Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-01-23 23:00

Geplaatst: 25-01-23 23:00

Hoi Thijsje,
op zich vind ik het fijn dat er kennelijk iemand door heeft gehad 'dat dit niet kan'.
Een stap in de goede richting...!
Heb jij met je vuist op tafel geslagen, of de POH, of misschien nog iemand anders....?

Al moet ik toegeven dat ik 'eens in de vier tot zes weken' mager vind.
"Beter iets dan niets", zullen we maar zeggen.

En zal ik jou plagen...?

"Ik weet nog een mooi doel voor jou."
Probeer om heel weinig van jezelf te eisen.
Depressie vreet helaas energie (not to mention jouw omgeving, brrrr).

Maar ik geef toe dat het een moeilijk doel is, het gevoel 'dat er eindelijk eens IETS lukt' is laten we zeggen verleidelijk.
Gevolg: "ik wil méér...!"
Heel menselijk!
(... en dan met mededogen tegen jezelf zeggen 'en nu een dag verdiende rust' - hééél lastig!)

PS: wat leuk van het knutselen...! $*\o/*$

**Geplaatst**: 25-01-23 23:47

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 25-01-23 23:47

Thijsje , maak de lijst van doelen niet te groot, stapje voor stapje kleine doelen bereiken is fijner en beter .

**Geplaatst**: 02-02-23 10:14

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 02-02-23 10:14

Hoi Thijsje, hoe gaat het met je na jouw laatste update, waarvoor dank. Fijn om te lezen, elk lichtpuntje is er een.

**Geplaatst**: 08-02-23 16:53

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 08-02-23 16:53

Ik hoorde een liedje en moest even aan je denken. Ik hoop dat je een beetje van de zon hebt kunnen genieten vandaag.

**Geplaatst**: 08-02-23 17:34

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 08-02-23 17:34

Dat zou inderdaad een mooi lichtpuntje zijn, kunnen genieten van de zon

**Geplaatst**: 09-02-23 20:41

Geplaatst: 09-02-23 20:41

Ik denk ook nog steeds aan je hoor. :knuffel:

Je staat er echt niet alleen voor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-23 22:11

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-23 22:11

Wat lief dat jullie een bericht hebben geplaatst!

Ik weet niet zo goed hoe ik mijn gevoel moet omschrijven de laatste tijd. Sommigen momenten denk ik ok het lukt mij langzaam om de berg te beklimmen alleen eenmaal boven is er wel iemand die mij naar beneden duwt. Het doet gewoon veel pijn mezelf open te stellen weer het een en ander toe te laten en dan weer een afwijzing te krijgen.
Verder ben ik erg moe en leeg. Soms kijk ik tv en eigenlijk weet ik niet eens waar ik naar kijk zo probeer ik ook sommige dagen door te komen. Automatisch piloot aan. Ik merk ook dat ik veel moeite met pieken en dalen heb het blijft niet stabiel. Het zal er wel allemaal bijhoren maar het valt echt niet mee.

**Geplaatst**: 09-02-23 23:07

Geplaatst: 09-02-23 23:07

Ik kan me voorstellen dat pieken en dalen zo lastig zijn maar ik denk dat dat ook wel bij het leven hoort dat het altijd wel omhoog en naar beneden gaat bij iedereen. Tenminste bij de mensen die ik ken en bij mezelf gaat het altijd even goed, dan weer mindere tijden en weer $*\o/*$ en dan weer -O-

.

Maar je kunt het ook zo bekijken, je kunt die berg kennelijk opkomen, stapje bij stapje. Het gaat misschien niet snel maar je kunt en doet het wel .

dat is al heel erg vooruit toch.

Eigenlijk zou je een manier moeten kunnen vinden waardoor die mensen je niet van die bergtop af kunnen duwen. Weet je waarom je dan instort? Wat is het waardoor ze je zo van de leg kunnen maken?

**Geplaatst**: 09-02-23 23:41

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 09-02-23 23:41

Wandel je weleens?

