Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-01-16 22:28

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 16-01-16 22:28

Angst en onzekerheid hebben vaak als neveneffect dat je controle wil krijgen, dat je alles voorspelbaar wil hebben omdat het gevoel de controle zelf te hebben je angst en onzekerheid vermindert of je in elk geval het idee hebt dat controle je angst zal verminderen. Maar helaas zijn er veel dingen waar we geen controle over hebben en kan het teveel zoeken naar controle ook "slecht" uitdraaien (dat het verkrijgen van controle een obsessie wordt; is overigens zeker niet altijd het geval hoor, maar het is een mogelijkheid).
Hoe paradoxaal het ook mogen klinken: vaak krijg je meer controle door los te laten en wat controle af te geven. Denk bijvoorbeeld maar aan paardrijden: je paard gaat sneller, je neemt de teugels korter omdat jij het tempo wil bepalen, omdat jij controle wil hebben over wat je paard doet. Maar je bent op dat moment zelf erg gespannen en het korter nemen van je teugels geeft die spanning nog eens extra door aan je paard. Je paard gaat zich afzetten tegen die spanning en de verhoogde druk op je teugel. Resultaat: je paard versnelt, neemt misschien het bit vast,.... Soms kan het dan helpen om je teugel net iets langer te laten om zo op die manier je paard wat meer vrijheid te geven, meer kans te geven om te ontspannen en de spanning die jij voelt minder door te geven aan je paard. Op die manier krijg je dan meer controle over het tempo.

**Geplaatst**: 17-01-16 00:45

Geplaatst: 17-01-16 00:45

DezeNaam je klinkt best wel zoals ik heel lang ben geweest.
Ik was/ben gediagnostiseerd met Sociale Fobie (Angst voor sociale situaties).
En ik moet eerlijk bekennen dat ik de structurerende dagbehandeling waarbij ik 8 uur in een groep zat wel echt heeft geholpen.
Sociale vaardigheden was een onderdeel van die dagbehandeling.

Ik ben ook gediagnostiseerd met een dwangmatige obsessieve en ontwijkende persoonlijkheid stoornis.
Controle dwang!

Er is hoop, ook voor jou

Na de benodigde dagbehandeling heb ik een heel netwerk om mij heen opgebouwd.
Ik had tot twee jaar geleden geen vrienden of vriendinnen en kende mensen alleen oppervlakkig via de paarden maar nu kan ik zeggen dat ik twee echte hartsvriendinnen heb en nog een heleboel mensen op wie ik echt aan kan en die ik ook wel mijn vrienden noem.

Misschien kun je het ook zo bekijken.
In plaats van dat je van te voren gaat bedenken, dit gaat niet helpen (self fulfilling prophecy) ga je met jezelf afspreken dat je alles wilt proberen om je eigen regie weer terug te krijgen.
Buiten je gedachten en je gevoel heb je namelijk ook nog een WIL, die WIL is ondergesneeuwd door je gedachten en je gevoel.
En hoe meer aandacht jij geeft aan je WIL, hoe meer kracht jij gaat krijgen om van alles te willen proberen om de sterke jij te worden.

Wil jij graag vrienden? mensen met wie je meer dan een oppervlakkige relatie kunt opbouwen?
Ja he, dat verlangen is er, anders zou je niet zo krampachtige proberen vast houden aan die leuke gezellige sociale momenten

En dat verlangen mag je meer aandacht gaan geven, je niet meer bedenken waarom je het niet zou doen maar je afvragen waarom het nodig is

.

Ik was echt een enorm controle freak tot in het ordinaire aan toe. En ik durf je dit te garanderen het is niet de controle waar jij naar op zoek bent.........het is veiligheid! En als die veiligheid er is dan kan jij je vrij voelen.
Jij hoopt met die controle je veilig te gaan voelen en geborgen.

Ik kan je vertellen dat die controle hebben, jou geen veiligheid gaat bieden. Het gaat je alleen maar meer afsluiten met nog meer eenzaamheid.
I have been there

Wees niet te streng voor jezelf en geef jezelf de tijd :(:)

**Geplaatst**: 17-01-16 02:08

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 17-01-16 02:08

Dezenaam: ik ben geweest en op enkele freeze ups heb ik het naar mijn zin gehad. Ben langer gebleven dan ik van plan was ( eigenlijk te lang, want durf dan niet aanbreken geven dat het genoeg is), maar niet tot het eind.
Hoe ik me morgen voel, daar wil ik nu niet aan denken. Ik zet even mijn MINDFULL muziekje op en ga slapen.
Ik ben inderdaad geen, omdat ik weet dat ik anders heel boos op mezelf ben, omdat ik het dan niet eens heb geprobeerd. Dus ondanks het feit dat ik doodop was voor vertrek, met mezelf afgesproken om max een uurtje te gaan of evt korter. En ik ben uiteindelijk 3 uur gebleven.
Mijn vriendinnen weten hoe het voor mij is en doen er relaxed over. Gelukkig!

**Geplaatst**: 17-01-16 17:10

Geplaatst: 17-01-16 17:10

Ikkkke; klopt inderdaad, het is intussen vast wel een obsessie op sommige momenten geloof ik.. Daardoor doe ik op zo'n momenten dat ik echt alles verlies aan automutilatie (doe het eigenlijk ook soms terwijl ik me niet eens zo slecht voel..).. Mijn psycholoog weet hier trouwens ook van maar ze zei dat we daar enkel aan zouden werken als ik het echt wou.
Leren loslaten is een goeie inderdaad.

Osmo; dat is een deel van cluster c geloof ik? Herken me er wel redelijk in. Enkel wisselt het bij mij wel heel erg af, ik heb momenten dat ik echt heel zelfzeker ben en dan kan ik heel de wereld aan en op andere momenten lig ik dan weer liever onder de grond.
Ik ben eens twee weken in opname geweest en toen ik daar was voelde ik me wel beter maar dat was eerder denk ik omdat ik weg was van de 'gewone' wereld en weinig prikkels had, eens ik terug thuis was was alles terug hetzelfde.. Een dagbehandeling sprak me wel aan maar ze zeiden daar toen dat het enkel vaak gedaan werd als overstap naar een volledige opname of als je terug naar huis ging om het op/af te bouwen, maar een volledige opname wil ik niet meer.. (Mis dan te veel van het 'gewone' leven en die fuif waar ik veel te veel om geef.)

