Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-10-10 16:04

Geplaatst: 08-10-10 16:04

MenB schreef:
marleen_usar schreef:
Zelfmoord kan een enorme rust geven voor de na bestaanden.

Ja, daar heb je gelijk in.
De nabestaanden gaan namelijk ook door een hel.........

Daar ben ik het mee eens..
Ik wilde eigenlijk niet tot persoonlijke details treden, maar doe het toch.. Op mijn 17e (zat toen al 7 jaar in therapie) zei de psychiater tegen me dat ik zo goed als uitbehandeld was. Ze konden niets meer voor me doen. Mijn situatie, hoe die toen was, zou nimmers nooit meer veranderen. Ja soms misschien een betere dag maar ook veel slechtere dagen. Ik moet zeggen, dat is geen fijn advies als je 17 bent en nog een heel leven voor je.. Ik zat op dat moment opgenomen en ik had de keus om naar huis te gaan of om (met een RM) opgenomen te blijven. Hij wist goed dat wanneer ik naar huis zou gaan ik er een eind aan zou maken.
Mijn ouders wisten ook alles. Normaal denken ouders nog wel dat het goed komt, die willen hun kind bij zich houden. Maar mijn ouders die wisten dat het misschien wel mijn laatste jaar was dat ik nog zou leven. Die wisten door wat voor hel ik ging en ze wisten dat het nooit beter zou gaan worden. Toch wilde ze, dat ik nog één keer een opnamen deed. Dat deed ik, om hun het gevoel te geven dat ze er echt alles aan gedaan hadden.

Nu ben ik ongeveer anderhalf jaar verder. En ik leef weer! Oké misschien niet zoals de meeste mensen het voor zich zien. Maar ik woon zelfstandig en ga zowaar naar school. Ik heb nog steeds diepe dalen maar ik kan er beter mee omgaan. Ik heb op het moment de juiste mensen om mij heen waardoor ik alles red. Ik plan stiekem al dingen voor de toekomst en ik probeer er het beste van te maken!

De zinnen die ik geciteerd had ben ik het dus volledig mee eens. Zoals mijn situatie was in het eerste stukje was verschrikkelijk. En ik ben ervan overtuigd dat als ik die tijd niet overleefd had, mijn ouders veel verdriet hadden maar ook een enorme rust kregen. Want zij zagen me dagelijks lopen met een verschrikkelijk leven, ze hadden veel zorg om me en het putte ook hun uit. Als ik zelfmoord gepleegd had, dan begrepen zij het en hadden ze rust..

**Geplaatst**: 08-10-10 16:12

Geplaatst: 08-10-10 16:12

Het is ook onwijs moeilijk om depressiviteit of psychische pijn te begrijpen, zelfs als je er zelf last van hebt. Ik ben zelf geestelijk ook niet gezond, om het maar even heel kort te zeggen. Op de momenten dat ik 'normaal' ben denk ik ook 'mens, kijk eens om je heen wat je hebt, geniet daar nou eens van, stel je niet aan en doe eens normaal!'. Over alle dingen waar ik intens bang voor ben ook, ik weet heel goed dat het irreeel is en dat die angst niet nodig is. Evengoed kost iets simpels als een autoritje naar buiten de stad me slapeloze nachten, verdovende middelen en daarna kapot zijn. En waarom? Er gebeurd helemaal niets...
Maar toch blijven die angst en al die negatieve gevoelens zich vasthaken in je brein, alsof er een klein gemeen beestje in je hoofd zit dat niet los wil laten. Door therapieen, medicatie, begeleiding en zelfs opname kan ik 'm af en toe wegschudden maar telkens weer voel je dat beest omhoog klimmen en die klauwtjes in je brein vastklemmen, of alleen maar dat ie in een hoekje ligt te grommen, klaar om toe te slaan.
En daar wordt je zo ontzettend moe van, telkens dat temmen en jezelf weer duidelijk maken dat het niet is zoals het lijkt. Het ontneemt je elke vorm van levenslust, plezier en genot. Telkens dat gegrom op de achtergrond als je probeerd positief te zijn...
Daarom kan ik me zo goed indenken dat het voor sommige mensen op een gegeven moment teveel wordt, dat ze te moe zijn om dat beest te temmen en besluiten om er een eind aan te maken. Maar vind ik het daarom ook juist zo ontiegelijk knap als het mensen lukt om eruit te klimmen en weer van het leven te genieten!