**Geplaatst**: 10-02-23 09:40

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 10-02-23 09:40

Wandelen is inderdaad een goeie vraag/tip! En dan bij voorkeur in de stilte/natuur/bossen, dat kan zo helend zijn en niemand kan je daar kwetsen. Mijn vader is pas geleden overleden en mijn moeder is helemaal de weg kwijt maar ze gaat iedere dag een uurtje, soms langer, de bossen in en elk stapje brengt haar dichter terug bij haar zelf. Verdriet en depressie mag er zijn maar soms lichtpuntjes kunnen halen uit een mooie boom, de zon, vogelgefluit en een vriendelijke groet van een mede wandelaar is fijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-23 11:30

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-23 11:30

Ik wandel de laatste tijd best veel zoveel als mijn gezondheid het toelaat. Ik zou nog mee willen maar mijn lichaam laat het wat minder toe. Ik probeer nu tevreden te zijn met wat wel lukt maar merk wel frustratie als ik het in mijn ogen niet genoeg doe.

Toen het beter ging heb ik weer mijn muur wat laten zakken tegenover mijn omgeving. Alleen even later hoor ik dat er achter mijn rug om toch weer dingen worden gezegd die heel kwetsend zijn. Het voelt soms alsof iemand een hengel uitgooit mij weer inhaalt om op het laatste moment het weer uit te gooien. Het klinkt misschien warrig maar dat is het eerste wat mij te binnen schiet. Soms denk ik doe dan helemaal niks ipv mij steeds het gevoel te geven dat ik er wel toe doe om mij dan weer te laten vallen.
Ik ben afgelopen week bezig geweest met een officiële klacht tegenover mijn huisarts. Ze had een brief aan de psycholoog geschreven dat ze mijn klachten onzin vond en ik maar meer antidepressiva moest gaan slikken terwijl ik aan de maximale dosering zit. Ik heb vol ongeloof naar die brief gestaard. Nu proberen ze bij de psychiater een plek te creëren zodat ik daar een gesprek aan kan gaan maar ook dit heeft een wachttijd van 6-8 maanden.

Ik zou zo graag even een tijd weg van alles willen alleen ik met de hond en verder niemand.

**Geplaatst**: 10-02-23 11:53

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 10-02-23 11:53

Goed dat je tegen de huisarts in gaat, is ze helemaal gek geworden. Kan je bij een andere huisarts terecht?

Fijn dat ze bij de psych een plek proberen te creeren, je wordt dus duidelijk vanuit die hoek gelukkig wel serieus genomen! (over die wachttijd zeg maar even niets....)

Kan je niet een week weg? Gewoon niets, natuurhuisje boeken en ff doei iedereen? Of heb je verplichtingen die dit tegen houden voor je gevoel?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-23 11:22

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-23 11:22

Waar ik een beetje bang voor was is gebeurd. Ik ben de laatste dagen wat drukker geweest en het “leek” goed maar gister avond klapte het weer. Ik werd zo ongelooflijk onrustig ik stond te huilen onder de douche van de onrust. Ik voel geen somberheid maar vreselijke onrust of mijn hoofd roept “ren” mijn lichaam is echt op alles doet pijn.