Ik ga het nu inderdaad wel gewoon proberen. Ik heb soms helaas gewoon mijn momenten dat ik alles té negatief zie, nu voel ik me ook niet geweldig maar ik kan wel weer wat realistischer denken, dat gaat op sommige gewoonweg momenten echt niet...

Het is eigenlijk niet dat ik geen vrienden heb, op school heb ik wel een groepje waar ik in zit en enkelen waarmee ik het heel goed kan vinden, maar ik heb schrik dat als ik hun verlies ik niemand anders meer zal kunnen vinden. Maar wat je zegt klopt inderdaad.

Nogmaals bedankt, heb veel aan jullie reacties. ^^

Ikkedus; wat bedoel je precies met freeze ups? Wel moeilijk zeg dat je het niet kan aangeven dat het genoeg is, is het geen mogelijkheid om even naar buiten te gaan met een goede vriendin op zo'n moment?
Je mag best trots zijn op jezelf hoor, dat je toch gegaan bent ondanks dat je er tegenop zag.

**Geplaatst**: 17-01-16 18:39

Geplaatst: 17-01-16 18:39

Ik vind het in elk geval goed dat je psycholoog weet van de automutilatie. Zoals je zelf terecht zegt zit in het automutileren ook een stukje controle krijgen. Dat is ook wellicht de reden dat je het doet als je je niet eens zo slecht voelt; Anderzijds: er zijn andere, "betere" manieren om met je emoties om te gaan waarbij je eigenlijk ook meer controle krijgt of iig de controle niet verliest. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je psycholoog dit enkel wil aanpakken als je dat zelf wil, maar persoonlijk vind ik het wel iets wat wel aandacht verdient... Maar goed, dat is zoals gezegd mijn eigen mening, je moet het daar uiteraard ook niet mee eens zijn

.
In België hangt dagbehandeling inderdaad meestal wel samen met een opname. Begrijpelijk ook dat je een opname niet ziet zitten. Wat je zegt is ook klopt ook: je zit in opname in een prikkelarme omgeving waar het beter kan gaan en dan kom je terug in "het echte" leven en gaat het weer een stuk minder goed. En dat is ook logisch, er zijn terug prikkels die bepaalde emoties, gedragingen, gedachten,... bij jou opwekken die er niet waren in de kliniek; logisch ook dat je er daar dan ook geen last van had. Soms is opname wel nodig en dan is het te hopen dat je toch de nodige tools leert om ook om te gaan met situaties in het leven buiten de kliniek

En wat dat stukje met je vrienden betreft: probeer zoals jolien ook al zei wat meer in het hier en nu te leven. Je kan je gek piekeren over hoe het in de toekomst allemaal zou kunnen gaan, maar wat ben je daar mee? Niks eigenlijk, behalve dan dat je je er nu slecht door voelt en angstig wordt. Je kan niet in de toekomst kijken, evenmin als iemand anders dat kan. Probeer minder krampachtig vast te houden aan wat je nu hebt, maar geniet er van! De fijne momenten die je nu beleeft pakken ze in elk geval niet meer van je af! En wat er later gebeurt, tja, dat zie je dan wel, als het gebeurt en daar zoek je dan op het moment zelf wel een oplossing voor.

**Geplaatst**: 17-01-16 18:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 17-01-16 18:54

Ik bedoel met Freeze ups; momenten dat ik stokstijf sta vd zenuwen en me dan ongelooflijk ongemakkelijk voel. Dan schiet ik in een soort hyperalerte stand waarin ik vooral met mijn omgeving bezig ben en mijn lijf en spieren verstijven. Dat gebeurt Sowieso in het begin, maar vaak tijdens een sociaal event. Dat overvalt me dan.

**Geplaatst**: 17-01-16 23:40

Geplaatst: 17-01-16 23:40

Ikkkke; het klopt dat er betere manieren zijn inderdaad, maar dan moet ik het zelf ook willen.. Soms wil ik er wel iets aan doen, maar ik vind het ook weer een moeilijk iets om los te laten omdat ik er ook weer comfort in vind + het punt dat als ik me slecht voel mijn verstand en gevoel met de realiteit op nul staan. En anderzijds voel ik me soms ook verplicht om het toe doen, hoe vaag het ook klinkt..maar het is gewoon een deel van me geworden en ik vind het soms echt moeilijk als littekens verminderen.
Bovendien weet ik ook wel dat er andere opties zijn, zoals gaan sporten, een douche nemen, de kat aaien, 5 minuten wachten, gevoelens opschrijven, iets te eten maken of naar buiten gaan etc.. daar heb ik het in de instelling ook vaak over gehad en soms werd ik daar ook wel even gek van, dan had ik echt het gevoel dat ze me niet begrepen.
Ik heb sinds kort ook een andere psycholoog, heb haar twee weken geleden voor de eerste keer gezien en ze begeleid ook de groepssessie, heb nu wel minder individuele gesprekken daardoor. Maar ik had dus gevraagd of het mogelijk was om echt een diagnose te krijgen, ze zou dat maandag besproken hebben en had normaal een afspraak vrijdag maar ben niet gegaan omdat ik het niet direct nodig vond.
Maar waarschijnlijk zou het dus wel mogelijk zijn, aan de ene kant zou ik het wel graag willen maar aan de andere kant ben ik er ook wel bang voor.

Klopt wel wat je zegt over de kliniek, het is nog steeds een optie natuurlijk maar ik heb liever van niet. Ze hebben daar toen ook gezegd dat ze het niet echt nodig vonden, ze hadden me wel aangeraden om twee weken langer in de crisisopname te blijven maar dat heb ik toen ook niet gedaan..
En bedankt, moet ik proberen inderdaad.

Ikkedus; dat is vervelend zeg, ga je trouwens naar een psycholoog/therapeut daarvoor? (Heb je twee accounts trouwens? Was heel even in de war door je naam. :p Hoe gaat dat dan trouwens met leerkracht zijn, dan zijn er toch constant mensen rondom je of heb je dit minder erg met kinderen?)

