Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-11-15 22:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-11-15 22:36

ah wat naar dat de wachttijd zo lang is! juist in deze situatie zou je snel geholpen moeten zijn! zou een psychiater niks zijn in verband met medicatie? iets in de richting van anti depressiva ofzo? heel veel sterkte alvast komende tijd!

**Geplaatst**: 10-11-15 00:42

Geplaatst: 10-11-15 00:42

Intheshadow schreef:
Ondertussen is mijn baas al lang klaar met het verhaal en word ik enorm onder druk gezet om meer te gaan werken en is mij gezegd dat ik per maart volledig aan het werk moet zijn en anders word ik ontslagen.
(...)
Ik werk nu 1,5 dag per week en doe dan mijn eigen functie zonder aanpassingen ( baas is niet bereid om aan te passen) en ik wil ook graag terug keren in mijn functie. Ik ben echter nog heel erg kwetsbaar, heel snel moe, onzeker en faalangstig en heb last van paniekaanvallen. Vooral omdat er door zowel mijn baas, als door de arbo arts is gezegd dat ze denken dat het me niet gaat lukken om terug te keren in mijn functie en mijn baas me dus min of meer dwarsboomt.

Kortom ik wil van alles, maar krijg weinig steun of begeleiding en ik worstel me op dit moment op mijn laatste krachten door het leven en heb het gevoel dat ik alles zelf moet doen. erg frustrerend en zeer contra productief.

Vreselijk hoor, dat soort bazen!
Wat helpt, is zo snel mogelijk, als je dat nog niet al bent, lid worden van een vakbond.
Wie ziek is, heeft twee jaar ontslag bescherming. Doet je baas niets om jou terug in het werk te krijgen, kan dit drie jaar worden. Dat sommige bazen druk zetten, schijnt er helaas bij te horen, maar het kan hem op een sanctie komen te staan.
Heeft de arbo arts een "lijst functionele mogelijkheden" opgesteld? Heeft hij/ zij een nader deskundig oordeel aangevraagd?
Het is hartstikke balen als je zelf terug wilt, en daar zijn ook wel mogelijkheden voor.

En ondertussen: probeer vooral heel goed voor jezelf te zorgen! !

**Geplaatst**: 10-11-15 08:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-11-15 08:45

Tenzij het een tijdelijk contract betreft dan mag de baas hem gewoon af laten lopen

Ik wens je iig heel veel sterkte, laat je niet gek maken door anderen dat kunnen we zelf al genoeg

**Geplaatst**: 10-11-15 21:30

Geplaatst: 10-11-15 21:30

Ik heb gelukkig een vast contract. Ik weet niet waarom mijn baas zich gedraagt zoals ze doet. Ze heeft me tot nu toe enorm opgehemeld en van de daken geschreeuwd welke grote plannen ze met me heeft ( waardoor de druk op mij oa te groot is geworden). Ik begrijp haar houding en gedrag tov mij dan ook echt niet. Zeker niet omdat ik echt alles doe en geen weg onbewandeld laat om weer te herstellen. Ze dwarsboomt me niet overduidelijk, maar is zeer strikt in wat ze me toestaat en wil hier absoluut niet van afwijken. Ook niet als dit voor de organisatie en collega's beter is. Ik doe voorlopig maar even mijn eigen ding en probeer haar zoveel mogelijk te vermijden. Ik heb nu ook een zin om energie te stoppen in het vechten tegen gedrag waar ik niks mee kan ( van mijn baas dus). Ik steek die energie liever in mezelf.

Ik zou misschien wel aan de medicijnen moeten. Na mijn opname heb ik Mirtazapine gehad en ik heb lang geleden ook seroxat/paroxetine geslikt. Ik reageer vrij heftig op de pillen bij et wennen en ik vond het een hel om er weer van af te komen. Daarnaast ben ik een beetje eencontrolefreak en ben ik bang voor het effect van de pillen. Ik ben al vrij zwaar en ik ben ook bang om aan te komen. Dus echt ik dan tegen de pillen en tegen mezelf. Ik zou het veel lieer op eigen kracht doen. En het gezegde liever dik en gelukkig, dan minder dik en ongelukkig, geldt voor mij niet. Dik zijn is een heel groot deel van mijn onzekerheid en depressie. Of dit verstandig is, kan je je inderdaad afvragen.