Ik denk dat daar ook het grote verschil zit met iemand die lichamelijk doodziek is. Die zal beslist ook slechte dagen hebben waarop de wereld te zwaar is, lijkt me bijna niet anders kunnen, maar omdat die waarschijnlijk nog wel, of juist, levenslust hebben hebben ze ook meer kracht om te blijven vechten en doorgaan. En dan lijkt het idd zo niet eerlijk maar vooral zo onbegrijpelijk, terwijl de een vecht voor een laatste restje leven en de ander niets liever wil dan niet meer leven.
Ik denk ook dat het verschil er in zit aan welke 'kant' je staat. Geestelijk 'normale' mensen vinden het leven leuk of op z'n minst waard om voor te vechten. Heb je mormels in je hoofd dan verlies je dat en vraag je je af waarom mensen zo masochistisch kunnen zijn om te willen leven...

Eigenlijk is het gewoon niet goed uit te leggen...zeker psychische dingen niet, juist omdat je dat soms zo heerlijk goed kunt verbergen onder een glimlach.
Kan me verder ook wel indenken dat het voor de nabestaanden rust kán geven als hun geliefde zo voortdurend met de psychische pijn worsteld. Net als bij lichamelijke ziekte, dat je op een gegeven moment het voor de stervende, tja, fijn klinkt weer zo cru, maar dat is het ergens, kunt vinden omdat die niet meer met de lichamelijke pijn hoeft te worstelen. Maar intens verdrietig en eindeloos moeilijk blijft het altijd, zonder meer...

**Geplaatst**: 08-10-10 16:17

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 16:17

Ben 2 keer in mijn leven depressief geweest.
1 x op mijn 17e, redelijk milde depressie
1 x op mijn 31e (2 jaar geleden), een hele ernstige depressie

Ben eruit gekomen, maar mijn diepste angst, mijn grootste angst is om wéér in die hel terecht te komen.
Er zijn nachten dat ik nachtmerries heb waarin ik weer depressief ben, waarin ik zeg "Neem me maar weer op, het is weer zover" en dan voel ik weer die wanhoop en die leegte, die doodsheid, die kilte en die rusteloosheid.

Word dan vaak jankend wakker en ben zo dankbaar dat ik weer beter ben! En ik koester elk moment van geluk, de zon die doorkomt, de geur van een dennenbos, een mooie paddestoel in het bos. Leef bewuster dan ooit tevoor, omdat ik weet dat het op een dag weer anders kan zijn.

In de Spits staat een artikel waarin eigenlijk heel duidelijk wordt beschreven dat mensen die nooit een échte depressie meegemaakt hebben zich niet kunnen voorstellen hoe een depressie echt voelt (eigenlijk voel je niets, je bent gewoon dood. Je ziet ook geen lichtje meer in de ogen van iemand met een depressie, alleen een zwart gat). Mensen die wel een echte depressie meegemaakt hebben kunnen het zich juist wel voorstellen, omdat ze weten in wat voor hel je leeft door deze kelote ziekte.

Ik heb altijd gezegd toen ik eruit was "Ik wens het niemand, maar dan ook niemand toe, het is echt een hel"

**Geplaatst**: 08-10-10 16:19

Geplaatst: 08-10-10 16:19

laetitia schreef:
Ben 2 keer in mijn leven depressief geweest.
1 x op mijn 17e, redelijk milde depressie
1 x op mijn 31e (2 jaar geleden), een hele ernstige depressie

Ben eruit gekomen, maar mijn diepste angst, mijn grootste angst is om wéér in die hel terecht te komen.
Er zijn nachten dat ik nachtmerries heb waarin ik weer depressief ben, waarin ik zeg "Neem me maar weer op, het is weer zover" en dan voel ik weer die wanhoop en die leegte, die doodsheid, die kilte en die rusteloosheid.

Word dan vaak jankend wakker en ben zo dankbaar dat ik weer beter ben! En ik koester elk moment van geluk, de zon die doorkomt, de geur van een dennenbos, een mooie paddestoel in het bos. Leef bewuster dan ooit tevoor, omdat ik weet dat het op een dag weer anders kan zijn.

In de Spits staat een artikel waarin eigenlijk heel duidelijk wordt beschreven dat mensen die nooit een échte depressie meegemaakt hebben zich niet kunnen voorstellen hoe een depressie echt voelt (eigenlijk voel je niets, je bent gewoon dood. Je ziet ook geen lichtje meer in de ogen van iemand met een depressie, alleen een zwart gat). Mensen die wel een echte depressie meegemaakt hebben kunnen het zich juist wel voorstellen, omdat ze weten in wat voor hel je leeft door deze kelote ziekte.

Ik heb altijd gezegd toen ik eruit was "Ik wens het niemand, maar dan ook niemand toe, het is echt een hel"

En daar sluit ik me mee aan!