**Geplaatst**: 18-01-16 00:03

Geplaatst: 18-01-16 00:03

DezeNaam schreef:
Ikkkke; het klopt dat er betere manieren zijn inderdaad, maar dan moet ik het zelf ook willen.. Soms wil ik er wel iets aan doen, maar ik vind het ook weer een moeilijk iets om los te laten omdat ik er ook weer comfort in vind + het punt dat als ik me slecht voel mijn verstand en gevoel met de realiteit op nul staan. En anderzijds voel ik me soms ook verplicht om het toe doen, hoe vaag het ook klinkt..maar het is gewoon een deel van me geworden en ik vind het soms echt moeilijk als littekens verminderen.

Als ex snijster gesproken : wat mij hielp, was een therapeute die er juist geen nadruk op legde. Sneed ik mezelf, dan vond ze dat verdrietig voor me - wat ik doorgaans confronterend vond. Daar gingen we dan op door.
Daarna kwam de kwestie 'okee, dat was dinsdagavond - hoe was dinsdagmiddag verlopen? Wat gebeurde toen, hoe voelde je je?'- etc.
Doorgaans is snijden voor mij een manier geweest, om met mijn innerlijke pijn om te gaan.
Soms is het ook een kwestie van "zo binnen, zo buiten" - littekens kunnen een vorm van erkenning zijn: "zo akelig voel ik mij!!"
Stap 1, gesteld dat je er af wilt, is: onderzoek welke innerlijke pijn dat is en of er alternatieven zijn. En wel alternatieven die echt goed voor jou voelen.
En uiteindelijk : die pijn hoort gewoon de nek omgedraaid te worden, daar hoef je niet tot in lengte van jaren 'mee om te gaan', (er is

leuker en beter gezelschap.)
Ook is het simpelweg een dilemma, om "iets los te moeten laten dat comfort geeft", terwijl je al in een soort innerlijke woestijn leeft.... (En dilemma's zijn per definitie niet goed voor een mens - ooit deed ik een cursus nlp, daar werd gehamerd op "zoek tenminste 3 alternatieven".)

Citaat:
Bovendien weet ik ook wel dat er andere opties zijn, zoals gaan sporten, een douche nemen, de kat aaien, 5 minuten wachten, gevoelens opschrijven, iets te eten maken of naar buiten gaan etc.. daar heb ik het in de instelling ook vaak over gehad en soms werd ik daar ook wel even gek van, dan had ik echt het gevoel dat ze me niet begrepen.

Ik vind het ook kolder.
Je kunt als mens duizenden dingen doen - maar daar gaat het niet om, je hebt pijn, "je wil iets", en dan moet je met al je ellende en al iets doen waar je niets voor voelt....
Dat is een extra belasting.

Citaat:
Ik heb sinds kort ook een andere psycholoog, heb haar twee weken geleden voor de eerste keer gezien en ze begeleid ook de groepssessie, heb nu wel minder individuele gesprekken daardoor. Maar ik had dus gevraagd of het mogelijk was om echt een diagnose te krijgen, ze zou dat maandag besproken hebben en had normaal een afspraak vrijdag maar ben niet gegaan omdat ik het niet direct nodig vond.
Maar waarschijnlijk zou het dus wel mogelijk zijn, aan de ene kant zou ik het wel graag willen maar aan de andere kant ben ik er ook wel bang voor.

Een echt verhaal met kop en staart (niet een code of een paar kreten uit de dsm), dat kan idd confronterend zijn - maar met een verhaal dat hout snijdt/ een goed gesprek over hoe het allemaal nu precies zit, kom je op gegeven moment wel verder.

**Geplaatst**: 18-01-16 08:04

Geplaatst: 18-01-16 08:04

Ik begrijp wat je bedoelt, DezeNaam. Hoe je het aanpakt is natuurlijk ook een beetje verschillend van persoon tot persoon. Voor sommige mensen helpt het om het bespreekbaar te maken en handvaten aangereikt te krijgen om ermee om te gaan. Voor andere mensen voelt dat net niet goed aan. Zoals Janneke ook al zegt is het een manier om om te gaan met je innerlijke pijn. Gelukkig houdt dat ook in dat als het beter gaat, je het vaak ook niet meer nodig vindt en de automutilatie zo ook weer vermindert.

DezeNaam schreef:
Ik heb sinds kort ook een andere psycholoog, heb haar twee weken geleden voor de eerste keer gezien en ze begeleid ook de groepssessie, heb nu wel minder individuele gesprekken daardoor. Maar ik had dus gevraagd of het mogelijk was om echt een diagnose te krijgen, ze zou dat maandag besproken hebben en had normaal een afspraak vrijdag maar ben niet gegaan omdat ik het niet direct nodig vond.
Maar waarschijnlijk zou het dus wel mogelijk zijn, aan de ene kant zou ik het wel graag willen maar aan de andere kant ben ik er ook wel bang voor.

Officieel (wettelijk, in Belgie althans) gezien mogen psychologen geen diagnose stellen. Enkel een psychiater mag dat. Het wordt soms wel gedaan en natuurlijk weet een psycholoog ook wel wat er aan de hand is, maar goed...
Waarom is het krijgen van een diagnose belangrijk voor jou? En wat maakt je precies bang?
Ik maak uit je profiel op dat je in België woont. Uiteraard worden hier soms ook wel diagnoses gegeven, maar er zijn evenzeer psychologen / psychiaters die geen diagnosen meedelen. Het wordt in Belgie naar mijn idee minder gedaan dan in Nederland. Op zich is dat ook wel logisch: in Belgie is er geen terugbetaling van psychotherapie, in Nederland vergoed de zorgverzekeraar het wel, maar die wil dan natuurlijk weten wat er aan de hand is. In Nederland zou zo, naar wat ik me heb laten vertellen, ook gewerkt worden met diagnose behandel combinaties (dbc's); dus bij deze diagnose worden deze en deze behandelingen gedaan. Bepaalde therapieën, zoals psychoanalytische therapie, worden dan ook niet vergoed. Zoiets is in België niet het geval. Er is tot nu toe toch geen terugbetaling (afgezien van sommige gevallen waarin een beperkt aantal sessies voor -18 jarigen wel vergoed wordt door de mutualiteit). Er is verandering in aan het komen, men is er mee bezig om terugbetaling te regelen, maar het zal wellicht nog wel een hele tijd in beslag nemen vooraleer we zover zijn. Er gaan immers verschillende discussies aan vooraf (zoals wie mag therapie geven en wie niet).