Wat ik herken in eerdere Posts is dat ik me het ene moment ongelofelijk ellendig voel en het liefst dood wil, terwijl ik op betere momenten nauwelijks terug kan halen wat er nou zo ellendig is. En ik dus zelf totaal niet het gevoel heb dat ik er grip op heb hoe ik me voel. Zo heb ik gister een hele pittige werkmiddag prima doorstaan en voelde ik me sterk en had ik vertrouwen in mezelf. Terwijl ik vandaag de hele dag doodmoe en geweest en totaal in paniek raakte bij het maken van een recept voor een Hellofresh Maaltijd.

De wachttijden zijn erg frustrerend ja. Ik heb wel 1 x per week contact met een psycholoog, maar ben daar niet echt op mijn plek en ik heb meer intensieve begeleiding nodig. Ik ben zelf ook actief op zoek naar opties. Ik heb een sessie paardencoaching gedaan ( had ik goede ervaringen mee), maar bij deze vrouw beviel het niet en het is ook te duur om vaak te doen. Ik heb deze week een sessie bij een hypnosetherapeut. ( via via bij toeval bij terecht gekomen) en vw heb ik een intake bij iemand die gespecialiseerd is in het begeleiden van hoogbegaafde mensen. ( wat ik volgens anderen schijn te zijn).

**Geplaatst**: 10-11-15 22:24

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-11-15 22:24

Wat rot dat je zo lang moet wachten eer je behandeling kan krijgen, maar wel goed dat je intussen toch terecht kan bij een psycholoog om de periode te kunnen overbruggen.
Misschien beviel de paardencoaching nu niet omdat de klik met de therapeut er niet was of omdat de manier van werken niet bij je past. Zo zijn er therapeuten die op het paard werken, naast het paard werken, zowel op als naast het paard werken,...
Als je op zoek gaat naar een therapeut, raadt ik in elk geval wel aan om op zoek te gaan naar iemand met een degelijke opleiding. Dit wil zeggen: basisopleiding als psycholoog, pedagoog, maatschappelijk werker, sociaal verpleegkundige,... en verdere bijscholing in een bepaalde soort therapie (als je een therapeut wilt uiteraard) bv equitherapie (EAT / EAP), hypnotherapie, ...

**Geplaatst**: 17-11-15 00:30

Geplaatst: 17-11-15 00:30

Ik heb een aantal geweldige sessies met paarden gedaan bij Zuidenwind coaching. Die sessies waren zo verhelderend en indrukwekkend, dat de sessie van onlangs in Gouda erg tegen viel. Ik ga binnenkort weer een x richting Limburg en wil proberen nog een sessie in te plannen.

Even een ander vraagje: ik lees veel leed en onzekerheden bij jullie. Hoe combineren jullie dit met de paarden?
Ik merk dat ik momenteel eigenlijk niet zelfstandig met dieren moet werken. Ik ben er te onzeker en emotioneel instabiel voor. Ik geef dus nu geen les en heb mijn bijrijdpaard opgezegd. Ik doe af en toe het paard van een vriendin, maar rij dan alleen als ik zelf rustig ben qua gevoel.
Ik heb door alles waar ik nu doorheen ga wel ontdekt dat ik alleen nog met paarden wil werken vanuit een meer natuurlijke inslag. Dus voor mij geen aanpakken, doorpakken, afdwingen en onder druk zetten. Dat was mijn stijl al niet, maar ik heb me daarin toch teveel laten beïnvloeden.

**Geplaatst**: 18-11-15 00:04

Geplaatst: 18-11-15 00:04

Interessante vraag Intheshadow. Ik zet die dingen liever niet in dit topic, maar wil mijn ervaringen eventueel wel via pb delen als je wil.

