In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-01-16 20:29

Ikkkke; bedankt voor de informatie. :)

Heb je ondertussen al een psycholoog gevonden Joolien?

Fijn dat het goed ging Lente! Dat je je kan openstellen is al heel wat, je komt er vast wel door zo, hoop dat ze snel een gepaste behandeling vinden. (:

Janneke; op sommige momenten kan ik dat maar soms ook totaal niet. Als ik me goed voel gaat het soms nog wel, soms zelfs ook wel als ik me slecht voel maar dan blijf ik inderdaad nog steeds met een klote gevoel zitten. Maar meestal als ik me slecht voel lukt dit dus niet..

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-01-16 20:39

DezeNaam schreef:
Janneke; op sommige momenten kan ik dat maar soms ook totaal niet. Als ik me goed voel gaat het soms nog wel, soms zelfs ook wel als ik me slecht voel maar dan blijf ik inderdaad nog steeds met een klote gevoel zitten. Maar meestal als ik me slecht voel lukt dit dus niet..

Ja, die herken ik, op goede dagen is het makkelijker - gisteren nadat ik in het donker en de regen had gefietst "was het even op".
En dan moet ik mezelf zo ongeveer bij de lurven sleuren: "Dit IS zwaar voor je!! Zet thee! Zet de bright light aan! Zorg voor jezelf, warme kleren aan! Droog t-shirt, NU!!!"
...dus pak ik chocolade, trek regenpak uit, lampen aan, theewater op, warme omslagdoek - en na een half uur trekt het ergste weer weg.
Vanzelf gaat het niet en het is ook weten wat goed voor jezelf werkt.

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-01-16 11:40

Inderdaad Janneke, moet mezelf er ook soms toe zetten maar dan voel ik me meestal ook wel goed/beter.

Deze week ging best wel weer klote, het weekend ook eigenlijk... Ik moet vrijdag nog een examen bijmaken maar ik heb ondertussen gewoon school. Het is echt zo vervelend dat ik constant achter loop (even ter informatie, iedereen heeft al examens gehad, ik moet nog punten scoren voor het vorig rapport), doordat ik moet leren voor het examen stel ik toetsen en lessen uit die ik dan ook weer moet inhalen. Bij moeilijkere vakken zoals biologie kan ik soms echt niet meer volgen omdat ik nog bij het vorige stuk zit. Nu is mijn motivatie echt compleet weg, ook doordat ik vaak te laat kom op school krijg ik vanaf nu iedere keer als ik te laat ben diezelfde dag nog avondstudie... Vandaag ben ik gewoon niet gegaan omdat ik het zo beu ben, ondanks dat ik wel weet dat uitstellen geen oplossing is (thuisblijven geeft me ook ongelooflijk veel stress eigenlijk)..
Ik zit de laatste tijd ook weer constant aan mensen die ik heb leren te denken, aan mijn pup die ik weggedaan heb.. Ik mis hun echt ongelooflijk. Vooral van mijn pup heb ik spijt, ik weet dat ik haar natuurlijk niet terug ga krijgen maar toch, ondanks dat ze vermoeiend was was het een reden om op te staan in de ochtend. Nu blijf ik gewoon liggen, het interesseert me niet meer.

Intheshadow
Berichten: 17
Geregistreerd: 08-11-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-01-16 22:34

Pffff even een dipmoment hier. Technisch gesproken red ik me momenteel wel. Ik werk en doe wat er moet gebeuren. Af en toe ben ik zelfs heel even een wat leukere juf.
Meestal heb ik toch wel grote moeite met het verwerken van alle prikkels die op me af komen ( ben hoogsensitief) en met het verwerken van mijn teleurstelling over die reactie die ik vervolgens geef nav die prikkels. Kortom ik vind mezelf nu even echt geen leuke juf.
En dat mag ik zowaar van mezelf! Of nou ja, ik probeer mezelf dat toe te staan. Ik vind het eigenlijk gewoon heel moeilijk. Ik heb weinig lol in mijn werk, ik overleef en dat is op zich al een hele prestatie, gezien mijn burn- out. Ik doe het gezien de omstandigheden dus niet verkeerd, maar het voelt niet lekker. Lastig dus!
Is dit warrige relaas herkenbaar voor jullie? Ik heb geloof ik even behoefte aan een oppeppertje :o . Tips zijn ook welkom btw.

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-01-16 14:33

Jawel, zeker herkenbaar. Ik vraag me af of je nu wel moet blijven werken? Want zo te horen zit er een dun randje tussen goed lesgeven en fout, om het maar even heel zwartwit te zeggen. Denk aan jezelf, als het niet gaat ,dan gaat het niet.

Hier gaat het wisselend. Ik vraag me af of jullie mijn buien herkennen.

Ik word verdrietig en mijn gezicht trekt heeeel somber, mijn mondhoeken kunnen niet verder naar beneden. Dan komt de woede, en om te voorkomen dat ik dingen sloop, houd ik het binnen. Wat volgt zijn spasmes. Heel hard, en heel intens. In mijn hele lijf, van hoofd tot tenen. Ik kan deze spasmes niet ondrrukken. Daarna ben ik heel erg moe. Laatst probeerde ik de woede te uiten, maar toen ik naar de bank liep en weer zo'n spasme kreeg, klapte ik gewoon in elkaar. Dat was wel een nare beleving.

Ik wacht nog even af hoe het gaat, maar ik neig wel om medicatie aan te vragen. Die huilbuien kan ik prima hebben, maar deze aanvallen vind ik echt niet leuk en retezwaar. Het is voor mijn vriend ook heel zwaar om te zien.
Heb dit nu de laatste 2 maanden zo'n 6 keer al gehad.

Intheshadow
Berichten: 17
Geregistreerd: 08-11-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-01-16 17:25

Jeetje Joolien, wat heftig!! Die woede die herken ik. Het inhouden en slopen ook. De spasmes gelukkig niet. Dat klinkt als iets waar je echt wat mee moet. Medicijnen is dan niet het eerste waar ik aan denk. Je bent niet voor niets zo woedend en die woede moet je lijf uit voor het je kapot maakt! Er zijn manieren en plaatsen om dit te ventileren!
Je bent net weer bij een psycholoog begonnen toch? Het lijkt me heel verstandig om dit met hem even goed te bekijken en er op door te pakken. Wegduwen heeft op lange termijn veel meer schade. I know en jij ws ook.
Ik red me nu met mijn mindfullnessmomentjes waarbij ik de wereld buitensluit en alleen hele specifiek gekozen pianomuziek luister of grondingsoefeningen doe. Grappig, want een tijd terug zouden die dingen me juist tot ontploffen hebben gebracht. Maar ik ben de juiste persoon tegen gekomen die me heeft kunnen laten waarderen hoe het kan werken en nu heb ik er wel wat aan.