Ik heb gister nog een gesprek gehad met de huisarts niet z’n fijne als verwacht. Er wordt door de psych andere medicatie aangewezen dit willen ze nu nog via de huisarts doen omdat de wachttijd bij de psychiater veelt e lang is. Ik kreeg dus al een bericht via de zorg app dat zij met tegenzin een gesprek met mij aan wil gaan welke medicatie het dan wordt. Ik heb de assistenten gebeld om een bel afspraak bij een andere arts te plannen. Dat zou maandag zijn, maandag ging voorbij en geen telefoon. Gister werd ik gebeld met het idee dat het de andere huisarts was kreeg ik als oh haar aan de telefoon. Zij had gezien dat ik een afspraak bij een ander gepland had wat over de medicatie ging en dat had zij maar even overgenomen want ik moest dat met haar bespreken. En waarom ik een ander art gevraagd had. Ik vind z’n confrontatie heel moeilijk maar heb kunnen zeggen dat ik mij niet gehoord voel en nu ondanks dat het slecht gaat ik geen contact durf te leggen met de arts en dat niet de bedoeling zou moeten zijn. Hierop kreeg ik het antwoord dat dat toch echt aan mij lag en ik daar toch zelf mee aan de slag moest. Ik moest haar standpunt maar begrijpen en wat beter mijn best doen. Ze ging dan toch de andere medicatie voorschrijven voor een “week” daarna moest ik weer contact opnemen met haar. Ik heb de apotheek gebeld of ze al iets wisten maar ze hebben nog niks ontvangen dus hoogst wss moet ik er nog achteraan.
Ik voel zoveel frustratie en onbegrip. Ik weet het even niet meer. Ze geeft mij zo het gevoel dat ik gewoon een mislukkeling ben en dat het allemaal aan mij ligt. Ik heb nu al 2 dagen heftige migraine aanvallen gehad terwijl het een stuk minder was …

**Geplaatst**: 15-02-23 11:36

Geplaatst: 15-02-23 11:36

Wat een achterlijke huisarts, sorry hoor.

Zit er geen andere huisarts in de buurt, dus in een andere praktijk, ook al is het in een ander dorp? Of misschien kun je eens met een maatschappelijk werker van de gemeente contact proberen te krijgen, zodat je daar waar ondersteuning uit krijgt?

Ik vind het echt onbegrijpelijk dat jij zo moet vechten en dan gewoon te horen krijgt dat je je niet aan moet stellen en maar beter je best moet doen.

Ik word hier echt zó boos van! En dat is dus niet op jou thijsje :knuffel:

**Geplaatst**: 15-02-23 11:44

Geplaatst: 15-02-23 11:44

Thijsje, ik ben plaatsvervangend woest. ALS het al aan jou zou liggen, dan heeft deze arts maar in te dimmen; als jij terugkoppelt dat jij je niet gehoord voelt, moet zij maar zorgen dat jij je wel gehoord voelt.

Heb je de puf om met je zorgverzekering te overleggen om te zien wat mogelijk is? Een andere huisarts?
Heb je mensen om je heen die je vertrouwt, die een officiele klacht hierover kunnen opstellen onder jouw naam en die naar je huisarts kunnen laten sturen?

ALS het al aan jou zou liggen, ligt dat aan de omstandigheden waar jij je in bevindt. En ben jij op dit moment door alle sores niet in staat om beter je best te doen. Ergo: jij bent in deze situatie terecht gekomen omdat je de lat steeds veel te hoog legde en steeds beter je best probeerde te doen. Je kunt van een 5 jarige ook niet verwachten dat die de tafel van 8 op kan dreunen. Kun je wel zeggen dat ie beter zijn best moet doen, maar die tafel van 8 is gewoon te hoog gegrepen.

Bah, ben echt plaatsvervangend boos voor je.

Overigens, de weg naar boven gaat nooit in een rechte lijn en ik moet heel eerlijk toegeven dat ik blij ben dat je in elk geval weer lekker kan wandelen en soms weer momentjes hebt om te genieten. Dat er daarna mindere momenten zijn, is helaas normaal (vind ik). Dat betekent dat je op dat moment weer over je grenzen bent gegaan.

Je doet het goed hoor!

**Geplaatst**: 15-02-23 18:47

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 15-02-23 18:47

Ik kan zo kwaad worden om zorgpersoneel soms, echt. Sommige hebben het emphaties vermogen van een theelepel.

Jij doet zo je best, en het is zo rot als niemand dit ziet. En ik weet dat het niet zo simpel is, maar probeer je dagen echt rustig in te delen. Een paar dagen achter elkaar is geen doen op het moment. Dan leg je de lat wat te hoog.

Ik heb hier in het begin ook enorme moeite meegehad, als het dan wel eens goed ging moest ik maar gewoon de normale dingen maar weer doen. Tot een paar dagen later dat je weer instort en je eigenlijk terug bent bij af. Bewaak je grenzen want dat mag je ookal snappen andere mensen dit misschien niet.