**Geplaatst**: 18-11-15 14:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-11-15 14:45

Inteshadow: de combinatie met dieren gaat bij mij ook niet altijd even goed. Zo ga ik nu waarschijnlijk mijn paard ook definitief verkopen (had ik een aantal jaar geleden ook al gezegd maar nu gaat het echt door), voornamelijk ook omdat ik onzeker ben op het gebied van mijn houding enzo en ik niet snel tevreden ben.. Ookal zeggen mensen dat mijn houding goed is, echt tevreden kan ik er niet over worden plus dat ik ook bijna geen zin meer heb om te gaan maar dat komt dan weer door depressie. Ik ga nu waarschijnlijk wel een bijrijdpaard krijgen waar ik het gewoon rustig aan ga bij doen.
En een tijd geleden heb ik ook een pup gehad, dat was echt mijn droom, altijd al geweest en nu kwam die eindelijk uit maar daarna stortte ik gewoon compleet in.. Het kost ten eerste gewoon ongelooflijk veel energie (wat logisch is), maar na een tijd werd ik ook onzeker dat ik alles fout aan het doen was.
Ik was toen al een tijd aan het twijfelen om haar te houden of niet, maar echt een keuze maken was moeilijk want dan ging het wel weer goed en twee minute erna ging het weer slecht.
Dusja.. Ik kan iedereen die emotioneel niet stabiel is afraden om aan een pup te beginnen. Ik had gehoopt dat het me op emotioneel gebied zou helpen maar dat was dus niet zo. (Is toen ook wel even een klap geweest.. Gewoon het gedacht dat een van mijn grootste dromen me niet gelukkig kon maken)

**Geplaatst**: 18-11-15 18:50

Geplaatst: 18-11-15 18:50

DezeNaam: een hond in huis nemen wordt vaak ook wel wat geïdealiseerd. Mensen wijzen vaak op de positieve effecten die huisdieren kunnen hebben (verlagen van stress), mensen benoemen hun hond al heel snel als therapiehond wanneer ze hem/haar al eens meenemen naar een ziekenhuis of rusthuis of zo (terwijl een echte therapiehond veel meer is dan een aaihond!!!!) en hulphonden voor mensen met een of andere psychische kwetsbaarheid komen steeds vaker voor waar we dan ook voornamelijk de positieve dingen over lezen of horen.
Maar zo eenvoudig is het allemaal niet. Een hond, paard, kat,... kan er niet voor zorgen dat wij ons goed voelen. Het kan vele voordelen hebben uiteraard (met een hond moet je gaan wandelen en heb je dus lichaamsbeweging, je hebt makkelijker sociale contacten, het aaien van een huisdier kan ook oxytocine vrijmaken in de hersenen wat ons een goed gevoel kan even, je voelt je misschien veilig enz enz), maar een hond of paard vraagt inderdaad ook best wel wat energie, heeft ook leiding nodig en spiegelt in veel gevallen op een of andere manier ook je emoties en spanning wat héél confronterend kan zijn. Een goede begeleiding op meerdere gebieden vind ikzelf dan ook belangrijk, dwz, begeleiding van iemand met voldoende kennis van dieren en iemand met voldoende kennis van mensen (bv maatschappelijk werker, psycholoog,...). De dingen waar je tegenaan loopt met je hond of paard kan je hoe dan ook gebruiken in je herstelproces, maar hierin moet je m.i. dan wel correct begeleid worden.

**Geplaatst**: 18-11-15 22:04

Geplaatst: 18-11-15 22:04

Ik heb ook katten. Van die lekkere schootplakkers

. En ik ( nou ja 1 van mijn katten) heb kittens gehad. Mijn katten brengen me tot rust en dwingen me als het ware tot mindfullnessmomentjes.
Het aaien geeft inderdaad een kalmerend effect en omdat katten zeer zelfstandig zijn, kom ik ook niet in situaties terecht waarbij ik aan mezelf ga twijfelen. Bij paarden daarintegen kom ik continu in die situaties terecht. En naderhand ben ik dan weer enorm teleurgesteld of boos op mijn reactie.
Ik heb gister het paard van mijn vriendin gereden en na een half uur klapte mijn hoofd uit elkaar van de spanning, terwijl ik alleen aan een losse teugel rondreed en stuurde met gewichtshulpen.
Rijden en soms zelfs omgaan met paarden is voor mij nu te confronterend en ook niet leuk meer. En dat vind ik heel erg!