Wb mijn blijven werken: ik werkte 4 dgn en heb nu opgebouwd naar 3. Ik ben over een maand een jaar ziek en dit is mijn tweede uitval binnen 8 jaar. Ik val uit omdat ik mijn werk TE goed doe en dan overloop. Ik ben perfectionistisch, hooggevoelig, heb ocd en autistische trekjes, maar deze maken juist dat mijn leerlingen en hun ouders me enorm waarderen.
Ik wil dus heel graag mijn werk weer gaan doen. Ik weet ook dat het niet uit maakt welk werk ik doe. Mijn type persoonlijkheid zal hier altijd tegen aan lopen. Ik moet er mee om leren gaan. Ik kan de juiste hulp echter niet vinden. Ik hoop dat DGT die hulp gaat bieden. DGT zou ook wel wat voor jou kunnen zijn misschien?
Als ik eerlijk ben weet ik ook wel dat ik nu eigenlijk een stap terug moet doen. Zeker niet verder opbouwen.
Bij 1 jaar ziekte word ik geëvalueerd en vanwege mijn eerdere uitval kom ik sneller in aanmerking voor spoor 2, begeleiding naar ander werk cq ontslag. Er ligt dus nogal wat druk op mijn schouders. Ik kan in deze baan best een dag minder werken, maar financieel kom ik dan niet goed meer uit en dus moet ik eigenlijk wel. Tenminste als ik mijn hele leven niet heel radicaal om wil gooien.
En technisch gesproken lukt het me dus ook wel! Ik heb het zwaar, ik ben niet waar ik wil zijn qua niveau en baal daar van, maar ik doe het maar mooi wel. Dat is dus positief, eigenlijk.... Of zou dat moeten zijn .... Eigenlijk....zucht

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 13:27

Zo, aarden werkt. Ik ging dat net even doen met muziek. Wat voelde ik me daarna een stuk beter zeg. Een stuk sterker ook, waardoor ik het aandurfde om weer wat woede los te laten. Ik voel me een stuk beter en sterker nu. Veel minder moe ook.
Moet maar eens vaker gaan aarden, wat fijn is dat zeg.

Duplo

Berichten: 1665
Geregistreerd: 11-12-04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 14:16

Goed om te horen Joolien, wat doe je dan precies als ik vragen mag?

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 16:36

Ik gebruik muziek. Dan ga ik door de kamer dansen en lopen, en elke stap die ik dan zet is belangrijk. Ik zet mijn voet stevig op de grond, dus niet op je tenen oid maar platte voet, en druk mijn gewicht daar goed in. Dat kun je zo hard doen als je wilt, stampen kan ook, als je lichaam maar in de grond gaat en niet omhoog.

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 16:38

Mooie manier van aarden!! :j

Ik moet het ook weer wat bewuster doen. Kan het extreem gemakkelijk (en anderen naar de grond trekken) maar ik doe het te weinig bewust meer...

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 17:36

Ja ik heb met mezelf afgesproken om het elke dag even te doen, want het gaf me zoveel kracht. Misschien dat ik dan ook beter kan dealen met mijn woede.
Ik heb daarover trouwens weer een blog geschreven: http://psychevecht.weebly.com/

Intheshadow
Berichten: 17
Geregistreerd: 08-11-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-02-16 18:34

Gaaf dat het werkt Joolien! Ik moet mijn eigen advies nu ook even heeeeeeeeeeeel nodig opvolgen hier. Ik sta even ernstig op ontploffen en slopen hier. Werkdag ternauwernood overleefd. Net een nieuwe therapie gestart ( is eng), vertrouwde peut achtergelaten ( ook eng), bedacht dat ut wel een goed moment was om te gaan rommelen met minder AD ( hele foute beslissing).WTF ben ik toch aan het doen?
Ben GZD morgen vrij en hopelijk dan weer stabieler, anders vrees ik dat ik ws enorm onderuit ga.

Intheshadow
Berichten: 17
Geregistreerd: 08-11-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-02-16 15:19

Hmmm stil hier. Hopelijk betekent dat, dat het met iedereen wel aardig gaat en dat is mooi, toch?

Bij mij is de bom gebarsten. Op mijn werk te horen gekregen dat men er geen heil meer in ziet en of ik zelf aub maar even de conclusie wil trekken en op wil geven. Op zich geen verkeerde conclusie. Het gaat inderdaad niet nu en dat is ook niet op korte termijn opgelost. Het gaat alleen wel om de manier waarop dat dan wordt gedaan. Dingen uit hun verband trekken, eigen aandeel van de baas enorm opblazen (heb namelijk echt bijzonder weinig hulp gekregen) en dreigen met consequenties als ik niet de juiste conclusie (opgeven) trek.
Het ging al niet goed, maar ik functioneerde nog wel (op de survival stand dan), dit heeft me weer even een extra douw naar onder gegeven. Mijn zelfvertrouwen is inmiddels in de Arctische temperaturen beland, ik ben enorm gestresst, gefrustreerd, boos, bang etc en wil het liefst onder een steen leven en vluchten voor alles. Ik vind mezelf ook echt niet leuk nu, heb enorm veel moeite om positieve dingen te vinden en zien (zoek wel echt!) en ik schijn dit mezelf niet kwalijk te mogen nemen. Maar ja.....
Ik word maandag wel weer gewoon op mijn werk verwacht. Ik vertrouw niet meer op mijn eigen kunnen, mijn baas ook niet, ik heb hulp gevraagd, maar die is me geweigerd, maar ik word wel geacht het gewoon te gaan doen. :? Heel erg ontmoedigend. Ik heb contact gezocht met een juridisch bureau, die bellen terug om een afspraak te maken en ik heb donderdag een gesprek op mijn werk over wat er nu verder moet gebeuren. Ik heb iemand gevraagd om mee te gaan. Meer kan ik niet doen.
Ik zit nu te dubben om mezelf ziek te melden tot donderdag. Ik heb de afgelopen weken rondgelopen met paniekaanvallen, ik slaap nauwelijks, ik sta te trillen op mijn benen. Ik ben enorm overprikkeld en emotioneel. Klap om het minste of geringste uit elkaar en worstel me op pure wilskracht door de werkdag heen. Ik sta ook nog 60% ziek gemeld, alhoewel ik de afgelopen weken 3 dagen heb gewerkt per week. Hopelijk kan die jurist me iets beter advies geven over wat ik moet doen. Maandag gewoon gaan werken betekent dat ik dan gewoon voor de klas sta. Ik krijg het Spaans benauwd als ik daar aan denk. Voor mij is het nu het beste om tot rust te komen, maar dat betekent wel dat ik aan mijn baas moet toegeven dat ik de afgelopen weken mezelf over de kop heb gewerkt en ik ben bang dat ik dan mijn ontslag vergemakkelijk ofzo. |o Ik kan er tegen vechten en er zijn gronden waarop ik dat kan doen. Maar daar help ik mezelf uiteindelijk niet mee denk ik. Ik moet nu naar een situatie die gezond is en me nu helpt.
Ondertussen loopt de nieuwe therapie ook niet erg lekker. Ik mis mijn individuele gesprekken heel erg en in een groep van 9 is het lastig om genoeg aan bod te komen. Er is simpel weg te weinig tijd en te veel mensen, met stuk voor stuk heftige problemen waar ze aandacht voor willen. Ik uit me en heb mijn verhaal al gedaan, maar toch.......
Kortom met mij gaat het nu ff helemaal niet goed. Ik ben ergens opgelucht dat de kogel qua werk, door de kerk is. Maar het voelt wel enorm als falen. En dat doet zeer. Ik heb er keihard voor gewerkt, er alles voor gedaan en veel voor opzij gezet. Ik vind wat er nu gaat komen enorm eng en ik ben daarnaast zo instabiel op het moment dat ik begeleiding naar ander werk ook echt niet zie zitten. Die opluchting is ook al weer weg, omdat me ook wel duidelijk is geworden dat ik dus gewoon moet blijven werken en nu in een situatie waarin heel duidelijk is dat ze me niet meer steunen en ook niet gaan helpen.
Maar goed, sorry voor het lange (zanik-)verhaal. Hopelijk heb ik donderdag een goed gesprek gehad en zijn er weer wat perspectieven waar ik mee aan de gang kan. Ik ben namelijk totaal geen thuiszitter of opgever. Het tegendeel zelfs.

