Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-06-16 00:46

Geplaatst: 19-06-16 00:46

Ik kom midnight klaagzang ook even dumpen als dat mag..

Al een tijdje zit ik erover na te denken om een therapie te volgen die er eventueel voor kan zorgen dat ik dingen van vroeger terug kan/ga herinneren. Ik weet met name nog wel delen van dingen die gebeurd zijn maar niet altijd het volledige verhaal... Ik weet natuurlijk niet direct of hier iets specifiek voor is of misschien eventueel in combinatie met iets anders. Ook zou ik graag rond het altijd 'eenzaam' gevoel willen proberen te werken, al weet ik niet in welke mate dat mogelijk is. Het is gewoon dat ik constant het gevoel heb dat ik eigenlijk niemand heb, terwijl ik zeker wel weet dat er mensen zijn waarmee ik kan praten, het is enkel gewoon dat als we even niet meer sturen ik het gevoel heb dat ik die persoon al 'kwijt' ben met het gevolg dat ik meestal ook geen initiatief meer neem om deze persoon te sturen.. (Mede ook omdat ik schrik heb dat ik kwaad word op desbetreffende persoon en ik ze dan nog meer afschrik

)
Hoewel mijn gevoelens op vriendschappelijk gebied wel vrij uiteenlopend zijn moet ik zeggen, ik kan er soms zelf niet meer aan uit. Ik geraak héél snel 'gehecht' aan mensen, als bijvoorbeeld nog maar een keer met iemand gesproken heb en deze persoon ligt me wel (aka; is aardig en toont interesse) dan ben ik precies direct geobsedeerd met deze persoon... Waardoor ik natuurlijk ook weer angst krijg om verlaten te worden met het gevolg dat ik mezelf vast wel al even pijn ga doen. Eigenlijk doe ik mezelf meestal nog het meeste pijn dan dat zij werkelijk doen.
Maar tevens ben ik dus ook heel 'detached' van iedereen, ik heb dus nooit het gevoel dat er iemand voor me is (op heel uitzonderlijke momenten na) maar sinds een maand heb ik 'ruzie' met een van mijn beste vriendinnen en eerlijk gezegd; het kan me allemaal niks schelen. Op sommige momenten word ik wel even kwaad of denk ik van 'jij hypocriet' als ik dan foto's van haar met anderen zie, maar ik heb mezelf er nooit echt pijn om gedaan, wat me dan weer van mezelf verbaast dat ik zo koel kan zijn, want ik ben misschien namelijk wel een van mijn beste vriendinnen kwijt. Maar ik heb gewoon een gevoel dat het niet echt is, het dringt misschien gewoon niet tot me door.

Een ander probleempunt is dat ik overdreven veel last heb van overmatig dagdromen... Het klinkt echt als iets stoms, maar ik doe het volgens mij bijna echt gewoon de hele dag door, behalve op uitzonderlijke momenten kan ik me wel eens concentreren, maar nu tijdens de examens bijvoorbeeld is het echt een ramp, ik ben gewoon afgeleid door mijn eigen gedachtes, die niet eens per se negatief moeten zijn trouwens. Ik heb dit eigenlijk wel altijd sinds jongs af aan gehad, dat ik vaak met mijn gedachtes ergens anders ben maar ik merk dat het de laatste tijd gewoon erger wordt, al is het misschien om de leegte op te vullen.
(Wel merk ik dat rilatine hier soms bij kan helpen, ik word er rustiger van in mijn hoofd maar lichamelijk blijf ik soms wel nog wat spanning voelen, maar daar heb ik eigenlijk niet zo'n problemen mee.)

Maarja ik weet dus nog niet specifiek wat ik ga volgen dus. De psycholoog van het GGZ heeft ook nog niet terug gebeld, maar denk sowieso niet dat ik daar zal blijven dus dat wordt afwachten. Waarschijnlijk ga ik nu dus wel begeleid wonen doen, al heb ik niet direct een idee wat ik van de functie van deze persoon moet verwachten.. Ik heb gelezen dat zij sommige dingen van je ouders overnemen zoals gesprekken op school en dergelijke? En worden zij ook op de hoogte gebracht van de psycholoog & het verhaal erachter? (Opname etc?)

**Geplaatst**: 19-06-16 01:11

Geplaatst: 19-06-16 01:11

Zoals ik al in eerder post had vermeld ben ik geen kei in het bijhouden en mee posten van topics, een kwaaltje waar ik bij meerdere zaken in het leven tegen aan loop, maar probeer mee te komen!

Mooi om te lezen dat je zover gekomen bent DBiancaL! Ik ben het in zekere zin met je eens dat na egen zonneschijn komt, alleen de vraag is soms wanneer...
Mooi dat je je ervaringsdeskundigheid wil gaan inzetten, dat is een droom van mij die ik écht wil gaan waarmaken, echter zal ik daar eerst stabieler voor moeten zijn.

Over diagnosticeren, ik ben blijkbaar nogal een lastig gevalletje... Op mijn 8e leek ik voor mijn ouders anders dan anderen en uiteindelijk kreeg ik de 'stempel' ADHD. Ik heb mijn totale kindheid en puberteit geworsteld met mezelf, het onbegrip waarom ik ze was, deed, dacht en voelde. Toen ik in mijn jong adolescentie een psychiater aan de jas trok dat ik opnieuw een test wilde doen zag hij wel heel veel kenmerken van ADHD maar ook een flink stuk Autisme en Borderline. Uiteindelijk de conclusie dat ik niet goed te diagnosticeren was, maar toch het stukje ADHD weer mee gekregen. Medicatie geprobeerd, werkte niet voor mij en weer gestopt. Een dik jaar later stond ik weer op zijn stoep met een flinke depressie, identiteitsstoornis en angststoornis. Dit keer andere medicatie die wel aan sloeg en een opname. In de opname konden ze de ADHD ook niet echt herkennen. Hoewel er wel zeker kenmerken waren, paste ik niet compleet in het plaatje. Ook zij zagen ADHD en Autisme maar niet voldoende voor de diagnose. Wel uiteindelijk cluster C afhankelijke persoonlijkheidsstoornis mee naar huis gekregen.

Goed, veel te lang verhaal, wat ik wil zeggen is; nee je hoef niet direct iets zwart wit op papier te hebben om er geen last van te hebben. Ik heb van de week een ontdekking gedaan die ik nader wil laten uitzoeken (discrepantie tussen Verbaal IQ en performaal IQ).

Even op jou inhaken DezeNaam als dat mag

Ik herken namelijk een aantal zaken in jou verhaal. Laat ik even duidelijk maken dat ik hiermee niet wil zeggen dat wat ik ervaar ook zo voor jou is, echter alleen dat ik het herken!
Toen ik in 2012 in de opname zat was deze therapie vooral gebaseerd op het verleden. Echte ik had echt praktisch geen herinneringen van mijn jeugd en die, die ik had waren i.m.o. prima. Ik kreeg soms ook bits and pieces in mijn hoofd, maar die waren heel vaag.
Een tijdje geleden kwam ik erachter dat dat kwam omdat een aantal zaken traumatisch zijn geweest en ik ze dus letterlijk verdrongen heb. Nu ik er lichtelijk open voor sta, komt het allemaal stukje bij beetje terug.
Het eenzame gevoel ken ik ook, ik had op het laatst (voor mijn opname) verschrikkelijke verlatingsangst, kon niet(!!!) alleen zijn en ondanks dat ik omringd wat met mensen bleef ik mij zo verschrikkelijk eenzaam voelen. Ik klampte me aan alles en iedereen vast. In de opname heb ik keihard aan mijn autonomie en bovengenoemde persoonlijkheidsstoornis gewerkt en ik kan nu zeggen dat het met de dag beter gaat. Soms zelfs te goed want heb nu last van het feit dat ik alles zelf en alleen wil doen en geen hulp durf te vragen :')

Maar dat terzijde.
Ook het dagdromen herken ik alleen ervaar ik het nu anders dan vroeger. Als kind deed ik letterlijk dagdromen. Fantaseren over alles en nog wat. In mijn adolescentie sloeg het om in de hele dag wegzakken in paniek en doem gedachten. Nu dagdroom ik als het ware ook maar in werkelijkheid dissioceer ik me de pleuris. Ik kan in een supermarkt soms 10 minuten naar een schap staan te staren en dan opeens denken 'wat doe ik hier' >;)

Ik heb altijd geweten dat ik het in een bepaalde mate doe maar ben er recentelijk pas achter hoe ernstig ik het doe. Ik kan letterlijk out of body gaan in momenten van oncomfort. Het helpt niet dat mijn huidige medicatie dit lichtelijk versterkt.