**Geplaatst**: 19-11-15 18:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-11-15 18:00

Handig dat je katten je daarbij wel een beetje helpen dan.

Jammer dat het paardrijden niet ging, weet je ook hoe dat kwam? Ben je misschien perfectionistisch of zit je ook terwijl je rijdt te piekeren?

En klopt ikkkke, het heeft zowel voor als nadelen maar voor een échte hulphond kan je best ook nog extra hulp van een deskundige gebruiken.. Maarja, in die periode had ik nog geen hulp durven vragen.
Je merkt wel dírect als je met een pup over straat loopt je plots volle bak aandacht krijgt, dus op sociaal- en bewegingsgebied heeft het zeker wel voordelen.
Ik vind het nog steeds spijtig dat het me niet gelukt is, maar als ik nu terug kijk zie ik wel dat het heel slecht ging.. Ik at amper nog omdat ik zoveel met de hond bezig was (nu eet ik weer te veel -_-), slapen deed ik nog minder dan ervoor en ik sliep al weinig, toen werd ik nog echt misselijk van de stress en op sommige dagen moest ik me echt tot thuis inhouden voor ik in tranen uit kon barsten..

Toen de dag dat ik een zmpoging gedaan had bleef ze bij een vriendin van me slapen zodat ik wat kon uitrusten.. Ze vroeg toen aan me om de hond nog eens even uit te laten, maar man wat een haat voelde ik op dat moment.. Ik schaam me er echt voor nu, de hond kon er natuurlijk niks aan doen maar ik was het allemaal gewoon volledig kwijt. Wel denk ik, dat ik nooit een poging gedaan had als de hond bij mijn thuis geweest was, maarja, dan had ik nooit hulp gekregen waarschijnlijk.. ~~(Hoewel ik ongv een aantal dagen ervoor naar de psycholoog van school gemaild had, maar die woorden had ik nooit uit kunnen spreken.)~~

**Geplaatst**: 19-11-15 18:45

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-11-15 18:45

Ik ben vandaag weer naar school geweest! En het ging goehoed $*\o/*$

**Geplaatst**: 19-11-15 19:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-11-15 19:25

ja, bij een hulphond heb je zeker ook begeleiding nodig en behandeling door een psycholoog blijft uiteraard ook nodig. Het moment waarop een dier in je leven komt is daarnaast ook van invloed. Het beste is dat je niet in crisis zit en je al een stukje van de weg naar herstel hebt afgelegd als je een nieuw huisdier in je leven toelaat; althans dat is mijn ervaring.

super dat het zo goed ging op school.

**Geplaatst**: 19-11-15 23:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 19-11-15 23:51

Jeetje Dezenaam, dat is heftig! Maar ik afkan me wel verplaatsen in de heftigheid van je gevoelens. Dit heb ik ook en alhoewel ik geen zm poging heb gedaan, is dit wel regelmatig een onderwerp dat me bezig houdt.
Ik richt die haat vooral op mezelf, maar ik heb ook veel last van ziedende woede als dingen niet lukken.
Ik vind me zelf niet echt perfectionistisch, maar technisch gesproken ben ik dat denk ik wel. Ik hoef geen paard dat prix St. George loopt onder mijn kont, maar ik twijfel continu aan alles dat ik doe. Geef ik de juiste hulp? Zit ik het paard in de weg? Heeft het paard ergens pijn? Komt dat dan door mij? Wat kan ik daar aan doen? Het is mijn schuld! En dan durf ik dus niet meer te rijden en hobbel ik maar wat rond ( liefst buiten), terwijl ik ondertussen zinder van frustratie, teleurstelling en woede en ook medelijden met het paard. Daarom rij ik dus liever niet. Ook anderen te zien rijden geeft veel frustratie. Ik heb sowieso enorme faalangst nu. Ik wil ook niemand in de buurt als ik rij.
Wat ik hierboven beschrijf heb ik overigens op alle aspecten van het leven. Een extreemsterke en hardnekkige interne criticus of veeleisende oudermodus noemen ze dat. Dat is waar de langverwachte behandeling mee aan de slag gaat moeten.