**Geplaatst**: 18-01-16 19:14

Geplaatst: 18-01-16 19:14

Janneke2; het is ook deels een gevoel van erkenning inderdaad, ik heb anders het gevoel dat ik het gewoon 'fake' en mijn littekens laten dan weer zien dat het 'echt' is.. Mooi trouwens dat je bent kunnen stoppen met snijden.

Alles wat je zegt klopt inderdaad, kan me er helemaal in vinden.

Ikkkke; het is ook niet de psycholoog die de diagnose stelt maar het is dan samen met een dokter.
Waar ik precies bang voor ben is dat als ik een diagnose in de vorm van een persoonlijkheidsstoornis krijg (ik weet wel dat ik daar op dit moment nog te jong voor ben, gelukkig?) ik bepaalde jobs niet meer zal mogen doen, zo wil ik misschien graag bij de politie of het leger gaan. Bij de politie weet ik 100% dat je niet toegelaten wordt las je een vorm van depressie of persoonlijkheidsstoornis hebt, sommige depressies kunnen gelukkig nog weg gaan. Bij het leger weet ik niet precies hoe dit zit maar het zal ongeveer hetzelfde zijn.
En misschien dat ik het ook raar zou vinden dat ik toch neurotypical blijk te zijn, allé idk, dan krijg ik het gevoel dat ik me aanstel of gewoon dingen fake.

Volgens mij worden de psycholoog, psychiater en therapieën in België wel terugbetaald? Althans, bij de psycholoog krijg ik toch een deel terug betaald maar dat kan ook van mijn leeftijd afhangen misschien? (En dat het via het GGZ is geloof ik)
~~Edit, zie net dat je dat ook geschreven hebt.~~

**Geplaatst**: 18-01-16 20:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-01-16 20:19

Nou DezeNaam, je stelt je niet aan of faket niet. Jij vindt dat er een probleem is (en je omgeving misschien ook). Vaak wordt gezegd dat als jijzelf of je omgeving iets als problematisch ziet, het ook een probleem is.
Dat vind ik dus ergens ook het nadeel aan een diagnose: als jij een bepaalde diagnose zou krijgen zou je het gevoel hebben dat je jezelf aanstelt of faket, maar in feite is een diagnose niet meer dan "een naam" voor een verzameling van symptomen / klachten die je hebt. Jij bent niet anders omdat je nu ineens een diagnose hebt gekregen, maar zo ervaren veel mensen het wel (of mensen uit de omgeving gaan plots anders naar de persoon kijken omdat die diagnose x of y heeft gekregen). Maar goed, dat is mijn ervaring, ik weet dat er mensen zijn die het anders bekijken

.
Bij het leger moet je ook medische tests laten doen, hoe uitgebreid die zijn, weet ik niet. Ik weet ook niet hoe ze dit nagaan, maar gesteld dat ze geen inzage krijgen in je dossier (waar jij dan overigens toestemming voor moet geven), ben je ook niet verplicht om te zeggen "ik heb een depressie gehad". Als men ernaar vraagt kan je nog altijd zeggen dat je een moeilijke periode achter de rug hebt, maar bv wel tools hebt geleerd om met moeilijkheden om te gaan (of zoiets natuurlijk).
Zoals je zelf zegt: voor de diagnose van een persoonlijkheidsstoornis ben je nog te jong. Zo'n diagnose wordt soms wel aan jongeren gegeven, maar ik ben daar persoonlijk geen voorstander van... Je persoonlijkheid is nog in ontwikkeling. Als er al een vermoeden zou zijn dat je een persoonlijkheidsstoornis zou kunnen ontwikkelen, dan is het imo ook aan je begeleider om wat dat betreft ook preventief te werk te gaan. En tot slot: persoonlijkheidsstoornissen zijn "in de mode". Veel mensen krijgen het etiket van een persoonijkheidsstoornis, maar niet iedereen die deze diagnose ooit heeft gekregen, heeft werkelijk zo'n persoonlijkheidsstoornis... Een second opinion valt in dat geval zeker te overwegen...

In een CGG is de hulpverlening goedkoper dan bij zelfstandige psychologen / psychotherapeuten, maar er zijn bij een CGG ook weer langere wachtlijsten (waar jij dan zo te lezen al weer door bent). Voor kinderen en jongeren is er inderdaad wel terugbetaling mogelijk, voor volwassenen (nog) niet (behalve dan als je op consultatie gaat bij een psychiater, dat wordt wel terugbetaald).

**Geplaatst**: 18-01-16 23:06

Geplaatst: 18-01-16 23:06

DezeNaam schreef:
Janneke2; het is ook deels een gevoel van erkenning inderdaad, ik heb anders het gevoel dat ik het gewoon 'fake' en mijn littekens laten dan weer zien dat het 'echt' is.. Mooi trouwens dat je bent kunnen stoppen met snijden.
Alles wat je zegt klopt inderdaad, kan me er helemaal in vinden.

...en weet je, wat er eigenlijk nog het mooiste van alles was? Op een gegeven moment, toen ik er allang niet meer tegen vocht, is het vanzelf verdwenen. Gewoon, ik had het niet meer nodig, kennelijk. (En er zijn mensen, die er jaren tegen vechten en wat al niet en ook weer terugvallen. - Allemaal heel verdrietig! !!)

En okee. - kennelijk is "erkenning" een ding voor jou.
In principe is het een menselijke behoefte, anderen die weet hebben van je vreugde en vooral ook verdriet, pijn, moeite, angst, etc etc.
En juist beschadigde mens2 kunnen er extra veel van gebruiken.
Heb jij manieren om erkenning te krijgen (los van snijden)....?

