Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-03-10 13:00

Geplaatst: 08-03-10 13:00

Johanna59 schreef:
Mensen zonder kinderen, hebben vaak een alternatief! Of een hond, een kat of een paard. Hun band met zo'n dier is vaak hechter dan iemand met kinderen. Dit bedoel ik niet negatief.
Ze hebben meer tijd om hier dan ook aandacht aan te geven. Bij ons op stal zijn veel vrouwen zonder kinderen. Zonder uitzondering is hun paard eigenlijk hun kind. Hun liefde voor hun viervoeter, doet iemand met kinderen, soms wel eens de wenkbrauwen fronsen. Met andere woorden. vrouwen zonder kinderen hebben vaak wel de neiging om te verzorgen en lief te hebben, alleen dan niet van kinderen maar van een dier.

Misschien moet je dan heel blij zijn dat ik geen kinderen heb, want ik kan namelijk behoorlijk hard zijn tegen mijn paard

Net zoals dat mijn katten ook gewoon huisdieren zijn. Al viel laatst wel op dat mijn vriend tegen ons kleine nichtje hetzelfde praatte als tegen de katten

Maar goed, wat ik bedoel te zeggen: volgens mij gaat dat lang niet voor alle bewust kinderlozen op. Ik zie het bijvoorbeeld ook niet bij mijn kinderloze stalgenoten...

**Geplaatst**: 08-03-10 13:02

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 13:02

ik herken het ook niet, noch bij mezelf, noch bij stalgenoten zonder kinderen.

**Geplaatst**: 08-03-10 13:05

Geplaatst: 08-03-10 13:05

@ Karin: nou ja, dat is dus een manier om achter die eventueel sluimerende gevoelens te komen zonder dat het nog al te grote gevolgen heeft

.

Ik vind de vergelijking dier vs kind eerlijk gezegd ook nergens op slaan. Wel een beetje een stereotype dat heerst over mensen zonder kinderen.

@darwin: zou het werkelijk genetisch bepaald zijn?

Ik heb 3 zussen en geen van ons heeft kinderen (wij wachten op de toekomstige partner van mijn broer om het broedsel te verzorgen

) terwijl mijn moeder wel echt zo'n "oerkloek" is en mijn vader ook echt dol is op kinderen. Mijn vader heeft me wel eens verteld dat voor hen kinderen echt een heel logisch gevolg waren van het samen een relatie hebben. Ik heb een hele leuke relatie maar ik kan me bij dat gevoel dus niks voorstellen.

**Geplaatst**: 08-03-10 13:09

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 13:09

Ik herken dat wel deels. Ik ga niet zeggen papa en mama zijn weer thuis tegen de dieren, maar ze zijn voor mij wel meer dan een sportmaatje. Ik ben ook wel streng tegen ze, beter gezegd consequent. Maar dat is iets wat ik ook vaak mis bij het zien van de opvoeding van kinderen.

**Geplaatst**: 08-03-10 13:13

Geplaatst: 08-03-10 13:13

Equimotion schreef:
@ Karin: nou ja, dat is dus een manier om achter die eventueel sluimerende gevoelens te komen zonder dat het nog al te grote gevolgen heeft .

Beter in dat stadium idd dan wanneer er geen weg terug meer is. :oo

Ik heb er overigens helemaal geen problemen mee als mensen van gedachten veranderen. Ik ben dan niet teleurgesteld ofzo, zoals iemand hier meldde over haar zus toen die toch voor kinderen koos. Waarom zou ik? Omdat ze zich niet 'aan hun afspraak houden'? Omdat ze 'zwak' zijn, toch toegeven? Dat moet iedereen toch voor zichzelf weten?

En als zij er blij mee zijn, dan ben ik blij omdat zij er blij mee zijn (sowieso is het al fijn dat het kind gewenst is). Zolang maar niet van mij wordt verwacht dat ik dezelfde weg volg.

**Geplaatst**: 08-03-10 13:19

Geplaatst: 08-03-10 13:19

Overigens bedoel ik met 'sportmaatje' niet dat ik mijn paard alleen maar heb om er prestaties mee te behalen.