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 13-02-16 17:06

Intheshadow; waarmee heb je precies hulp nodig op het werk?
Kun je niet aan je therapeut vragen om ook soms aparte gesprekken te doen? Je zit best wel in een grote groep dus ik zou het niet meer dan normaal vinden mocht je ook eens apart komen, ik zit amper met drie andere meisjes samen en dat is voor twee uur al meer dan genoeg.

Ook nog even over het werk, je zegt dat je geen opgever bent, maar is dit werk echt wat je graag doet? Het lijkt me echt niet leuk om zo in constante stress te zitten, misschien is het een idee om naar iets anders te kijken..? Dat is niet opgeven, maar gewoon doen wat goed voor je is.

Tja hoe het met mij gaat, idk hoe het gaat eigenlijk.x) Op dit moment voel ik niks. Ik zit ook nog steeds met de twijfels of ik mijn paard nu zou verkopen of niet, ik heb vooral schrik dat ik er spijt van krijg maar ik had deze week vakantie en ben amper een keer gegaan en heb toen niet eens op mijn eigen paard gereden, enkel even mijn bijrijdpaard gelongeerd en wat gestapt.. Ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten. Hetzelfde voor schoolwerk, ik loop nu zo ver achter, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet meer in kan halen, ik kan me ook totaal niet concentreren en krijg niks geleerd...

Ik heb wel soms gewoon nog steeds extreme stemmingswisselingen, gewoon om kleine dingen waarvan ik achteraf zeg 'Dude, serieus?' Terwijl ik op dat moment serieus aan het denken was dat ik mezelf wel van kant zou maken.. Maarja, zo gaat het nu eenmaal altijd bij mij.
Het is gewoon raar dat ik soms gewoon zo realistisch kan denken en andere mensen gans tips zit te geven en mensen hun gedrag analyseer terwijl ik op sommige momenten gewoon zeg van 'Allemaal klootzakken' in plaats van te denken waarom ze iets doen en wat mijn rol daarin is...

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-02-16 11:16

DezeNaam schreef:
Ik zit ook nog steeds met de twijfels of ik mijn paard nu zou verkopen of niet, ik heb vooral schrik dat ik er spijt van krijg maar ik had deze week vakantie en ben amper een keer gegaan en heb toen niet eens op mijn eigen paard gereden, enkel even mijn bijrijdpaard gelongeerd en wat gestapt.. Ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten.


Ik heb er vroeger ook serieus over gedacht om mijn pony te verkopen. Het ging toen echt niet goed met me, ging weinig naar hem toe en als ik ging, lukte het rijden naar mijn gevoel ook voor geen meter. Ik dacht dat mijn pony beter af zou zijn bij iemand anders (want "wie wil er nu een baasje als ik?")
Maar ik mocht op dat moment van mijn ouders die beslissing niet nemen, niet als het zo slecht met me ging (want dan zie je dingen soms anders dan wanneer het wel goed gaat). Nu, vele jaren later, heb ik mijn pony nog steeds. Het gaat nog niet altijd van een leien dakje, maar ik werk eraan.
Wat mij in die tijd geholpen heeft, was dat een vriendin mij zo nu en dan een berichtje stuurde om te vragen hoe het ging, om te zeggen dat ze mij al langere tijd niet bij de paarden gezien had en of ik misschien zin had om samen een keer te gaan. Ze deed dit spontaan (wist ook van mijn moeilijkheden af). Dat zorgde er dan vaak wel voor dat ik toch terug ging. Misschien kan je ook eens proberen om af en toe eens af te spreken met een vriend(in) om samen naar de paarden te gaan?

Ik heb een beetje de indruk als ik je bericht zo lees, dat je vooral twijfelt om je paard te verkopen omdat je jezelf er nu niet toe kan aanzetten om naar je paard toe te gaan en je misschien ook twijfelt of dit in de toekomst gaat beteren? Weet in elk geval dat de situatie waarin je nu zit niet onomkeerbaar, niet eeuwig is. Je kan er iets aan veranderen, en dat doe je ook door therapie te volgen :). Het heeft tijd nodig, maar je kan hierin echt wel mooie stappen voorwaarts zetten. Probeer daar in te geloven, te geloven in jezelf!