Citaat:
(...)
Waar ik precies bang voor ben is dat als ik een diagnose in de vorm van een persoonlijkheidsstoornis krijg (ik weet wel dat ik daar op dit moment nog te jong voor ben, gelukkig?) ik bepaalde jobs niet meer zal mogen doen, zo wil ik misschien graag bij de politie of het leger gaan. Bij de politie weet ik 100% dat je niet toegelaten wordt las je een vorm van depressie of persoonlijkheidsstoornis hebt, sommige depressies kunnen gelukkig nog weg gaan. Bij het leger weet ik niet precies hoe dit zit maar het zal ongeveer hetzelfde zijn.

Ik weet niet hoe de privacy wetgeving is in België, in NL mag een arts niet zomaar zeggen dat jij psychiatrisch of psychologisch bent behandeld. Laat staan, dat ze mogen zeggen wat er zoal besproken is.

En persoonlijkheidsstoornis, dat is een verouderde, deels ziekmakende term, die een boel psychologen liever niet gebruiken. De leeftijdskwestie is, dat je eerst het huis uit hoort te gaan, op eigen benen, samen met therapie die oude banden doorsnijden. - Lukt dat niet goed, dan is er een as 2 klassificatie, maar het is onduidelijk om dat persoonlijkheidsstoornis te noemen, ook "as. 2 klassificatie" kan gewoon overgaan. (Maar moet je of nog een stukje dieper graven - Of wordt een wezenlijk onderdeel van een trauma bijvoorbeeld voetstoots over het hoofd gezien, omdat het er zo is ingehamerd, dat het vanzelfsprekend is geworden.)

Citaat:
En misschien dat ik het ook raar zou vinden dat ik toch neurotypical blijk te zijn, allé idk, dan krijg ik het gevoel dat ik me aanstel of gewoon dingen fake.

.....eh - een diagnose kan jou een stukje erkenning geven...?
Dan kan het de moeite waard zijn - maar weeg de feiten wel af, er zijn vele manieren om erkenning te krijgen, zonder dat het jou per. se. je droombaan hoort te kosten.

**Geplaatst**: 18-01-16 23:37

Geplaatst: 18-01-16 23:37

Janneke2 schreef:
Ik weet niet hoe de privacy wetgeving is in België, in NL mag een arts niet zomaar zeggen dat jij psychiatrisch of psychologisch bent behandeld. Laat staan, dat ze mogen zeggen wat er zoal besproken is.

Ook in België mag een psycholoog of psychiater niet zomaar zeggen dat je in behandeling bent geweest en nog veel minder wat er besproken is. Zelfs in een verhoor door de politie, in het geval van bv een misdrijf, kan een psycholoog zich beroepen op zijn zwijgrecht. Maar dat zijn dan weer deontologische kwesties... Ik denk dat de deontologie en privacywet in Nederland vergelijkbaar is met die in Belgie (al weet ik dat niet zeker).
Het is waarschijnlijker dat ze psychologische testen doen; veelal vragenlijsten e.d.
Er wordt momenteel ook nagedacht over wat er wel en niet in je medisch dossier moet komen te staan en wie dat kan zien, dus maw wie kan zien of je psychische / psychiatrische problemen hebt en zo ja welke, welke behandeling enz. Nu kunnen niet alle artsen aan die info en zijn ze afhankelijk van wat de patiënt hen vertelt. Sommige mensen zijn van mening dat een arts op de hoogte moet zijn van psychische /psychiatrische problemen om een correcte diagnose te kunnen stellen.

**Geplaatst**: 19-01-16 01:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-01-16 01:00

Ik wil even naar jullie zwaaien om te laten weten dat ik meelees :wave:

Waarschijnlijke PTSS en daaraan gekoppelde persoonlijkheidsproblematiek (omdat het trauma in mijn vroege jeugd heeft plaatsgevonden).
Mijn intake is donderdag... Geen idee nog welke kant dat op gaat...

Voor nu lees ik even met jullie mee en misschien praat ik over een tijdje ook mee.

**Geplaatst**: 19-01-16 01:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-01-16 01:01

Succes en sterkte lente. Ik heb donderdag ook mijn intake.

**Geplaatst**: 20-01-16 17:04

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-01-16 17:04

Wachtlijsten -:(-

, praat me er niet van!
Ik heb net gehoord dat ik (na 8 mnd) ongeveer halverwege de lijst sta en dat het nog minstens 4 mnd gaat duren. Pfff dat is dus een jaar later.
Ik red me net met de tips uit mijn opname, maar ik loop ook aan alle kanten weer tegen bekende pijnpunten aan. Tot nu toe heeft niemand me daar goed genoeg mee kunnen helpen en DGT schijnt juist op dit gebied veel aanknopingspunten te hebben. Hopelijk valt het uiteindelijk toch mee!

**Geplaatst**: 20-01-16 19:27

Geplaatst: 20-01-16 19:27

ikkkke schreef:
Nou DezeNaam, je stelt je niet aan of faket niet. Jij vindt dat er een probleem is (en je omgeving misschien ook). Vaak wordt gezegd dat als jijzelf of je omgeving iets als problematisch ziet, het ook een probleem is.
Dat vind ik dus ergens ook het nadeel aan een diagnose: als jij een bepaalde diagnose zou krijgen zou je het gevoel hebben dat je jezelf aanstelt of faket, maar in feite is een diagnose niet meer dan "een naam" voor een verzameling van symptomen / klachten die je hebt. Jij bent niet anders omdat je nu ineens een diagnose hebt gekregen, maar zo ervaren veel mensen het wel (of mensen uit de omgeving gaan plots anders naar de persoon kijken omdat die diagnose x of y heeft gekregen). Maar goed, dat is mijn ervaring, ik weet dat er mensen zijn die het anders bekijken .

Hoezo bedoel je dat als ik een bepaalde diagnose zou krijgen ik het gevoel zou hebben dat ik me aanstel of fake?

Voor mij zou het (denk ik) net andersom zijn, eerder een gevoel van erkenning en ook wat simpeler uit te leggen tegenover anderen waarom ik bepaalde dingen (niet) doe.