**Geplaatst**: 08-10-10 16:27

Geplaatst: 08-10-10 16:27

Krips schreef:
Eventjes iets anders. Ik weet niet of het offtopic is. Maar ik vond dit wel heel interessant: http://www.nrcnext.nl/denkt/2010/10/08/ ... er-effect/

Klopt ja! Na Kurt Cobain waren er ook veel copycats

**Geplaatst**: 08-10-10 16:29

Geplaatst: 08-10-10 16:29

Ooo heel erg off-topic maar een paar dagen geleden nog een docu gezien over onder andere Kurt Cobain...
(The seven ages off Rock)

Ik was /ben best wel fan van Nirvana

**Geplaatst**: 08-10-10 16:39

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 16:39

PS je kan iemand met een depressie ook heel erg zien veranderen ;-)

.

Mijn vriendinnen vertelden me naderhand dat mijn stem heel erg anders klonk, dat ik heel erg langzaam praatte, vaak niet uit mijn woorden kwam, er elke dag hetzelfde uitzag (qua kleding) en dat ik eigenlijk totaal apatisch bij hun op de bank zat zonder enige beweging in mijn lijf.

Mensen die hele nare dingen meemaken (verlies van een dierbare, scheiding etcetera) gaan door een enorm moeilijke periode, MAAR ze worden niet per definitie depressief.
Ze gaan door een diep diep dal met al het verdriet en verwerking, maar ze zijn niet depressief!

Daarnaast kunnen mensen die altijd sterk zijn geweest en altijd positief ingesteld zijn geweest TOCH ineens een depressie krijgen.
Inderdaad door die kortsluiting in de hersenen!

Van de een op de andere dag kan je :
je niet meer concentreren, zelfs een kort artikel onthoud je niet
je niet meer slapen
je niet meer denken (echt nadenken gaat niet meer, dwanggedachtes heb je wel, dus steeds 1 zin die blijft hangen)
je niet meer relativeren
je niet meer voelen (geen verdriet, geen vreugde, wel angst heel veel angst)
je niet meer organiseren (zelfs een boodschappenlijstje opstellen lukt je niet, laat staan boodschappen doen)
je niet meer druk maken om je uiterlijk (douchen? nee bedankt)

Iemand aanvullingen? Dan wordt het misschien begrijpelijker voor anderen?

**Geplaatst**: 08-10-10 16:44

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 16:44

Je hebt geen positieve gedachten meer.
Je wilt alleen maar in bed liggen.
Je gaat niet meer naar buiten.
Je sluit je qua contact compleet van de buitenwereld af.

**Geplaatst**: 08-10-10 16:46

Geplaatst: 08-10-10 16:46

ik ken hem niet dus ik zal er ook nix over zeggen :Y)

maar mijn vriend had ook zelfmoordneigingen ik heb hem eigenlijk van de dood weggehaald.
in dat geval vond ik het niet egoïstich want hij zat gewoon niet lekker in zijn vel er was meer aan de hand!

**Geplaatst**: 08-10-10 16:53

Geplaatst: 08-10-10 16:53

ismy schreef:
ik ken hem niet dus ik zal er ook nix over zeggen

maar mijn vriend had ook zelfmoordneigingen ik heb hem eigenlijk van de dood weggehaald.
in dat geval vond ik het niet egoïstich want hij zat gewoon niet lekker in zijn vel er was meer aan de hand!

Knap van je hoor!

**Geplaatst**: 08-10-10 16:59

Geplaatst: 08-10-10 16:59

Ik denk dat een geval van zelfmoord altijd op zichzelf staat. In sommige gevallen vind ik het wel degelijk een egoistische keuze, maar zelfs dan nog is voor die mensen het kiezen voor dat egoisme een betere uitweg dan doorleven... En dan is dat egoisme vind ik zelfs respectabel.

Het is erg moeilijk te begrijpen als je niet zelf ooit op dat punt gestaan hebt. Er gaat veel aan vooraf voor iemand beslist een leven te beeindigen.
Ik heb zoals al eerder genoemd is ook enkele naaste gevallen van zelfmoord naast verdriet ook veel rust zien brengen bij de nabestaanden, maar ook juist totaal niet en alleen maar totaal onverwerkbare pijn en onbegrip. Wat op dat moment mij nog meer vertelde over de nabestaanden dan over de overledene zelf trouwens, ik begreep zijn uitweg wel!
Ik vind vooral het feit dat mensen zo diep komen een signaal dat het niet altijd meevalt om in dit leven echt gelukkig te zijn, zelfs al doe je je best. Je hebt je eigen geluk in de hand, maar zelfs al willen mensen in een zware depressie echt proberen om eruit te komen, dan nog schieten soms de middelen tekort. Die mensen gun ik zeker hun rust als het echt, echt, echt niet meer gaat en niets slaat nog aan...