Wat je schoolwerk betreft: als je al moeilijkheden hebt om je te concentreren en hetgeen je leert te onthouden, probeer dan niet alles tegelijk te willen. Probeer niet de leerstof in te willen halen én ook nog de nieuwe leerstof goed te verwerken. Het is al een hele opgave om dat te doen als het wel goed met je gaat, dus dat zal nu wel des te meer zijn denk ik. Probeer te doen wat je kan, je best te doen. Heb je het geleerd en kan je het niet onthouden? Ok, jammer, maar je hebt er je best voor gedaan en dat is wat telt. Als je je beter voelt zullen die resultaten ook wel weer meevlogen. Dat je resultaten misschien wat minder zijn als je je niet goed voelt is alleen maar normaal, helaas.
Probeer niet te lang aan één stuk door te studeren, maar deel het op in korte stukjes. Bijvoorbeeld om mee te beginnen een kwartiertje leren, pauze nemen en iets anders gaan doen, terug een kwartiertje leren, terug pauze.... Probeer zo bijvoorbeeld aan een uur of anderhalf uur leren te komen. Begin je te piekeren terwijl je studeert? Zet die gedachten dan even "on hold" en probeer je aandacht terug te brengen naar de leerstof. Lukt dat zo niet, schrijf dan misschien een steekwoord op een papiertje dat aangeeft waarover je piekert en las misschien een "piekermoment" in, een moment waarop je jezelf toelaat te piekeren. Schrijf eventueel je piekergedachten op. Wanneer een kwartier leren al een tijdje goed gaat, breid het dan ietsje uit bv naar 20 minuutjes leren, pauze, terug 20 minuten, pauze,...

Intheshadow schreef:
Bij mij is de bom gebarsten. Op mijn werk te horen gekregen dat men er geen heil meer in ziet en of ik zelf aub maar even de conclusie wil trekken en op wil geven. Op zich geen verkeerde conclusie. Het gaat inderdaad niet nu en dat is ook niet op korte termijn opgelost. Het gaat alleen wel om de manier waarop dat dan wordt gedaan. Dingen uit hun verband trekken, eigen aandeel van de baas enorm opblazen (heb namelijk echt bijzonder weinig hulp gekregen) en dreigen met consequenties als ik niet de juiste conclusie (opgeven) trek.

Wat voor hulp had je precies verwacht van je werkgever? Hoe had hij deze beslissing kunnen aanbrengen op een manier die voor jou beter zou zijn geweest?

Het gaat momenteel duidelijk niet goed met jou. Je hebt paniekaanvallen, slaapt heel weinig, je staat te trillen op je benen, je krijgt het benauwd als je eraan denkt dat je morgen terug voor de klas moet gaan staan... Het is je momenteel allemaal wat teveel. Zoals je zelf zegt, heb je nu rust nodig. Neem die rust! En oké, je bent misschien bang dat je hiermee aan je werkgever toegeeft dat het niet goed gaat en dat je ontslag vergemakkelijkt wordt, maar het belangrijkste is nu dat het weer beter met je gaat. Volgens mij heeft niemand er echt wat aan als je zo voor de klas gaat staan en ik denk ook niet dat het op deze manier gaat lukken om je baas te overtuigen van het feit dat je wel nog kan werken op een manier die voor hem wel ok is.... Waar het nu om draait is ook niet of je al dan niet iets toegeeft aan je baas, maar wel jou eigen welzijn!
Als je weet dat ontslag onvermijdelijk is, zou ik erover nadenken om zelf ontslag te nemen. Als je later terug op zoek gaat naar werk is het voor jou denk ik voordeliger wanneer je nu zelf ontslag neemt dan wanneer je ontslagen wordt. Ik weet niet hoe het in jou regio zit, maar in de regio waar ik woon is er een tekort aan leerkrachten. Scholen vinden gewoon geen vervangers voor afwezige leerkrachten. Ik zou me daarom niet te veel zorgen maken om het al dan niet vinden van werk als je weer hersteld bent.
En weet dat dit niet te maken heeft met of je een goede leerkracht bent of niet. Het lukt momenteel gewoon niet goed omdat je niet lekker in je vel zit! Als je niet lekker in je vel zit, heeft dit bij heel veel mensen een impact op hun werk.

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-02-16 23:47

Fijn dat het bij jou nu uiteindelijk toch wat beter gaat op dat gebied Ikkke. :) Ook attent van je ouders dat ze zo mee dachten, dat is bij die van mij soms ver te zoeken.

Op de manege heb ik helaas niet echt goede vrienden. Er was wel een tijd dat ik goed overeen kwam met een vrouw maar zij is al in de 40 dus was eerder een 'moederfiguur' en het is op de een of andere manier weer misgelopen. Op mijn vorige stal had ik wel twee vriendinnen maar toen kwam na een tijd het derdewiel gedoe iets te fel meespelen en toen besloot ik van stal te veranderen. Wel had ik inderdaad meer motivatie toen ik samen met hun trainde...
Ok nu ik wat verder denk is er wel een meisje dat aan me vroeg om samen te rijden en dat hebben we ook 1x gedaan maarja idk..
Ik ben zo druk bezig met de juiste keuze te maken maar ik weet niet zeker of er wel een juiste keuze is, misschien is die er gewoon niet en maakt het niet uit wat ik doe, ik voel me bij beide niet goed. Het is nu eenmaal spijtig dat een paard veel geld kost, nu betalen mijn ouders het nog (met veel reclamaties) maar later zal ik het zelf moeten betalen en ik wil natuurlijk ook nog wat geld/tijd overhouden voor andere dingen.

Bedankt voor de tips. :) Ik heb nu uiteindelijk een Engels verhaal voor school een beetje gelezen, de rest probeer ik door de week nog wel te doen.

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-02-16 07:01

En een andere vriendin, niet van op stal?
Lastig he, die keuzes? Heb je iemand in je omgeving met wie je erover kan praten? Of mss is het zelfs iets om mee te nemen naar therapie?
Tja, wat het beste is... Is moeilijk te zeggen. En je kan wel nadenken over welke consequenties een beslissing heeft, maar in principe weet je dat pas echt als je die beslissing genomen hebt... En ja, een paard kost heel wat geld, maar dat heb je er mss wel voor over dan?
Ik ga werken, ik studeer nog bij, heb naast mijn paar ook nog 2 honden... En ja, dat wil zeggen dat ik niet altijd even veel tijd of geld ver heb, maar ik persoonlijk heb het er wel. Voor over. Soms is het een beetje nadenken over hoe je je geld zal besteden omdat je niet alles kan betalen wat je graag zou willen, maar dat zijn dingen die je dan op het moment beslist.
Je bent nog jong en op dit moment stelt dat probleem zich niet. Persoonlijk zou ik dat nu even laten rusten. Dat is iets voor later. Focus je op het nu, op jouw welzijn. Ga mss eens na wat je paard voor jou betekent. En wat betekende je paard voor jou toen je je wel nog goed voelde?

