Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-04-16 21:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 28-04-16 21:00

Ik weet niet of ik je kan helpen maar je mag altijd een Pb sturen hoor

**Geplaatst**: 29-04-16 08:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-04-16 08:09

Mij mag je ook altijd wel een pbtje sturen als je dat wil...

**Geplaatst**: 17-05-16 20:09

Geplaatst: 17-05-16 20:09

Het is een lange tijd geleden dat ik hier een bericht gepost heb. Dat komt omdat het een soort van ok gaat. Wel lees ik altijd mee, maar heb nooit echt het gevoel iets nuttigs te kunnen antwoorden/plaatsen.

Afgelopen maand heb ik gedag gezegd tegen het ggz. Ik vond het steeds vervelender worden om er heen te gaan. Het voegde niet echt met mijn therapeut en ik had het idee dat ik niets opschoot. Iets anders konden ze mij niet bieden, dus dan houd het op. Wat ik nu ga doen weet ik niet niet. Mijn reis is nog niet af, dat weet ik zeker.

Ik vroeg mij af of iemand hier iets weet over het gevolg van een harde klap tegen het hoofd aan krijgen. Ik heb dit ong. 10 jaar geleden meegemaakt, ben toen bewusteloos geraakt en het een soort van aanval gekregen(stuiptrekkingen en na afloop met 1 been slepen). Nooit hiervoor naar de dokter gegaan omdat het heel snel over was. Ik vraag mij af of dit invloed heeft gehad over hoe ik mij nu voel, of ik daar kwetsbaarder of iets dergelijks van ben geworden.

**Geplaatst**: 18-05-16 06:53

Geplaatst: 18-05-16 06:53

Phen schreef:
Ik vroeg mij af of iemand hier iets weet over het gevolg van een harde klap tegen het hoofd aan krijgen. Ik heb dit ong. 10 jaar geleden meegemaakt, ben toen bewusteloos geraakt en het een soort van aanval gekregen(stuiptrekkingen en na afloop met 1 been slepen). Nooit hiervoor naar de dokter gegaan omdat het heel snel over was. Ik vraag mij af of dit invloed heeft gehad over hoe ik mij nu voel, of ik daar kwetsbaarder of iets dergelijks van ben geworden.

Een klap tegen je hoofd kan verschillende gevolgen hebben, maar dat is moeilijk te zeggen van achter een computer. Veel hangt af van hoe hard de klap was, waar precies op je hoofd,... De stuiptrekkingen en het slepen met je been zal er wellicht mee in verband staan. Of het invloed heeft op hoe je je nu voelt is moeilijk te zeggen. Het zou op verschillende manieren een rol kunnen spelen, maar dat is niet noodzakelijk. En wellicht is het hoe dan ook niet de enige oorzaak van hoe je je momenteel voelt. Daar zijn vaak heel veel verschillende factoren "verantwoordelijk" voor.

**Geplaatst**: 24-05-16 17:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-05-16 17:23

Heb met mn psycholoog gesproken over EMDR daar Kom ik voor in aanmerking. Sta er wel positief in maar ik heb niet echt 1 trauma. Het is meer dingen die tegen me gezegd zijn.

Hoe gaat het verder met jullie?

**Geplaatst**: 24-05-16 17:42

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-05-16 17:42

Hoi Jolanda en de rest,

Wat fijn en interessant dat je EMDR eventueel kan doen, ik heb er hele goede dingen over gehoord.
Bij mij werd er 10 jaar geleden ook over gesproken maar omdat ik op eigen initiatief uit mijn traject ben gestapt kwam ik hiervoor natuurlijk niet meer in aanraking.

Op het moment gaat het erg goed met me (natuurlijk heb ik mijn ups en downs) maar sinds ik qua werk uit de psychiatrie ben krijg ik weer zoveel meer energie.
Ik vond het heel fijn dat ik 7 eigen clienten had, maar die zogen mij letterlijk leeg.
Het voelde alsof ik aan een tal van dode paarden aan het trekken was.
(lees wel dat dit mensen zijn die al heel lang beschermd wonen binnen een woonvorm).
Ik heb hier dan ook veel van geleerd.

