Galaika schreef:Ik wou me eigenlijk terugtrekken uit dit topic maar ik dacht net aan een situatie dat misschien zou uitleggen waarom erkenning vanuit de omgeving nodig of fijn zou zijn.
Stel: jij hebt een paard maar ik geloof niet in paarden. Iedere keer dat jij zegt dat je naar je paard gaat lach ik luidop en zeg ik dat dat helemaal niet kan want paarden bestaan niet eens. Als mensen aan mij vragen wat voor dier jij hebt zeg ik dat je een kat hebt maar dat is helemaal geen waar, jij hebt geen kat maar een paard. Maar heel jouw omgeving gelooft dus niet in paarden en geeft jouw iedere dag opnieuw het gevoel dat paarden helemaal niet bestaan en dat jij zot bent om te denken van wel.
Wat ga je dan doen? Je gaat twijfelen aan jezelf ookal wéét jij dat paarden bestaan en heb je er zelf 1. Je gaat stoppen met je paard te benoemen en gaat erin mee wanneer mensen vragen hoe het met je kat gaat.
Ik begrijp wat je bedoelt.. zo’n eenzame positie en het gevoel van anderen tegenover jou is niet fijn. Het lijkt mij dan juist ook dat je steun en support kan vinden in een bep. community of iig van mensen die je wel serieus nemen en er wel in “geloven”. Maar hoe jij jouw voorbeeld beschrijft, dat ervaar ik als gelovige ook zo. Ik zeg ik ga naar God toe om te bidden, praten, etc. Andere mensen denken dat ik een beetje tegen de lucht aan het praten ben
. Is het voorbeeld misschien nog verder te trekken dat (en dat bedoel ik uiteraard goed haha) jij niet dat paard hebt, maar ook zelf bent? En dat het daardoor nog kwetsender voelt? Omdat mensen dan lijken te ontkennen wie jij bent? Want daar zit ook nog een verschil in. Een persoon zijn die zegt “ik heb dit of dat”. Waarbij je het ergens nog kan loskoppelen van elkaar. Of dat jij zegt nee ik ben dit of dat. Wanneer het nog meer verweven is met je identiteit is het ook pijnlijk als mensen dat lijken te ontkennen.