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-02-16 14:22

Ik denk niet dat ze dat zo fijn zouden vinden, denk ook niet dat ze het zouden willen doen.. Zou het verder denk ik ook niet leuk vinden voor hun, ze zullen zich vast wel vervelen dan.
Met mijn vader kan ik er nog wel redelijk over praten maar denk dat hij het voornamelijk vervelend begint te vinden dat ik geen keuze kan maken.. Toen ik in de instelling zat werd de psycholoog er na een tijdje ook gek van omdat ik altijd 'Ik weet het niet' zei... x)
Dat klopt inderdaad. Mijn vader had wel een weide met schuilstal + hooi en weidemaatjes gevonden voor maar 80 euro, maar met het verhuizen naar een andere stal kan ik het ook nog wel moeilijk krijgen denk ik..
Dat is waar, ik twijfel ook heel erg omdat ik later misschien ergens anders ga studeren en dan moet ik mijn paard misschien ook weg doen, nu is hij nog jong en zou ik makkelijk een thuis vinden maar als hij wat ouder is wordt dat moeilijk.
Tja toen ik me nog wel goed voelde, ik reed twee keer per week soms springles wat ik natuurlijk ongelooflijk fijn vond, ik was erg competitief en trainde graag (ookal reed ik niet veel wedstrijden). Maar het is voornamelijk sinds ik niemand meer heb dat dat fel verminderd is. Hier zijn er ook wel mensen die trots op me zijn en die zeggen dat we een goede combinatie zijn, maar ik weet het gewoon niet, het is niet hetzelfde...

Ik ga denk ik nog eens vragen aan mijn psycholoog om misschien nog eens individueel te spreken.. Heb nu ook weer ongelooflijk veel drama op een fuif en het helpt me echt zo naar de kloten. Maar ik weet gewoon dat ik er volgende maand weer naartoe ga gaan, als ik thuis blijf weet ik ook dat ik er spijt van krijg, 'special kind of self-destruction' was wel nog wat ik tegen mijn vrienden gezegd heb, is soms ook wel zo als ik bekijk..
Maar ik heb uiteindelijk de helft van de tijd buiten of op de wc doorgebracht omdat ik niet meer te genieten was, gewoon omdat simpelweg één iemand kwaad op me was (ok en een paar andere personen waren vaag, dat speelde ook wel mee)... Ook doe ik me dus gewoon pijn op die fuif (wel niet waar anderen bij zijn), ik rook af en toe en heb dus een aansteker bij... Thuis gaat het cirkeltje gewoon verder, hoewel ik het wel heb kunnen uitstellen want er bleven vrienden slapen en ondanks dat zij vreselijk lief waren (we hebben nog heel lang in bed liggen knuffelen) voelde ik me niet beter en het enigste waar ik aan kon denken was zelfverwonding en dat ik er niet meer wou zijn...
En tja dan vandaag was het weer van dat, hoewel ik echt wel getwijfeld heb om het te doen maar het voelt gewoon als een verplichting..
Ik ga er proberen over te praten met mijn psycholoog, maar het is waarschijnlijk zoals altijd zo dat ik me dan beter voel en zeg dat het wel oké is.

Hoop dat het een beetje duidelijk is, had niet zoveel tijd dus heb het niet echt nagelezen.. :=

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-02-16 14:42

DezeNaam schreef:
Ik ga denk ik nog eens vragen aan mijn psycholoog om misschien nog eens individueel te spreken..

Goed idee!
Ik heb geleerd in mijn eerste therapie "het draait om JOU!" - dat vond ik lastig, een compleet andere wereld, met andere regels en wat al niet, maar wel prettig.
In een groep zitten terwijl je dat niet echt wil - huuuuu!

Citaat:
Heb nu ook weer ongelooflijk veel drama op een fuif en het helpt me echt zo naar de kloten. Maar ik weet gewoon dat ik er volgende maand weer naartoe ga gaan, als ik thuis blijf weet ik ook dat ik er spijt van krijg, 'special kind of self-destruction' was wel nog wat ik tegen mijn vrienden gezegd heb, is soms ook wel zo als ik bekijk..

Nuttige observaties! En wat zou het goed zijn als je daar met je therapeute over door kon praten.
Iets in jou wil er heen / krijgt spijt als je niet gaat - welke gevoelens spelen hier? (Van ik wil er bij horen tot het simpele, gezonde 'ik wil plezier hebben' tot.... noem maar op wat je allemaal voelt en ervaart!)
En deze keer was er een iemand boos op jou, een paar mensen "waren vaag" (is dat zoiets als dat jij steun, loyaliteit etc verwachtte, maar niet kreeg...? Dat is heel naar! !)
Als ex snijster (maak je eigen vertaalslagen! ) kan ik meepraten over "pijn moet ". :(:) Heel verdrietig!

Citaat:
Ik ga er proberen over te praten met mijn psycholoog, maar het is waarschijnlijk zoals altijd zo dat ik me dan beter voel en zeg dat het wel oké is.

Ten eerste moet er vertrouwen zijn, en de peut hoort daar voor te zorgen!
Zodat jij als de tijd rijp is, met dit soort dingen te voorschijn kunt komen.

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-02-16 23:12

Indeed.. Ik moet het enkel nog durven vragen maar dat is niet direct iets wat ik durf. We moeten wel altijd op het einde van de therapie een lijstje invullen met hoe je je voelde enzo (oké eigenlijk zijn het gewoon streepjes trekken op een schaal van goed tot slecht)..

In de groep zitten vind ik nog niet zo erg, behalve dat er wel iedere keer iemand ziek is. x)

Janneke2 schreef:
Nuttige observaties! En wat zou het goed zijn als je daar met je therapeute over door kon praten.
Iets in jou wil er heen / krijgt spijt als je niet gaat - welke gevoelens spelen hier? (Van ik wil er bij horen tot het simpele, gezonde 'ik wil plezier hebben' tot.... noem maar op wat je allemaal voelt en ervaart!)
En deze keer was er een iemand boos op jou, een paar mensen "waren vaag" (is dat zoiets als dat jij steun, loyaliteit etc verwachtte, maar niet kreeg...? Dat is heel naar! !)
Als ex snijster (maak je eigen vertaalslagen! ) kan ik meepraten over "pijn moet ". :(:) Heel verdrietig!