Ik bedoel het in de zin van samen genieten van de dingen die je leuk vindt. Zoals een ander in zijn vrije tijd gaat mountainbiken met de buurman of winkelen met haar beste vriendin, zo genieten mijn paard en ik van de lange ritten die we maken. En dan heb ik niet het idee dat ik met mijn kind het bos in ga. Jammer dat hij me niet kan vertellen of hij mij als zijn moeder ziet - ik heb overigens een donkerbruin vermoeden van niet.

**Geplaatst**: 08-03-10 13:20

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 13:20

Zo begreep ik het ook niet hoor.

Maar voor mij gaat het gewoon wel wat verder.

**Geplaatst**: 08-03-10 14:01

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 14:01

Ik vind wel dat mensen die bewust kinderloos zijn, soms erg
'hard' zijn voor mensen met kinderen.
Zich overal aan ergeren, niets kunnen hebben van kinderen in hun buurt etcetera.

Kinderen zijn gewoon een (belangrijk) onderdeel van onze maatschappij. Zij zijn de toekomst.

Het is heel natuurlijk om je voort te planten (kijk maar naar het dierenrijk...ooit eens last gehad van een konijnenplaag ;-)

).

Een beetje respect en begrip naar elkaar toe is voor iedereen veel relaxter en je continu ergeren aan andermans kinderen heb je alleen jezelf mee qua negatieve energie ;-)

**Geplaatst**: 08-03-10 14:13

Geplaatst: 08-03-10 14:13

Voordat ik zwanger was, had ik ook een soort van bondgenootschap met een vriendin: we wilden beiden absoluut geen kinderen. Ik heb haar toen met lood in de schoenen verteld dat ik zwanger was. Misschien dat het wel dubbelop ging omdat ik natuurlijk er niet echt 100% voor ging.
Zij wilde zich op haar 30ste laten steriliseren, de gyn wilde dit niet. En achteraf maar goed ook, want ze heeft zich nog bedacht. Moet binnenkort op gesprek in ziekenhuis want het zwanger worden is nog niet gelukt... Het kan raar lopen.

Wij hebben wel buren waarvoor je de huisdieren wel kunt zien als hun 'kindjes', daar gaan ze voor, daar draait hun leven grotendeels om.

@laetitia: ik begrijp wat je bedoelt. Maar het gaat in dit topic echt goed. (voel me hier als moeder zeer welkom

)

**Geplaatst**: 08-03-10 14:14

Geplaatst: 08-03-10 14:14

Karin schreef:
Ik heb er overigens helemaal geen problemen mee als mensen van gedachten veranderen. Ik ben dan niet teleurgesteld ofzo, zoals iemand hier meldde over haar zus toen die toch voor kinderen koos. Waarom zou ik? Omdat ze zich niet 'aan hun afspraak houden'? Omdat ze 'zwak' zijn, toch toegeven? Dat moet iedereen toch voor zichzelf weten?

En als zij er blij mee zijn, dan ben ik blij omdat zij er blij mee zijn (sowieso is het al fijn dat het kind gewenst is). Zolang maar niet van mij wordt verwacht dat ik dezelfde weg volg.

Dat heb ik ook zo. Daarom vind ik de "wacht nog maar jouw tijd komt nog wel" reacties zo misplaatst. Wat is het probleem als het toch komt en ik er op dat moment achter sta? (Op grond van bovenstaande ervaring verwacht ik het overigens niet, maar ik moet nog 10 jaar voor het biologisch niet meer kan en ik echt van het gezeur af ben)

@laetitia: ik erger me inderdaad dood aan kinderen waar ik ongevraagd mee opgezadeld wordt. Ouders lijken het soms niet te kunnen begrijpen dat niet iedereen de aanwezigheid van kinderen op prijs stelt. Als je in een openbare gelegenheid zit en er komt een kwijlende peuter waggelend op je af, dan wordt je geacht dat leuk te vinden en leuk naar dat kind te reageren. Ik kan dat niet, want ik vind zo'n kind niet leuk, dus meestal negeer ik het in de hoop dat het dan vanzelf afdruipt. Sommige kinderen zijn zo gewend aan aandacht dat ze dat niet doen, en op zo'n moment spreek ik de moeder aan. Af en toe krijg je een "sorry, ik had even niet in de gaten dat ie was afgedwaald" maar in veel gevallen stuit je op onbegrip. Ik snap wel dat het kind er niks aan kan doen, maar de moeder of vader die er bij is kan er toch wat aan doen? Ik laat mijn hond toch ook niet het hele terras over gaan om om koekjes te kunnen bedelen? (hij zou het ook niet moeten proberen trouwens