Citaat:
Bij het leger moet je ook medische tests laten doen, hoe uitgebreid die zijn, weet ik niet. Ik weet ook niet hoe ze dit nagaan, maar gesteld dat ze geen inzage krijgen in je dossier (waar jij dan overigens toestemming voor moet geven), ben je ook niet verplicht om te zeggen "ik heb een depressie gehad". Als men ernaar vraagt kan je nog altijd zeggen dat je een moeilijke periode achter de rug hebt, maar bv wel tools hebt geleerd om met moeilijkheden om te gaan (of zoiets natuurlijk).

Krijgen ze echt geen inzicht tot je medisch dossier, gewoon van de dokter? Daar staat namelijk wel al sowieso in dat ik heel wat medicatie genomen heb en dat ik daarvoor naar het ziekenhuis moest, daar zou ik dus wel vragen over kunnen krijgen. (Vragen zijn nog niet zo erg als ze je er niet op afkeuren maar dat weet je natuurlijk niet.) Ik weet wel dat als je antidepressiva neemt je bij de politie niet binnen mag.

Citaat:
In een CGG is de hulpverlening goedkoper dan bij zelfstandige psychologen / psychotherapeuten, maar er zijn bij een CGG ook weer langere wachtlijsten (waar jij dan zo te lezen al weer door bent). Voor kinderen en jongeren is er inderdaad wel terugbetaling mogelijk, voor volwassenen (nog) niet (behalve dan als je op consultatie gaat bij een psychiater, dat wordt wel terugbetaald).

Klopt daar was ik inderdaad vrij snel door doordat ik in opname ben geweest. Echt vervelend die lange wachtlijsten en hoge prijzen...

Janneke2; dat is mooi zeg, ik denk dat er tegen vechten inderdaad soms gewoon te moeilijk is. Eens je jezelf wat beter voelt kan het gewoon stoppen natuurlijk..

Goh qua erkenning krijgen... Ik zit veel op Tumblr, daar zijn heel wat mensen die iets hebben en die posts delen waar ik me dan weer in kan vinden. Ook op Bokt lees ik vaak wel eens mee. Ik heb vrienden die ook wat dieper gezeten hebben maar daar praten we nu niet meer over. En tja ik zoek zelf ook vaak gewoon veel op, op Wikipedia, andere sites, over vanalles en nog wat, misschien is dat niet altijd het beste natuurlijk maar daar vind ik mezelf dan ook wel weer terug. Laatst op Tumblr kwam ik 'maladaptive daydreaming' tegen (geen idee of jullie dat kennen?) en dat is ook weer iets waar ik me ongelooflijk in kan vinden... Ik was al heel lang op zoek of ik de enige was die zulke dingen had en het was wel een opluchting om te weten dat wat er in je hoofd omgaat nu ook ergens in woorden geschreven staat.

Ik wist niet dat die term tegenwoordig niet meer gebruikt werd, maar ik kan inderdaad wel begrijpen waarom.

Inderdaad Janneke maar ik heb net schrik dat als ik een test laat doen, ik geen diagnose krijg.. Dat zou vrij vreemd zijn dan in mijn ogen.
Maar klopt, ik moet het nog even afwegen. (:

Dag Lente.

Wil je er ook wat over kwijt? Als je dat niet wilt snap ik dat natuurlijk, veel succes met je gesprek donderdag.

Jij ook veel succes Joolien!

Jezus Intheshadow, dat is echt niet fair...

**Geplaatst**: 20-01-16 20:34

Geplaatst: 20-01-16 20:34

DezeNaam schreef:
Hoezo bedoel je dat als ik een bepaalde diagnose zou krijgen ik het gevoel zou hebben dat ik me aanstel of fake? Voor mij zou het (denk ik) net andersom zijn, eerder een gevoel van erkenning en ook wat simpeler uit te leggen tegenover anderen waarom ik bepaalde dingen (niet) doe.

Ik reageerde op wat je eerder schreef, nl. "en misschien dat ik het ook raar zou vinden dat ik toch neurotypical blijk te zijn, allé idk, dan krijg ik het gevoel dat ik me aanstel of gewoon dingen fake."

DezeNaam schreef:
[/uote] Krijgen ze echt geen inzicht tot je medisch dossier, gewoon van de dokter? Daar staat namelijk wel al sowieso in dat ik heel wat medicatie genomen heb en dat ik daarvoor naar het ziekenhuis moest, daar zou ik dus wel vragen over kunnen krijgen. (Vragen zijn nog niet zo erg als ze je er niet op afkeuren maar dat weet je natuurlijk niet.) Ik weet wel dat als je antidepressiva neemt je bij de politie niet binnen mag.

Neen, ze krijgen niet zomaar toegang tot je medische dossier volgens mij. Een dokter heeft net als een psycholoog of psychiater beroepsgeheim. Zelfs nu hebben bv je ouders ook geen inzage in je volledige dossier. Ook tegenover hen geldt beroepsgeheim. Sommige dingen moet een behandelend psycholoog of psychiater wel melden, maar bv inhoud van gesprekken krijgen zij niet te zien hoor...
Een bedrijfsarts heeft ook geen inzage in je medische dossier. Die ziet jou, doet eventueel een standaard lichamelijk onderzoek, stelt wat vragen ed maar kan jou dossier niet inkijken. Jou dossier kan enkel ingekeken worden als jij daar je toestemming voor geeft. En zelfs een bedrijfsarts heeft ook beroepsgeheim. De bedrijfsarts kan wel zeggen dat je geschikt of niet geschikt bent medisch gezien, maar stel dat jij daar nu gaat zeggen welke diagnose je hebt gekregen, dan mag deze dat in principe ook niet zeggen aan de werkgever.
Anderzijds natuurlijk: als zij inzage zouden vragen en jij geeft geen toestemming, dan kunnen zij daaruit natuurlijk ook de conclusie trekken dat "er dan wel iets mis zal zijn".

Edit: Zelfs niet alle artsen hebben toegang tot jou dossier (denk bv maar aan spoedartsen of specialisten). Er gebeurt nu een rondvraag om te bekijken of het zinvol is info over psychiatrische problematiek wel beschikbaar te maken voor bv specialisten of spoedartsen. Daar zijn zowel voor als tegens voor te bedenken...