Sinds ik knopen doorgehakt heb lijk ik ook mijn verleden meer geaccepteerd te hebben.
Ik kan mijzelf denk ik (ondanks dat ik nu werkeloos ben en mijn dipjes nog wel heb) een gelukkig mens noemen.

Hoe? vragen mag altijd via PB ik zet mijn verhaal liever niet openbaar

**Geplaatst**: 24-05-16 18:54

Geplaatst: 24-05-16 18:54

Jolandaa schreef:
Heb met mn psycholoog gesproken over EMDR daar Kom ik voor in aanmerking. Sta er wel positief in maar ik heb niet echt 1 trauma. Het is meer dingen die tegen me gezegd zijn.

Hoe gaat het verder met jullie?

Dingen die tegen jou gezegd zijn kunnen ook traumatisch zijn. En als dit zich herhaalt, kan je ook herhaaldelijk getraumatiseerd raken.

**Geplaatst**: 24-05-16 21:25

Geplaatst: 24-05-16 21:25

Jolandaa schreef:
Heb met mn psycholoog gesproken over EMDR daar Kom ik voor in aanmerking. Sta er wel positief in maar ik heb niet echt 1 trauma. Het is meer dingen die tegen me gezegd zijn.

Eh - het is

nergens voor nodig hoor, om een trauma te hebben. Emdr is voor een boel dingen die jou negatief beïnvloeden een uitstekende therapie. Dus netjes dat de psycholoog het jou aanbiedt.

**Geplaatst**: 24-05-16 21:42

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 24-05-16 21:42

Ik had altijd begrepen dat het echt voor een bepaalde gebeurtenis is zeg maar. Vandaar ^^ maar ben er inmiddels achter dat het idd ook voor gedachtes is.

**Geplaatst**: 24-05-16 21:46

Geplaatst: 24-05-16 21:46

Phen schreef:
Ik vroeg mij af of iemand hier iets weet over het gevolg van een harde klap tegen het hoofd aan krijgen. Ik heb dit ong. 10 jaar geleden meegemaakt, ben toen bewusteloos geraakt en het een soort van aanval gekregen(stuiptrekkingen en na afloop met 1 been slepen). Nooit hiervoor naar de dokter gegaan omdat het heel snel over was. Ik vraag mij af of dit invloed heeft gehad over hoe ik mij nu voel, of ik daar kwetsbaarder of iets dergelijks van ben geworden.

Oej, vooral "het was snel over", dat is wel waar, maar geen argument. Voor wie dit leest: zou het je ooit (nog eens ) gebeuren, altijd even een arts consulteren.
Wat bij een normale hersenschudding kan horen is buiten westen raken, maar "uitvalsverschijnselen" zoals stuiptrekkingen en een slepend been vallen daar min of meer buiten. (Let wel, ik belde ooit 'voor de zekerheid' de dokterspost na een klap tegen mijn hoofd: geen geheugenverlies, geen afwijkend pupilreflex - maar ik mocht prompt twee nachten in het ziekenhuis blijven.... Bij de weg, ik was wel aan het braken.)

Moraal van het verhaal: hersenbeschadiging kan vele vormen aannemen.
En het kan je ""psychisch"" beïnvloeden. Ik schrijf het met aanhalingstekens, want ik denk, dat de beïnvloeding vooral een kwestie is van 'je hersenen compenseren zich een slag in de rondte', om zo goed mogelijk te doen wat ze moeten doen - om jou te laten doen wat jij wilt doen. En je betaalt een prijs, als welk lichaamsdeel dan ook zo hard moet werken.

Voor alle duidelijkheid: hersenen zijn uitstekend in staat tot herstel, maar een verhaal met kop en staart en iemand die gericht informatie kan verzamelen is goud waard. (Van hulp bij het laten "verdwijnen" van het Moro reflex tot oefeningen mbt coördinatie tot kijken of een prismabril zoden asn de dijk zet tot....)

**Geplaatst**: 11-06-16 16:14

Geplaatst: 11-06-16 16:14

Hey iedereen, hoe gaat het hier met jullie ondertussen?