)

Een andere gedachte die dan wel eens bij me opkomt is dat die ouders blijkbaar andere mensen best vergaand vertrouwen rond hun kinderen. Ik heb wel eens ergens zitten eten dat ik werd opgezadeld met het kind van een gezinnetje dat zeker 4 tafeltjes verder zat. Als ik het kind gegrepen had en naar buiten gelopen was, was ik weggeweest voor ze het door hadden!

**Geplaatst**: 08-03-10 14:21

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 14:21

Ik ga helemaal met equimotion mee. Nee, ik vind kinderen niet vertederend, en heb daar dus ook geen zin in, ook niet als ze verder helemaal niet vervelend zijn. Precies wat ze zegt, mijn hond/kat/paard mag ook anderen niet ongevraagd lastig vallen. Een beetje op je kind letten mag echt wel.

**Geplaatst**: 08-03-10 14:28

Geplaatst: 08-03-10 14:28

Kinderen zijn vaak tegen wil en denk het centrum van de aandacht. Ik merk dat ook aan mijn eigen dochter; als je ergens bent met voornamelijk volwassenen en ze is uitgetekend, dan draait het om haar. Van mij hoeft niemand haar leuk te vinden trouwens.
In openbare gelegenheden houden we er rekening mee dat niet iedereen erop zit te wachten op een kabouter van 6. Dan roepen we haar weer terug.

**Geplaatst**: 08-03-10 14:36

Geplaatst: 08-03-10 14:36

Ik kan me er bijvoorbeeld dood aan ergeren dat als we bij mijn zwager en schoonzusje zijn, het dan altijd om de aanwezige kinderen lijkt te draaien. Ik spreek liever apart met ze af, dan kom ik ineens te weten hoe het met hen zelf gaat. Voor hen zijn de kinderen echter een heel belangrijk deel van hun leven en halen ze heel veel "levensgeluk" om het maar zo te noemen uit hun gezinsleven. Dat vind ik wel leuk om te zien maar het is soms alsof ik naar een aquariumwereld zit te kijken, ik kan me er voor mezelf helemaal niets bij voorstellen.

Mijn herinnering is vast enorm gekleurd, maar ik meen me van vroeger te herinneren dat kinderen hun mond moesten houden als er grote mensen aan het woord waren.

edit:

Alet74 schreef:
als je ergens bent met voornamelijk volwassenen en ze is uitgetekend, dan draait het om haar.

Dat bedoel ik een beetje, je kan zo'n kind niet uitzetten. Dat heeft lang niet altijd te maken met lakse ouders en een slechte opvoeding, maar voor een groot deel ook gewoon hoe kinderen zijn.
Bij een hond is "ga af" toch een stuk eenvoudiger dan bij een kind

**Geplaatst**: 08-03-10 14:44

Geplaatst: 08-03-10 14:44

ten eerste wil ik geen kinderen,omdat ik echt niets met kinderen heb,ik sta er totaal niet achter,of ik nu een lief kind zou baren ja of nee,ik hoef ze niet....past echt 0,0 in mijn leven,en ik heb gewoon geen kinderwens,geen gevoelens voor baby's,geen rammelende eierstoken,niets...

en mijn honden,ja ik weet niet,ik hou echt ziels en ziels veel van ze,ik weet niet of dat vergelijkbaar is met iemand die een kind heeft,ik kan het gevoel ook niet vergelijken,omdat ik niet weet hoe het is om echt van een kind (die van jezelf is) te houden...

en ik heb geen hekel aan kinderen verder,alleen een baby wil en hoef ik niet vast te houden,geen idee wat ik ermee aan moet,maar zodra het een beetje gaat lopen en praten,ja hoor zijn ze best leuk....van een ander