Goed, weer een te lang verhaal, ik kan moeizaam kort en krachtig zijn :')

Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik een aantal zaken herken. Ik ben sinds kort aangemeld bij een trauma afdeling van de GGZ en heb aanstaande donderdag intake om dit laatste rotte stuk te gaan tackelen! Ik ben niet bekend met begeleid wonen en informatie verstrekking maar ik meen dat er altijd wel een vorm van beroepsgeheim en dus toestemming moet zijn om die informatie te verstrekken. Sterkte met je zoektocht en alles wat nog op je pad komt! :(:)

Oh en, PB staat altijd open voor mensen die daar behoefte aan hebben!!

**Geplaatst**: 19-06-16 09:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-06-16 09:32

DezeNaam: begrijp ik je goed als ik zeg dat je in je verleden wil gaan zoeken naar een verklaring voor waarom je zo worstelt met vriendschappen, eenzaamheid, hechting...? Of wat maakt anders dat je je verleden wil gaan 'verkennen'? Hoe ver wil je teruggaan in je verleden?

Dat we ons een aantal dingen van het verleden niet echt meer kunnen herinneren is normaal. Dat heeft iedereen. Die herinneringen zijn wel opgeslagen in je geheugen, maar doordat je ze niet vaak meer opgehaald hebt, zijn de wegen naar die herinneringen toe 'vervaagd' wat het oproepen van die herinneringen moeilijk maakt. Daarnaast is het ook zo dat je je eigenlijk meestal niks lijkt te kunnen herinneren van voor je +- 3 jaar. Dit omdat je voor die leeftijd herinneringen heel anders opslaat in je geheugen dan nu. Daardoor is het oproepen van die herinneringen ook veel moeilijker.

Ik herken je gevoelens m.b.t. vriendschap enigszins wel. Ik heb ook gedachten / gevoelens in die richting gehad toen ik jonger was. Bij mij is dat gebeterd door ouder te worden en betere vriendschappen te krijgen. Wel lijk je me redelijk wat inzicht te hebben in hetgeen er gebeurt, wat ik persoonlijk knap vind! Probeer het inzicht dat je hebt ook te gebruiken om om te gaan met deze situaties.
Het is niet omdat iemand niet dadelijk antwoord dat de vriendschap daarom over is. Misschien is de persoon gewoon met iets anders bezig? Ikzelf zal ook meestal niet dadelijk antwoorden als ik bv een sms krijg. Als ik bezig ben, kijk ik meestal niet, heb ik mijn gsm niet bij me, ... Ga je er dan naar mijn gevoel 'te dicht op zitten', dan bouw ik wel wat afstand in omdat ik het niet prettig vind dat mensen te dicht op m'n vel zitten. Maar dat wil daarom niet zeggen dat ik de vriendschap niets waard vind of zo... Dat je er zo koel onder blijft nu je ruzie hebt met je beste vriendin, hoeft niet noodzakelijk problematisch te zijn

. Geef het wat tijd tot het bij jullie beiden wat bekoeld is.

Het moeilijk kunnen concentreren nu tijdens de examens lijkt me ook eerder normaal. Examens zorgen bij veel mensen voor stress waardoor je klachten meestal getriggerd worden. Je gaat met andere woorden dus wat afweziger zijn dan gewoonlijk, meer piekeren enz. Probeer het studeren misschien op te delen in kleinere stukjes en je gedachten steeds terug te brengen naar de leerstof. Leg eventueel een blad papier naast je en schrijf daar een kernwoord of zo op van de gedachten die in je opkomen en laat die gedachten dan los. Neem voldoende pauzes en probeer tijdens die pauzes ook even iets actiefs te gaan doen. Voorzie daarnaast ook een momentje per dag dat je even mag piekeren. (En nee, dit helpt misschien niet onmiddellijk, maar het is wel het proberen waard).

Wat het begeleid wonen betreft: je ouders blijven je ouders en blijven in jouw geval ook hun ouderlijke verantwoordelijkheid, rechten en plichten behouden. Daar verandert enkel iets aan als een rechter hen uit hun ouderlijke macht ontzet, maar dat lijkt me hier niet aan de orde.
Je therapeut heeft beroepsgeheim ook t.a.v. een begeleider van begeleid wonen. Wat jij in therapie vertelt, mag deze niet doorvertellen zonder toestemming, ook niet aan je ouders. Tenzij je natuurlijk een gevaar gaat vormen voor jezelf of voor anderen, dan kunnen daar wel uitzonderingen op zijn.
Anderzijds gaat een begeleider van begeleid wonen je problematiek wel willen kennen om je zo goed mogelijk te kunnen begeleiden. Samenwerking met andere hulpverleners, organisaties, ouders, school enz enz kan in dat kader natuurlijk ook wel gebeuren (en is nuttig), maar ook je begeleider heeft in principe beroepsgeheim (al kan dat op bepaalde vlakken wel verschillen van dat van een psycholoog / therapeut).

**Geplaatst**: 19-06-16 10:27

Geplaatst: 19-06-16 10:27

DezeNaam schreef:
Al een tijdje zit ik erover na te denken om een therapie te volgen die er eventueel voor kan zorgen dat ik dingen van vroeger terug kan/ga herinneren. Ik weet met name nog wel delen van dingen die gebeurd zijn maar niet altijd het volledige verhaal... Ik weet natuurlijk niet direct of hier iets specifiek voor is of misschien eventueel in combinatie met iets anders.

Hoi Deze Naam,
nou geldt wel de regel 'dat het geheugen voor driekwart emotie is' - not to mention overlevingsmechanismen.
Dus een volstrekt betrouwbaar historisch verslag kan geen psycholoog jou beloven.
Maar wat je verderop vertelt klinkt naar reacties op pijn - en daar zijn goede therapieën tegen.
Naarmate er minder pijn is, de nare herinneringen 'geneutraliseerd' zijn, kan er ook nieuwe informatie of inzicht komen, of verandert je gedrag tamelijk moeiteloos.

Citaat:
Ook zou ik graag rond het altijd 'eenzaam' gevoel willen proberen te werken, al weet ik niet in welke mate dat mogelijk is. Het is gewoon dat ik constant het gevoel heb dat ik eigenlijk niemand heb, terwijl ik zeker wel weet dat er mensen zijn waarmee ik kan praten, het is enkel gewoon dat als we even niet meer sturen ik het gevoel heb dat ik die persoon al 'kwijt' ben met het gevolg dat ik meestal ook geen initiatief meer neem om deze persoon te sturen.. (Mede ook omdat ik schrik heb dat ik kwaad word op desbetreffende persoon en ik ze dan nog meer afschrik )

Tuurlijk kan dat. Dit zou je prima kunnen doen als 'ingang' van een emdr sessie. (Uiteraard nadat jij voldoende vertrouwen in 'deze' therapeut hebt, je voldoende in staat bent om jezelf te kalmeren, troosten en bemoedigen en jullie de voorbereidingen voor emdr gedaan hebben.)
En dan kijken wat er zoal komt. (Op Wikipedia staat wel een goed artikel over emdr.)