**Geplaatst**: 20-11-15 12:15

Geplaatst: 20-11-15 12:15

Intheshadow schreef:
(....)ik heb ook veel last van ziedende woede als dingen niet lukken.(....)
ik twijfel continu aan alles dat ik doe. Geef ik de juiste hulp? Zit ik het paard in de weg? Heeft het paard ergens pijn? Komt dat dan door mij? Wat kan ik daar aan doen? Het is mijn schuld! En dan durf ik dus niet meer te rijden en hobbel ik maar wat rond ( liefst buiten), terwijl ik ondertussen zinder van frustratie, teleurstelling en woede en ook medelijden met het paard. (....)
Wat ik hierboven beschrijf heb ik overigens op alle aspecten van het leven. Een extreemsterke en hardnekkige interne criticus of veeleisende oudermodus noemen ze dat. Dat is waar de langverwachte behandeling mee aan de slag gaat moeten.

Heftig hoor, zo'n sadist van een criticus!
Heb je toevallig iets met transactionele analyse gedaan? (Een therapie vorm met nadruk op "een mens bestaat uit vele delen, drie hoofdonderdelen heten je kind, je volwassene en je ouder".)
Jouw ouder, tenminste, dit deel van jou is duidelijk ontspoord en dat is heel naar! Vooral voor je kind (= plm je gevoelens).
En doorgaans bestaat de eerste hulp bij sadistische critici uit het tevoorschijn roepen van wat bij transactionele analyse 'je volwassene' heet. Wat zijn de feiten? Wat weet je zeker? Welke dingen zijn duidelijk? Wat is nu nog onduidelijk en hoe kun je dat te weten komen? Dat is waar de volwassene mee bezig is, en geeft tegenwicht aan al die kritiek.

En soms zijn interne critici vooral weerspiegelingen van te erge stress, waardoor de alarmsystemen je non stop aansporen. (Met het zinnige doel 'dat jij moet overleven' - maar wel "bevroren in de tijd", dus mbt een stressor die "allang" weg is in de buitenwereld.)(Tenminste: ik hoop vurig dat je in de buitenwereld niet wordt opgejut, buiten je baas dan!)

Ik heb wel ervaring met schematherapie, net als TA is dat vooral inventariseren waar de pijn zit. Nu kan dat nuttig zijn, maar in mijn geval was het stillen van de angst en de stress belangrijker.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 20-11-15 12:27, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-11-15 12:17

Geplaatst: 20-11-15 12:17

claudiadvx schreef:
Ik ben vandaag weer naar school geweest! En het ging goehoed $*\o/*$

Joepie!!!!!! $*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst**: 20-11-15 18:13

Geplaatst: 20-11-15 18:13

Helaas kan ik me hier ook melden -O-

Ben autistisch en vind het erg moeilijk om mn verhaal duidelijk neer te zetten, dus als het een beetje warrig is, vergeef me dat als je blieft

Ben helaas jaren lang mishandeld door mn "moeder" {kan haar mn moeder niet eens meer noemen, ze is degene die me op de wereld heeft gezet and thats it} .
Zowel lichamelijk als geestelijk.

Schoppen,slaan me dagen lang opsluiten, me tot 2x aan toe een blauw oog slaan, nagels zo hard in mn handen zetten dat bijna 20 jaar later de littekens nog in mn handen staan -O-

Ook was ze erg goed met woorden, was zo dom dat ik dacht dat Amsterdam aan de andere kant van de straat lag, Ook heb ik heel vaak moeten horen "dat ze liever 10 debieltjes/ mongooltjes had dan een Lotte" of dat iedereen een normaal kindje had en zij een gekje/debieltje had.

En dit is helaas nog maar een kleine greep uit de dingen die gebeurt zijn.

Alles was altijd mijn schuld kon nooit wat goed doen, kreeg denk 30x per dag een snauw naar mn hooft.

Doordat ik hier van af jongs af aan mee ben opgegroeid had ik niet door dat dit niet klopte.
Nu heb ik 5 jaar geleden mn vriend ontmoet en die heeft er voor gezorgd dat het kwartje is gaan vallen.

Inmiddels heb ik nu al meer dan 2 jaar geen contact meer met mn "moeder"

Sinds dit jaar krijg ik gelukkig hulp en ga ik binnenkort beginnen met EMDR.

