is nu het grootste deel.

Nu heb ik de 'diagnose' ASS en ADD (en mogelijk chronische depressie, al klinkt dat wat overdreven vind ik, ik kan nog wel genieten van het leven soms). Maar dit is niet echt iets waar ik veel over hoor. In ASS kan ik me sowieso al niet echt vinden op enkele kleine dingen na.

**Geplaatst**: 06-04-18 23:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-04-18 23:47

Ik moest even m'n post terugzoeken. Menn ik heb lang niks gepost.
Hier gaat het wel. Op dit moment ben ik voor de helft ziek thuis. Ik werk op AT basis omdat er teveel gebeurd in een korte tijd. Te korte tijd.
Zo heb ik ondertussen een angstaanval gehad, zelfmoord gedachten, en heb ik denk ik last van ocd.
Volgende maand mag ik eindelijk naar de psych om alles weer opnieuw te laten onderzoeken en opnieuw een diagnose.

Ik denk dat je gewoon een verhoogde irritatie drempel hebt. Zo kan ik me irriteren aan de kleinste dingen

**Geplaatst**: 14-06-18 12:24

Geplaatst: 14-06-18 12:24

DezeNaam, ik heb hier ook al lang niets meer gezegd, ben ook niet meer in therapie, maar ik herken wat je zegt.
Ik heb, om eerlijk te zijn, een maand of twee geleden gebroken met deze persoon.
Na jaren van dat soort ups and downs, niet weten waar je staat en dan soms de hemel op aarde om het zo even te zeggen... ik dacht dat het ik was die me aanstelde, dat ik raar deed en daarom zo vreemd was. Maar heb beseft dat het zo onzeker was en me gewoon destabiliseerde.

Het is hard geweest, ik had een afspraak met die persoon, dat we er voor elkaar zouden zijn, en ik kon me daar aan vast houden. Maar ik wil me niet vast houden aan iemand die me de put intrekt. En nee, was niet mijn lief, maar we hadden een intense relatie op platonisch vlak. De breuk is enorm zwaar, als in: hierdoor kon ik me niet voldoende voorbereiden op de examens die ik nu heb.
Maar wat ben ik blij dat die persoon niet meer in mijn leven is! Kreeg laatst een bericht: ja sorry dat ik zo een afstand neem. Ik dacht: whut? Alsof jij afstand neemt, nee ik doe dat! Egocentrische zak

Die persoon heeft het dus nog niet eens door, terwijl ik duidelijk ben geweest. Maar het is goed zo.

Ik wou je even mijn verhaal vertellen, weet niet of je er iets aan hebt. Wat niet wil zeggen dat je moet breken, maar je moet eerlijk zijn naar jezelf toe: wil je dit wel in je leven?
Ik kan nu volop voor andere dingen in mijn leven gaan waar ik wel voldoening uithaal.
En dat verdien je ook, is het geen geluk dan verdien je op zijn minst voldoening.

**Geplaatst**: 16-07-18 19:23

Geplaatst: 16-07-18 19:23

Het is hier al een tijdje erg stil, maar misschien blaas ik zo weer leven in het topic? Ik volg bij mijn psycholoog sinds kort cognitieve gedragstherapie, maar mijn volgende afspraak is pas in september. De reden is dat ik een aantal afspraken met een psychiater zal hebben, met de eerste afspraak morgen. Ik ben hoogsensitief, heb een angststoornis en het vermoeden is Autisme, dit zou door de psychiater officieel vastgelegd moeten worden. Het grootste probleem is de angststoornis. Vele extreme angsten. Mensen die dit herkennen?