Citaat:
Hoewel mijn gevoelens op vriendschappelijk gebied wel vrij uiteenlopend zijn moet ik zeggen, ik kan er soms zelf niet meer aan uit. Ik geraak héél snel 'gehecht' aan mensen, als bijvoorbeeld nog maar een keer met iemand gesproken heb en deze persoon ligt me wel (aka; is aardig en toont interesse) dan ben ik precies direct geobsedeerd met deze persoon... Waardoor ik natuurlijk ook weer angst krijg om verlaten te worden met het gevolg dat ik mezelf vast wel al even pijn ga doen. Eigenlijk doe ik mezelf meestal nog het meeste pijn dan dat zij werkelijk doen.
Maar tevens ben ik dus ook heel 'detached' van iedereen, ik heb dus nooit het gevoel dat er iemand voor me is (op heel uitzonderlijke momenten na) maar sinds een maand heb ik 'ruzie' met een van mijn beste vriendinnen en eerlijk gezegd; het kan me allemaal niks schelen. Op sommige momenten word ik wel even kwaad of denk ik van 'jij hypocriet' als ik dan foto's van haar met anderen zie, maar ik heb mezelf er nooit echt pijn om gedaan, wat me dan weer van mezelf verbaast dat ik zo koel kan zijn, want ik ben misschien namelijk wel een van mijn beste vriendinnen kwijt. Maar ik heb gewoon een gevoel dat het niet echt is, het dringt misschien gewoon niet tot me door.

"Aantrekken - afstoten", vaak ligt daar veel pijn onder.
(En de ellende van het gedrag is dat er vaak nieuwe pijn bij komt...)

Citaat:
Een ander probleempunt is dat ik overdreven veel last heb van overmatig dagdromen... Het klinkt echt als iets stoms, maar ik doe het volgens mij bijna echt gewoon de hele dag door, behalve op uitzonderlijke momenten kan ik me wel eens concentreren, maar nu tijdens de examens bijvoorbeeld is het echt een ramp, ik ben gewoon afgeleid door mijn eigen gedachtes, die niet eens per se negatief moeten zijn trouwens. Ik heb dit eigenlijk wel altijd sinds jongs af aan gehad, dat ik vaak met mijn gedachtes ergens anders ben maar ik merk dat het de laatste tijd gewoon erger wordt, al is het misschien om de leegte op te vullen.
(Wel merk ik dat rilatine hier soms bij kan helpen, ik word er rustiger van in mijn hoofd maar lichamelijk blijf ik soms wel nog wat spanning voelen, maar daar heb ik eigenlijk niet zo'n problemen mee.)

Ook dat zou je een keer met emdr kunnen doen: "ik zit in een examen, ik zou mij natuurlijkmoeten concentreren maar mijn gedachten doen iets anders" - en de 5 vragen daarbij (zoals 'welk gevoel over jezelf krijg je hiervan? ')

**Geplaatst**: 19-06-16 13:37

Geplaatst: 19-06-16 13:37

Bowena_84; dat is geen probleem hoor, het is ook niet zo gemakkelijk om op alle posts goed te kunnen reageren.

Wat vervelend dat er zoveel problemen geweest zijn met het diagnosticeren... Dat brengt soms ook alleen maar negatieve dingen met zich mee.
En maak je geen zorgen, je verhaal is zeker niet te lang, hoe meer informatie je geeft hoe beter we een zicht kunnen krijgen van je situatie.
Je topic had ik ook gelezen (alleen niet direct aan gelinkt dat jij het was die ook in dit topic gereageerd had

). Lijkt me ongelooflijk frustrerend om met zoiets om te gaan zeg. Maar ik vind je via je posts gewoon heel normaal overkomen, ik vind ook dat je je goed kan uitdrukken. Ik ben het waarschijnlijk vergeten of ik heb erover gelezen maar heb je iemand gevonden die je hier goed mee kan begeleiden?

Wat je zegt over die therapie over het verleden herken ik deels ook wel. Tijdens mijn opname hebben ze hier vaak ook rond gewerkt en ik herinner me wel me ook wel minder leuke dingen maar hier heb ik eigenlijk geen gevoelens meer bij. Daarom dat ik ook vaak de indruk heb dat er eigenlijk niks meer te verwerken valt, ik denk er soms wel aan maar ik heb er geen dromen over en ook geen extreme gevoelens, alleen het gedacht van "Tja dat was fcked up"

En sommige dingen zijn al zo lang geleden, neem toen ik ongeveer negen jaar was, dat ik gewoon niet het gevoel heb dat het 'met mij' is gebeurd. Wel merk ik dat ik emotioneel word als ik bijvoorbeeld foto's terug zie van vroeger of beeldfragmenten zie en hoor. Of laatst toen mijn vader mee moest naar het GGZ en hij begon te praten dat zijn 'burn-out' van een jaar (?) geleden ook wel invloed zou kunnen hebben gehad op mij. Op zo'n momenten word ik dan wel weer emotioneel, enerzijds misschien ook deels wel kwaad omdat hij er nooit wat aan gedaan heeft en het wel maar was dan dat 'ene' jaar.

Dat die dingen nu terug bovenkomen lijkt me erg heftig, maar ik hoop dat je nu ook de kans krijgt om ze goed te verwerken..

Verlatingsangst had ik voor mijn opname eigenlijk helemaal niet, ik had me net voor iedereen afgesloten. Wel had ik het heel moeilijk om terug weg te gaan uit de instelling, de laatste dagen was ik echt extreem emotioneel en was de psycholoog blijkbaar verbaast omdat ik er altijd vrij emotieloos overkwam (

).
Het geen hulp meer durven vragen lijkt me anders ook weer niet zo'n positief effect./= Ik zou dit zeker toch ook eens proberen aan te geven bij je behandelaar.

Wat je zegt als kind klopt wel inderdaad, toen was het eerder fantaseren en meestal nog niet zo negatief. Ik heb ook een tijd gehad in mijn adolescentie dat ik bijna constant negatief dacht, nu is dat nog met momenten zo. Of ik echt dissocieer zou ik niet kunnen zeggen.. Wel leef ik me soms net iets te fel in in mijn eigen gedachtes, if that makes sence. x) Ik zou me ook niet kunnen voorstellen hoe ik zonder dit zou kunnen leven, omdat ik het inderdaad in zulke grote mate doe dat het wel een deel van je wordt.. (Laatst probeerde ik het nog aan iemand uit te leggen, -over mijn soort van denkbeeldige personages dus-, en ze vond het blijkbaar toch niet zo normaal. x) Maar ze begreep het wel.)

~~Nu heb ik ook meteen antwoord op mijn vraag die ik stelde.~~ Ik wens je veel succes met je intake donderdag, laat weten hoe het geweest is.

En bedankt!^^

Ikkkke; wat je zegt klopt inderdaad. Ik wil niet extreem ver gaan, gewoon een paar dingen waarvan ik deels de waarheid maar van weet zeg maar. Zo weet ik bijvoorbeeld wel nog dat mijn moeder met momenten naast mijn bed zat te wenen en sorry zei voor wat ze gedaan had etc. Deze dingen herinner ik me eigenlijk ook pas terug sinds kort, maar ik ben dus niet zeker meer waarvoor ze sorry zei, al is mijn vermoeden wel vrij groot dat het ging omdat ze soms vrij opvliegend was, zowel verbaal als fysiek.

Betere vriendschappen kunnen inderdaad wel een punt zijn... Hoewel de mensen waarmee ik op het moment omga wel om me geven, maar (met momenten?) een andere visie hebben op vriendschap.
Ook nu de vakantie eraan komt krijg ik alleen maar stress, ga ik nog wel mensen zien en gaan ze zich aan hun afspraken houden? Zo gaan de ouders van een vriendin van me een maand op vakantie en zij bleef thuis, stelde ze voor dat ik wel af kon komen om te blijven slapen en te eten etc. Maar doordat we nu dus wat minder praten heb ik schrik dat ze het gewoon vergeet of wel andere mensen vindt. Ook kleine dingen blijven me vaak zitten, zo had ik gevraagd of ze vrijdag misschien even af kon komen, ze zei dat ze zou zien afhankelijk van hoe moe ze was en wat ze gedaan zou krijgen voor haar examen.. Natuurlijk gaan mijn verwachtingen er dan naar uit dat ze iets laat weten als het wel/niet gaat maar dat gebeurde niet dus gaat mijn humeur natuurlijk weer naar de knoppen. Ondanks dat ik natuurlijk wel weet dat ze het gewoon druk zal hebben..
Ook als ik een bericht binnenkrijg dat me helemaal niet ligt kan ik plots gewoon helemaal omslaan, soms gewoon geïrriteerd maar ook tot zelfverwonding aan toe.. (En de laatste keer bleek dat ik het bericht nog gewoon fout gelezen had ook.. Maar ik voelde me op dat moment echt zo vreselijk.)