Ik gun je zo al die hulp. Pas goed op jezelf er is in die zin niks mis met je. Je bent gewoon compleet uitgebrand.

**Geplaatst**: 15-02-23 19:18

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 15-02-23 19:18

Jesus mina. Een doos heeft nog meer inlevingsvermorgen dan jou arts. Sorry voor mijn woorden: fiets haar! Wat een poedersuiker klote arts

Ik scheld niet vaak mensen uit of uberhaupt echt over mensen. Maar zij verdient dit. Als ik het doe is het niet voor niks. Ik kan hier echt woest over worden. Ik vind het wel knap dat je eerlijk hebt durven zijn. Want dat kan knaplastig zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-23 00:42

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-23 00:42

De laatste dagen voel ik mij zo enorm slecht… ik heb een mail gestuurd naar degene waar ik nu hulp krijg maar ik kom echt helemaal niets met het bericht wat ik terug kreeg. Ik heb hem een aantal keer gelezen en nog kan ik er geen vat op krijgen. Misschien moet ik het morgen nogmaals lezen dat ik gewoon te moe en emotioneel ben om iets op te nemen. Ik twijfel veel over mijn doelen. Zijn het “mijn” doelen? Haal ik ze voor mijzelf of doe ik het voor mijn omgeving. Wil ik laten zien dat het goed gaat of wil ik dat het goed gaat!? Ik krijg de ene tegenslag na de andere de afgelopen week en merk dat ik verdrink, steeds denk let maar op nu gaat dit of dat. Ik voel mij dagen gefrustreerd en geprikkeld. Daarnaast ontzettend veel lichamelijke pijn dus even wandelen lukt niet misschien daardoor ook de frustratie. Ik sluit mij af wil alleen mijn serie weer kijken en de luiken dicht. “Ik ben er niet”

**Geplaatst**: 23-02-23 06:51

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 23-02-23 06:51

Weet je… je voelt jezelf nu al 1,5 ongeveer zo? En dat vind ik oprecht heel rot en jammer voor je en ik hoop dat je je langzaamaan beter kan voelen. Maar doe je zelf iets op hieraan te werken? Volg je de tips van de behandelaars op? Ik kan mij voorstellen dat zowel behandelaar als omgeving na een tijdje ook niet meer weten wat te doen of hoe dingen positief te laten veranderen als dat niet het geval is.

**Geplaatst**: 23-02-23 09:51

Geplaatst: 23-02-23 09:51

Poekkie schreef:
Maar doe je zelf iets op hieraan te werken? Volg je de tips van de behandelaars op? Ik kan mij voorstellen dat zowel behandelaar als omgeving na een tijdje ook niet meer weten wat te doen of hoe dingen positief te laten veranderen als dat niet het geval is.

Ik begrijp wat je bedoelt… en het kan voor behandelaars en omgeving inderdaad moeilijk zijn en machteloos voelen. Het is immers de persoon zelf, hier TS die actie moet ondernemen om zich beter te gaan voelen.
Daarentegen is het niet zo abnormaal dat verandering in stemming enz veel tijd vraagt, zeker niet als je niet veel hulp krijgt en/of je je niet serieus genomen voelt zoals bij TS het geval is. De vraag lijkt mij dan vooral te zijn (als TS de tips niet zou opvolgen), wat maakt dat ze dat niet doet? Worden er te hoge verwachtingen gesteld? Sluit de behandeling niet aan op de visie en noden van TS? En natuurlijk de vraag: wat heeft TS dan wel nodig om toch stappen te gaan zetten?
Niet iedere behandeling of tip past bij iedereen. Wat voor de een goed werkt kan voor de andere niet helpen of zelfs een negatief effect hebben. Het is een kwestie van een behandelaar en behandeling vinden die voor jou als persoon past op dat moment.