Toen mijn oma doodging (ziekte, geen zm) deed ze daar niet moeilijk over (was 'n tikje onconventioneel mens overigens, erg veel van geleerd). Er gaan dagelijks miljoenen mensen dood, zei ze, ZO ingewikkeld kan het nooit zijn... En ze maakte het dus ook niet ingewikkeld, regelde alles netjes, en ging... Ik ben het nooit vergeten. Mij heeft het al meerdere malen geholpen een verdriet om overlijden een plaatsje te geven, door in te zien dat het ergens onderdeel uitmaakt van een groter geheel. Dat geldt ook voor mensen die zelf hun einde kiezen denk ik.

**Geplaatst**: 08-10-10 17:03

Geplaatst: 08-10-10 17:03

Het eerste wat door mijn hoofd ging: 'Hoe kan je je eigen leven belangrijker vinden als dat van je kids'

En het tweede wat ik dacht: 'Hij moet dus ECHT heel erg geestelijk ziek geweest zijn, anders doe je zoiets niet'

**Geplaatst**: 08-10-10 17:05

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 17:05

hij vond z'n leven niet belangrijk.... anders had hij er geen einde aangemaakt...

**Geplaatst**: 08-10-10 17:17

Geplaatst: 08-10-10 17:17

Menino schreef:
hij vond z'n leven niet belangrijk.... anders had hij er geen einde aangemaakt...

nee, hij kon niet anders meer.........
ooit zo zwaar depressief geweest dat je het niet meer zag zitten?
Ik wel, en weet dus heel goed wat hij gevoeld heeft!
het is begrijpelijk, als je nog nooit zoiets heb gehad dat je het niet begrijpt.

**Geplaatst**: 08-10-10 17:38

Geplaatst: 08-10-10 17:38

Hij kon inderdaad niet anders, als je leven zo,n hel is wil je maar 1 ding.

**Geplaatst**: 08-10-10 17:53

Geplaatst: 08-10-10 17:53

Pluizebolpum schreef:
Het is ook onwijs moeilijk om depressiviteit of psychische pijn te begrijpen, zelfs als je er zelf last van hebt. Ik ben zelf geestelijk ook niet gezond, om het maar even heel kort te zeggen. Op de momenten dat ik 'normaal' ben denk ik ook 'mens, kijk eens om je heen wat je hebt, geniet daar nou eens van, stel je niet aan en doe eens normaal!'. Over alle dingen waar ik intens bang voor ben ook, ik weet heel goed dat het irreeel is en dat die angst niet nodig is. Evengoed kost iets simpels als een autoritje naar buiten de stad me slapeloze nachten, verdovende middelen en daarna kapot zijn. En waarom? Er gebeurd helemaal niets...
Maar toch blijven die angst en al die negatieve gevoelens zich vasthaken in je brein, alsof er een klein gemeen beestje in je hoofd zit dat niet los wil laten. Door therapieen, medicatie, begeleiding en zelfs opname kan ik 'm af en toe wegschudden maar telkens weer voel je dat beest omhoog klimmen en die klauwtjes in je brein vastklemmen, of alleen maar dat ie in een hoekje ligt te grommen, klaar om toe te slaan.
En daar wordt je zo ontzettend moe van, telkens dat temmen en jezelf weer duidelijk maken dat het niet is zoals het lijkt. Het ontneemt je elke vorm van levenslust, plezier en genot. Telkens dat gegrom op de achtergrond als je probeerd positief te zijn...
Daarom kan ik me zo goed indenken dat het voor sommige mensen op een gegeven moment teveel wordt, dat ze te moe zijn om dat beest te temmen en besluiten om er een eind aan te maken. Maar vind ik het daarom ook juist zo ontiegelijk knap als het mensen lukt om eruit te klimmen en weer van het leven te genieten!

Ik denk dat daar ook het grote verschil zit met iemand die lichamelijk doodziek is. Die zal beslist ook slechte dagen hebben waarop de wereld te zwaar is, lijkt me bijna niet anders kunnen, maar omdat die waarschijnlijk nog wel, of juist, levenslust hebben hebben ze ook meer kracht om te blijven vechten en doorgaan. En dan lijkt het idd zo niet eerlijk maar vooral zo onbegrijpelijk, terwijl de een vecht voor een laatste restje leven en de ander niets liever wil dan niet meer leven.
Ik denk ook dat het verschil er in zit aan welke 'kant' je staat. Geestelijk 'normale' mensen vinden het leven leuk of op z'n minst waard om voor te vechten. Heb je mormels in je hoofd dan verlies je dat en vraag je je af waarom mensen zo masochistisch kunnen zijn om te willen leven...