Hoop dat dat een beetje gaat helpen, heb haar stem namelijk nog dagelijks in mn hooft en wil dr vanaf.

**Geplaatst**: 20-11-15 19:27

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 20-11-15 19:27

AngryWolf, wat naar allemaal. Je verhaal is heel duidelijk en helder geschreven hoor. Had geen moeite het te volgen of begrijpen. Ik kan nu niet uitgebreid reageren, maar een van de eerste dingen die bij me opkwam als ik je bericht las was wauw, wat een sterk, krachtig iemand ondanks alles wat je hebt meegemaakt en de gevolgen die dit wellicht op jou gehad hebben. Respect!

**Geplaatst**: 20-11-15 19:32

Geplaatst: 20-11-15 19:32

bedankt, weet even niet wat ik moet zeggen, ben dr stil van en zat bijna te huilen.

**Geplaatst**: 21-11-15 12:06

Geplaatst: 21-11-15 12:06

Hoi Angry Wolf,
Welkom op dit draadje. En ik sluit me van harte aan bij de vorige spreekster: je schreef een helder (en pijnlijk! !!) verhaal, waarin jij kracht toont!
Hartstikke goed dat jij je "moeder" alleen tussen aanhalingstekens schrijft! (...en helaas, dat het terecht is!) Zo spreek ik als incestvrouw standaard over mijn exbroer. (En als een nieuw iemand aan mij vraagt 'of ik broers of zussen heb', dan zeg ik nee.)

Fijn dat je emdr gaat doen, ik vond het een hele respectvolle therapie. Uitstekend geschikt om nare stemmen/ herinneringen uit je hoofd gezet te krijgen. (Nodig: een therapeut waar je goed vertrouwen in hebt, en jezelf kunnen troosten en kalmeren.)

En: in de officiële boeken over kindermishandeling is er een braaf, officieel woord (dat ik telkens vergeet) voor zaken als: een kind niet de juiste informatie geven en/of een kind foute informatie geven.
(Wat je schreef over 'Amsterdam ligt aan het einde van de straat': slimme kleuters denken dit soort dingen. Omdat oom Jan, die dadelijk naar Amsterdam gaat, die kant op wijst. Een tijdje later merken ze zelf wel op, dat het net niet klopt, en vragen dan bijvoorbeeld tijdens een wandeling "of dit nu Amsterdam is....?")

Ik ben een Harry Potter fan, een van de vele juweeltjes in die boeken is een bijna terloopse opmerking van de schrijfster over 'wat een goede ouder is': iemand die het goed met je voorheeft, wiens oordeel je kunt vertrouwen en die je vragen kunt stellen in het vertrouwen dat je niet in je hemd gezet zult worden.
Poef....! ( -:(-

)

**Geplaatst**: 21-11-15 13:49

Geplaatst: 21-11-15 13:49

Ben zo blij dat ik het eindelijk eens van me af heb kunnen schrijven, vind dat zo moeilijk.

Ik woon op een zorgboerderij die onderdeel is van SGD reigersdaal, via hun kan ik de EMDR volgen.
De voorgesprekken zijn al begonnen en kan het gelukkig goed vinden met degene die me de therapie gaat geven.
Het is gelukkig niet alleen maar EMDR, ook gesprekken gehad met een arts die daar werkt en heb via hem wellbutrin voor geschreven gekregen.
Ook komen er nog gesprekken met een psycholoog,maar dat duurt helaas nog even.

Ben redelijk vroeg het huis uit getrapt, was denk 7 dat ik werd opgenomen bij het triversum.
Zat ik daar als autist tussen de kinderen die zich zelf sneden op psychoses hadden -O-

Daarna weer terug naar huis wat natuurlijk helemaal niet goed ging en me uiteindelijk een blauw oog heeft opgeleverd en crisis opvang.

Daarna voorgoed uit huis geplaatst naar het toen nog OZC wat echt een hell was.
Werd dag in dag uit getreiterd, ook op school was ik de vreemde eend in de bijt en viel overal buiten.