**Geplaatst**: 23-02-23 11:40

Geplaatst: 23-02-23 11:40

pateeke schreef:
Poekkie schreef:
Maar doe je zelf iets op hieraan te werken? Volg je de tips van de behandelaars op? Ik kan mij voorstellen dat zowel behandelaar als omgeving na een tijdje ook niet meer weten wat te doen of hoe dingen positief te laten veranderen als dat niet het geval is.

Ik begrijp wat je bedoelt… en het kan voor behandelaars en omgeving inderdaad moeilijk zijn en machteloos voelen. Het is immers de persoon zelf, hier TS die actie moet ondernemen om zich beter te gaan voelen.
Daarentegen is het niet zo abnormaal dat verandering in stemming enz veel tijd vraagt, zeker niet als je niet veel hulp krijgt en/of je je niet serieus genomen voelt zoals bij TS het geval is. De vraag lijkt mij dan vooral te zijn (als TS de tips niet zou opvolgen), wat maakt dat ze dat niet doet? Worden er te hoge verwachtingen gesteld? Sluit de behandeling niet aan op de visie en noden van TS? En natuurlijk de vraag: wat heeft TS dan wel nodig om toch stappen te gaan zetten?
Niet iedere behandeling of tip past bij iedereen. Wat voor de een goed werkt kan voor de andere niet helpen of zelfs een negatief effect hebben. Het is een kwestie van een behandelaar en behandeling vinden die voor jou als persoon past op dat moment.

Sluit ik me volledig bij aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-23 13:10

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-23 13:10

Ik heb elke maand een gesprek bij een behandelaar. Hier hebben we gekozen om een bepaalde problematiek aan te gaan en de rest wordt niks mee gedaan. Dit zijn degene die mij eerder afwezen dat ze mij te complex vonden. Ik ben hier nu 4x geweest. Wij hebben bepaalde doelen gesteld die ik maandelijks moet halen. Dit haal ik en waar ik kan probeer ik die doelen uit te dagen.
Mijn frustratie en angst is juist haal ik die doelen om de behandelaar tevreden te stellen of doe ik het voor mijzelf want bij ieder tegenslag lijkt ik of ik geen stap gemaakt heb. Ik kan nog niet mijn masker laten zakken ik blijf iemand die dichter bij het randje van het ravijn staat dan ervan weg loopt. Wil ik dat NEE maar hoe kom ik er vandaan?
Ik draag thuis en in mijn omgeving 24/7 een masker want telkens horen dat je gevoel er niet mag zijn maakt het er niet beter op.
Er wordt nu vooral aandacht aan de sociale angst besteed maar met de chaos en onrust in mijn hoofd lost dat nu voor mij niets op. Maar het programma is aangepast aan de sociale angst dus daar blijft het bij.
En ja ik voel mij al 1,5 jaar zo en daarbij vraag ik mij af of het ooit nog goed komt.

**Geplaatst**: 23-02-23 13:34

Geplaatst: 23-02-23 13:34

Thijsje, ik zie jouw lichaam en geest even als een huis met tuin en bijgehorende boekhouding. Daar is door verwaarlozing redelijk wat achterstallig onderhoud. Want door het harde werken voor anderen en het jezelf (en je huis) wegcijferen, heb je niet de aandacht aan jezelf en het huis kunnen besteden.

Op een gegeven moment ga je op de rem. Er moet wat gebeuren, anders valt alles als een kaartenhuis in elkaar. Je begint bij het tuinhek, want dat is de toegang naar je tuin / huis / boekhouding. Dat is volledig overwoekerd. Dat is je eerste doel. Als je het tuinhek vrijgemaakt hebt van het woekerende onkruid, kun je binnenkijken, en jakkes, nog meer rotzooi. Elke maand werk je aan een stukje tuinpad om het schoon te krijgen. En elke maand red je het om dat stukje tuin schoon te maken = je doel voor die maand is bereikt. En ineens kijk je om, ja je hebt dat stukje tuin schoon gekregen en bent daar terecht trots op, maar als je omkijkt, zie je dat het onkruid bij je tuinhek alweer aan het woekeren is. Niet meer zo erg als in het begin, maar nu moet van jezelf dus EN dat doel van die maand halen, maar ook nog de doelen van de vorige maand bijhouden. En elke maand is het meer werk, want elke maand je eigen doel en elke maand komt er een stukje tuin extra bij van de maand(-en) ervoor dat je ook nog bij moet houden.