Even zelf een kleine update: mijn groepstherapie is ondertussen al meer dan een maand gedaan en een week geleden (of was het twee weken geleden..? [Ik ben er niet meer zo zeker van.]) had ik dus het evaluatiegesprek samen met mijn vader en twee van de therapeuten.
Daar hebben zij dus verteld dat ik eigenlijk alle sociale vaardigheden al bezit maar dat ik gewoon het zelfvertrouwen moet hebben, volgens mij zeiden ze zelfs letterlijk dat ik geen sociale vaardigheidstraining nodig had. Nu heb ik dat ook wel zelfs gemerkt, mijn sociale vaardigheden zijn best wel oké en ik kan prima nieuwe mensen leren kennen. Eigenlijk lag daar het grootste probleem ook niet, ik heb wel heel vaak aangegeven in de instelling dat het me sociaal niet goed zat etc, maarja of een sociale vaardigheidstraining me verder zou helpen.. Ik had het me anders voorgesteld denk ik.
Ik had daarvoor ook al aangegeven aan de psycholoog dat ik dacht dat het zou helpen als ze mijn "depressie" (volgens mij heb ik niet letterlijk dat woord gebruikt, maar het kwam er wel op neer) zouden aanpakken en dat het dan vanzelf beter zou gaan op sociaal vlak, want vaak heb ik gewoonweg de energie niet om sociaal te zijn, maar dat het niet zou helpen als ik op sociaal vlak beter werd want uiteindelijk leer ik echt wel mensen kennen, maar ik voel me er niet beter door, meestal net gewoon nog slechter.

Toen werd er dus gevraagd of ik nog iets anders wou of nog aparte gesprekken met de psycholoog, maar ik denk sowieso niet dat ik daar ga blijven. Simpelweg omdat ik me gewoon heel vaak afvraag waar zij hun diploma gehaald hebben... Ze hebben al zo vaak dingen gezegd die je volgens mij gewoon niet hoort te zeggen als psycholoog of als therapeut zijnde. Toen ik over mijn onzekerheid begon kreeg ik direct weer te horen "Maar dat heeft iedereen wel" of "Dat is typisch iets voor jongeren van uw leeftijd". Kom ik daarvoor naar jullie denk ik dan, om dat te horen? Ik kan mezelf dan nog beter advies geven. Het ging me niet eens direct om de onzekerheid, maar wel hoe ik erover denk, ermee omga en hoe het mijn leven verpest. Maar ik ben er niet meer verder op ingegaan, ten eerste zat mijn vader erbij en aan zulke mensen heb ik gewoon ook niks meer te vertellen. Nu heb ik bijvoorbeeld twee weken geleden iemand leren kennen (allé ik kende haar al langer, maar sinds ik haar nog eens gezien had op een fuif zijn we echt serieus beginnen te praten), en dat vlotte direct wel, heb heel diepe gesprekken met haar gehad en soms zelfs tot 6 uur in de ochtend zitten te praten... Maar dan plots een week geleden praten we opeen heel wat minder en voor mij is dat dan direct een klap, ookal weet ik dat het waarschijnlijk niet persoonlijk is voel ik me direct vergeten en lijkt het dat ik er direct terug alleen voor sta. Deze week was het dan ook direct terug heel wat extremer met mijn stemmingswisselingen, zo heb ik altijd wel kinda suïcidale gedachtes, maar deze week voelde het ook gewoon dat ik het moest of zou doen. Zo had ik gisterenavond echt wel mijn dieptepunt, het ging toen echt niet meer maar ik ben uiteindelijk gewoon in slaap gevallen gelukkig.

