Jolliegirl schreef:Ik denk nog steeds aan ts..
Waarom willen wij mensen altijd een bevestiging van iets wat gebeurt is..
Een goede vriend van mij uit Brazilie zou zelfmoord hebben gepleegd... Tis niet zo dat ik er verbaasd over ben want hij had genoeg mentale problemen, maar tegelijkertijd was hij zo optimistisch als Bob Ross en een enorme inspiratie voor mij en heel veel mensen om hem heen.
Zijn familie heeft bevestigd dat hij eerder dit jaar zelfmoord heeft gepleegd en toch voelt het alsof hij elk moment weer contact met me op kan nemen met zijn geweldige inzichten en verbazingwekkende optimisme... Het voelt alsof, omdat hij het niet trok ondanks alles, het raar is dat ik dat dan wel kan ofzo, terwijl het tegelijkertijd ook voelt alsof ik hem gefaald heb..
Dood willen is zo tegennatuurlijk... Ik denk niet dat welk 'gezond' (of noem het dan evolutionair gezond) mens dan ook zich kan indenken hoe het is om dood te willen... Ik denk dan ook niet dat wij dit ooit zullen kunnen begrijpen of er een soort van afsluiting in kunnen vinden... Alleen een onbegrijpbare leegte en gemis.
Hieronder precies hoe hij altijd was als ik met hem sprak, het voelt gewoon raar dat iemand die consistent zo optimistisch over komt t.o.v. iemand die absoluut niet depressief is, maar hooguit een beetje 'meh' is, dan 'ineens' uit het leven stapt.

Tegelijkertijd bewijst het maar weer hoe schrijnend dit soort gevallen kunnen zijn. Bij hem was niks
concreet te merken. Bij TS dan weer wel en bij haar was het ook fysiek, maar zij was er heel nuchter onder. En ondanks haar uitleg is het toch niet echt te begrijpen...