En dan ben jij (geheel terecht) trots op hetgeen je al bereikt hebt. Maar er zijn altijd mensen die over de tuinmuur kijken en je melden dat de achtertuin + het huis + de boekhouding nog een zooi zijn. Ja, dat klopt, en dat zal het ook nog wel even zo zijn. Je bent nu met dit stukje voortuin bezig. De rest komt ooit wel en tenzij die ander een toverstafje heeft, waardoor alles in 1 keer is opgelost, zullen zij + jij moeten wachten tot je energie en tijd voldoende hebt gehad om zowel de voortuin, als de achtertuin, als het huis (met een boel kasten) en je boekhouding te doen.

Dus dat je af en toe terugkijkt en denkt dat je soms een terugval hebt, dat is normaal. Is dat fijn? Nee, uiteraard niet. Maar het hoort er - helaas - bij. Het enige dat je kunt doen, is doorgaan, evt extra hulp inschakelen en soms gewoon even een pas op de plek en zien dat de zon je voortuintje weer kan kon beschijnen. En dat een dag de zon weer weglijkt, je hebt even die zon kunnen voelen. Je weet dat voor jezelf dat het harde werk je brengt waar je nu al bent.

Althans, dat is hoe ik het zie.

**Geplaatst**: 23-02-23 14:46

Re: Als leven overleven wordt

Geplaatst: 23-02-23 14:46

En misschien maakt het ook even niet uit, of je het voor je behandelaar of voor jezelf doet. Het doel is beter worden. Het doel is je beter voelen. Uiteindelijk heb JIJ daar profijt van, dus onder de streep doe je het toch voor jezelf, hoe dan ook.

En ik vind de metafoor van Rocamor hierin prachtig. Zo veel mensen, zo veel meningen. Als mensen op dit moment jouw tuintje een zooi vinden, f*ck them. Zij hoeven er niet in te leven. Als ze willen dat die tuin opgeruimd wordt kunnen ze je erbij helpen. Doen ze dat niet dan moeten ze hun commentaar bij zich houden. Niemand kan jou vertellen hoe jij je moet voelen, of wat je mag voelen. Alleen jij zelf kan dat.

Hou vol, want je bent het waard :(:)

**Geplaatst**: 23-02-23 16:39

Geplaatst: 23-02-23 16:39

Als ik je laatste bericht zo lees, lijkt het voor mij alsof je nu te weinig ondersteuning hebt (1x per maand is echt niet veel) en je nu aan het werken bent aan doelen die voor jou op dit moment niet prioritair zijn. Klopt dat?
Waar zou jij nu wel aan willen werken? Of hoe kijk je zelf naar je proces? Waar heb jij nu nood aan?
Ben je nu bij een GGZ instelling in behandeling? Zo ja, misschien zou je kunnen kijken of het haalbaar is dat je naar een vrijgevestigde therapeut gaat. Over het algemeen zijn die vaak iets flexibeler en niet zo louter gericht op 1 hokje.
Het programma is gericht op het aanpakken van de sociale angst, maar het lijkt voor mij alsof je zegt dat dat slechts het topje van de ijsberg is en die sociale angst een dieperliggende oorzaak heeft (misschien ben ik ook verkeerd hoor). Je kan dan wel aan het oppervlak werken, maar als er aan de fundering niets gebeurt, is dat niet noodzakelijk heel zinvol en kan ik mij best voorstellen dat je met het idee zit dat het niets oplost voor jou op dit moment.
Ik zou op zoek gaan naar een behandeling waarin / een behandelaar bij wie je kan werken aan de doelen waaraan jij wil werken / waarvan je het idee hebt dat die wel iets oplossen.