Citaat:
Goh qua erkenning krijgen... Ik zit veel op Tumblr, daar zijn heel wat mensen die iets hebben en die posts delen waar ik me dan weer in kan vinden. Ook op Bokt lees ik vaak wel eens mee. Ik heb vrienden die ook wat dieper gezeten hebben maar daar praten we nu niet meer over. En tja ik zoek zelf ook vaak gewoon veel op, op Wikipedia, andere sites, over vanalles en nog wat, misschien is dat niet altijd het beste natuurlijk maar daar vind ik mezelf dan ook wel weer terug. Laatst op Tumblr kwam ik 'maladaptive daydreaming' tegen (geen idee of jullie dat kennen?) en dat is ook weer iets waar ik me ongelooflijk in kan vinden... Ik was al heel lang op zoek of ik de enige was die zulke dingen had en het was wel een opluchting om te weten dat wat er in je hoofd omgaat nu ook ergens in woorden geschreven staat.

Ik kan ergens wel begrijpen dat je dingen opzoekt en informatie wil, maar ik persoonlijk ben niet echt een voorstander van zulke dingen op internet op te zoeken. Van alles wat je op internet vindt is er behoorlijk veel wat niet klopt. Neem bv wikipedia, als je wil kan jij daar morgen een artikel op schrijven over (ik zeg maar iets) TripleP (opvoedingsmethode/programma) terwijl je daar eigenlijk niets over weet of hetgeen je erover weet wetenschappelijk gezien niet correct is. Bovendien wat diagnoses betreft: iedereen vertoont wel bepaalde kenmerken van een bepaalde aandoening, in meer of mindere mate, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat als je jezelf herkent in de beschrijving van een bepaalde aandoening dat je deze ook hebt. Om een diagnose te kunnen stellen, gaat men de klachten die je hebt (het aantal én de intensiteit ervan) vergelijken met een representatieve groep. In jouw geval wil dat zeggen: Belgische jongeren tussen leeftijd x en leeftijd y. Daarnaast wat je ook niet altijd op internet zal lezen is dat bepaalde aandoeningen in uitingsvorm verschillen naargelang van leeftijdsfase (denk maar aan depressie: de symptomen van depressie bij kinderen zijn anders dan die bij volwassenen), geslacht (bv. autisme: uit zich anders bij jongens dan bij meisjes), eventueel IQ (bv. de verschillen in uitingsvorm van autisme bij jongens en meisjes nemen af naarmate het IQ lager is), cultuur (bepaalde aandoeningen uiten zich anders in andere culturen; zelfs intelligentie is niet universeel, wat wij als intelligent zien, ziet men in sommige culturen niet als intelligent en omgekeerd; je kan dus in principe hoogbegaafd zijn in onze cultuur en in een andere cultuur zwakbegaafd),... Bepaalde aandoeningen kunnen zich bv ook voordoen in cultuur a, maar niet in cultuur b (of het wordt althans niet als pathologisch herkend). Zo is anorexia bij ons relatief vaak voorkomend, terwijl dit in bepaalde culturen gewoon niet bestaat. En zo zijn er bv ook bepaalde aandoeningen in China die wij dan weer helemaal niet kennen...
Ik begrijp wel dat je contact zoekt met lotgenoten. Ik weet niet of je Uilenspiegel vzw kent? Dit is een belangenorganisatie voor en door "mensen met een psychische kwetsbaarheid" zoals ze het zelf noemen. Ze organiseren lotgenoten (praat)groepen, uitstappen met lotgenoten, lezingen enz. Misschien is dat ook wel iets voor jou. Het is wel vnl een organisatie voor en door volwassenen, maar als je dat wil kan je natuurlijk ook altijd eens vragen of dergelijke initiatieven ook bestaan voor jongeren.

Intheshadow schreef:
Wachtlijsten , praat me er niet van!
Ik heb net gehoord dat ik (na 8 mnd) ongeveer halverwege de lijst sta en dat het nog minstens 4 mnd gaat duren. Pfff dat is dus een jaar later.
Ik red me net met de tips uit mijn opname, maar ik loop ook aan alle kanten weer tegen bekende pijnpunten aan. Tot nu toe heeft niemand me daar goed genoeg mee kunnen helpen en DGT schijnt juist op dit gebied veel aanknopingspunten te hebben. Hopelijk valt het uiteindelijk toch mee!

Hé bah, zo lang wachten

. Ik vind het eigenlijk onbegrijpelijk dat als je uit opname komt, je zolang moet wachten eer je nazorg kan krijgen. De tools die je aangereikt krijgt in een opname zijn doorgaans niet voldoende om het daarna zelf maar te redden. Sterkte met wachten in elk geval!

Welkom Lente! Veel succes met je intake morgen!

**Geplaatst**: 20-01-16 21:36

Geplaatst: 20-01-16 21:36

Intheshadow schreef:
Wachtlijsten , praat me er niet van!
Ik heb net gehoord dat ik (na 8 mnd) ongeveer halverwege de lijst sta en dat het nog minstens 4 mnd gaat duren. Pfff dat is dus een jaar later.
Ik red me net met de tips uit mijn opname, maar ik loop ook aan alle kanten weer tegen bekende pijnpunten aan. Tot nu toe heeft niemand me daar goed genoeg mee kunnen helpen en DGT schijnt juist op dit gebied veel aanknopingspunten te hebben. Hopelijk valt het uiteindelijk toch mee!

Hé bah, zo lang wachten

. Ik vind het eigenlijk onbegrijpelijk dat als je uit opname komt, je zolang moet wachten eer je nazorg kan krijgen. De tools die je aangereikt krijgt in een opname zijn doorgaans niet voldoende om het daarna zelf maar te redden. Sterkte met wachten in elk geval.