**Geplaatst**: 08-03-10 14:50

Geplaatst: 08-03-10 14:50

**grinnik** De tegenstellingen in dit soort topics altijd ;-)

Een jaar geleden had ik nog overduidelijk meegebabbeld met de bewust kinderlozen. Ik wilde NIET. Zwanger zijn leek me een bijzondere ervaring, maar zouden de bevalling en de eerste paar jaar me in ieder geval bespaard mogen worden? En daarnaast de grote angst dat ik mijn vrijheid kwijt zou zijn.... Heb daar ook jarenlang pittige discussies over gehad met (inmiddels) mijn man, die wel heel graag kinderen wilde. Hij had zich er bij neergelegd dat het met mij nooit zo ver zou komen. Ben gewoon in die zin geen zorgzaam typje, babies liggen bij mij in de buurt altijd alleen maar heel erg hard te huilen en met kinderen jonger dan 6 kan ik eigenlijk ook nooit zoveel. Met poppen spelen heb ik vroeger ook nooit gedaan. Kinderen waren eigenlijk altijd alleen maar vervelend. En ik straalde die houding zo sterk uit, dat mij ook eigenlijk nooit gevraagd is "of het niet eens tijd werd".

Vorig jaar getrouwd. En sinds 2008 een enorme babyboom in mijn omgeving. Waarvan een aantal meiden altijd gezegd hadden "voor mij niet!"! En oh jee, ik vond die kleintjes best leuk...

De mama's gingen er ook niet zo krampachtig mee om, natuurlijk heb je wat minder tijd, maar stuk voor stuk allemaal nog voldoende te porren voor uitstapjes en wilde ritten met de paarden.

Dus met de pil gestopt... ach, ben 34 en slik dat ding al zo lang. Het zal wel even duren voor het "raak" is, als het al ooit zo ver komt. En in dat geval mocht het gewoon niet zo zijn, dan zijn kinderen echt niet voor mij weggelegd. Prima! Nou, zo heel lang heb ik niet hoeven wachten... na 4 maanden was het "raak" en inmiddels ben ik al bijna op de helft van mijn zwangerschap.
Ik geniet er schaamteloos van, kan niet wachten totdat het kind er is en ben volledig als een blad aan een boom omgedraaid.

Ik verheug me niet op een "roze wolk", het eerste jaar zal retezwaar zijn en hoe meer slapeloze nachten ik me nu vast indenk, hoe meer het uiteindelijk misschien zal meevallen. Maar in zijn algemeenheid verwacht ik niet dat ik het eerste jaar heel erg leuk ga vinden. Dat wordt me wel eens kwalijk genomen door andere moeders, want het is toch allemaal zo bijzonder. Ja, dahaag. Doorwaakte nachten, een pijnlijke melkfabriek, stapels smerige luiers en een kind die je ritme dicteert, dat zie ik niet als een prettig vooruitzicht. En toch kijk ik er inmiddels naar uit. De hormonen zorgen voor een grondige hersenspoeling blijkbaar.

De moraal van dit verhaal... zeg nooit nooit! Niemand heeft ooit meer verbazing in haar omgeving kunnen veroorzaken door te melden dat ze zwanger was en er nog blij mee te zijn ook!

En topics als deze zijn door mijn eigen radicaal gedraaide houding erg grappig geworden ;-)

Al blijft het wel een bloedserieus onderwerp en kan ik me goed voorstellen dat degenen die echt niet willen af en toe gek worden van gepush door de buitenwereld.... Het is jouw leven en jouw lijf, jij beslist wat je daarmee wil en NIEMAND anders!

**Geplaatst**: 08-03-10 14:52

Geplaatst: 08-03-10 14:52

ik ben het ook helemaal met equimotion eens.
Ik kan me ook zo ergeren als ik ergens zit te eten en dat er dan zo'n kwijlende smurf zowat het eten uit mijn mond kijkt.
Dit accepteer ik nog niet eens van mijn honden, laat staan van iemand anders zijn kind.
Dat jij er gelukkig mee bent ....Prima , maar val er mij niet mee lastig.
Ik verwacht ook niet dat iedereen mijn honden leuk vind, en dat ik ze overal mee naar toe neem als ik op visite ga, maar dat je een kind mee op visite neemt is heel normaal, en dan zitten ze overal met die zevervingers aan en steken alles wat ze in hun handen krijgen in hun mond......gatver, ik kan me daar echt dood aan ergeren.