Het niet kunnen concentreren is niet enkel tijdens de examens, dat is iets dat ik altijd wel al gehad heb. Heb een tijd terug rapporten gelezen van het lager onderwijs en echt op elk rapport staat dat ik vaak afwezig ben en niet goed oplet, ik snap niet dat hier nooit iets mee gedaan is. Hiervoor ben ik ook ooit naar het CLB geweest, maar daar werden tips gegeven die ik zelf ook wel had kunnen bedenken en waar ik uiteindelijk ook niks mee kon. Er werd ook gezegd 'Maar leerkrachten zeggen helemaal niet dat je niet oplet.' Toen had ik echt iets van mens, ik weet toch zelf wel of ik kan opletten of niet? :')

Het lijkt waarschijnlijk inderdaad gewoon dat ik oplet, maar dat is totaal niet.
Het is ook niet echt piekeren, het zijn gewoon domme scenario's bedenken die meestal niet eens tot mezelf betrokken zijn. Ik heb ook meestal niet extra veel stress voor de examens, enkel voor wiskunde omdat dat gewoon een ramp is.
Maar iets actief doen zou misschien wel eventueel kunnen helpen.

Hmn op die manier dus.. Bedankt voor de informatie.

Janneke2 schreef:
Tuurlijk kan dat. Dit zou je prima kunnen doen als 'ingang' van een emdr sessie. (Uiteraard nadat jij voldoende vertrouwen in 'deze' therapeut hebt, je voldoende in staat bent om jezelf te kalmeren, troosten en bemoedigen en jullie de voorbereidingen voor emdr gedaan hebben.)
En dan kijken wat er zoal komt. (Op Wikipedia staat wel een goed artikel over emdr.)

EMDR zou ik eventueel nog wel willen overwegen, maar wel als ik 18 ben zodat mijn ouders er ook niet meer bij betrokken worden.

Aantrekken en afstoten is inderdaad wel iets typisch voor mijn gedrag.. En wat je zegt klopt idd.

Bedankt voor jullie reacties trouwens.

**Geplaatst**: 19-06-16 13:52

Geplaatst: 19-06-16 13:52

DezeNaam schreef:
Betere vriendschappen kunnen inderdaad wel een punt zijn... Hoewel de mensen waarmee ik op het moment omga wel om me geven, maar (met momenten?) een andere visie hebben op vriendschap.
Ook nu de vakantie eraan komt krijg ik alleen maar stress, ga ik nog wel mensen zien en gaan ze zich aan hun afspraken houden? Zo gaan de ouders van een vriendin van me een maand op vakantie en zij bleef thuis, stelde ze voor dat ik wel af kon komen om te blijven slapen en te eten etc. Maar doordat we nu dus wat minder praten heb ik schrik dat ze het gewoon vergeet of wel andere mensen vindt. Ook kleine dingen blijven me vaak zitten, zo had ik gevraagd of ze vrijdag misschien even af kon komen, ze zei dat ze zou zien afhankelijk van hoe moe ze was en wat ze gedaan zou krijgen voor haar examen.. Natuurlijk gaan mijn verwachtingen er dan naar uit dat ze iets laat weten als het wel/niet gaat maar dat gebeurde niet dus gaat mijn humeur natuurlijk weer naar de knoppen. Ondanks dat ik natuurlijk wel weet dat ze het gewoon druk zal hebben..
Ook als ik een bericht binnenkrijg dat me helemaal niet ligt kan ik plots gewoon helemaal omslaan, soms gewoon geïrriteerd maar ook tot zelfverwonding aan toe.. (En de laatste keer bleek dat ik het bericht nog gewoon fout gelezen had ook.. Maar ik voelde me op dat moment echt zo vreselijk.)

Dat is het nadeel van geschreven berichten. Die komen soms heel anders binnen dan ze bedoeld zijn... Misschien een volgende keer even checken of hoe je het leest ook effectief is zoals het bedoeld is?
Ik zou aan die vriendin gewoon eens vragen of het slapen en eten in de vakantie nog doorgaat. Zo van hey, je had dat toen gezegd, gaat het nog door? Leggen we misschien een moment vast? Daar is niks mis mee en het geeft jou wat meer zekerheid.
Met je andere vriendin had je bv ook even kunnen vragen of ze nog kwam of dat ze te moe was of even vragen of het lukt met studeren voor het examen enz. Ook hier weer is er niks mis mee met het te bevragen en jij wordt er wat zekerder van en weet waar je aan toe bent.

**Geplaatst**: 19-06-16 16:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-06-16 16:32

Ja inderdaad.. Checken is meestal wel het beste ja, maar het was al laat in de nacht (of vroeg in de ochtend, hoe je het wilt bekijken) en ik denk dat mijn mood op dat moment al niet zo goed was en dat dat de doorslag gaf.
Dat kan ik best wel eens doen denk ik, zal het na de examens doen. Thanks voor de tip.

(Het gaat trouwens 2x om dezelfde vriendin, heb daardoor schrik dat ik wat zagerig of clingly ga overkomen. x))

**Geplaatst**: 19-06-16 17:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-06-16 17:36

hangt er natuurlijk vanaf hoe je het vraagt, maar afhankelijk van hoe je de vraag stelt, komt dat niet direct zangerig of zo over. Je kan bv altijd vragen om een datum vast te leggen voor het blijven slapen ed omdat het dat voor jou gemakkelijker maakt om de rest van je vakantie in te plannen of zo of omdat je er gewoon veel zin in hebt en je er dan beter naar kan uitkijken of weet ik veel wat

**Geplaatst**: 20-06-16 13:27

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-06-16 13:27

Even inhakend op het beschermd wonen (daar heb ik 4 jaar in gewerkt) alles gaat in samenspraak met jou en komt niet bij je ouders.. alleen als jij daar toestemming voor geeft.
Mocht iets een bedreiging zijn voor jou en/of omgeving dan word eerst aangegeven dat daar melding van gedaan MOET worden omdat je op dat moment een bedreiging vormt
(dit is wel eens voorgekomen... dat ik aangaf dat ik nu de politie ga bellen omdat ik door een cliënt aangevallen werd).

Hulpverleners (artsen, ggz etc...) moeten hier ook voor tekenen ik mag bijvoorbeeld wel vertellen dat dit gebeurd is maar mag niet vertellen om wie het gaat.. en dit mag ook niet naar familie en of naasten.

Lang verhaal kort: bij beschermd wonen ben je ook daadwerkelijk beschermd (ookal vind ik dat het qua hulpverlening in NL nog wel beter kan (maar dan heb ik het over werkdruk))

**Geplaatst**: 20-06-16 16:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-06-16 16:18

DBiancaL; ik ga begeleid wonen, niet beschermd. :p Maar toch bedankt.

ikkkke; dat klopt inderdaad, dankje. Maar ik ga toch nog gewoon even afwachten denk ik.

**Geplaatst**: 20-06-16 22:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-06-16 22:26

Oh sorry verkeerd gelezen

**Geplaatst**: 30-06-16 00:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-16 00:01

DBiancaL; geen probleem.

Het zijn nu ondertussen al zeker twee of drie weken geleden (ik ben er vrij zeker van dat het er drie of vier zijn nu tbh

) dat ik mijn evaluatiegesprek heb gehad bij het GGZ. Ze zouden me over twee weken terugbellen maar dat is dus nog steeds niet gebeurd. Ik denk dat ik het er gewoon bij ga laten en naar een psychiater ga gaan waar een paar van mijn vrienden ook naartoe gaan. Onder andere ook voor te vragen of ze rilatine voor zou kunnen schrijven. Ik heb het al een aantal keer van vrienden gebruikt en ik merk echt wel dat het werkt.. Ik voel nog steeds wel dat er een bepaalde stress en/of druk is maar mijn gedachten zijn veel minder hectisch, op die manier kan ik ten minste een beetje fatsoenlijk voor school werken en krijg ik misschien ook wat meer energie.