Nuttige observaties zullen het zeker wel zijn I guess haha, fijn zijn ze niet maarja..xd Goh ja, 'erbij' horen ook wel, maar ik wil vooral mensen leren kennen en plezier maken. De mensen waarmee ik sowieso het meeste plezier maakte waren er niet dusja, dat was wel spijtig maar de avond was best wel fijn tot het drama weer begon.
En inderdaad vaag in de vorm van steun en loyaliteit, er was een jongen waarvan ik echt wel meer verwacht had, het ene moment sprak hij me goed tegenover de andere en sprak hij me de moed in maar hij kon ook heel gemeen doen en me letterlijk weg duwen. (Oké ik was dan ook wel zat en kwam letterlijk op hem hangen terwijl hij ook drama had met zijn groepje.. [Jap, er was extreem veel drama. x) ])
Ik had dus vandaag uiteindelijk gestuurd van "Heyy *naam*..sorry voor vrijdag da ik zo kei hard op u hing enzo...ik was nie echt in een goede mood ma da had ge wss toen wel al door...xd Ik hoop wel da het terug wa goed is gekomen met uw groepje..?x"
Toen reageerde hij nog redelijk lief met "Heey Sien ! Maakt nie uit, volgende keer wa minder bwa ja... Xx"
Hierop vroeg ik toen: 'Huh hoe bedoelt ge volgende keer wa minder..?
Aah owh../= Mag ik eig vragen wa er was of is da te ingewikkeld..? X'
En vervolgens nog [ :+ ] : "Owh sorry stupid, minder drinke I guess?x"

En toen hij dat las en nog steeds niet reageerde stuurde ik "*naamm*..??"

En nu reageert hij gewoon niet meer..? Hij heeft mijn berichten gelezen en zegt gewoon niks.. Dit is nog wel al eens voorgekomen bij hem en toen stuurde hij twee weken erna ofzo terug omdat hij het druk had met de examens, dit was wel pas serieus nadat iemand hem gebeld had en vertelde dat ik schrik had dat hij kwaad op me was. Toen stuurde hij ook wel kei lief terug en zei dat hij niet wist dat ik het me zoveel aantrok, maar nu zou het het dan toch moeten weten..? Nu heeft hij het misschien druk met die ruzie maar dat weet ik dus gewoon niet zeker. En hier kan ik dus gewoonweg extreem slecht tegen, genegeerd worden vind ik nog steeds een van de ergste dingen. :=
Ik heb ook wel schrik dat ik op het laatste iets te opdringerig ben geweest, door nog een bericht te sturen.. Maar ik ben echt een stresskip op dat gebied.

Citaat:
Ten eerste moet er vertrouwen zijn, en de peut hoort daar voor te zorgen!
Zodat jij als de tijd rijp is, met dit soort dingen te voorschijn kunt komen.

Dat is waar, maar het ligt vooral ook heel fel aan mezelf... Ik durf sommige dingen gewoon niet te zeggen of ik zeg het pas als ze letterlijk naar dat ene ding vragen. Maarja oké, vertrouwen is misschien ook wel een puntje inderdaad.


Ik heb eigenlijk al meer getypt dan ik verwacht had maar aangezien ik nu toch al bezig ben doe ik nog even door.. :o
Had ook wel nog een vraagje aan jullie; dachten jullie ook altijd dat het zou helpen als je iemand tegen kwam die echt om je gaf en waar je al je problemen enzo aan kwijt kon? Of waarmee je gewoon kon knuffelen als het slecht ging?

Want ik ben best wel nog confussed over zaterdag, ik dacht echt altijd dat het me zou helpen moest ik gewoon in iemands armen liggen als ik me depressief voel, maar het gevoel ging totaal niet weg, het verminderde niet eens... Ondanks dat ik wel altijd tegen mezelf gezegd heb "People ain't medicine," dacht ik echt wel dat het zou helpen. Nja, niet dus. x)
Ik heb ook altijd dat ik extreem obsessief ben met iemand die ik totaal niet goed ken, enkel nog maar kleine deeltjes en ik ben dan extreem nieuwsgierig, ik breek dan eigenlijk wel constant mijn eigen hart door zo bezig te zijn met die persoon. Maar heel vaak als ik die persoon dan ook echt leer kennen, en ookal klikt het, gaat die 'verliefdheid/obsessie' weg..? Nu heb ik ook schrik dat ik gewoon nooit zoals een normaal mens van iemand zal kunnen houden.

Bedankt trouwens om altijd zo uitgebreid te reageren, vind ik heel lief. ^^

Janneke2

Berichten: 23646
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-02-16 13:01

DezeNaam schreef:
Indeed.. Ik moet het enkel nog durven vragen maar dat is niet direct iets wat ik durf. We moeten wel altijd op het einde van de therapie een lijstje invullen met hoe je je voelde enzo (oké eigenlijk zijn het gewoon streepjes trekken op een schaal van goed tot slecht)..

;) oma leerde in de jaren zeventig: "...er moet niets, in therapie! Maar zeg vooral wat je nodig hebt! " (De garantie dat je dat ook krijgt, dat is een volgende vraag - maar je mag het sowieso zeggen.)
(De kans dat je het krijgt als je het niet zegt is niet nul, maar wel kleiner.)

Citaat:
Nuttige observaties zullen het zeker wel zijn I guess haha, fijn zijn ze niet maarja..xd Goh ja, 'erbij' horen ook wel, maar ik wil vooral mensen leren kennen en plezier maken. De mensen waarmee ik sowieso het meeste plezier maakte waren er niet dusja, dat was wel spijtig maar de avond was best wel fijn tot het drama weer begon. (...)

En inderdaad vaag in de vorm van steun en loyaliteit, er was een jongen waarvan ik echt wel meer verwacht had, het ene moment sprak hij me goed tegenover de andere en sprak hij me de moed in maar hij kon ook heel gemeen doen en me letterlijk weg duwen. (....)

En nu reageert hij gewoon niet meer..? Hij heeft mijn berichten gelezen en zegt gewoon niks.. Dit is nog wel al eens voorgekomen bij hem en toen stuurde hij twee weken erna ofzo terug omdat hij het druk had met de examens, dit was wel pas serieus nadat iemand hem gebeld had en vertelde dat ik schrik had dat hij kwaad op me was. Toen stuurde hij ook wel kei lief terug en zei dat hij niet wist dat ik het me zoveel aantrok, maar nu zou het het dan toch moeten weten..? Nu heeft hij het misschien druk met die ruzie maar dat weet ik dus gewoon niet zeker. En hier kan ik dus gewoonweg extreem slecht tegen, genegeerd worden vind ik nog steeds een van de ergste dingen. :=


...nou, dat ligt echt niet aan jou, genegeerd worden is afschuwelijk. Niemand kan daar echt tegen. (Eenzame opsluiting geldt ook gewoon als marteling, hoewel er geen fysieke pijn aan te pas komt.)