**Geplaatst**: 08-03-10 14:55

Geplaatst: 08-03-10 14:55

Kinderen zijn erg egocentrisch, de wereld draait om hun (denken ze).

Het is aan de ouders hoe ze hiermee omgaan.

Ik weet dat wij vroeger gewoon 'onze plaats' kenden in volwassen gezelschap. De volwassenen hadden een volwassen gesprek en dat dienden wij (de kinderen) te respecteren.
Pas als er echt iets was dan mocht je best even storen, maar niet continu de aandacht van moeders opeisen.

Mijn ouders hadden vaak etentjes in grote gezelschappen en dan aten de kinderen oftewel eerst oftewel aan een aparte tafel.
Ben zelfs diverse malen meegesleurd naar Vredenburg op zondagochtend voor klassieke concerten (moeders was fan ;-)

) en wij dienden dan gewoon een uur stil te zijn.
Daarna werden we natuurlijk wel enorm beloond en kregen we een ijsje omdat we ons zo voorbeeldig hadden gedragen.

Wat ik nu vaak merk is dat kinderen veel minder respect voor volwassenen worden meegebracht. En inderdaad draait alles om het kind, ten allen tijden. Daar maak je een kind juist nog egocentrischer van.

**Geplaatst**: 08-03-10 14:59

Geplaatst: 08-03-10 14:59

mandymonica,ik zeg wel nooit nooit....ik ben nu 40 en vind moraal gezien dat je na je 40ste gewoon geen kinderen meer moet nemen,moet je lekker doen als je jong bent....en daarnaast nog steeds geen enkel moedergevoel aanwezig bij het zien van baby's ,of zwangere buiken om me heen...

dus hier is het zeker weten nooit !

en darwin,ach ik kreeg eens visite die een kindje meenam en die vroeg me "zeg wat doe jij met je honden die avond"

ik heb echt HUH aan de foon gezeten,van wat bedoel je,nou zij kwamen langs en of ik mijn honden wel weg wilde doen dan,want die vertrouwde ze niet met haar kidz...

jaa daahaaaaaggg :evaw:

....dan kom je maar niet langs hoor,ik neem mijn honden toch ook niet mee op visite ,en vraag dan "zeg wat doe jij met je kinderen"

**Geplaatst**: 08-03-10 15:01

Geplaatst: 08-03-10 15:01

laetitia schreef:
Ik vind wel dat mensen die bewust kinderloos zijn, soms erg
'hard' zijn voor mensen met kinderen.
Zich overal aan ergeren, niets kunnen hebben van kinderen in hun buurt etcetera.

En als je dan het hele topic leest zal je zien waarom kindervrije mensen hier vaak moeite mee hebben.
En komop zeg...we zijn echt niet geboren met enkel het doel om ons voort te planten.
Dat is de gedachte misschien van zwaar gelovigen die geleerd hebben, "ga en vermenigvuldig u", maar dat is wel erg achterhaald hoor.
Ik zou eerder zeggen, omarm de kindervrije eens, want de wereld is al vol genoeg met alle gevolgen van dien.

Zo zie ik juist vaak dat wanneer er een ongeleid projectiel met zo'n mini winkelwagentje (wie heeft dat in godsnaam uitgevonden!) door de winkel crossed en je van je sokken rijd, dat de moeder dan heel vertedert staat te kijken en jou ook echt zo aankijkt met een blik in de ogen van ..."leuk he".
Nou NEE!
Sorry, maar dat vind ik helemaal niet leuk!
Tot voor kort was de macro mijn favotiete winkel want daar mochten geen kids komen, helaas is dat nu verandert.
Dus in tegenstelling tot wat jij zegt.....moeders...heb ook eens wat meer begrip voor de mensen die geen kids hebben/willen.