Voor de rest weet ik nog niet wat ik ga doen eigenlijk, zit niet direct met een therapie in mijn gedachten eigenlijk, ik ga eerst afwachten en kijken hoe dit gaat.
Al moet ik toegeven dat ik het erg moeilijk vind om een afspraak te maken bij de psychiater...

**Geplaatst**: 30-06-16 09:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-06-16 09:22

Goh DezeNaam. Vervelend dat ze niet bellen. Dit is nu wel natuurlijk een eerder drukke periode met vakanties natuurlijk. Ik zou toch zelf een keer bellen.
Wat psychiater/relatine betreft: als je dit langer gebruikt, leidt dit bij sommige mensen eerder tot meer vermoeidheid. Er zijn ook andere soorten medicatie die misschien beter bij jou en jouw hulpvraag passen.... weet ook dat sommige psychiaters 'makkelijk' schrijven en anderen niet. Moest ik bij de psychiater komen en vertellen dat ik al wel eens relatine genomen heb en dit graag voorgeschreven wil krijgen, dan zou hij op z'n zachtst uitgedrukt toch even raar opkijken. En bovendien: medicatie alleen is over het algemeen niet zo effectief. Een combinatie met psychotherapie is meestal effectiever...

**Geplaatst**: 01-07-16 15:34

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-07-16 15:34

Dat is waar, ik zou eventueel zelf nog kunnen bellen maar ik heb daar op het moment niet echt zin in eigenlijk.
En dat klopt ook, maar ik weet gewoon toevallig van enkele vrienden dat deze het wel vrij gemakkelijk voorschrijft. Bij mijn vrienden ging het gewoon als volgt, ze legden uit dat ze zich moeilijk konden concentreren en dergelijke, de psychiater vroeg of ze als eens rilatine geprobeerd hadden en of dat hielp en ze hadden hun voorschrift al.
Ik ben me ervan bewust dat het inderdaad ook negatieve gevolgen kan hebben. Psychotherapie kan ik (later) wel nog steeds overwegen..

**Geplaatst**: 10-07-16 03:20

Geplaatst: 10-07-16 03:20

Ik ga even dubbelposten, mijn excuses...

[ik wil wel even een trigger warning geven dat er vrij veel automutilatie in voorkomt..]

Maar de afgelopen dagen zijn vrij hectisch geweest en er gaan er waarschijnlijk nog vele komen denk ik.. Afgelopen woensdag ben ik 17 geworden, ik had eigenlijk een prima dag, heb voor het eerst mijn stiefzus gezien en gewoon lekker gegeten en het was gezellig enzo. [miss nog even voor de verduidelijking, was bij mijn papa zijn nieuws vriendin waar ik dus niet bij wil gaan wonen omdat het te ver van mijn school en vrienden ligt etc.]
Uiteindelijk hebben mijn oma en opa me thuis afgezet, in het begin ging gewoon alles goed, ik zat gewoon op de laptop en wat tv te kijken. Maar toen kreeg ik plots het idee dat ik mezelf moest snijden, en hoe ziek het nu ook klinkt.. Ik dacht echt gewoon van geef jezelf iets voor je 17de verjaardag dat je niet zal vergeten..
Ik hd uiteindelijk al een paar snedes op mijn been staan, maar naar mijn zin toen niet goed genoeg, dus ik 'moedigde' mezelf aan om het feller te doen. Uiteindelijk een van de domste beslissingen ook, al had in het die avond zelf nog niet door, de volgende dag was wel wat minder..

Wat er tussen gebeurd is ga k gwn ff besparen, het bloedde vrij hard maar ik maakte me niet direct zorgen, dat was al vker gebeurd. Wel maakte ik me even zorgen om iets wat 'in' de wond zat, her leek op een ader die blootlag, maar tegelijk ook gwn heel fel op een bloedklonter.. Ik had ondertussen mijn met wc papier en plakband gemaakte pleister al een paar keer vervangen, maar op een gegeven moment werd dat echt fataal.. Ik zag al dat desbetreffende 'bloedklonter' aan het papier vasthing en ik deze eraf zou moeten trekken om het te kunnen vervangen, uiteindelijk de domste beslissing ooit.. Het deed ongelooflijk veel pijn en ik merkte dat er ook iets niet normaal was aan het ding dat ik eraf getrokken had, maar uiteindelijk maakte ik me weer niet al te veel zorgen, wel wou ik verband gaan halen bij de apotheek, maar daar ben ik toen uiteindelijk nog niet eens geraakt doordat je het bloed door mijn zwarte broek heen kon zien..

Toen ben ik thuis in bad gaan zitten om het te bekijken en te laten stoppen met bloeden, uiteindelijk keek ik tegoei en zag ik dat het bloed er echt op mijn hartritmeslag eruit kwam gelopen.. Toen ik het uiteindelijk even uitspoelde zag ik dat er een ader blootlag.. Of het uiteinde ervan toch, het was echt een soort 'mondje' dat ik kon zien pompen en met momenten spoot het er ook echt uit.

Ik was toen echt helemaal in paniek, het was al vrii laat en de huisartsen zouden sluiten, ook durfde ik echt niet te gaan.. Ik heb dus naar een internet vriendin gestuurd die me toen gelukkig wel heel goed gesteund heeft. Ik heb toen een handoek rond mijn been gebonden en heb een training aangedaan. Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat ik de stad een beetje ken en dat het ziekenhuis niet re ver weg was.. Ik heb +- twintig minuten gewandeld. (Wat vrij beschaamtelijk is met zo een grote vlek op je been, die vrij zichtbaar was ondanks dat ik mijn jas ervoor gebonden had.)
Maar bon, ik ben uiteindelijk in het ziekenhuis geraakt. Ze hebben het toen moeten naaien want ik had een kleine slagader geraakt in mijn been.
De dokters waren gelukkig wel heel lief en bezorgd (al was er ook een die een klote opmerking maakte..).ik kon op dat moment wel vrij goed met hun praten, al had ik wel weer dat ik gewoon gevoelloos was (aar niet extreem dat het slecht was), precies alsof het niet echt gebeurde..

Uiteindelijk bleken ze verplicht te zijn om mijn ouders te bellen, wat ik heel raar vond want volgens mij hebben ze toch zwijgplicht..?
[dit was dus even nog een heel drama want mijn vader nam niet op en ik wou niet dat ze mijn moeder zouden bellen, uiteindelijk hebben ze dat toch moeten doen.]

Maar om het kort proberen te houden.. Ik heb er wel al met wat vrienden over kunnen praten en ze steunen mij ook, maar de hele familie moeit zich zodat en daar ben ik echt ongelooflijk pissed om, net een stel ramptoerisren ofzo.
Vooral op mijn vader ben ik echt nog steeds kwaad en ben ook vrij hard uitgevlogen, hij dacht dat mijn oma 'het wel al zou weten' dus heeft dit ' per ongelijk' verteld, like van wie had ze het moeten weten?? Hij heeft naar de zus van mijn moeder gebeld, zodat mijn ma geen leugens zou kunnen vertellen?? Zij heeft dan weer naar haar moeder gebeld etc.. De zus van mijn cader weet het ook en zij stuurde me een site met begeleiding en vroeg of ik wou praten etc. uiteindelijk was het wel vriendelijk bedoelt, maar ik was zo pissed op dat moment. Blijkbaar komt de boodschap dat ze zich niet moeten moeien niet aan, ook is mijn oma blijkbaar bij mijn thuis geweest (heeft een sleutel) toen ik weg was.. Dan denk ik echt van, ik heb niet zonder reden gezegd dat in 's middags niet meer kom eten??

Maar bon, veel medeleven van mijn ouders kan ik uiteindelijk ook niet verwachten, ze blijven nu irritant hard doorvragen waarom dit en waarom dat. Uiteindelijk zei ik gwn tegen mijn vader 'buh, stemmingswisselingen ofzo'
Krijg ik uiteindelijk te horen 'maar dat heeft iedereen wel, sommigen alleen wat feller dan de andere natuurlijk'
... Dan denk ik echt van jfc, did i sign up for this oliebol..?