En er is natuurlijk de vraag (....wellicht een zeer pijnlijke :(:) vraag...!) is hij voor jou wellicht veel belangrijker dan jij voor hem bent? :(:)
Citaat:
Ik heb ook wel schrik dat ik op het laatste iets te opdringerig ben geweest, door nog een bericht te sturen.. Maar ik ben echt een stresskip op dat gebied.


En al die onduidelijkheid maakt het er ook niet beter op. Dus is al dat gestress volstrekt logisch.
Citaat:
Citaat:
Ten eerste moet er vertrouwen zijn, en de peut hoort daar voor te zorgen!
Zodat jij als de tijd rijp is, met dit soort dingen te voorschijn kunt komen.

Dat is waar, maar het ligt vooral ook heel fel aan mezelf... Ik durf sommige dingen gewoon niet te zeggen of ik zeg het pas als ze letterlijk naar dat ene ding vragen. Maarja oké, vertrouwen is misschien ook wel een puntje inderdaad.
...wat zou je nodig hebben om dingen wel te kunnen (= durven) zeggen...?


Citaat:
dachten jullie ook altijd dat het zou helpen als je iemand tegen kwam die echt om je gaf en waar je al je problemen enzo aan kwijt kon? Of waarmee je gewoon kon knuffelen als het slecht ging?

Want ik ben best wel nog confussed over zaterdag, ik dacht echt altijd dat het me zou helpen moest ik gewoon in iemands armen liggen als ik me depressief voel, maar het gevoel ging totaal niet weg, het verminderde niet eens... Ondanks dat ik wel altijd tegen mezelf gezegd heb "People ain't medicine," dacht ik echt wel dat het zou helpen. Nja, niet dus. x)
Ik heb ook altijd dat ik extreem obsessief ben met iemand die ik totaal niet goed ken, enkel nog maar kleine deeltjes en ik ben dan extreem nieuwsgierig, ik breek dan eigenlijk wel constant mijn eigen hart door zo bezig te zijn met die persoon. Maar heel vaak als ik die persoon dan ook echt leer kennen, en ookal klikt het, gaat die 'verliefdheid/obsessie' weg..? Nu heb ik ook schrik dat ik gewoon nooit zoals een normaal mens van iemand zal kunnen houden.

Bedankt trouwens om altijd zo uitgebreid te reageren, vind ik heel lief. ^^


Ik heb de heftigste periodes incestverwerking gedaan terwijl ik single was. Dat was niet echt een keuze, ik durfde niet anders. Ondertussen hield ik mezelf voor : "vergeet de prins op het witte paard, hij is al jaren met pensioen" en ook "je moet als mens eerst van jezelf houden en dan een relatie beginnen".
.....en het einde van het liedje was, dat ik toch een prins op een wit paard kreeg.
(Nu ja, dat schimmeltje kocht ik op gegeven moment zelf. )
En de eerste maanden dat het aan was, heb ik de ogen uit mijn hoofd gehuild: eindelijk iemand die echt voor mij koos!

Maar 'het einde van het liedje': een en ander was een proces van jaren.
Hem leren kennen, om elkaar heen draaien - dat was rustig twee jaar. Toen ik voelde dat ik hem echt kon vertrouwen was het in no time aan.
En ja - als je echt weet dat iemand lief is en te vertrouwen is, dan is het heerlijk om je sores te spuien, te knuffelen als je je een keer rot voelt, etc.

ikkkke
Berichten: 603
Geregistreerd: 30-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-02-16 13:27

DezeNaam schreef:
En inderdaad vaag in de vorm van steun en loyaliteit, er was een jongen waarvan ik echt wel meer verwacht had, het ene moment sprak hij me goed tegenover de andere en sprak hij me de moed in maar hij kon ook heel gemeen doen en me letterlijk weg duwen. (Oké ik was dan ook wel zat en kwam letterlijk op hem hangen terwijl hij ook drama had met zijn groepje.. [Jap, er was extreem veel drama. x) ])
Ik had dus vandaag uiteindelijk gestuurd van "Heyy *naam*..sorry voor vrijdag da ik zo kei hard op u hing enzo...ik was nie echt in een goede mood ma da had ge wss toen wel al door...xd Ik hoop wel da het terug wa goed is gekomen met uw groepje..?x"
Toen reageerde hij nog redelijk lief met "Heey Sien ! Maakt nie uit, volgende keer wa minder bwa ja... Xx"
Hierop vroeg ik toen: 'Huh hoe bedoelt ge volgende keer wa minder..?
Aah owh../= Mag ik eig vragen wa er was of is da te ingewikkeld..? X'
En vervolgens nog [ :+ ] : "Owh sorry stupid, minder drinke I guess?x"

En toen hij dat las en nog steeds niet reageerde stuurde ik "*naamm*..??"

En nu reageert hij gewoon niet meer..? Hij heeft mijn berichten gelezen en zegt gewoon niks.. Dit is nog wel al eens voorgekomen bij hem en toen stuurde hij twee weken erna ofzo terug omdat hij het druk had met de examens, dit was wel pas serieus nadat iemand hem gebeld had en vertelde dat ik schrik had dat hij kwaad op me was. Toen stuurde hij ook wel kei lief terug en zei dat hij niet wist dat ik het me zoveel aantrok, maar nu zou het het dan toch moeten weten..? Nu heeft hij het misschien druk met die ruzie maar dat weet ik dus gewoon niet zeker. En hier kan ik dus gewoonweg extreem slecht tegen, genegeerd worden vind ik nog steeds een van de ergste dingen. :=
Ik heb ook wel schrik dat ik op het laatste iets te opdringerig ben geweest, door nog een bericht te sturen.. Maar ik ben echt een stresskip op dat gebied.