**Geplaatst**: 08-03-10 15:02

Geplaatst: 08-03-10 15:02

Maar zie Alets opmerking, het ligt echt niet alleen maar aan hoe de ouders er mee omgaan, het zit ook gewoon in het wezen kind. Je kunt van een kind niet verwachten dat het langer dan een uurtje zoet is. Dat is op zich niet erg, maar mag ik me daaraan ergeren en op z'n minst rustig m'n krant lezen op het terras?

Ik merk in mijn omgeving inderdaad ook weinig begrip van ouders tov andere mensen. Omdat ze zelf blijkbaar niet zien dat het niet voor iedereen vertederend werkt zo'n kind.

**Geplaatst**: 08-03-10 15:06

Geplaatst: 08-03-10 15:06

kimmie261 schreef:
mandymonica,ik zeg wel nooit nooit....ik ben nu 40 en vind moraal gezien dat je na je 40ste gewoon geen kinderen meer moet nemen,moet je lekker doen als je jong bent....en daarnaast nog steeds geen enkel moedergevoel aanwezig bij het zien van baby's ,of zwangere buiken om me heen...

dus hier is het zeker weten nooit !

en darwin,ach ik kreeg eens visite die een kindje meenam en die vroeg me "zeg wat doe jij met je honden die avond"

ik heb echt HUH aan de foon gezeten,van wat bedoel je,nou zij kwamen langs en of ik mijn honden wel weg wilde doen dan,want die vertrouwde ze niet met haar kidz...

jaa daahaaaaaggg ....dan kom je maar niet langs hoor,ik neem mijn honden toch ook niet mee op visite ,en vraag dan "zeg wat doe jij met je kinderen"

wowwwwww, dit vind ik ronduit onbeschoft!!!

**Geplaatst**: 08-03-10 15:07

Geplaatst: 08-03-10 15:07

Ik schrik er gewoon van hoe mensen anti/kind kunnen zijn, dit doet mij geen goed. Ik vind deze mensen altijd zeer bijzonder en deze mensen zijn zelf ook klein geweest, alleen weten ze dat natuurlijk zelf niet meer...
Kinderen en honden vergelijken, jaja... :roll:

Hier houdt het voor mij op.

**Geplaatst**: 08-03-10 15:08

Geplaatst: 08-03-10 15:08

het is toch niet zo vreemd om te zeggend dat als je geen kids wil, je ervoor moet waken dat je zwanger wordt? en als je dan wel zwanger raakt per ongeluk..(ja kan inderdaad de besten overkomen) dat je alert bent en het op tijd weg laat halen en niet wacht tot je een volslagen kind in je buik draagt?

iedereen moezelf weten of hij zich al of niet voortplant..had ook heel lang het idee dat mijn dna niet perse hoefde worden doorgegeven..bij mij is dat wel degelijk veranderd en ben nu in zeer blijde en gewenste verwcahting, maar weet ook nog heel goed dat ik heel lang er niet aan moest denken. dat een ander helemaal nooit daarin zou veranderen kan ik me ook wel heel goed voorstellen en das ook prima..het klopt: zodra je inderdaad of net getrouwd bent of een poos een relatie hebt gaat opeens iedereen zich met je bemoeien wanneer je eerste spruit verwacht kan gaan worden..heel irri, zeker als je zelf nog helemaal niet denkt aan voortplanting...

**Geplaatst**: 08-03-10 15:08

Geplaatst: 08-03-10 15:08

Equimotion schreef:
Maar zie Alets opmerking, het ligt echt niet alleen maar aan hoe de ouders er mee omgaan, het zit ook gewoon in het wezen kind. Je kunt van een kind niet verwachten dat het langer dan een uurtje zoet is. Dat is op zich niet erg, maar mag ik me daaraan ergeren en op z'n minst rustig m'n krant lezen op het terras?

Ik merk in mijn omgeving inderdaad ook weinig begrip van ouders tov andere mensen. Omdat ze zelf blijkbaar niet zien dat het niet voor iedereen vertederend werkt zo'n kind.

Moet je dan cru doen? Omdat het niet vertederend werkt?

**Geplaatst**: 08-03-10 15:10

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 08-03-10 15:10

vanitymay, je zit denk ik verkeerd...