Ook vroegen ze nog over mijn automutilatie (omdat mijn vader daarover begon) en was de vraag dus hoe vaak ik het nog deed etc, hier heb ik dus niet vaak een precies antwoord op dus zei ik "Af en toe", en op de een of andere manier insinueren zij dan direct dingen en vragen ze "Maar niet meer zo vaak dus?" Heb ik gewoon gezegd "Hangt er vanaf wat ge niet zo vaak vindt" (Goh ja, misschien had ik een normaal antwoord kunnen geven, maar het klikt dus gewoonweg echt niet op sommige vlakken..)
Dan insinueren ze dus "Maar het gaat dus toch al wat beter?" En geen idee wat ik daar op moet zeggen dan, maar eigenlijk gaat het echt voor geen klote beter, maar de manier waarop zei het zeggen lijkt het gewoon dat ik verplicht ben om ja te zeggen.

Uiteindelijk stelde de psycholoog ook voor dat ik eventueel op een maandag in een groep kon aansluiten, gewoon een of andere praatgroep waar zij ook bijzit om het te begeleiden, dit leek me wel een goed idee maar ik kreeg nog twee weken om erover na te denken en dan zou ze me terugbellen omdat ik op dit moment aan het verhuizen 'ben', of plannen heb om te verhuizen, als dit duidelijk zou zijn dachten ze dat het makkelijker zou zijn om een keuze te maken.
Om de verhuis situatie duidelijk te maken: ik woonde sinds ik uit de instelling ben dus bij mijn vader, maar die heeft een vriendin leren kennen en gaat nu dus verhuizen. Mijn vader huurde eigenlijk samen een huis met mijn nicht waar ik dus bij ben komen wonen, maar mijn nicht is ook samen gaan wonen met haar vriend dus nu zit ik hier eigenlijk alleen en op dit moment betaald de moeder van mijn nicht nog een deel van de huur van het huis, maar ze willen dit natuurlijk graag opzeggen en het is te duur voor mijn vader om alleen te betalen, en iemand anders erbij komen laten wonen zal niet meer gaan.
Dus kwam mijn vader af met het idee dat ik op kot (kamers) kon gaan en een project zelfstandig begeleid wonen kon doen, dat vond ik natuurlijk wel een goed idee en het leek me ook wel leuk.
Ik was dus al aan het uitkijken naar enkele kamers waar ook huisdieren toegestaan zijn, maar het enkele probleem is mijn moeder en haar geld weer natuurlijk.. Nee ze is niet arm, maar zo gedraagt ze zich wel bijna continu, ze kan geld uitgeven aan alles maar als ik iets vraag is het direct te veel.
Zij had met iemand van het CLB gesproken en er is dus ook begeleid wonen in een andere speciale woning met jongeren die dus allemaal begeleid wonen doen, maar hier zijn ten eerste geen huisdieren toegestaan en je kan niet zelf kiezen waar je terecht komt.
Maar mijn moeder haar argument was "Het zou normaal niet meer mogen kosten dan het kindergeld."
Waarschijnlijk gaat het dus gewoon enkel om het geld bij haar, niks anders. Ze zei dat ik anders maar terug bij haar moest komen wonen, heb gezegd dat dat niet door zal gaan, gaan haar aan mijn hoofd die eraan denkt.
Maargoed, ik zou nog tien pagina's over mijn moeder kunnen schrijven, dus ga het hier maar gewoon even bij laten. x)

Een vriendin van me stelde wel nog voor om eventueel naar de psycholoog te gaan waar zij naartoe gaat, daar komt zij wel goed mee overeen, misschien is dit dus nog wel een optie, maar ik ben er niet zeker van. Daar kenden ze al een deel van mijn verhaal en problemen enzo, het lijkt me moeilijk om dit weer opnieuw te vertellen.

**Geplaatst**: 11-06-16 19:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-06-16 19:18

Je weet je goed uit te drukken, DezeNaam, knap!
Ik begrijp wel in zekere zin wat je zegt over het gevoel dat je gedwongen wordt om "ja" te zeggen op de vragen van de psycholoog. Probleem hierbij is ook dat het, zoals je het hier schrijft, eigenlijk ja-nee vragen zijn. Deze zou je als psycholoog (niet altijd, maar in veel gevallen wel) moeten proberen te vermijden en moeten proberen om te buigen tot open vragen. Maar het is wel verleidelijk om niet in ja-nee vragen / gesloten vragen te vervallen

. Zeker als je al bent begonnen met deze te stellen...