Nou ik hou er eerlijk gezegd ook niet van als mensen op me hangen, en al helemaal niet wanneer ze dronken zijn. Ja, ik zal dan ook degene van me af duwen. Gemeen? Mja, jij kan dat zo aanvoelen, maar daarom is dat nog niet zo bedoeld....
En wat die sms'en betreffen... je zit er naar mijn gevoel wel heel dicht op. Geef hem ook wat ruimte en wat tijd, wat vrijheid. Het is niet omdat hij niet onmiddellijk antwoordt dat hij daarom boos is, daar kunnen tig andere redenen voor zijn... En als het je zo hard stoort, probeer dan ook niet na te kijken of hij jou geantwoord heeft. Ik weet dat dit allemaal makkelijker gezegd dan gedaan is, maar door zo fel de controle te willen hebben en hem zodanig te claimen duw je hem denk ik alleen verder weg.
Zou hij het moeten weten na vorige keer? Ja, misschien wel. Anderzijds, als je daar zelf minder belang aan hecht vergeet je soms ook al wel eens zo'n dingen en bovendien je kan de vraag ook omkeren: zou jij nu dan ook niet moeten weten dat hij waarschijnlijk niet boos is maar bv geen tijd heeft om te antwoorden?

En wat je andere vraag betreft: door iemand bv een knuffel te geven komt er oxytocine vrij in je hersenen (eenvoudig uitgelegd een chemische stof). Dat zorgt ervoor dat je een positief gevoel hebt. Echter wil dat niet zeggen dat je ineens van heel depressief naar superblij gaat of dat je depressie daardoor verdwijnt. Het kan je op dat moment even een goed gevoel geven, maar veel meer dan dat ook niet.
Hetzelfde doet zich ook voor wanneer je een hond of paard aait; dan komt er ook oxytocine vrij en dat kan tevens helpen om de band te versterken. Echter, enkel een hond of paard aaien zal er niet voor zorgen dat je moeilijkheden van de baan zijn of dat je paard of hond dan zoiezo altijd zal gehoorzamen....

DezeNaam

Berichten: 3359
Geregistreerd: 30-07-13
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 23-02-16 18:38

Citaat:
;) oma leerde in de jaren zeventig: "...er moet niets, in therapie! Maar zeg vooral wat je nodig hebt! " (De garantie dat je dat ook krijgt, dat is een volgende vraag - maar je mag het sowieso zeggen.)
(De kans dat je het krijgt als je het niet zegt is niet nul, maar wel kleiner.)

Klopt Janneke, normaal gezien zullen ze ook wel een individueel gesprek doen als ik het aan hun vraag.

Citaat:
...nou, dat ligt echt niet aan jou, genegeerd worden is afschuwelijk. Niemand kan daar echt tegen. (Eenzame opsluiting geldt ook gewoon als marteling, hoewel er geen fysieke pijn aan te pas komt.)

En er is natuurlijk de vraag (....wellicht een zeer pijnlijke :(:) vraag...!) is hij voor jou wellicht veel belangrijker dan jij voor hem bent? :(:)

Het is inderdaad echt vreselijk, het doet me gewoonweg ook vaak aan vroeger denken en dat is echt niet fijn. :n

Waarschijnlijk wel... Maar wel gewoon op vriendschappelijk gebied om even duidelijk te zijn, hij is gay en ik val voornamelijk ook op hetzelfde geslacht. Maar ik heb gewoon altijd het gevoel dat ze me keer op keer weer laten vallen.
Citaat:
...wat zou je nodig hebben om dingen wel te kunnen (= durven) zeggen...?

Ik weet niet wat ik nodig zou hebben, het is voornamelijk dat ik schrik heb dat ik gewoon dingen zeg die nergens op slaan of dat het eigenlijk gewoon normale dingen zijn en dat ik weer een drama maak..

Mooi dat je er uiteindelijk toch zo doorgekomen bent!


ikkkke schreef:
Nou ik hou er eerlijk gezegd ook niet van als mensen op me hangen, en al helemaal niet wanneer ze dronken zijn. Ja, ik zal dan ook degene van me af duwen. Gemeen? Mja, jij kan dat zo aanvoelen, maar daarom is dat nog niet zo bedoeld....
Dat kan ik natuurlijk begrijpen, het was enkel dat hij het in het begin wel nog oké vond maar daarna kei pissed off werd. Nu ik het me terug beter herinner was het pas toen ik daarna terug naar hem toe kwam dat hij vrij kwaad werd, wat ik ook wel kan begrijpen aangezien hij ook drama had, maar alsnog voelde ik me toen echt weer klote.

Citaat:
En wat die sms'en betreffen... je zit er naar mijn gevoel wel heel dicht op. Geef hem ook wat ruimte en wat tijd, wat vrijheid. Het is niet omdat hij niet onmiddellijk antwoordt dat hij daarom boos is, daar kunnen tig andere redenen voor zijn... En als het je zo hard stoort, probeer dan ook niet na te kijken of hij jou geantwoord heeft. Ik weet dat dit allemaal makkelijker gezegd dan gedaan is, maar door zo fel de controle te willen hebben en hem zodanig te claimen duw je hem denk ik alleen verder weg.
Zou hij het moeten weten na vorige keer? Ja, misschien wel. Anderzijds, als je daar zelf minder belang aan hecht vergeet je soms ook al wel eens zo'n dingen en bovendien je kan de vraag ook omkeren: zou jij nu dan ook niet moeten weten dat hij waarschijnlijk niet boos is maar bv geen tijd heeft om te antwoorden?
Dat zou ook wel kunnen natuurlijk...

Citaat:
En wat je andere vraag betreft: door iemand bv een knuffel te geven komt er oxytocine vrij in je hersenen (eenvoudig uitgelegd een chemische stof). Dat zorgt ervoor dat je een positief gevoel hebt. Echter wil dat niet zeggen dat je ineens van heel depressief naar superblij gaat of dat je depressie daardoor verdwijnt. Het kan je op dat moment even een goed gevoel geven, maar veel meer dan dat ook niet.
Hetzelfde doet zich ook voor wanneer je een hond of paard aait; dan komt er ook oxytocine vrij en dat kan tevens helpen om de band te versterken. Echter, enkel een hond of paard aaien zal er niet voor zorgen dat je moeilijkheden van de baan zijn of dat je paard of hond dan zoiezo altijd zal gehoorzamen....
Het was niet dat ik verwachte superblij te worden maar tenminste toch wat steun of gewoon niet meer dat vreselijke leeg gevoel...?

Anoniem

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-02-16 00:44

Hier net 'officieel' ingestort. De depressie is onvermijdelijk, bijna niks lukt meer, krijg steeds meer agorafobie. Zit net sinds vrijdag aan de medicatie. Hopen dat dat me nog iets eruit trekt. Hoop elk moment opgeroepen re worden voor de psych.

purny

Berichten: 28810
Geregistreerd: 08-06-06
Woonplaats: Den haag

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-02-16 03:14

Knuffel Joolien! Hopelijk komt het snel goed met je.