Komt waarschijnlijk omdat ik erg moeilijk kan communiceren, gedeelte komt door het autisme maar het overgrote deel komt doordat mn "moeder' tirades van denk 2 uur gaf waarom ik maar niet veranderde en steeds maar de zelfde fouten volgens haar maakte.

Het nare was ook dat als mn "moeder" boos was op me dan was dat niet een uurtje of zo, Nee dan was ze vaak minstens 2 dagen kwaad op me en zij dan bijna niets tegen me.

En dan kwamen vaak de zinnen "dat ze liever 10 mongooltjes had dan een lotte"
Of ze haalde mn enige "vriendinnetje" lissanne erbij, Dan had ze dr daar liever 10 van

Deze woorden hoor ik dus nog iedere dag in mn hooft en ik wil dr zo graag van af.

Helaas heb ik doordat ze me als baby eigenlijk al bijna geen aandacht gaf een enorm eetprobleem gegeven.
Heb al vanaf mn 3e een eetverslaving doordat ik nooit een knuffel/echte moederliefde van dr kreeg,
En eten wel een fijn gevoel gaf -O-

Ben ook een potterfan, heb de boeken vroeger stuk gelezen

Heb dat stukje nooit gelezen,Maar het slaat inderdaad de spijker op zn kop!

Kon {en nu nog steeds niet} nooit op haar bouwen en vragen stellen ging al helemaal niet, want ze werd na 2 vragen geïrriteerd en dan ging ze weer snauwen en dan hield ik mn mond maar weer.

**Geplaatst**: 21-11-15 20:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-11-15 20:30

Moeders, soms denk ik weleens je kan ze beter niet hebben...
De mijne kon nergens over praten,dus ik mocht dat ook niet,heb er nu nog moeite mee, prate blijft een ding voor mij..

Mijn behandeling komt aan het eind van het jaar waarschijnlijk ten einde, volgende week heb ik een emdr sessie, gaan ze kijken of ze mn moeder issues kunnen helpen wegpakken/verzachte

**Geplaatst**: 21-11-15 21:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 21-11-15 21:38

Met mij ging het een hele tijd goed, therapie afgerond maar daarmee begon ook weer de ellende; na enige tijd. Gelukkig gaat het nog redelijk; heb af en toe hele vage dromen; en nog wel paniekaanvallen maar we komen er wel. Ik ben begonnen met een boek te schrijven; het is eigenlijk een Engels verslag, maar ik ga dit uitbreiden tot een boek aangezien het over ptss gaat.

**Geplaatst**: 23-11-15 21:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 23-11-15 21:31

Wat heftig angrywolf. :(:)

Hoop dat de therapie wat zal helpen.

Ik heb persoonlijk ook nooit veel aan mijn ouders gehad op emotioneel vlak, nu nog steeds niet eigenlijk, zij hebben mij alleen maar meer problemen opgeleverd.

Spijtig dat het terug minder gaat coldsummers, ik hoop dat je wel op tijd terug hulp gaat zoeken als je merkt dat het echt terug bergaf gaat?
Ben wel benieuwd naar je verslag/boek.

Maar ok ook even een ego post...
Ugh ik ben ook net terug van het gesprek met mijn psycholoog.

Ik kan maar een ding zeggen, gewoon VRESELIJK FRUSTREREND. Echt waar ik krijg er echt stress van, van alles en iedereen, van de mensen die denken dat ze me begrijpen en nog meer van mezelf dat ik verdomme niks uit kan leggen.
Ik heb echt gewoon zo hard het gevoel dat ze mij niet serieus neemt en dat ze het totaal niet begrijpt.
Ik vraag me soms echt gewoon af of dit allemaal nog wel zin heeft, wat gaat die verdomde één uur per week uitmaken in heel mijn leven.

**Geplaatst**: 24-11-15 08:08

Geplaatst: 24-11-15 08:08

Angrywolf: fijn dat het je deugd gedaan heeft. Als het je helpt om alles van je af te schrijven, zou ik zeggen, zeker doen. Dat moet natuurlijk niet hier in dit topic, je kan ook een schriftje of zo gebruiken dat je voor jezelf houdt of laat lezen door mensen die je vertrouwt (bv. psycholoog).

angrywolf schreef:
Ben redelijk vroeg het huis uit getrapt, was denk 7 dat ik werd opgenomen bij het triversum.
Zat ik daar als autist tussen de kinderen die zich zelf sneden op psychoses hadden

Daarna weer terug naar huis wat natuurlijk helemaal niet goed ging en me uiteindelijk een blauw oog heeft opgeleverd en crisis opvang.