In welke regio zou je op kot (willen) gaan? En welke dieren wil je meenemen? Ken wel een plaats waar je misschien heen kan...

**Geplaatst**: 11-06-16 23:06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-06-16 23:06

Dankje.

Het zijn ja-nee vragen inderdaad, maar door gewoonweg al te vragen "Maar het gaat dus toch al beter" in plaats van "Gaat gaat al beter?" klinkt het eerste meer alsof ze een sociaal gewenst antwoord willen en ze er eigenlijk liever niet dieper op in willen gaan. Al ga ik er gewoon zelf ook liever niet verder op in als mijn ouders erbij zijn. xd Maar wat je zegt klopt inderdaad.

In Hasselt en ik heb een aantal chinchilla's, later misschien ook ooit eventueel een hond, maar ik denk dat dat op veel koten niet toegestaan zal zijn dus dat is geen must maar het zou fijn zijn natuurlijk.

Ben benieuwd waar je denkt dat ik heen zou kunnen, misschien eventueel via PB of in het topic mag ook gewoon natuurlijk.

**Geplaatst**: 11-06-16 23:14

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-06-16 23:14

Hey, ook ik heb een tijdje niet gepost.
Sinds begin deze maand heb ik de diagnose ADHD/ADD gekregen, de gecombineerde versie. Gaf een hoop antwoorden op vragen en problemen. Nu ben ik dus gestart met de methylfenidaat 18 Mg. Sinds gister.
Ik merkte gister al verschil bij het werk. Kon veel meer m'n werk doen en concentreren. De drukte was verdwenen. Het was echt alsof ik de hele wereld ineens aankon

Alleen nu maar hopen dat het blijft werken en dat het geen placebo effect was.

**Geplaatst**: 12-06-16 19:10

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-06-16 19:10

Zou ik mee mogen babbelen? IK ben geen bijlees-post held maar zal proberen mee te komen!
Ik heb al aardig wat te maken gehad met de GGZ en had gehoopt er 'voor altijd' vanaf te zijn.
Gelukkig ken ik mezelf goed genoeg en schroom dan ook niet om hulp te vragen.

Eind vorig jaar / begin dit jaar medicatie afgebouwd met behulp van de praktijk psycholoog. Begint van het jaar kreeg ik mijn opgevraagde medisch dossier op papier.
Ik had nooit en te nimmer gedacht dat zoiets 'simpels' zoveel los kon maken

Ik heb in 2012 een vrijwillige opname gehad, hierbij werd gebruikt gemaakt van schema therapie. Veel aan gehad en mijn toenmalige problematiek (Identiteitsstoornis en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, ADHD) goed aan kunnen pakken. Het enige waar ik niet mee om kon gaan was dat de therapie gebaseerd was op het tekort komen aan basisbehoeften als kind... dat kon er bij mij niet in, ik had een perfecte jeugd gehad tot mijn 15e (scheiding ouders).

Ergens heb ik altijd geweten dat ik mezelf voor de gek hield. Ik had nagenoeg geen herinneringen aan vroeger en die, die ik had waren goed. Maar ik wist dat er ook dingen zijn gebeurt die niet klopten, alleen dat wilde ik gewoonweg niet erkennen.
Totdat dat medisch dossier... Waar heel veel zaken instonden waaruit bleek dat mijn ouders én jeugd toch niet zo perfect waren dan ik altijd had gedacht...

Toen ging langzaam, stukje bij beetje steeds weer dat dekseltje open van het kistje in mijn onderbewust zijn.
Toen een aantal weken ik een aanvaring zowel met mijn arts als fysio had gehad (fysiek ook niet al te best) knapte er iets en heb ik in een fikse paniekaanval de POH gebeld. Daar kwam alles eruit, het niet kunnen accepteren van mijn fysieke gesteldheid, mijn nog steeds negatieve gedachten en extreme gedragingen, maar ook dat ik langzaam begon te beseffen dat vroeger alles toch niet zo oké was dan ik dacht.