Eigenlijk is het gewoon niet goed uit te leggen...zeker psychische dingen niet, juist omdat je dat soms zo heerlijk goed kunt verbergen onder een glimlach.
Kan me verder ook wel indenken dat het voor de nabestaanden rust kán geven als hun geliefde zo voortdurend met de psychische pijn worsteld. Net als bij lichamelijke ziekte, dat je op een gegeven moment het voor de stervende, tja, fijn klinkt weer zo cru, maar dat is het ergens, kunt vinden omdat die niet meer met de lichamelijke pijn hoeft te worstelen. Maar intens verdrietig en eindeloos moeilijk blijft het altijd, zonder meer...

prachtig omschreven!!!

ik begrijp het ook heel goed dat iemand zelfmoord pleegt/kan plegen. Ik heb al twee jaar een zware depressie en andere zaken. Nu moet ik zeggen je gaat echt door een hel. het enigste dat je dan op zo'n moment wilt is rust. En als niets meer helpt dan is dat echt het enige waar je op dat moment kan aan denken, je zoekt als het ware een uitweg. Ik ben gelukkig zelf nu wat beter, maar ik herken het heel goed. ik wens het ook echt niemand toe!
en nee ik vind het niet egoistisch.

**Geplaatst**: 08-10-10 18:20

Geplaatst: 08-10-10 18:20

Ook als je een burn out hebt, kun je in een depressie wegzakken, en burn outs komen heden ten dage veel voor, is niet ver van je bed show...

**Geplaatst**: 08-10-10 21:01

Geplaatst: 08-10-10 21:01

Wat een open- en eerlijkheid hier! +:)+

**Geplaatst**: 08-10-10 21:18

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 21:18

Met een depressie 'leef' je zelf niet meer,je word geleefd door je altijd negatieve gevoel.Jij wil leven en genieten,maar iets houd je tegen in je hersens en houd je down.
Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het nou precies gaat.

**Geplaatst**: 08-10-10 21:29

Geplaatst: 08-10-10 21:29

gohya schreef:
Met een depressie 'leef' je zelf niet meer,je word geleefd door je altijd negatieve gevoel.Jij wil leven en genieten,maar iets houd je tegen in je hersens en houd je down.
Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het nou precies gaat.

Ik ben het met je eens.....!

**Geplaatst**: 08-10-10 21:57

Geplaatst: 08-10-10 21:57

Heino schreef:
Krips schreef:
Eventjes iets anders. Ik weet niet of het offtopic is. Maar ik vond dit wel heel interessant: http://www.nrcnext.nl/denkt/2010/10/08/ ... er-effect/

Klopt ja! Na Kurt Cobain waren er ook veel copycats

Dat kan ik me nog wel herinneren na de dood van Kurt.. Mensen liepen er echt te koop mee toen, alsof het iets stoers was om je zo depressief te voelen.

**Geplaatst**: 08-10-10 22:10

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 22:10

Ik heb daar geen woorden voor....., alsof het stoer is om je deprie te voelen, pfffffffff

**Geplaatst**: 08-10-10 22:15

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 22:15

Ik vind het ook de manier waarop....
Sommige mensen hangen zichzelf op aan de balken van een fietsenhok van een basisschool, op een nacht waarop een reguliere schooldag volgt.... dát vind ik wel zo bizar....
Dat geeft ook wel enigzinds weer hoe ver "heen" je dan moet zijn....

**Geplaatst**: 08-10-10 22:17

Re: Zelfmoord egoistisch?

Geplaatst: 08-10-10 22:17

Het enige waar je nog aan denkt is: ik wil dood......, je hebt geen gevoel meer in positieve zin...........

**Geplaatst**: 08-10-10 22:18

Geplaatst: 08-10-10 22:18

bandita schreef:
Het eerste wat door mijn hoofd ging: 'Hoe kan je je eigen leven belangrijker vinden als dat van je kids'

En het tweede wat ik dacht: 'Hij moet dus ECHT heel erg geestelijk ziek geweest zijn, anders doe je zoiets niet'

Dit zei ik dus gisteren tegen mijn man!

En nogmaals, wat ben ik blij dat ik het niet herken.
Als ik de verhalen hier lees, de openhartigheid, daar heb ik respect voor.