Maar ok, het laatste nu.. Ik heb dus wel een goede psychiater doorgestuurd gekregen van iemand etc.. En ik dacht vandaag wel van 'als ik de hele dag bezig ben zal ik me er wel vanaf kunnen houden.' Al wist ik ook wel dat ik niet constant bezig kan zijn..
Uiteindelijk ben ik dus de hele dag weggeweest, dat ging goed. Uiteindelijk ben ik nu ook bij een vriendin blijven slapen die het soms ook moeilijk heeft en haar ouders zijn atm op vakantie, ze vroeg dus op welke kamer ik zou slapen, het kwam er gewoon op neer dat ik bij haar zou slapen en de avond was gewoon chill.
Maar net voor we gaan slapen zegt ze 'ik ga u op dees kamer leggen' And i don't know why.. Maar blijkbaaf was dat voor mij dus weer een 'shock'.
Ik kan/kon het gewoon niet vatten.. Ik voelde me weer alsof er heel veel druk op me zat.. Ik heb nog geprobeert mezelf te kalmeren, te zeggen dat het niet persoonlijk was etc, maar het bleef gewoon ontzettene veel pijn doen. Ik heb toen uiteindelijk mijn arm opengekrabt om er gewoon even vanaf te zijn... Maar het blijft echt een vreselijk gevoel, om zoiets klein..

En daar gaat mijn 'goede' hoop dan ook direct (al was het raar om te denken dat dat ziekenhuis bezoek me zou helpen, al wil ik nooit meer in bebloede kleren naar huis wandelen om dan nog kei veel drama te krijgen..)
Maar ik heb met momenten echt schrik van mezelf, zelfmoordgedachtes zijn ondertussen wel gewoon voor mij, maar ook echt suicidal voelen blijft toch iets apart.. En dan vraag ik me af, wat had ik gedaan als ik nu niet bij die vriendin thuis was..?

Maar oké, dit is een lange en vage post, sorry.

Er is nog veel meer gebeurd, maar dan is het echt te lang..

**Geplaatst**: 29-07-16 07:47

Geplaatst: 29-07-16 07:47

Hoe gaat het nu met je DezeNaam?

**Geplaatst**: 29-07-16 23:46

Geplaatst: 29-07-16 23:46

Goh het is vrij afwisselend eigenlijk, zoals gewoonlijk. Al gaat het op dit moment wel weer even slechter, voel me vrij lusteloos en sad (moest mezelf nu echt even dwingen om te reageren, terwijl ik het echt wel apprecieer dat je het vraagt).
Ik ben gisteren spontaan uit geweest met een vriendin en ik moet zeggen dat dat echt heel fijn was (waarschijnlijk ook wel door alle aandacht die ik kreeg), we hebben het nog heel avontuurlijk afgesloten en al dus het was een geslaagd nachtje.
Maar eens thuis ging het direct weer heel wat moeilijker. Desbetreffende vriendin waarmee ik ben uit gegaan had me een liedje laten horen wat erg nostalgisch voor mij is, ik had het echt al lang niet meer gehoord en was het eigenlijk bijna vergeten, maar wat kwam het hard aan zeg, ik zit er al de hele dag mee in mijn hoofd en het is echt geen fijn liedje. ~~(Het gaat trouwens om Runaway Train van Soul Asylum Dit is nu toevallig ook echt wel een sad liedje, maar zelfs met 'positieve' liedjes die nostalgisch zijn kan ik een vreselijk gevoel krijgen. )~~ Ik heb nu ook gewoon weer heel de dag het gevoel dat die vriendin me eigenlijk haat of toch niet mag, terwijl ik weet dat dat niet zo is.. Dus ik heb geen idee waar dat gevoel vandaan komt, ofwel is het gewoon dat ik constant affectie wil/nodig heb.

En toen ik dan pas thuis kwam kreeg ik ook nog een slechte sms van mijn vader; dat ik mijn dieren moest verplaatsen want anders zou hij ze op straat zetten. (En door de schrijfwijze dacht ik ook nog eens dat hij dronken was) Dus dit was voor mij blijkbaar genoeg om een totale mental breakdown te krijgen.

Ik heb echt vreselijk lang zitten wenen, meerdere keren per dag en ik heb me echt ellendig gevoeld.
Ook toen ik dus terug thuis kwam bij mijn vader stonden mijn dieren niet meer in mijn kamer, ik begon dus natuurlijk direct te panikeren en heb mijn vader gebeld met de vraag waar mijn dieren waren. Zei hij gewoon 'op straat', ik was natuurlijk al in een slechte bui dus ik begon natuurlijk al vrij snel uit te vliegen en ik heb volgens mij vrij hard aan de telefoon geroepen omdat ik echt kwaad was.

Uiteindelijk staan mijn dieren dus gewoon bij mijn oma...

En ook even een update over het alleen gaan wonen; dat gaat dus ook niet meer door.. Wat ik echt ongelooflijk spijtig vind. Mijn moeder wilt niet meebetalen (wat wel te verwachten was --"). Maar ik heb ook het gevoel dat mijn ouders alles tegen me gebruiken, wat er gebeurd is voor de instelling, dat ik naar het spoed ben moeten gaan. We hadden hierover dus een gesprek bij het JAC, wat de mogelijkheden waren om alleen te gaan wonen. En mijn vader begon hier dus over, ik heb me toen weeral niet echt van mijn beste kant laten zien omdat ik het gewoon belachelijk vind dat ze deze dingen bij alles proberen te betrekken, ik heb echt vaak de neiging gehad om te vragen of ze gewoon aandachtshoêren waren omdat ik de indruk heb dat ze het gewoon leuk vinden om te vertellen ofzo. (sorry voor het taalgebruik, maar zo denk ik er echt wel over.

).
Heb toen vrijwel op alles pissig gereageerd (waar ik wel het recht op had vond ik), aangezien ze constant domme opmerkingen maken dat ik niet alleen zou kunnen gaan wonen door mijn problematiek van het snijden en ga zo maar verder.
Heb toen maar gewoon gezegd dat dat geen argument is aangezien het geen klôte beter gaat als ik bij hun ben. Zij maken mijn leven het grootste deel van de tijd alleen maar erger.

Nu moet ik dus terug bij mijn moeder gaan wonen en daar kijk ik dus heel erg tegenop. Ik zie haar nu enkele keren per week en zelfs dat lukt amper, over het laatst hadden we weer een hele felle ruzie en ik denk dat ik (of zij?) toen nog geluk had dat mijn oma erbij was. Want man, wat ze zegt maakt niet direct altijd evenveel uit, maar de toon waarop maakt me echt al woedend. Ik ben toen uiteindelijk gewoon naar buiten gegaan en naar mijn huis gegaan omdat ik het beu was. Toen heb ik een vriendin gestuurd dat het er echt niet ver vanaf zat of ik had mijn moeder echt een klap gegeven...
Wat natuurlijk heel slecht is, ik weet het. Maarja, de relatie tussen mij en mijn moeder gaat gewoon niet beteren en ik wil er ook geen tijd insteken, inlevingsvermogen heeft ze niet en dat zal ze ook nooit krijgen, en aan haar opvliegend karakter valt ook niks te doen.
Ook vooral sinds ik naar het spoed ben gegaan is de relatie met mijn vader echt heel wat slechter geworden, nu kan ik hem ook totaal niet meer uitstaan. Wat ik overigens wel vaker heb, maar meestal niet voor zo een lange duur.. Maar ik kan echt niet omgaan met het onbegrip.
Maar ik vraag me nu dus vooral af hoe ik ermee om ga gaan als ik ruzie heb met mijn moeder als ik er echt weer woon, dan kan ik moeilijk even naar 'huis' gaan. x) En als ik op de muur ga slaan ofzo zal ze ook wel klagen, want dat heb ik eerlijk gezegd de laatste tijd echt veel gedaan (wat me verbaast van mezelf want meestal uit ik mijn woede niet zo... Maar ik heb dus echt tegen vanalles zitten slaan en schoppen..)

Met de psychiater heb ik ook nog steeds niet echt contact opgenomen, zou het misschien wel eens moeten doen maar ik heb gewoon geen idee wat ik zou moeten vertellen.