Afgelopen week ben ik weer bij de POH geweest. In de tussentijd had ik in steekwoorden opgeschreven wat ik me tot nu toe kon 'herinneren'. Erover denken lukt niet laat staan praten, dus heb haar dat velletje gegeven. Ze schrok zichtbaar en bekende gelijk dat dit boven haar kunnen ging. Dat had ik al verwacht. We hebben samen besloten dat teug naar de GGZ de beste optie was. Toen ze voorstelde me aan te melden bij Psychotrauma was mijn eerste reactie, huh? Trauma? Ja trauma zegt ze, want wat hier op papier staat kan niet anders dan traumatisch zijn geweest...

Ze heeft me doorverwezen, binnen 3 weken krijg ik een oproep voor intake. Binnen 8 weken start de behandeling. Ondertussen loop ik ook bij een giga goeie revalidatie arts die het fysieke gedeelte onder handen gaat nemen. Indirect staat het toch in verband met elkaar. Rond september verwacht ik ook een intake voor een pijn-revalidatie traject. Dus de komende maanden worden pittig..

Enerzijds schijt ik 7 kleuren.. maar anderzijds weet ik dat ik hierdoor heen moet en vertrouw ik erop dat ook dit mij gaat lukken.

Het enige wat ik tot nu toe kan benoemen is dat er misbruik in het spel is, niet gehoord worden als kin, grensoverschrijdend gedrag wat niet gecorrigeerd of gestuurd is door ouders, in zekere zin medische zorg ontzegd en mijn ouders ging gewoon raar met zaken om.

Ik hoop dat ik hier mee mag praten de komende tijd om mij zo ook door de dagen heen te slepen

Ik zal nu even proberen wat pagina's bij te lezen

**Geplaatst**: 12-06-16 21:13

Geplaatst: 12-06-16 21:13

Hoi Bowena,
dat lijkt me schrikken - dat opkomende besef van hoe het echt geweest is! (Ik heb een aantal vergelijkbare ervaringen gehad.) Aan de ene kant 'de waarheid maakt vrij' - *dit* is je verleden en dat is dus waar je mee zult ""moeten"" dealen.
Aan de andere kant: die overlevingsmechanismen om de pijnlijke waarheid van je af te houden hebben beslist hun charme en zijn ook niet verkeerd!

En de optimist Janneke zegt, dat er ook een hele hoopvolle kant aan zit.
Dat je je fysieke pijn niet wilt verdragen: groot gelijk! Negatieve gedachten - niet leuk om mee te leven, er is beslist leuker gezelschap! En ook je gedrag, kennelijk zit jou dat ook niet lekker.
En uiteraard is het mogelijk om al deze 3 dingen met een goede traumatherapie de nek om te draaien.

En even heel erg basic: vroeger, toen oma nog jong was, waren trauma behandelingen loeizwaar. Tien keer het rot verhaal vertellen "want dat is goed voor je".
Tegenwoordig is het compleet anders. Je begint met "stabilisatie", waarbij je de overlevingsmechanismen zachtjes ombuigt. (Dat jij niet door de pijn overweldigt wordt is te allen tijde alleen maar goed! ...alleen, liever net niet ten koste van het totaal ontkennen, dus dat is zoeken.)
En waarbij je bakken informatie krijgt over emoties, jezelf troosten, kalmeren, bemoedigen, etc.
En als jij er klaar voor bent en niet eerder, ga je de echte confrontatie aan, bijvoorbeeld met emdr, een methode die 'alles 10 keer vertellen' totaal overbodig maakt.
De laatste fase (echt een fase!) van de therapie gaat er over dat je een soort "omkering" maakt. Niet wat jou werd aangedaan staat centraal dan, maar wat JIJ in de toekomst wilt met JOUW leven. En welke vaardigheden jij daarbij wel nodig hebt, maar wegens gedoe niet hebt kunnen ontwikkelen.

**Geplaatst**: 13-06-16 22:08

Geplaatst: 13-06-16 22:08

Hoi Janneke,

Wow wat een prachtige post...

Ja het is best schrikken en ik merk dat alles in mij in verzet wil gaan. De afweermechanismen zijn idd heel sterk. Ik wist dat ik in het verleden dissocieerde, maar het blijkt dat ik dat nog steeds doe en best flink nog wel.