Ja het is echt te gek voor woorden. Vooral omdat ik op mijn werk flink onder druk gezet word om binnen een jaar weer zover mogelijk te reintegreren.
De redenen waarom ik een burn-out heb opgelopen zijn echter nog helemaal niet onder controle. Ik ben me er ( nog) meer bewust van, maar heb nog veel te weinig coping skills.
Als ik straks weer 100 % werk heb ik bijna geen mogelijkheden meer om intensieve therapie te gaan volgen, zonder gevolgen voor mijn werk. Terwijl ik die mogelijkheden in mijn eerste ziektejaar wel had en mijn therapie tijdens mijn opname al is aangevraagd.
Heel frustrerend dit. Het plaatst mij in een positie waar ik niet in wil zitten. Ik ben goed in mijn werk. Te goed zelfs en ik wil mijn werk niet kwijt. Maar als ik goed voor mezelf wil zorgen, dan moet ik eigenlijk een stap terug doen. Mijn baan is echter: voor jou 20 anderen. Dus stoppen is geen optie en een tussen jaar inlassen is financieel niet haalbaar.

**Geplaatst**: 20-01-16 22:14

Geplaatst: 20-01-16 22:14

DezeNaam schreef:
Janneke2; dat is mooi zeg, ik denk dat er tegen vechten inderdaad soms gewoon te moeilijk is. Eens je jezelf wat beter voelt kan het gewoon stoppen natuurlijk..

Ja, inderdaad.
Stop met er tegen vechten, dat is sowieso energieverspilling. Het is ""maar"" een symptoom. Het heeft een oorzaak, misschien wel meer dan een. Probeer dat onder ogen te krijgen.
Het werk is zorgen dat je je beter gaat voelen en erkenning krijgt - dan stopt het "vanzelf".

Citaat:
Goh qua erkenning krijgen... Ik zit veel op Tumblr, daar zijn heel wat mensen die iets hebben en die posts delen waar ik me dan weer in kan vinden. Ook op Bokt lees ik vaak wel eens mee. Ik heb vrienden die ook wat dieper gezeten hebben maar daar praten we nu niet meer over. En tja ik zoek zelf ook vaak gewoon veel op, op Wikipedia, andere sites, over vanalles en nog wat, misschien is dat niet altijd het beste natuurlijk maar daar vind ik mezelf dan ook wel weer terug. Laatst op Tumblr kwam ik 'maladaptive daydreaming' tegen (geen idee of jullie dat kennen?) en dat is ook weer iets waar ik me ongelooflijk in kan vinden... Ik was al heel lang op zoek of ik de enige was die zulke dingen had en het was wel een opluchting om te weten dat wat er in je hoofd omgaat nu ook ergens in woorden geschreven staat.

Het id een manier om erkenning te krijgen. Hartstikke prima dus!

Kun je ook jezelf erkenning geven...?

**Geplaatst**: 21-01-16 20:44

Geplaatst: 21-01-16 20:44

Ooh zo bedoelde je het Ikkkke, klopt wel idd..

Bedankt voor de uitleg trouwens.

Ik denk wel dat ze je normaal gezien niet extreem op je verleden zullen beoordelen maar je weet maar nooit natuurlijk, je moet wel stabiel kunnen blijven.

Wikipedia is echt wel redelijk betrouwbaar, wordt vaak gecontroleerd maar ik snap wel wat je bedoelt.
Uilenspiegel vzw ken ik niet, maar zal het zeker eens opzoeken!

Janneke; wat bedoel je precies met mezelf erkenning geven..?

Hoe zijn de intakes vandaag verlopen?

**Geplaatst**: 21-01-16 22:55

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-01-16 22:55

Ja, je moet stabiel kunnen blijven, uiteraard. Maar, anderzijds: iedereen kan wel eens een depressie of zo krijgen...
Verder: uit nieuwsgierigheid toch eens gekeken op de website van oa kms. Enneuh, bij standaard proeven / toelatingsvoorwaarden staat echt niet dat ze je medisch dossier opvragen (wat volgens mij dus ook niet mag wegens beroepsgeheim van je arts). Wel doen ze een paar psychologische tests (persoonlijkheidsvragenlijst en eventueel PMT (prestatiemotivatietest). Zijn dus zelfs geen testen die echt specifiek peilen naar psychische stoornissen of zo. Zulke tests kan je ook altijd voor andere jobs krijgen...
En nee, nu wil ik zeker niet iedereen met een of ander probleem aanmoedigen om dan maar bij het leger of de politie te gaan, maar ik wil hier maar gewoon mee zeggen dat je privacy niet geschonden wordt en dat ik mij er in jouw geval dus ook niet teveel zorgen over zou maken wat de diagnose ook zou zijn...

**Geplaatst**: 22-01-16 00:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 22-01-16 00:01

Intake ging goed, moet alleen zelf nu een psycholoog zoeken en dat is nog wel lastig merk ik. Morgen maar eens voor gaan zitten.

**Geplaatst**: 22-01-16 00:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 22-01-16 00:25

Mijn intake ging ook goed. Wel heftig en confronterend maar ik stelde me daar wel voor open en dat is fijn. Nu word ik overlegd in het traumateam en 8 februari heb ik een adviesgesprek of ik inderdaad op de afdeling psychotrauma behandeld wordt of dat een andere plek beter voor mij is.

Om korte uitleg te geven. Als kind heb ik een aantal traumatische gebeurtenissen meegemaakt die mijn ontwikkeling flink gestoord hebben.

Als volwassene vervolgens een nog misschien wel heftigere gebeurtenis meegemaakt waar ik nog steeds veel last van heb.

**Geplaatst**: 22-01-16 10:25

Geplaatst: 22-01-16 10:25

DezeNaam schreef:
Janneke; wat bedoel je precies met mezelf erkenning geven..?

Je kunt jezelf toespreken, dat het heus mag, dat je moe bent, dat dst niet betekent dat je een luilak zou zijn.
Je kunt jezelf toespreken, dat je heus mag huilen, je hebt rottigheid genoeg meegemaakt.
Je kunt jezelf toespreken, dat je heus iets fijns voor jezelf mag doen, jij weet tenslotte het beste wat jij nodig hebt.
Je kunt jezelf toespreken, dat je heus.....

Dat neemt niet de pijn weg, dat allerlei andere mensen aan jouw gevoel voorbij zijn gegalopeerd - maar van jouzelf mag het gevoel er zijn, dat is een soort van opluchting.

Fijn, dat de intakes goed zijn gegaan!