Wel ben ik naar de dokter geweest om bloed te laten trekken en ik heb blijkbaar toch bloedarmoede, ijzertekort en vitamine D tekort. (Waarop mijn vader natuurlijk weer een belachelijke opmerking moet maken dat ik daardoor misschien depressief ben en we nu dus 'een oplossing hebben', waar ik dus echt pisnijdig van word aangezien ik ten eerste niet eens de diagnose 'depressief' heb gehad dus zij al zeker niet het recht hebben om te zeggen dat ik dat ben, en ik er gewoonweg niet tegen kan dat zij zo van die stomme opmerkingen maken.)

Maar bon, weeral een vrij lange post..

Hoe gaat het met jullie voor de rest?

**Geplaatst**: 30-07-16 02:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-07-16 02:43

Wat stelde het JAC dan voor buiten dat je bij je moeder gaat wonen? Kunnen zij jou nog verderhelpen hiermee?
De relatie met jouw ouders zit duidelijk niet goed. Ik weet niet of je het ziet zitten (ik vermoed eerlijk gezegd van niet...) maar misschien is gezinsbegeleiding / gezinstherapie wel iets voor jou/jullie. Zeker als je terug bij jouw moeder gaat wonen, is het denk ik wel belangrijk dat de relatie wat verbetert, ook om te voorkomen dat er zich echt problemen gaan voordoen zoals vb dat je effectief je moeder een klap gaat geven of zo.

**Geplaatst**: 30-07-16 10:15

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-07-16 10:15

Jeetje wat een zware tijden dezenaam!
Heftige gebeurtenissen kort op elkaar, ik ga me ikkke mee in evt gezinsbegeleiding.
De angst die je ouders hebben als je alleen gaat wonen begrijp ik op zich wel, ook al kan je het net zo goed doen onder hun dak maar dat is denk weer een gevoel van controle van hun kant

Die psych zou ik sowieso eens bellen, al heb je maar iemand waar je je kan uiten zonder dat diegene zich persoonlijk aangevallen voelt

Bij mij zelf gaat het best aardig, op slecht slapen en hyperventileren na. M'n hoofd draait san snel naar de 'ik kan het allemaal niet' en 'je bent niemand waard'
Terwijl ik een hele lieve vriend heb die echt m'n steun en toeverlaat is
Hormonen spelen hier ook een grote rol in alleen nogal onvoorspelbaar voor mijn gevoel

**Geplaatst**: 30-07-16 14:17

Geplaatst: 30-07-16 14:17

Ikkkke; het JAC stelde enkel nog begeleid wonen voor maar dat is dan in een leefgroep en jongeren uit een echte probleemsituatie krijgen natuurlijk voorrang. Al is de reden dat ik niet meer bij mijn vader wil gaan wonen niet enkel dat het ver weg is van mijn huidige woonplaats en vrienden, maar ook omdat hij weer drinkt (en zijn vriendin ook), en ik heb absoluut geen zin om mijn dagen te spenderen tussen twee dronken mensen, ik kan daar door het verleden absoluut niet tegen.
En of het effectief zal gebeuren.. Die kans is klein denk ik, tenzij dat mijn moeder me fysiek zou proberen aan te raken wel, dat is in het verleden ook wel al gebeurd.
Gezinsbegeleiding is inderdaad wel een optie, maar ik denk dat op dit moment mijn haat daarvoor iets te groot is om er werkelijk aan mee te willen werken en het niet te gebruiken om mijn moeder klein te maken ofzo. x) Ik denk dat ik gewoon ga proberen om zoveel mogelijk tijd te spenderen bij vrienden, een vriendin van me had ook wel al voorgesteld dat ik eventueel bij haar kon komen wonen. Maar dat zou weer voor vrij veel drama zorgen en daar heb ik ook geen zin in, maar ik zal er dus wel af en toe terecht kunnen.

Duplo; Ik weet niet direct of het voor het controlegevoel is vanaf hun kant. Ik heb altijd eerder de indruk dat het een strijd is om ervoor te zorgen dat ik bij hun kom wonen, gewoonweg om te tonen ofzo dat ze 'goede' ouders zijn, en bij mijn moeder zal het voornamelijk om het kindergeld gaan. Ik denk namelijk niet dat ze de situatie verder serieus nemen, want ze dachten blijkbaar wel dat na twee weken (en vier daagjes) opname mijn leven gebeterd zou zijn (en dan nog heel wat maanden therapie die eigenlijk op niks trok). Maar als er dan plotseling iets gebeurd zijn ze allemaal bezorgd en krijg ik aandacht waar ik niet om vraag terwijl ik duidelijk vroeg om me gewoon met rust te laten.
Maarja wat de werkelijke reden erachter is zal ik natuurlijk nooit weten, dit is enkel wat ik ervan denk.

Ik zal hem in de loop van de week wel eens proberen te bereiken inderdaad..

Goh dat klinkt toch ook niet zo geweldig. /= Heb je professionele hulp (gehad) daarvoor? Of al 'trucjes' geprobeerd die je afleiding geven?

**Geplaatst**: 30-07-16 16:51

Geplaatst: 30-07-16 16:51

DezeNaam schreef:
Ik denk namelijk niet dat ze de situatie verder serieus nemen, want ze dachten blijkbaar wel dat na twee weken (en vier daagjes) opname mijn leven gebeterd zou zijn (en dan nog heel wat maanden therapie die eigenlijk op niks trok). Maar als er dan plotseling iets gebeurd zijn ze allemaal bezorgd en krijg ik aandacht waar ik niet om vraag terwijl ik duidelijk vroeg om me gewoon met rust te laten.

Dat zou ik dan precies niet zo gaan stellen.. Het is voor andere mensen - zeker niet-professionals - moeilijk om zo'n situatie in te schatten. Soms wordt het overschat, soms onderschat. Bij mij dacht men ook dat ik na een maand of twee terug therapie wel weer verder zou kunnen, inmiddels zijn het verschillende jaren geworden.... Het is gewoon ook moeilijk te voorspellen hoe het verder gaat lopen omdat vele factoren invloed hebben. Dat wil niet noodzakelijk zeggen dat ze je niet serieus nemen. En hoe dan ook, niemand anders kan in jouw hoofd kijken hé...

Ik kan ergens wel begrijpen dat je boos bent en daarom geen gezinsbegeleiding wil. Anderzijds, zou het misschien niet opluchten als je deze boosheid eens zou kunnen uitspreken tegenover je ouders ? In plaats van je enkel maar meer te frustreren over wat ze doen/niet doen of zeggen/niet zeggen? Je frustratie bouwt zich nu enkel meer en meer op, je 'haat' wordt alleen maar feller momenteel. En ik vrees dat je moeder ontwijken daar niet veel goeds aan gaat doen. (maar dat is uiteraard mijn mening)

**Geplaatst**: 30-07-16 21:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-07-16 21:31

Het is voor mij vrij duidelijk dat mijn ouders het niet begrijpen. Zoals mijn vader al zei "Ge kunt u nie iedere keer gaan snijden als ge uw zin nie krijgt." En dan belachelijk veel blijven doorvragen waarom ik het doe. Als ik uit ellende dan maar uiteindelijk een antwoord geef en zeg 'stemmingswisselingen ofzo' krijg ik te horen 'Ja maar dat heeft iedereen wel... Sommigen alleen wat feller dan de andere natuurlijk.' Ja goh bedankt inderdaad, dat had ik zelf niet op kunnen maken..
Ik heb eerder de indruk dat het echt heel vaak onderschat wordt, tot nu toe ben ik ook nog niet echt veel goede professionals tegengekomen.

Ik zal natuurlijk wel nog met mijn moeder praten als het moet, maar ik ga gewoon zoals gewoonlijk op mijn kamer zitten. Mijn ouders zijn gewoon mijn ouders en geen vrienden waar ik verhalen mee deel, om eerlijk te zijn is geld zowat de enigste factor die ik belangrijk aan hun vind, hoe cru het ook mag zijn... Maar ik mis hun gewoon niet als ze weg zijn. Maar alleszins toch bedankt hoor, het is altijd wel iets wat ik kan overwegen.