Gelukkig ben ik het met optimist Janneke eens. Ik ben ook hoopvol en wéét ook dat ik hier door heen ga komen en dat ik er ook beter uit ga komen.
Maar ja, eerst beginnen en erdoor heen he

Maar ik vind het mooi om je te horen zeggen dat alle 3 de zaken de nek omgedraaid kan worden, dat geeft nog meer hoop.

Ik heb geen directe ervaring met trauma therapie maar er wel veel van gehoord en op afstand gezien. Ik zou dolgraag leren om mijzelf te troosten, dat lijkt me machtig om dat te kunnen.
Je verteld het heel mooi en het stelt me gerust.
Ik heb er vertrouwen in!

Ik heb verschillende doelen waarvan een carrière switch en mama worden. Voor mij is het zó belangrijk het verleden een plekje te hebben gegeven voordat ik daar aan begin. Maar het zijn mooie doelen om naar toe te leven! Maar bovenal, jij zegt het in je eerste alinea, ik wil mezelf bevrijden. Ik wil in de spiegel kunnen kijken en mezelf écht aankijken. Ik wil dat nare stemmetje uit mijn hoofd dat ik niet deug... En ik wil 100% van mezelf kunnen houden.

Dus genoeg om voor te gaan!

**Geplaatst**: 15-06-16 15:52

Geplaatst: 15-06-16 15:52

Hier even een post van mij!

Ik heb mijn oude topic berichten van 2014 terug gelezen (en voor die tijd... niet op dit forum) en schrok onwijs van wat ik daar zelf allemaal geschreven had...
Ik merk dat ik dat misschien een beetje vergeten ben, ik ben echt door een diep dal gegaan 10 jaar geleden dan ook een eind aan mijn leven willen maken maar gelukkig heb ik toen zelf therapie gezocht....

vandaag 30 jaar geworden en ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld ik kan met recht zeggen ik ben een gelukkig mens.
Ik hoop zo dat andere dit gevoel ook kunnen krijgen en alles voor zichzelf op de rit kunnen krijgen.
zoals ik al eerder zei de psychiatrie ga ik zelf niet meer in (om te werken...) maar wil zeker mensen helpen.
Mijn omkeer is voornamelijk door gezonde voeding en bewegen (veelal afleiding gezocht) ook ben ik na mijn ongeluk in 2013 een gelukkiger mens geworden ik heb een ernstig ongeluk gehad en heb mij toen in een rolstoel ook ontzettend eenzaam gevoeld.

Het klinkt cliche en misschien aanvallend maar hoe diep je dal ook is er is echt zonneschijn en je bent baas over je eigen doen en denken (niet altijd als je gediagnosticeerd bent met een persoonlijkheidsstoornis (ookal vind ik stoornis dan weer een heel naar woord want het kan ook iets moois brengen))

Ik wil mij richten op mijn ervaringsdeskundigheid. mijn weg hoef natuurlijk niet jullie weg te zijn maar ik hoop dat ik misschien wel wat in kan brengen... ondertussen lees ik alles zo veel mogelijk mee.

heel interessant om de therapieen te lezen en ervaringen te delen.
Ik vind het super knap dat jullie er zo open over zijn, dat was voor mij in het verleden nog wel een dingetje

**Geplaatst**: 17-06-16 22:15

Geplaatst: 17-06-16 22:15

Fijn dat het beter met je gaat nu DBiancaL.

Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben dat je altijd baas bent over je eigen doen en denken, je moet er ook niet per se gediagnosticeerd zijn met een persoonlijkheidsstoornis om daar een 'goede' reden voor te hebben vind ik. Ik ken genoeg mensen die deze diagnose niet hebben maar toch pillen krijgen om rustiger in het hoofd te worden omdat ze te veel denken. Zelf heb ik dit probleem ook wel, en ook al denk ik niet altijd negatief is het vrij vervelend dat het altijd druk is in je hoofd, ik kan soms serieus amper een film/documentaire kijken (en dit is dan bij iets dat ik nog interessant vind moet je denken hoe het gaat bij dingen die ik minder interessant vind x) ) omdat ik constant afgeleid ben door mijn eigen gedachtes. x)
Hetzelfde geld ook voor je acties, uiteindelijk kunnen sommigen hier wel grip op krijgen, gelukkig. Maar er zijn ook een heel deel mensen waarbij het 'slechte' toch wat overheerst (met momenten) en ze dingen doen waar ze achteraf soms spijt van hebben.