Daarna voorgoed uit huis geplaatst naar het toen nog OZC wat echt een hell was.
Werd dag in dag uit getreiterd, ook op school was ik de vreemde eend in de bijt en viel overal buiten.

Wat een woelige periode. Dit heeft vast een enorme indruk op je nagelaten. Ik heb als vrijwilliger gewerkt met kinderen die uit huis geplaatst waren en aan hen was het effect van het gezinsvervangend tehuis duidelijk te zien als je de vergelijking maakte tussen het begin dat ze er waren en bv een jaar later... Het is vaak ook overleven wat ze daar doen en de jongeren kunnen echt hard zijn voor elkaar. Hopelijk voel je je nu beter op je plek op de zorgboerderij.

angrywolf schreef:
Komt waarschijnlijk omdat ik erg moeilijk kan communiceren, gedeelte komt door het autisme maar het overgrote deel komt doordat mn "moeder' tirades van denk 2 uur gaf waarom ik maar niet veranderde en steeds maar de zelfde fouten volgens haar maakte.

Dat je moeilijk kan communiceren zal inderdaad een gevolg zijn van beide en de interactie tussen die twee. Je autisme maakt het voor jou hoe dan ook moeilijker om te communiceren (kan op vele manieren want autisme uit zich bij verschillende mensen op verschillende manieren) en je traumatische jeugd maakt het nog eens extra moeilijk om te praten. Je moeder heeft je als het ware de grond in geboord en dan is het hoe dan ook niet zo eenvoudig weer uit die grond omhoog te kruipen. Als je dan al moeilijkheden hebt met sociaal contact, is het wel te verwachten dat dit nog een extra uitdaging is. Maar weet dat er professionele hulpverleners zijn die wellicht weten hoe ze jou zo goed mogelijk kunnen helpen om alles een plaatsje te geven, want dat verdien je!

angrywolf schreef:
Deze woorden hoor ik dus nog iedere dag in mn hooft en ik wil dr zo graag van af.

Het is inderdaad ontzettend vervelend dat deze dingen dag in dag uit door je hoofd spoken. Met een goede behandeling is daar gelukkig wel iets aan te veranderen in veel gevallen. Je lijkt me in elk geval gemotiveerd om er iets mee te doen en dat is al een eerste stap in de goede richting!

coldsummers schreef:
Met mij ging het een hele tijd goed, therapie afgerond maar daarmee begon ook weer de ellende; na enige tijd. Gelukkig gaat het nog redelijk; heb af en toe hele vage dromen; en nog wel paniekaanvallen maar we komen er wel. Ik ben begonnen met een boek te schrijven; het is eigenlijk een Engels verslag, maar ik ga dit uitbreiden tot een boek aangezien het over ptss gaat.

Op zich is het niet zo abnormaal dat je weer een terugval hebt, maar fijn is het zeker en vast niet. Hou je vast aan het feit dat je (normaal gezien) tools geleerd hebt om om te gaan met de klachten die je kan ervaren (zoals de paniekaanvallen).

DezeNaam schreef:
Maar ok ook even een ego post...
Ugh ik ben ook net terug van het gesprek met mijn psycholoog. Ik kan maar een ding zeggen, gewoon VRESELIJK FRUSTREREND. Echt waar ik krijg er echt stress van, van alles en iedereen, van de mensen die denken dat ze me begrijpen en nog meer van mezelf dat ik verdomme niks uit kan leggen.
Ik heb echt gewoon zo hard het gevoel dat ze mij niet serieus neemt en dat ze het totaal niet begrijpt.
Ik vraag me soms echt gewoon af of dit allemaal nog wel zin heeft, wat gaat die verdomde één uur per week uitmaken in heel mijn leven.

[/quote]
Ik zou, als ik jou was, dit zeker ter sprake brengen bij je volgende gesprek.