Ik denk dat ik nu eerst voor mezelf gewoon een datum ga afspreken om die psychiater te bellen, dat gaat denk ik op woensdag ofzo zijn zodat ik mezelf een beetje voor kan bereiden.

**Geplaatst**: 31-07-16 08:53

Geplaatst: 31-07-16 08:53

Wat is voor jou het verschil tussen niet serieus nemen en niet begrijpen?

Stel je voor: je slaapt een nacht heel goed, hebt fijne dromen enz. 's Ochtends wordt je wakker en je problemen zijn allemaal volledig opgelost. Hoe ziet jouw leven er dan uit? Wat is het verschil met nu? Hoe reageren jouw ouders dan op de dingen die je zegt? Hoe is het contact met jouw ouders dan? Hoe benaderen anderen jou? Hoe merk jij dat het beter met je gaat? En hoe / waaraan merken anderen dat het beter met jou gaat?

Fijn dat je toch al je moed bijeen sprokkelt om toch naar de psychiater te bellen

. Als je hiervoor minder goede ervaringen hebt (gehad) met hulpverlening, is dat niet eenvoudig... Denk misschien tegen die tijd ook eens na over bovenstaande vragen. Ze kunnen zicht geven op de doelen die jij wil bereiken en ook zicht geven op wat jij verwacht van bv hulpverlening. Dat kan een goede bron van informatie zijn voor de psychiater

.

**Geplaatst**: 31-07-16 10:25

Geplaatst: 31-07-16 10:25

Hoi Deze Naam,
even een virtuele knuffel! :(:)

Wat jij beschrijft klinkt mij in de oren als een loupe-zuiver 'groeps'probleem - en het is heel erg oneerlijk dat jij dat moet gaan oplossen!
.....ik zou niet principieel tegen 'gezinsbegeleiding' zijn, maar dan dus wel goede begeleiding. Hoezo drinkt jouw vader? Speelde dat een rol in de scheiding en heeft hij zijn nieuwe vriendin uitgezocht op 'zij drinkt gezellig mee'?
....en zo zijn er nog wel een serie vragen te verzinnen.
Vragen, waaar jij totaal geen antwoord op hoeft te geven of te verzinnen!
Maar het zijn wel vragen die bij goede gezinsbegeleiding aan de orde horen te komen.

(Slechte gezinsbegeleiding gaat mee in het zondebok principe: "Hoor eens, mevrouw de therapeut, het is eigenlijk onzin dat wij hier moeten verschijnen, *grote wijsvinger* Deze Naam däär, die is het probleem! ")

DezeNaam schreef:
(.....) maar ook omdat hij weer drinkt (en zijn vriendin ook), en ik heb absoluut geen zin om mijn dagen te spenderen tussen twee dronken mensen, ik kan daar door het verleden absoluut niet tegen.

Daar heb je geen verleden voor nodig hoor, geen enkel zichzelf respecterend mens zou dat doen!

Citaat:
Gezinsbegeleiding is inderdaad wel een optie, maar ik denk dat op dit moment mijn haat daarvoor iets te groot is om er werkelijk aan mee te willen werken en het niet te gebruiken om mijn moeder klein te maken ofzo. x)

......andermaal : bij goede begeleiding mag jij gewoon zeggen wat je op je lever hebt. Wat zit er voor ellende achter die haat en die behoefte om haar klein te maken....?
Ruimte om uit te spreken hoe jij je voelt over 'dat je moeder jou probeerde aan te raken'.

Citaat:
Duplo; Ik weet niet direct of het voor het controlegevoel is vanaf hun kant. Ik heb altijd eerder de indruk dat het een strijd is om ervoor te zorgen dat ik bij hun kom wonen, gewoonweg om te tonen ofzo dat ze 'goede' ouders zijn, en bij mijn moeder zal het voornamelijk om het kindergeld gaan.

Brrrrr.....

Citaat:
Ik denk namelijk niet dat ze de situatie verder serieus nemen, want ze dachten blijkbaar wel dat na twee weken (en vier daagjes) opname mijn leven gebeterd zou zijn (en dan nog heel wat maanden therapie die eigenlijk op niks trok). Maar als er dan plotseling iets gebeurd zijn ze allemaal bezorgd en krijg ik aandacht waar ik niet om vraag terwijl ik duidelijk vroeg om me gewoon met rust te laten.
Maarja wat de werkelijke reden erachter is zal ik natuurlijk nooit weten, dit is enkel wat ik ervan denk.

Op zich: dat hoef je ook niet te weten - het is vaders verantwoordelijkheid dat hij drinkt, niet de jouwe!
(Of allerlei andere dingen die maar spelen!)

Maar in termen van "het is een groepsprobleem": "men" ervaart jou waarschijnlijk als degene die het gedoe in de groep dreigt te verstoren. Zo iemand wil "men" heus wel wat therapie gunnen, maar dus wel met het doel dat je daarna weer "gezellig" mee kunt doen.
(Maar uiteraard wordt er niet echt gepraat, en al helemaal niets mbt therapie, want dan komen hun issues op tafel en dat was de bedoeling nou net niet! )

**Geplaatst**: 31-07-16 17:03

Geplaatst: 31-07-16 17:03

Ikkke; ik denk dat ze beide kort op elkaar liggen, als ze iets niet begrijpen nemen ze het vaak niet serieus. Al vind ik niet dat je iets 100% moet begrijpen om het ook serieus te nemen if that makes sence..

Dat kan ik mij moeilijk voorstellen maar bon.. Als ik het dan toch probeer; ik denk dat ik meer motivatie zal hebben om dingen te doen en om naar buiten te gaan. De neiging om mezelf bij het kleinste dingetje te bezatten of mezelf van een brug te gooien is er niet meer, ik kan dus met drama's en moeilijke situaties omgaan, anderen beïnvloeden mijn gemoedstoestand niet meer. Wat ik wel nadelig zou vinden is dat het waarschijnlijk zal lijken dat er een deel van me weg is? Misschien heb ik ook minder empathie voor anderen als ik zelf geen problemen heb.
Mijn ouders zullen nog steeds hetzelfde reageren denk ik, mijn moeder is soms opvliegend, maar ik zal er zelf dan misschien beter mee om kunnen gaan. Met mijn vader zal ik waarschijnlijk beter kunnen praten. Anderen zijn meestal ook vrolijker als ik goedgezind ben, wat wel logisch is. Als ik slecht gezind ben negeren ze het meestal gewoon of vragen ze soms wel wat er is.
Hoe ik het zelf merk, goh.. Ik heb meestal momenten dat ik heel hyperactief ben, maar dan gaat het daarna meestal terug heel slecht. Het is denk ik 'perfect' als ze beide in evenwicht zijn, ik bekijk de dingen dan gewoon realistisch, niet euforisch maar ook niet pessimistisch.
Ik denk dat anderen meestal niet snel aan me merken wanneer het slecht gaat, enkel dat ik dan soms bot tot misschien zelfs arrogant reageer, maar dan is het meestal wel al vrij ver gegaan. Als het beter gaat ben ik meestal wel meer aanwezig en hebben we veel lachbuien enzo.

Dankjewel!

Oh misschien was het niet de bedoeling om de vragen hier te beantwoorden dan..xd Maarja al het typwerk, ik kan het misschien nog wel eens lezen voor ik bel ofzo.xp

Janneke2; Jij ook bedankt!

Ik vind het soms inderdaad ook wel oneerlijk dat het altijd lijkt dat ik dit moet oplossen, zo dacht ik er op jongere leeftijd ook wel altijd over.

Op de vragen kan ik wel vrij makkelijk antwoord geven, dat is niet zo direct een probleem. (: Maar het klopt inderdaad wel wat je zegt.

Ik denk dat gezinsbegeleiding op een manier misschien ook wel te confronterend is, ik kan het hier wel makkelijk neerschrijven, maar op een manier word ik er emotioneler van als mijn ouders er waarschijnlijk bij zijn omdat het dan echt de realiteit is.

En dat klopt waarschijnlijk wel inderdaad, bedankt.