Ik hoop wel dat je er nu wat opener over kan praten, er is niks om je voor te schamen!

**Geplaatst**: 17-06-16 23:17

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 17-06-16 23:17

Hoi dezenaam wat je zegt wilde ik een onderzoek naar doen.
In ieder mens schuilt naar mijn inziens wel ADHD,depressie, borderline etc alleen bij de een komt het meer tot uiting als bij de ander.

En de punten die je omschrijft kloppen ook ik ben ook niet gediagnostiseerd maar heb onwijs last van doem denken gehad... Ik denk dat bij mij de tijd het geleerd heeft.
Ik ben in iedergeval blij dat ik ee nog ben.. En ik gun zoveel mensen dit fijne gevoel...

Ook doordat ik er idd nu over praat.
Bedankt voor je visie dezenaam!

**Geplaatst**: 17-06-16 23:31

Geplaatst: 17-06-16 23:31

DBiancaL schreef:
Hoi dezenaam wat je zegt wilde ik een onderzoek naar doen.
In ieder mens schuilt naar mijn inziens wel ADHD,depressie, borderline etc alleen bij de een komt het meer tot uiting als bij de ander.

Volgens mij is dit al wel algemeen bekend/ erkend toch?
Op het moment dat er 1 de overhand heeft word het pas een (persoonlijkheids)stoornis?

Hier gaat het af en aan goed, hyperventilatie zit er nog steeds en algehele spanning daardoor of andersom

**Geplaatst**: 17-06-16 23:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 17-06-16 23:43

Volgens mij is het inderdaad wel bekend dat iedereen zich deels wel kan herkennen in bepaalde eigenschappen van mentale stoornissen. Maar eens je echt bijvoorbeeld een depressie of dergelijke hebt zijn het niet meer gewoon een paar eigenschappen meer. Volgens mij komt het ook wel door het feit dat iedereen er zich soms wel in kan herkennen, mensen er veel te simpel over gaan denken. Want natuurlijk heeft iedereen wel eens 'een minder dagje', of moeten de servetjes allemaal mooi op een rechte lijn liggen en wordt je neurotisch als dat niet zo is, of slaat je stemming plots eens helemaal om. Maar als mensen dit met mentale problemen gaan vergelijken vind ik het echt gewoon not done.

**Geplaatst**: 18-06-16 09:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-06-16 09:23

Ja, dat iedereen wel symptomen heeft of herkent van bepaalde 'stoornissen' is zo en is ook logisch. De symptomen zijn dingen die meer mensen in meer of mindere mate hebben, maar bij een diagnose zijn deze dingen meer aanwezig dan bij anderen die de diagnose niet krijgen. Symptomen zijn veelal een continuüm en niet zozeer een alles of niets kwestie.

**Geplaatst**: 18-06-16 10:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-06-16 10:51

Ik denk niet dat je meot spreken van symptomen, maar meer van aanleg. De ene is gevoeliger voor depressie dan de ander.
Qua stoornissen heeft wel iedereen wat. Ik ben soms autistisch, soms een beetje narcistisch etc.

**Geplaatst**: 18-06-16 17:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-06-16 17:01

Aanleg en symptomen zijn in mijn ogen twee verschillende dingen. Aanleg is de gevoeligheid zeg maar om bepaalde trekken symptomen te laten worden. Symptomen zijn eerder bepaalde trekken of klachten die samen kunnen leiden tot een stoornis. Vergelijk het misschien met een verkoudheid: de ene heeft een lagere weerstand waardoor die misschien sneller verkouden zal zijn dan iemand met een betere weerstand, maar een verstopte neus is een symptoom van verkoudheid.